سبک جدید در فوتبال ملی دورگه های فوتبال ایران

[sina acm]

بحث حضور دورگه ها در تیم ملی زمانی بیشتر قوت گرفت که کارلوس کرش، سرمربی پرتغالی تیم ملی فوتبال، دایره انتخاب بازیکنانش را به اندازه تمام فوتبالیست هایی که به واسطه داشتن پدر ایرانی، می توانند تابعیت ایران را داشته باشند، گسترش داد.


«کرش» حتی برای زیر نظر گرفتن بازیکنان ایرانی مقیم خارج از کشور به اروپا هم سفر کرد.


این در حالی است که تجربه استفاده از بازیکنان دورگه در تیم ملی، برای فوتبالدوستان ایرانی تجربه ای متفاوت است.


هواداران همان طور که از بازی تکضرب و اروپایی فریدون زندی در روزهای اول حضورش در تیم ملی لذت بردند، نسبت به بازی معمولی و سطح متوسط امیر شاپورزاده که او هم از بوندس لیگا آمده بود، هیچ احساسی نداشتند.


حال در چنین شرایطی باید منتظر بود تا پای دورگه های دیگری هم به تیم ملی باز شود.


شروین رجبعلی فردی، آریا جسورو هاسه گاوا شمس، امین نظری و نیکلا هاتفی مفرد اسم هایی هستند که الان برای خیلی ها ناشناخته اند، اما هیچ بعید نیست در آینده ای نزدیک نظر کارلوس کرش را برای بازی در تیم ملی ایران به خود جلب کنند.


سوای اینها چند بازیکن دیگر هم هستند که چون پدر و مادری ایرانی دارند دورگه محسوب نمی شوند، اما به دلیل داشتن تابعیت دیگر کشورها، تا به امروز فرصت بازی برای تیم ملی ایران را به دست نیاورده اند.


معروف ترین آنها اشکان دژاگه است که از سوی کارلوس کرش به تیم ملی دعوت شد.







رضا قوچان نژاد تبعه بلژیکی که به تیم ملی ایران دعوت شده و دومین گلزن برتر لیگ بلژیک میباشد و در استانه پیوستن به استاندارد لیژ یکی از معروف ترین تیم های کشور بلژیک قرار گرفته است





آرام خلیلی تبعه نروژ، عقیل اعتمادی تبعه هلند، کیوان زرینه تبعه ایتالیا و چند بازیکن دیگر از جمله این بازیکنان هستند که الان در فوتبال اروپا مشغول بازی هستند.


آنچه در پی می آید، اطلاعاتی است از چهار بازیکن دورگه فوتبال ایران که این روزها بازی در تیم ملی ایران یکی از رویاهای آنهاست:

*****************************

● شروین رجبعلی فردی


متولد ۲۷ اردیبهشت ۱۳۷۰ (۷ می ۱۹۹۱) در برلین آلمان.


شروین پدری ایرانی و مادری آلمانی دارد، اما هیچ گاه به ایران نیامده و حتی در فارسی صحبت کردن هم مشکل دارد. فقط پنج سال داشت که در تیم نونهالان هرتا سلندورف آلمان بازی کرد؛ البته فوتبال برای او زمانی رنگ و بوی جدی تر به خود گرفت که در ۱۳ سالگی پیراهن تیم نوجوانان هرتابرلین را پوشید.


۴۵ بازی با پیراهن تیم آماتوری هرتابرلین و حضور در تیم اصلی هرتا در رقابت های ۲۰۰۹ ـ ۲۰۰۸ جام یوفا این بازیکن ایرانی را به یکی از پدیده های فوتبال آلمان تبدیل کرد. آن روزها روزنامه های محلی آلمان از شروین به عنوان یکی از جوان ترین بازیکنان تاریخ هرتابرلین یاد کردند.


این مدافع چپ پا خیلی زود بازی در تیم های زیر ۱۷ سال، زیر ۱۹ سال و زیر ۲۰ سال آلمان را هم تجربه کرد. ۱۶ بازی برای تیم های ملی رده های سنی آلمان طی سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰. شروین در سال ۲۰۱۰ جایزه بهترین بازیکن جوان آلمان را هم دریافت کرد؛ جایزه ای که قبل از آن چهره های سرشناسی چون ژرومه بوآتنگ و مانوئل نویر دریافت کرده بودند.


او که الان به صورت قرضی در تیم دسته دومی آلمانیا آخن بازی می کند، می تواند در تیم ملی ایران بازی کند، هرچند که شانس حضورش در تیم ملی بزرگسالان آلمان هم وجود دارد.

*****************************

آریا جسورو هاسه گاوا شمس


تنها دورگه ایرانی ـ آسیایی فوتبال ما همین بازیکن است؛ آریا جسورو هاسه گاوا شمس.


او پدری ایرانی و مادری ژاپنی دارد و هفتم آبان ۱۳۶۷ (۲۹ اکتبر ۱۹۸۸) در سایتامای ژاپن به دنیا آمده است. آریا فوتبال را از تیم جوانان یوکوهاما مارینوس آغاز کرد و پس از دو فصل بازی در این تیم، در سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶، به تیم بزرگسالان یوکوهاما مارینوس پیوست تا حضور در جی لیگ را هم تجربه کند. او طی ۵ فصل حضور در این تیم مطرح فوتبال ژاپن ۶۹ بار در جی لیگ به میدان رفت و چهار بار هم با پیراهن یوکوهاما گلزنی کرد.


آریا سابقه بازی در تیم های رده های پایه ژاپن را هم دارد. او که هم اکنون عضوی از تیم زیر ۲۰ سال ژاپن است، در سال ۲۰۰۷ می توانست همراه با تیم ژاپن در جام جهانی جوانان شرکت کند، اما مصدومیت این شانس را از او گرفت. آریا که پست تخصصی اش، هافبک تهاجمی است بتازگی با تیم اف سی توکیو قرارداد بسته و در فصل جدید جی لیگ با پیراهن این تیم بازی خواهد کرد.

او که الان به صورت قرضی در تیم دسته دومی آلمانیا آخن بازی می کند، می تواند در تیم ملی ایران بازی کند، هرچند که شانس حضورش در تیم ملی بزرگسالان آلمان هم وجود دارد.

*****************************

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

امین نظری

یکی از نفراتی که سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران بازی اش را زیرنظر دارد امین نظری است؛ یک فوتبالیست سوئدی از پدری ایرانی و مادری فیلیپینی. امین ۶ اردیبهشت ۱۳۷۲ (۲۶ آوریل ۱۹۹۳) در مالموی سوئد به دنیا آمده و فوتبالش را هم از تیم نونهالان همین شهر آغاز کرد. او در تمام رده های سنی تیم مطرح مالمو بازی کرده و الان هم با ۱۸ سال سن، یکی از نفرات تیم بزرگسالان مالمو است.


اسم امین نظری اولین بار مرداد ماه امسال سر زبان ها افتاد، زمانی که در یک تورنمنت دوستانه مقابل میلان ایتالیا به میدان رفت و در یک صحنه با یک دریبلینگ زیبا فان بومل و آمبروسینی را جا گذاشت.


آن بازی ۲ ـ ۲ مساوی شد و میلان در ضربات پنالتی مالمو را شکست داد. نظری که ۱۲ بار برای تیم زیر ۱۷ سال سوئد و ۶ بار هم برای تیم زیر ۱۹ سال این کشور بازی کرده است، می تواند برای یکی از تیم های ملی سوئد، ایران یا فیلیپین بازی کند.


او که پست تخصصی اش هافبک میانی است، شش بار هم با پیراهن تیم های نوجوانان و جوانان سوئد گلزنی کرده، اما درصورت قرار گرفتن در فهرست کرش مجبور است از میان دو تیم ملی ایران و سوئد یکی را انتخاب کند.

*****************************

نیکلا هاتفی منفرد

او پدری ایرانی و مادری بلژیکی دارد و تنها دروازه بان دورگه فوتبال ایران به شمار می رود. نیکلا هاتفی منفرد ۱۹ دی ۱۳۶۹ (۹ ژانویه ۱۹۹۱) در آکله بلژیک به دنیا آمد و فوتبالش را از ۱۶ سالگی با حضور در تیم جوانان اف سی بروژ آغاز کرد.

یک فصل بازی در اف سی بروژ، یک فصل بازی در استاندارد لیژ و یک فصل بازی در شارلوا، طی سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ این دروازه بان دورگه ایرانی را به دروازه بانی آینده دار در فوتبال بلژیک تبدیل کرد.

نیکلا در سال ۲۰۱۰ و ۱۸ سالگی، در بازی با تیم سرشناش اف سی بروژ درون دروازه شارلوا ایستاد تا حضور در لیگ حرفه ای بلژیک را هم تجربه کند. شش بازی با پیراهن شماره یک شارلوا باعث شد او در همان سال ۲۰۱۰ برای تیم زیر ۱۹ سال بلژیک هم بازی کند.

درخشش هاتفی منفرد و واکنش های دیدنی او باعث شد عباس بیات، مدیر ایرانی باشگاه شارلوا با این دروازه بان جوان قراردادی پنج ساله امضا کند؛ البته نیکلای الان به صورت قرضی در عضویت تیم دسته دومی لالویره بلژیک قرار دارد و مدتی است که به دلیل مصدومیت نتوانسته برای این تیم به میدان برود.

پدر و مادر هاتفی منفرد علاقه دارند پسرشان برای ادامه فوتبالش تیم ملی ایران را انتخاب کند؛ البته باید دید کارلوس کرش هم گوشه چشمی به این دروازه بان دورگه ایرانی نشان می دهد یا خیر؟!

*****************************




فریدون زندی: پشیمان نیستم؛ خوشحالم


«من دیشب به ایران آمدم، خوش آمدم» اولین جمله خاطره انگیز فریدون زندی پس از حضور در تیم ملی بود؛ دو رگه ای که خیلی زود محبوب شد و شانه به شانه سایر ستاره های تیم ملی آن زمان پیش رفت.


حالا با گذشت هفت سال از آن روزی که تصمیم گرفت به ایران بیاید، همه او را به عنوان معروف ترین دورگه فوتبال ایران می شناسند. تنها دورگه ای که در داربی بزرگ استقلال و پرسپولیس گل زده و البته تنها دورگه ای که گل ملی در کارنامه اش دیده می شود. بیشترین بازی ملی هم در میان دورگه های فوتبال ایران جلوی نام فریدون زندی ثبت شده است؛ ۳۰ بازی ملی.


فریدون متولد ششم اردیبهشت ۱۳۵۸ (۲۶ آوریل ۱۹۷۹) در شهر «امدن» آلمان است.


او تا قبل از آن که در سال ۲۰۰۵ از سوی برانکو ایوانکوویچ برای اولین بار به تیم ملی ایران دعوت شد، هیچ گاه ایران را ندیده بود، پرویز زندی، پدر فریدون خود ورزشکار بود و مادرش «الا کخ» (او پس از مسلمان شدن اسم لیلا را برای خود برگزید) هم یکی از مشوقان او برای این که تیم ملی ایران را برای ادامه فوتبال خود انتخاب کند.


فریدون پیش از آن که به ایران بیاید پنج بار برای تیم زیر ۲۱ سال آلمان بازی کرده بود و یکی از بازیکنان اصلی تیم کایزرسلاترن در بوندس لیگای یک به شمار می رفت.


اولین حضور زندی در بوندس لیگا در فصل ۲۰۰۱ ـ ۲۰۰۰ بود که هفت بار با پیراهن فرایبورگ به میدان رفت. او سال بعد هم سه بار برای فرایبورگ در بوندس لیگا بازی کرد و به تیم لوبک در بوندس لیگای ۲ منتقل شد.


درخشش خیره کننده فریدون طی دو فصل حضور در این تیم دسته دومی با انجام ۵۴ بازی و ۲۰ گل زده، باعث شد او یک بار دیگر به بوندس لیگای یک برگردد.


زندی در فصل ۲۰۰۵ ـ ۲۰۰۴، در ۲۶ بازی با پیراهن کایزرسلاترن به میدان رفت و همان زمان به تیم ملی ایران دعوت شد.


اولین بازی فریدون مقابل بحرین بود و اولین گل ملی اش را هم در زمان سرمربیگری برانکو به تیم ملی آذربایجان زد. زندی در جام ملت های آسیا یکی از نفرات اصلی امیر قلعه نویی بود، در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ مورد توجه علی دایی بود و آن گل سرنوشت ساز را در بازی با امارات به ثمر رساند و تا قبل از جام ملت ها سال ۲۰۱۰ نیز از سوی افشین قطبی به اردوهای تیم ملی دعوت می شد.هفت سال از اولین بازی ملی زندی می گذرد، اما او هنوز یکی از گزینه های کادر فنی برای حضور در اردوهای تیم ملی است.


گفت وگو با زندی را از همان روزهایی که به قول خودش برای پذیرفتن پیشنهاد بازی در تیم ملی ایران دلشوره داشت آغاز کردیم: «تا دو سال قبل از آن که به ایران بیام اصلا فکر نمی کردم برای ایران بازی کنم. به همین خاطر کاملا طبیعی بود که در تیم ملی جوانان آلمان بازی کنم، اما وقتی پیشنهاد بازی در تیم ملی ایران را دریافت کردم شرایط تغییر کرد. من همیشه دوست داشتم در تیم ملی ایران باشم، ولی نمی دانستم که این تصمیم درست است یا خیر؛ البته پیش داوری هایی هم در ذهن من ایجاد شده بود، اما دوستان ایرانی و بستگانم خیلی به من کمک کردند. آنها از خاطرات حضورشان در ایران برای من حرف زدند. با پدرم هم خیلی صحبت کردم اما خانواده ام هرگز مرا تحت فشار نگذاشتند که این پیشنهاد را بپذیرم یا نه. در آخر هم این من بودم که کاملا آزادانه تصمیم گرفتم برای تیم ملی ایران بازی کنم.»


او سپس از خاطره اولین بازی ملی اش گفت، خاطره ای که زیاد هم شیرین نبود: «قبل از آن که به ایران بیایم بزرگترین نگرانی ام این بود که آیا بازیکنان تیم ملی مرا در جمع خودشان می پذیرند یا نه؟! البته وقتی که به اروی تیم ملی رفتم خیلی زود متوجه شدم که این نگرانی کاملا بی دلیل بود. برای اولین بازی باید در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ مقابل بحرین قرار می گرفتم. شرایط به گونه ای شد که مستقیماً به منامه رفتم و اصلاً نتوانستم به ایران بیایم. ۲ روز مانده به بازی به بحرین رسیدم و البته قبل از آن با مهدوی کیا و هاشمیان در این زمینه صحبت کردم. به بحرین که رسیدم علی دایی به اتاقم آمد و گفت اگر مشکلی داری به من بگو. به هر حال در آن مسابقه تیم اصلاً خوب بازی نکرد و من هم از آنجایی که با سایر بازیکنان هماهنگ نبودم، نتوانستم بازی خوبی انجام دهم؛ البته آن خاطره بد را در آخرین بازی دور برگشت فراموش کردیم. من پاس گل دادم، نصرتی گل زد و ایران با پیروزی بر بحرین به جام جهانی صعود کرد.»


زندی سپس از مشکلی حرف زد که شاید برای همه بازیکنان دورگه وجود داشته باشد: «زمانی که تیم ملی ایران را انتخاب کردم، آلمانی ها از این تصمیم من ناراحت شدند. این را وقتی فهمیدم که دیگر مربی کایزرسلاترن آن حمایت همیشگی را از من نکرد. آنها حتی روز قبل از اولین حضور من در اردوی تیم ملی ایران، به من می گفتند، هنوز دیر نشده و من می توانم تصمیمم را تغییر دهم. آنها دوست داشتند من یک آلمانی باشم تا یک ایرانی و من این موضوع را درک می کردم. به همین خاطر هم ناراحت نشدم چون در هر کشوری شرایط همین گونه است. همین جا در ایران اگر یک بازیکن ایرانی بد بازی کند، باز هم فرصت بازی پیدا می کند، اما برای یک خارجی فرصت ها کمتر است.»


البته از نگاه زندی داشتن یک روحیه قوی می تواند بسیاری از مشکلاتی را که پیش روی یک بازیکن دورگه قرار می گیرد، آسان کند: «انتظارها از بازیکن دورگه ای که در لیگ های مطرح جهان بازی کرده، زیاد است. بازی اش بیشتر به چشم هوادار و خبرنگار می آید تا دیگر بازیکنان تیم. به همین خاطر هم بازیکن دورگه باید از نظر روحی خیلی قوی باشد تا دچار مشکل نشود. این تجربه من است و دوست دارم آن را به دژاگه و همه بازیکنانی که در کشورهای دیگر زندگی کرده اند و می خواهند روزی در تیم ملی ایران بازی کنند انتقال دهم.»


این موضوع از آن جهت اهمیت دارد که خود زندی در برهه ای با این انتقاد روبه رو شد که دچار افت شده و دیگر برای فوتبال ایران کارایی لازم را ندارد: «بعد از آن که برانکو رفت، چون حضور من در تیم ملی کمرنگ تر شد، همیشه این انتقاد را می شنوم که مردم می گویند فریدون افت کرده است، اما خودم آن را قبول ندارم. من هرگاه اعتماد مربی را پشت سر خودم احساس کردم، به همان بازیکنی تبدیل شدم که مردم می خواهند. چه آن زمان که در تیم ملی برانکو بازی می کردم و چه امسال که مظلومی در برهه ای از زمان فرصت بیشتری در اختیارم گذاشت تا در ترکیب استقلال بازی کنم.»


از زندی در مورد تصمیم بزرگ دیگرش پرسیدم. این که چرا برای ادامه فوتبالش لیگ برتر ایران را انتخاب کرد و این که آیا پشیمان هست یا خیر: «به عنوان یک بازیکن دورگه اعتقاد دارم کسی از این انتخاب که در تیم ملی سرزمین پدری اش بازی کند هیچ گاه پشیمان نمی شود، اما اگر کسی در کشور خودش بزرگ نشده باشد و بخواهد به کشورش برگردد و در لیگ آن بازی کند، باید در انتخاب تیمش خیلی دقت کند.»


اشاره زندی به قراردادی بود که با باشگاه استیل آذین امضا کرد: «من اعتراف می کنم در انتخاب استیل آذین اشتباه کردم؛ البته این فقط اشتباه من نبود. همه بازیکنان مطرحی که در آن برهه به استیل آذین پیوستند فکر می کردند قرار است در یک تیم حرفه ای بازی کنند، اما گذشت زمان همه چیز را تغییر داد.»


یعنی هیچ گاه نشده که از حضور در ایران و انتخاب تیم ملی ایران پشیمان شوی؟ زندی با اندکی مکث به این سوال جواب داد: «نه! این طور نبوده که پشیمان بشوم، اما شده که دلم برای فوتبال آلمان تنگ شود. مخصوصا وقت هایی که بازی های بوندس لیگا را می بینم.» او پاسخ خود را با این جواب کامل کرد: « اگر به چند سال پیش برگردم بازهم همین تصمیم را می گیرم. در آن شرایط من این تصمیم را گرفتم و هنوز هم خوشحالم؛