۩ ارتش سرخ ...حرف های خودمونی هواداران پرسپولیس ۩

[AlexDelpiero]

28 اردیبهشت سومین سالگرد قهرمانی پرشکوه پرسپولیس در بازی رویایی و افسانه دقیقه 96 رو به دوستان پرسپولیسی تبریک میگم !

[nobody11]

28 اردیبهشت سومین سالگرد قهرمانی پرشکوه پرسپولیس در بازی رویایی و افسانه دقیقه 96 رو به دوستان پرسپولیسی تبریک میگم !

هيچ وقت اون روزو فراموش نمي كنم...

[feri71]

28 اردیبهشت سومین سالگرد قهرمانی پرشکوه پرسپولیس در بازی رویایی و افسانه دقیقه 96 رو به دوستان پرسپولیسی تبریک میگم !

دیگه به دقیقه ی هفتاد بازی که رسید تلوزیون رو خاموش کردم بازی به شدت دفاعی سپاهان که دست کمی از بازی تیمهای اکبر میثاقیان نداشت دیگه امیدی برای گل زدن واسم نذاشته بود طاقت دیدن خوشحالی بازیکنای سپاهان میون صدهزار طرفدار پرشور پرسپولیس رو نداشتم اما بالاخره بعد از چند دقیقه دل رو به دریا زدم و دوباره تلوزیون رو روشن کردم دیگه داشت کارم به گریه می رسید اون دقیقه ها نفهمیدم چجوری گذشت از بس که حالم گرفته بود اما آخرش سپهر سرنوشت قهرمانی رو تغییر داد و شاید در واقع سرنوشت خودش رو هم تغییر داد چون اگه اون گل رو نمیزد میشد فقط یه مدافع معمولی که چند سال بعد هم شاید کسی یادش نمیموند که اصلا تو پرسپولیس بازی میکرده اما با این گلش شد همون سپهر دوست داشتنی و محبوب و البته فراموش نشدنی

[kick up]

28 اردیبهشت سومین سالگرد قهرمانی پرشکوه پرسپولیس در بازی رویایی و افسانه دقیقه 96 رو به دوستان پرسپولیسی تبریک میگم !

اون روز من استاديوم بودم . بهترين سالي بود كه تو استاديوم داشتم. هيچ سالي انقدر نوع و مقدار تشويقها متنوع نبود .و اقعا خوش مي گذشت. اكثر بازيها رو مي رفتم ولي روز بازي رفتم سر كار چون گفتم ديگه قدرت تحمل اينهمه استرس رو ندارم . اون سال هيچ بازي رو تا موقع زدن سوت داور ترك نكرديم و كلا بقول مجيد جلالي يجورايي هوادارا تو قهرماني پرسپوليس نقش اساسي داشتند . خلاصه رفتم سر كار ولي ديدم حواسم به هر چيزي هست جز كار . مخصوصا اينكه اونسال هم مثل همه سالها فدراسيون فوتبال واس سپاهان كم نذاشته بود و كلي با نامردي اومده بودند بالا و ماهم البته تشنه جام

قبل ظهر رقتيم و ....رسيديم به يه جاي خالي بغل يكي از دوستاي قديم . بخدا تا آخر بازي مطمئن بوديم كه قهرمان ميشيم . قشنگ يادمه دقيقه 90 كه شد باز هم همه ما مطمئن بوديم كه مي بريم. تا اون صحنه و گل سپهر كه .... تا چند روز صدام در نميومد .بعدش هم يه سري رفتن تو زمين و شادي كردن . واقعا انقدر خوشحال بودم كه منم دوست داشتم برم ولي نشد.

اون برد شيريني زيادي داشت چون در لحظه آخر در آخرين بازي فصل ما تيمي رو برديم كه همه مقامات ورزشي و دولتي كشور مي خواستند قهرمان شه .تصور قيافه ساكت در لحظه خوردن گل هميشه بهم آرامش ميده .

الان كه فكرش رو مي كنم مي بينم كه نقش مربي در نحوه بازي كردن بازيكنان خيلي مهمه . همين بادامكي كه الان از افتضاح ترين بازيكنان ليگه اون موقع با جون ودل بازي مي كرد و هميشه موثر بود. يا بقيشون . قطبي خوب بلد بود چي كار كنه كه بازيكن با تمام وجودش واس تيم جون بده .كاري كه متاسفانه دايي اصلا بلد نيست.البته نقش استيلي در اون قهرماني با اون تيم هماهنگي كه بسته بود بيشتر از قطبي بود .