♥☆ با افتخار بگو: قلب من, ایتالیاست!♥☆

[Mehrd@d]

متشکرم گلادیاتورها! که با هزاران کیلومتر فاصله سربلندم کردید…

.

۷ دسامبر ۱۹۸۹ به دنیا آمدم!

از جام جهانی ۹۴ فقط صحنهء پنالتی باجو را به خاطر دارم. آن هم نه در زمان مسابقات! جایی که باجو جوری توپ را پرواز داد که پس از آن دست ها را به کمر زد و به اندوه ایتالیایی ها و شاید به آنها که شناسنامهء ایتالیایی ندارند اما اشکی که ریختند کم از آنها نبود فکر کرد و برجایش میخکوب شد.
وقتی خداداد گل دوم را به استرالیا زد ۹ سالم بود! فهمیدم جام جهانی ۹۸ است! چیز زیادی به خاطر ندارم جز های و هوی اطرافیان برای بازی های ایران که البته گل کاشتند.

اما یورو ۲۰۰۰ را به خاطر دارم. گل زیبای توتی جوان به دانمارک را خوب یادم هست, با شمارهء ۲۰ و هدبند سفید! نمی دانم از کی هوادار یا بهتر بگم عاشقت شدم. شاید از همین لحظه گل توتی و شاید هم قبل از آن, و این تازه آغاز کار بود… نیمه نهایی با هلند رویایی بود. درون دروازه درخشش غرورآفرین تولدو و از آن بهتر این صحنه: توتی با چهره ای جدی و شاید کمی اخمو به سمت دروازه رفت و توپ را روی نقطه پنالتی کاشت. سکوهای روبروی پسرک رنگی به جز نارنجی نداشت, فاندرسار به سمت نارنجی ها برگشت و سه بار دست هایش را به هم کوبید و فریاد کشید. داور در سوت دمید… وااااای چه چیپی! و دینوزوف که سعی می کرد خوشحالیش را پنهان کند! نمی دانم چقدر خوشحال بودم, واقعا نمی دانم! فینال آغاز شد… شما برتر بودید و دلوکیو این را ثابت کرد. استرس زیادی داشتم. واااای الکس تو رو خدا بیشتر دقت کن! آماده پریدن به هوا و جشن و خوشحالی بودم که واااای چی شد… نه… کاناوارو چیکار کردی… آآآآآآ خداااا… ۹۳ دقیقه و ۳ ثانیه از بازی گذشته بود که نتیجه تفاوت چندانی با آغاز کار نداشت! همه چیز از اول! تحملش سخت بود اما هنوز فرصت داشتی. وقت اضافه شروع شد, باز هم اشتباه در خط دفاع و زمانی که توپ از خط دروازهء تولدو گذشت زمان سنج ۱۰۲ دقیقه و ۴۸ ثانیه را نشان می داد. واااای لعنت به تو ترزگه! خشکم زد و فقط اشک ریختم. چه سخت بود دیدن صحنه گرفتن مدال ها… اول مالدینی بعد تولدو, توتی, مونتلا و… و هنوز اشک می ریختم.

جام جهانی ۲۰۰۲ را با امید آغاز کردم. جانم را به لب رساندی اما بالاخره از گروه بالا آمدی. بازی با کره که فوتبال نبود! ویه ری که گل زد دیوانه شدم اما… اما امان از داور. اخراج توتی, رد گل تومازی و… داوری که بعدها در مقاله ای که ما رمی ها خوب به یاد داریم به این تیتر تبدیل شد “این فوتبال بوی خون و هرویین می دهد”. نمی دانم بین دو نیمه بود یا قبل از شروع وقت های اضافه – که واقعا اضافه بودند!- کشوی لباس هایم را باز کردم و پوستر تو را درآوردم. هرچند در آن زمان اتاق شخصی نداشتم اما کشوی لباس هایم که امن ترین مکان من بود پر بود از پوسترهای تو به امید روزی که اتاق دار شوم! تو را روبرویم گرفتم و خیره ات شدم. عکس دو سال پیشت بود! و آنقدر برای پیروزیت دعا کردم و اشک ریختم که به هق هق افتادم, اما نشد… یعنی بالا رفتن سهام بورس کره و داوران جهان سومی و رشوه و… نگذاشتند که بشود. دیدن اشک های مالدینی در حال درآوردن هدبندش از تلخ ترین خاطرات ورزشی ام شد که همین حالا هم پس از ۱۰ سال با یادآوریش قطره ای از چشمانم به گونه ام غلتید… چقدر آرزو داشتم جامی را که حقش بود بالای سر ببرد اما…
در یورو ۲۰۰۴ تو با دانمارک شروع کردی. تو خوب بودی اما شانست نه. توتی آب دهان انداخت و محروم شد. با سوئد فوق العاده بودی و در نیمه اول کاسانو تو را به حداقل حقت رساند اما باز اسیر احساس شدی و… بازی آخر شروع شد, تو باز در اما و اگر بودی و وایکینگ ها درست همان اما و اگر را به طرز ناشیانه ای انجام دادند, تبانی, نامی که متاسفانه برایت غریبه نیست. آهای دانمارکی! لیاقت آب دهان توتی بیش از تو بود! و باز هم اشک…

دیدن مسابقات تو در جام جهانی ۲۰۰۶ اصلی ترین دلیل شرکت نکردنم در کنکور آن سال بود! هرچند راستش را بخواهی امید چندانی نداشتم و فکر می کردم باز هم با بدشانسی و ناداوری باید دست خالی برگردی. حرف های خوبی نمی شنیدم, می گفتند تو اهل تبانی هستی و ناپاکی از همه جایت می بارد, و من آرام در دلم می گفتم: تو رو خدا امسال تو زمین جواب اینا رو بده! وقتی که زاکاردو به جای امریکایی ها به تو گل زد با خودم گفتم: بیا, باز ایتالیایی بازی شروع شد. و غمگین شدم. دنیله هم که با جوانی کردنش ناامیدترم کرد. اما تو مقتدرتر از همیشه بودی. با ابهت صعود کردی. استرالیا را پسر طلایی شهر رم به خانه کنار گوسفندانشان فرستاد. لوکا ۲تا و زامبروتا ۱ شاخه گل برای بدرقه به اوکراین دادند و در برابر تاریخ قرار گرفتی و شب سخت برلین در انتظارت بود. و تو چه زیبا با تکرار آن ثابت کردی که تاریخ, تاریخ است و دیوار برلین بار دیگر و این بار به دست قدرتمند تو فروریخت. متشکرم گروسو, متشکرم الکس. امشب فینال بود! وقتی به پارک رفتم تا تو را از تلویزیون آنجا بزرگتر از همیشه ببینم انگار شهر کوچک من به دو کشور فینالیست تقسیم شده بود! قسمتی با پرچم های زیبای تو و قسمتی با پرچم های فرانسه. یک نفر خروس هم آورده بود! سوت آغاز زده شد. نفسم منظم نبود و تبدیل به فریاد شد وقتی داور نقطه پنالتی را نشان داد. خب زیدان, زیدان بود و کار بلد! اما ناامیدی معنایی نداشت. تو بلند شدی. کرنر برای تو و مرسی ماتراتزی. آن شب خیلی خوب بودی. لحظه ای که معلوم شد باید در وقت اضافه بازی کنی یاد شش سال قبل افتادم اما دلم نلرزید چون به تو ایمان داشتم. هنوز نمی دانم ماتراتزی به زیدان چه گفت که مرد الجزایری آنطور برآشفت. هرچند در مقابل حرف دیگران نمی توانستم از حرکتش کاملا دفاع کنم اما ته دلم از مارکو راضی بودم! سی دقیقه سی روز گذشت و باز هم پنالتی. یاد باجو افتادم و ترسیدم و یاد چیپ توتی افتادم و خندیدم! وقتی ترزگه پشت توپ ایستاد با خودم گفتم: بزن همان جا! انگار حرفم را گوش داد و همان جای شش سال قبل را نشانه گرفت اما کمی بالاتر و به دیرک دروازه. استرس داشت پاهایم را سست می کرد. لطفا تمامش کن گروسو. و او این کار را کرد. لحظاتی بعد اشک شوق ریزان در آغوش عاشق دیگرت بودم که برای اولین بار همدیگر را می دیدیم و تنها عشق تو سبب شد این دو غریبه اشک ریزان یکدیگر را در آغوش بکشند و تبریک بگویند. خوشحالم که قید کنکور را زدم!
یورو ۲۰۰۸ آمده بود! درود به تو عشق که هر دو سال یکبار می آیی! باز هم فراز و نشیب و نگرانی. بازی با فرانسه هم سرنوشت ساز بود و هم پر از نوستالوژی. تو خیلی سر تر بودی و لوکا بالاخره خروس ها را مجبور به پنالتی کرد و پیرلو کاری انجام داد که به هوا بپرم. نیمه دوم هم دنیله کار را از راه دور! تمام کرد تا صدای قوقولی قوقو قطع شود و ماما کردن ماتادورها به گوش برسد! از آنها چیزی کم نداشتی ولی خب باز هم بدشانسی و پنالتی و… اما متشکرم از تو.
درباره ۲۰۱۰ به خاطر جام دوست ندارم چیزی بگویم اما به خاطر تو دوست دارم! نمی دانم چه شد و چرا ولی هرچه بود فقط کابوس بود, پاراگوئه, اسلواکی… راستی واقعا چه بلایی سرت آمده بود؟ چرا اینطور شده بودی؟ از در و دیوار حرف شنیدم و می گفتند: دیدی عشقت چطور آبروریزی کرد؟ کارش تمومه. واقعا کار تو تمام بود؟ نه! من مطمئن بودم. به آنها می گفتم: شما حذب باد هنوز عاشق نشدید که, نمی فهمید! صبر کنید دو سال دیگه می بینمتون. و در دل هم نگران بودم و هم به تو ایمان داشتم…

یورو ۲۰۱۲ برای من مدتی پیش از آغاز رسمی مسابقات با این جملات شروع شد: آهای فلانی! ببینم تیمت چیکار می کنه! عمری از گروه صعود کنید! از اسپانیا و کرواسی که بدجور می خورید, شاید حالا یه مساوی با ایرلند بگیرید اگه شانس بیارید! این ایتالیا که دیگه چیزی ازش نمونده, کجان اون اسطوره ها که بهشون افتخار می کردی, اینا که یه مشت بچه بیشتر نیستن و…
بیچاره نمی دانست عنصر اصلی وجود اسطوره ها عشق و تعصب است نه چهارتا پاس و شوت! با این حال وقتی گفت اسطوره خیلی دلم گرفت اما با خودم گفتم: خب اگر مالدینی نیست بونوچی هست, اگر توتی نیست بورینی هست, اگر الکس نیست کاسانو هست, اگر تومازی نیست مونتولیوو هست, اگر نستا نیست بالزارتی هست و اگر… تازه پیرلو و دنیله و کاپیتان بوفون هم هستن. تو رو خدا کاری نکنی که حرفشون درست دربیاد.
سوت بازی با اسپانیا با صدای شکستن اولین تخمه زده شد! تو خیلی سرتر بودی. آفرین همینطور ادامه بده. درسته جاکرینی اولین بازی ملیش هست اما تو می تونی! وااااای تو چرا اینجوری می کنی ماریو! و بالاخره به حقت رسیدی. متشکرم پیرلو, متشکرم دی ناتاله. خیلی خوشحال بودم که اولین گلت در جام را زدی آن هم به این گاوبازهای پر ادعا. اما خب در یک صحنه اسیر غافلگیری فوتبال شدی و… بازی مساوی شد. دیگر موج سواران را که می دیدم حرفی برای گفتن نداشتند چون خوب می دانستند که به سختی یک امتیاز از تو گرفتند. من در جواب حرف های آنها فقط گفتم: هنوز زوده بذار بعد از دور گروهی که رفتیم بالا جوابتون رو میدم. و آنها هم به این حرف من خندیدند و گفتند: هاهاها چه خوش خیالی امکان نداره صعود کنید! وقتی بازی با کرواسی شروع شد بیشتر به تو امید داشتم. چون در مسابقه قبل عالی بودی. به همان اندازه از تو مطمئن بودم که وقتی پیرلو پشت توپ ایستاد از چشمانش که دیواره دفاعی حریف را برانداز می کرد خواندم که این شوت گل می شود! و شد. کارت عالی بود مرد. اما باز هم بدبیاری آوردی و کاش بیشتر دقت می کردی تا باز به مساوی نرسی. دیدار با ایرلند خیلی حساس بود. شنیدن خطر نتیجه ۲-۲ حریفان برای تو باز من را یاد هشت سال پیش انداخت و کشتی شکسته وایکینگ ها. نگران بودم اما ظاهرا نگرانیم بی مورد بود. کاسانو گل اول را زد و امیدوارتر شدم و ماریو با آن سوپرگل جواب انتقادها را داد. هرچند هنوز خیلی از او دلخور بودم! و مجید جلالی که گفت: صعود از گروه حق کرواسی بود نه تو, می خواستم مثل گلادیاتورهایت از تلویزیون به او حمله کنم! شب بعد معلوم شد که باید با انگلستان مسابقه بدهی. دوستم با من تماس گرفت و گفت: یکی از سه تا شیرهای ما واستون کافیه پیتزا خورها! شانسی شانسی صعود کردین. تنها گفتم: خواهیم دید! با اطمینان گفتم چون ایمان داشتم تو برنده ای. شب امتحان بود! همه می گفتند تو دیوانه ای بلند شو بجای فوتبال دیدن درس بخون! و من در دل گفتم: خب عشقه دیگه! جدال با باغ وحش انگلستان آغاز شد و تو نشان دادی که بهتر و برتری و شوت دنیله بریتانیا را لرزاند و البته مرسی کاپیتان برای دست چپت! در تمام طول بازی تو از آنها سر بودی اما خب باز هم پنالتی… نه ریکاردو تکانم داد و نه کول! نفسم دیگر بند آمده بود. دیامونتی که توپ را کاشت گفتم: تو رو خدا تمامش کن و بگذار بخوابیم! او هم تمامش کرد! این هم از سه شیر پاکتی! و باز هم ژرمن ها! یعنی تاریخ تکرار می شود یا واقعا اینطور که همه می گویند آلمان خیلی بهتر است و دیگر خبری از پیروزی تو نیست؟ خیلی نگران بودم, آخر آلمان واقعا تیم خوبی داشت. در چند دقیقه ابتدایی با چند اشتباه بدجور تنم را لرزاندی. خیلی ترسیدم آن همه که گفتند “جلوی آلمان کارتون تمومه” حرفشان درست باشد. اما تو نگذاشتی. تو نشان دادی که همیشه ایتالیایی. آفرین به تو کاسانو, آفرین به تو ماریو و باز هم آفرین به تو سوپرماریو! بعد از گل دوم در آسمان ها بودم. آخ خدا کاش جای خودخواهی کمی تجربه داشتی تا آلمان را شش تایی کنی! اما خب نشد. با وجود تمام خستگی و سختی نهصد کیلومتر سفر نشان دادی که یک چیز از تاکتیک و تکنیک کارایی بیشتری دارد و آن هم غرور و تعصب است که وقت خواندن سرود ملی در چهره تک تک مردان تو موج می زد. پرواز به فینال! نمی دانم این چندمین فینالست چون تمام مسابقات تو برای من فینال بوده. باز هم خوردیم به ماتادورها و کل کل ها شروع شد. البته خیلی ها دیگر روی حرف زدن را نداشتند چون دیدند تیمی که می گفتند از گروهش صعود نمی کند و با حقارت کنار می رود چطور با اقتدار تا فینال آمده و باز هم ثابت کرد که حقیر و ناتوان چه کسانی هستند. و تو باز هم مرا سربلند کردی. فینال را همه با هم دیدیم و نیازی به بازگوی اتفاقاتش نیست. شکست بدی بود. درست است که از نتیجه و نگرفتن جام ناراحت شدیم و اشک ریختیم اما نه! یک لحظه صبر کنید! آهای پیرلو, گریه نکن مرد تو بهترینی. بونوچی اشک نریز تو ما را سربلند کردی! کاپیتان تو بهترین دروازه بان جهانی! شما بهترین هستید مردان بی ادعا. سوپرماریو تو فوق العاده ای پسر! درسته که گاهی بداخلاقی اما متنی که بر صفحه توییترت نوشتی را خواندم و ممنونم از آن به گفته خودت “دو فرشته ای که تو را به فرزند خواندگی پذیرفتند”, دنیله تو عالی بودی گلادیاتور! و همه شما. شما که باز هم با غرور و تعصب و شرف میلیون ها نفر را سربلند کردید و نشان دادید که عاشق عاشقانتان هستید و برای آنها چنین جسورانه می جنگید و شک دارم جز تو ای ایتالیا جای دیگری هم باشد! یک حس در تمام طول این سال ها و این نوشته با من بود. از پنالتی به آسمان رفته باجو گرفته تا اکنون و تا ابد… گذاشتم آخر بگویم تا تکراری نشود! و آن هم افتخار و افتخار و افتخار… افتخار به اینکه آنقدر عاقل و باشعور و زیبایی شناس بوده ایم که نه تنها از جماعت موج سوار حزب باد نیستیم بلکه با ایتالیا زندگی می کنیم. با مردانی که قدر می دانند و با شرف می جنگند. و این همه قطعا بسیار با ارزش تر از یک گلدان فلزی است! من امروز یک اتاق شخصی دارم که تو بر در و دیوار آن نقش بسته ای و مغرورانه به خود می بالم که عاشق ایتالیا هستم. پس با افتخار و بلند بگو, فریاد بزن “قلب من ایتالیاست و پایتخت قلبم, رم”
.
.
نویسنده: مسعود ارجمندنیا
Asroma27.ir

[AlexDelpiero]

سلام به بروبچ اتزوری

جام کنفدراسیون ها تابستون سال دیگست ؟؟؟؟

اگه تیمی قهرمان بشه رو رنکینک فیفا تاثیر میزاره ؟؟

اخه خدایی حق ایتالیا نیست که با 4 قهرمانی تو جهان پایین تر از انگلیسی با شه که چند ماه پیش مقابل ایتالیا حذف شد

خیلی رنکینک بندیشون داغونه !!

هر نوع بازی رسمی فیفا در رنکینگ تاثیر داره !
پ . ن : رنکینگ فیفا بی ارزش ترین رنکینگ جهانیه !