...::::میز گرد پایتخت نشینان ایتالیا - هواداران جالوروسی فصل 2012/13::::...

[feri71]

به نام خدا

خب اولین چیزی که احتمالا به ذهنتون میرسه اینه که چرا اینقدر زود تاپیک فصل بعد رو زدم. دلیلم اینه که همه ی ما رمی ها مطمئنا دوست داشتیم این فصل تاسف بار زودتر تموم بشه و بالاخره این اتفاق دیروز بعد از بازی با چسه نا افتاد. حالا دوست دارم در فضایی جدید اتفاقات فصل قبل رو به دست فراموشی بسپاریم و امید به آینده داشته باشیم.

جا داره در این قسمت از تمامی کسانی که باعث رونق تاپیک بحث و تبادل نظر فصل قبلمون شدن تشکر کنم. [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید] و [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید] به عنوان هواداران رم ، این فصل چه در برد ها و چه در باخت ها در این تاپیک حضور فعال داشتن. البته [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید] هم در یه مدت زمانی مهمون ما بود.
اما یک تشکر ویژه باید بشه از کسانی که هوادار رم نبودن اما باز هم حضور موثری در این تاپیک داشتن. منظور من بیشتر از همه دو تا از بچه های خوب و فعال انجمن یعنی[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید] و [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید] هست. خلاصه از هرکسی که حتی صرفا با زدن دکمه تشکر باعث پویایی این تاپیک شده ممنونم.
امیدوارم فصل جدید بتونیم به موفقیت هایی که چندین ساله منتظرشیم برسیم.

[feri71]

درست وسط امتحانای نوبت دوم بود. ساعت 11 و خورده ای شب بود. تلوزیونُ روشن کردم و صداشُ بخاطر اینکه کسی رو اون موقع شب آزار نده روی سکوت گذاشتم و اصن متوجه نشدم گزارشگر بازی کی بود! یه بازی پرهیجان از رم و اینتر که در نهایت 2-1 بردیم با گلهای مکسس و پروتا . آخرشَم کاپیتان که مصدوم بود اومد و جام رو بالای سر برد. چِقَد کیف داد اون شب ، چِقَد لذت داشت اون شب! حالا پنج سال از اون بازی میگذره. از آخرین جاممون ، آخرین کوپا ایتالیا ، آخرین فصلی که فرانکو سنسی کبیر در بین ما بود...

اون شب مطمئن بودم این قهرمانی مقدمه ای خواهد بود برای موفقیت های آتی. غافل از اینکه روزای سختی در انتظارمون بود. به قدری اوضاع تغییر کرد که دیگه به رتبه های پنجم یا ششمی عادت کرده بودیم. مهمترین دلایلش رفتن مانسینی و ضعف روزلا سنسی در جذب مهره های کارآمد بود. به غیر از فصل 2009/10 که در سری آ و کوپا ایتالیا نایب قهرمان شدیم بقیه سالها رو در رتبه های ششمی و هفتمی گذروندیم. تحمل 5 سال بی جام موندن آسون نیست. یَنی میشه امشب این 5 به 6 تبدیل نشه؟ حال و هوای این روزای هوادارای متعصب رم وصف شدنی نیس. استرس بازی توو این یکی دو روزه نمیذاره به موقع بخوابیم و یا درس بخونیم! استرس برای قهرمان شدن ، کسب سهمیه اروپایی ، بردن دربی ، کسب ستاره نقره ای و از همه مهمتر پایان پنج سال بی جامی. امشب اگه ببریم همه این اتفاقا میُفته اما اگه ببازیم به هیچی نمیرسیم. یَنی این فصل به هیچ کدوم از اهدافمون دست پیدا نکردیم. بخاطر همینه که باید بگیم :"باخت در فینال ممنوع". حتی فکر اینکه امشب ببازیم غمگینَم میکنه. شاید حداقل برای لاتزیویی ها باختن قابل هضم تر باشه چون اولا براشون بحث ستاره نقره ای مطرح نیس و دوما در لیگ اروپا تونستن جزو 8 تیم برتر مسابقات باشن که اینَم خودش یه دستاورده. بنابراین امشب باخت رم با باخت لاتزیو خیلی فرق داره.

امشب یه مصدوم بیشتر نداریم و اونم کسی نیس جز مارتین استکلنبرگ. آرزو میکردم ای کاش حتی همین یه مصدومَم نداشتیم. ای کاش میتونست در قهرمانی رم نقش داشته باشه و با خاطره ای خوش به باشگاه بعدیش فکر کنه. پس لوبونت رو درون دروازه میبینیم و همین نکته بزرگترین ترس من در این بازیه. جلوی میلان داشت کار دستمون میداد که شانس آوردیم دروازه مون باز نشد اما جلوی ناپولی با اشتباهی که کرد ثابت شد که با وجود وفاداری که به رم داره اما شش دانگ نیس. من بازیای لاتزیو رو زیاد دنبال نکردم اما اونطور که میگن ظاهرا از لحاظ بدنی افت کردن و با باخت به کالیاری در آخرین بازیشون و قرار گرفتن در جایگاه پایینتر از رم هم مطمئنا از لحاظ روحی به اندازه رم نیستن. اینکه لاتزیویی ها در روزهای اخیر در یه کمپ تمرینی بخصوصی بودن تا از حواشی ایجاد شده توسط رسانه ها در امان باشَن میتونه دلیل خوبی برای اثبات افت لاتزیو باشه. یه تفاوت دیگه هم اینکه لاتزیو حدود سه ماه پیش بازی برگشت نیمه نهایی رو انجام داد ، اما رم تازه همین یه ماه پیش بود که در برابر اینتر صعودش رو قطعی کرد. این یه ماهه ما کاملا توو جو کوپا ایتالیا بودیم و شور و حال خاصی از این بابت داشتیم. مدتی بعد از اینکه فینالیست شدیم ، توتی در یه ویدئوی زیبا و موثر که توسط باشگاه ترتیب داده شده بود از هوادارا خواست تا به این بازی بیان و از تیم محبوبشون حمایت کنن. دیگه فقط همینُ بگم که امیدوارم امشب یه قهرمانی شیرین بدست بیاریم.

زنده باد جالوروسی

[IL Bimbo De Oro]

حدود 5 سال از آخرین قهرمانی و 4 سال از آخرین نایب قهرمانی رم در کوپا ایتالیا میگذره و فقط حدود 3 ساعت دیگه تا شروع یکی از حساسترین دربی های دلاکاپیتاله بین 2 رقیب سنتی یعنی رم و لاتزیو باقی مونده که قراره برای اولین بار در فینال کوپا ایتالیا مقابل هم صف آرایی کنند.
هیچکدوم از این دو تیم فصل چندان جالبی رو سپری نکردند و فقط با اختلاف یک امتیاز نسبت به رقیب همشهری این فصلو با عناوین پنجم(رم) و ششم(لاتزیه) به پایان رسوندن تا شاید تنها امیدشون برای جبران این فصل, قهرمانی در کوپا ایتالیا باشه.
فرانچسکو توتی و دنیله دروسی کاپیتانهای اول و دوم رم که تجربه زیادی در دربی های دلا کاپیتاله دارند میتونن مهره های کلیدی رم در بازی امشب باشند. شاید یکی از نگرانی های تیفوسی های رم برای بازی امشب حضور بوگدان لوبونت 35 ساله درون دروازه باشه که در آخرین بازی لیگ مقابل ناپولی در دفع توپ اشتباه کرد تا کاوانی احتمالا آخرین گلش با لباس ناپولی رو به رم بزنه. البته بنظر من اگه خط دفاعی امشب کم اشتباه ظاهر بشه لوبونت میتونه از پس کلوزه و هم تیمی هاش بر بیاد.لوبونت دروازبان باتجربه ایه که ویژگی بارزش چابکی و واکنش های سریعشه و شاید تنها نقطه ضعفش این باشه که نمیتونه شوتها رو کامل دفع کنه ولی اونقدر با تجربه هست که فرصت ریباند رو به مهاجمان حریف نده(به استثنای سوتیش تو بازی با ناپولی)
به هر حال امیدوارم رم با پیروزی در بازی امشب اولین تیمی باشه که ستاره نقره ای رو, رو پیرهنش حک می کنه

ترکییب احتمالی دو تیم در بازی امشب:
رم: لوبونت ؛ مارکینیوس ، کاستان ، بوردیسو ، بالزارتی؛ دروسی ، بردلی ، مارکینیو ، لاملا ؛ توتی ، اسوالدو
لاتزیو: مارکتی ؛ کنکو ، بیاوا ، لدسما ، دیاز ، رادو ؛ اونازی ، هرنانز ، کاندروا , لولیچ ؛ کلوزه

[feri71]

باختیم! رسیدیم به هیچ. این همه این فصل برای بازیامون بالا و پایین پریدیم هَمَش هیچ شد. فِک نمیکنم حاصل کار مایی که ششم شدیم و نایب قهرمان کوپا شدیم با حاصل کار نهایی اینتری که نهم شد یا کاتانیایی که هشتم شد فرق خاصی داشته باشه. هر سه مون به هیچ هدف مهمی نرسیدیم. حیف شد ، امشب میتونست توو تاریخ جالوروسی ثبت بشه اما همه چی برعکس اون چه که میخواستیم شد. چیزی که قبل از بازی حتی فکر کردن بهش هم سخت بود. این جَوونای پرتلاش حقشون این نبود. حالا باید ببینیم تکلیف آلگری چی میشه چون آندریاتزولی کوچکترین شانسی برای موندن نداره و با باخت امشب ، همون اندک حامی های خودشُ هم از دست داد.

از زمان انریکه که روند باختامون به لاتزیو آغاز شده مطمئنا بارزترین دلیل این ناکامی ها جَوونی و ناپختگی اکثریت بازیکنا بود. میبینید که دقیقا از همون زمانی بحث پروژه جوانگرایی رم مطرح شد دربی ها رو یکی پس از دیگری واگذار کردیم. در حالی که دقیقا قبل از آغاز این مرحله رکورد پنج برد پیاپی رو بدست آورده بودیم که این میتونست بدلیل میانگین سنی بالای تیم و در نتیجه تجربه بالا در اون مقطع زمانی باشه. دربی یه بازی الکی نیس و هرکسی نمیتونه تمرکز خودشُ در همچین دیداری حفظ کنه. بعد از خوردن گل کاملا بهم ریختیم و به غیر از توپی که به تیرک خورد هیچ حمله درست و حسابی دیگه ای نداشتیم و همه کارامون احساسی بود و حتی شانس آوردیم که روی ضدحملات حریف ، اختلافمون بیشتر نشد! این خودش میتونه بدلیل میانگین سنی پایین تیم باشه. دهه 2010 داره کم کم شباهت پیدا میکنه به دهه تاریک و سیاه 90 ! حالا فقط باید آرزو کنیم فصل نقل و انتقالات زودتر تموم شه! به شخصه خیلی سخته که به خودم بتونم بقبولونَم که بازیکنایی در سطح لاملا ، پیانیچ یا حتی اسوالدو بخوان برای سومین سال پیاپی اروپا رو بیخیال شَن. بازیکنی مثه مارکینیوس رو با این پیشنهادای خوب که بخصوص از بارسا براش فرستاده شده باید خیلی زحمت بکشیم تا بتونیم نگه داریمِش. اینجاست که تیم مدیریتی باید خودی نشون بده و به این دسته از بازیکنا بفهمونه که در آینده ای نزدیک ، وضعیتمون امیدوار کننده تر خواهد بود و در نهایت اونا رو برای موندن متقاعد کنن. در غیر اینصورت به مانند دو سال پیش که مکسس ، منز و ووچینیچ با نارضایتی گذاشتن و رفتن ، امروز هم پتانسیل از هم پاشیدن تیم وجود داره.

طبق معمول در زمانی که تیم با ناکامی مواجه میشه ممکنه باز دوباره هوادارای افراطی رم کارای ناشایستی علیه بازیکنامون انجام بدن یا بخوان توو تمرینات شعار علیه بازیکنا بدن. همچین حرکاتی اگه خدای نکرده انجام بشه مشکلاتی به بار میاره که از دست باشگاه هم کاری ساخته نیس. بازیکنی که تصور میکنه دیگه جایی توو قلب هوادارای تیمِش نداره چمدونِش رو میبنده و میره. در پایان باید بگم ما رمیها به این اوضاع دیگه عادت کردیم. از این دست بازیای تلخ کم نداشتیم از باخت به سمپدوریا و از دست دادن اسکودتو گرفته تا باخت به آرسنال در ضربات پنالتی و حذف از لیگ قهرمانان ، از باخت به کاتانیا و پریدن سهمیه چمپیونزلیگ (دو فصل پیش) گرفته تا باخت به اینتر در فینال کوپا ایتالیای 2010 و خیلی خاطرات تلخ دیگه... بازیکنا میرن و میان مثه امرسون ، ساموئل ، کاسانو ، مانسینی ، چیوو ، ووچینیچ ، مکسس و ... اما همیشه یه رم بوده و یه توتی! امروزَم اگه هرکدوم از بازیکنا از بودن در این گروه ناراضی هستن کسی نمیتونه جلوشونُ بگیره و راه برای خروجشون بازه. وضعیتمون هم بالاخره یه روزی درست میشه و تا اون روز چاره ای جز صبر نداریم.

زنده باد جالوروسی

[IL Bimbo De Oro]

یادم نمیاد از کی شروع به فوتبال دیدن کردم یا اینکه تا کی حوصله فوتبال دیدن دارم ولی مطمئنم این بدتین فوتبالی بود که دیدم. تلخترین شکستی که به خاطر دارم. نه بخاطر باخت تو دربی، نه بخاطر از دست دادن جام قهرمانی و نه بخاطر از دست رفتن سهمیه اروپایی فقط به این خاطر که دوست داشتم قدیمی هایی که این فصل به سمت در خروجی باشگاه هل داده میشن با یه خاطره خوب رمو ترک کنن, دوست داشتم کسانی مثل پروتا , تادی , بوردیسو و... شکوهمندانه با رم وداع کنند و به سرنوشت ژوان , دونی , پیزارو ,سرجیو و خیلی های دیگه دچار نشند و غریبتانه شهر ابدیو ترک نکنند.
دیشب تلخترین صحنه بازی حرکت عصبی پروتا بود که میخواست نیمکتو از جا بکنه . فریاد های بوردیسو هم فراموش نشدنی بود , دیشب نیکو مثل یه گلادیاتور با تمام وجود میجنگید و به قول خودش میخواست با جام از رم خداحاظی کنه. نمایش بوردیسو فوق العاده بود علاوه بر اینکه از نظر فنی بهترین بازیکن زمین بود تماتم سعیشو میکرد تا هم به سایر بازیکنان تیم روحیه بده و هم تیفوسی هارو وادار به تشویق بیشتر بکنه. بوردیسو فقط چهار فصله که تو رم بازی میکنه ولی تا ابد در ذهن طرفداران رم باقی میمونه. هیچوقت فصل پیشو فراموش نمیکنم که بوردیسو با پای شکسته و با عصا به تمرینات رم میرفت تا به بقیه روحیه بده. فورزا نیکو
یه فصل دیگه هم گذشت بدون هیچ دست آوردی. هرچقدر سن کاپیتان بیشتر میشه شانس رم هم برای بدست آوردن یه جام بزرگ به صفر نزدیکتر میشه. واقعا حیف امثال توتی و دروسی که آخرین سالهای بازیشونو باید کنار دلقک هایی مثل اسوالدو و لاملا به پایان ببرند! ای کاش واقعا مثل گذشته کسانی که لیاقت پوشیدن این پیراهنو داشتند خریداری میشدند. ای کاش!!
تحلیل فنی
از نظر فنی فقط میشه گفت آندریاتزولی بازی رو به پتکوویچ باخت. در نیمه اول پرس شدید لاتزیویی ها در یک سوم دفاعی رم و همچنین مرکز زمین، کاملا گرگها رو در کار هجومی فلج کرده بود. توتی و دروسی که نیمه اول وظیفه بازیسازی رو بر عهده داشتند هر موقع صاحب توپ میشدند در محاصره چندتا لاتزیویی بودن که معمولا توتی سعی میکرد از حریف خطا بگیره و دنی هم تحت فشار شدید حریف, پاسهای اشتباه میداد. بردلی هم علیرغم دوندگی زیاد خلاقیت لازم رو برای بازیسازی نداشت. مارکینیو و لاملا هم در دو سمت کارایی لازمو نداشتند . لاملا مثل همیشه زیاد با توپ ور میرفت و بجای پاس دادن و سرعت دادن به بازی اونقدر دریبلهای بی فایده میزد تا توپ رو از دست بده. بنظرم پیانیچ میتونست بین دو نیمه جای لاملا رو بگیره و فلورنزی یا حتی توتی بجای مارکینیو به سمت چپ برن.
بنظر پرس شدید لاتزیو برای رم غیر قابل پیشبینی بود. شاید اگه توتی و دروسی تا این حد نزدیک بهم بازی نمیکردند کار برای حریف سخت تر میشد بنظرم بهتر بود توتی مثل زمان زمن به سمت چپ بره تا هم اون سمتو فعالتر کنه و هم چند نفرو به خودش مشغول کنه تا دروسی راحت تر بتونه نقش یه بازیسازو ایفا کنه بردلی هم میتونست بعنوان یه بازیکن کارگر فضای لازمو برای بازیسازی دروسی فراهم کنه. بر خلاف کار هجومی عملکرد رم در کار دفاعی در نیمه اول قابل قبول بود. دفاع چند لایه رمی ها تحت فشار شدید خوب کار کرد. البته لاتزیو یکی دو موقعیت خوب رو تو این نیمه بدست آورد که با واکنشهای عالی لوبونت همراه شد.
جالوروسی که تو نیمه اول ظاهرا از پرس شدید بیانکوچلستی گیج شده بود, برای رها شدن از فشار حریف احتمالا برنامه هایی داشت, ولی پتکوویچ و یارانش باز هم مثل نیمه اول یکقدم از رمی ها جلو تر بودند. لاتزیویی ها در نیمه دوم منطقه پرس رو به خط دفاعی خودشون آوردند و با این عقبنشینی توپ رو در اختیار رمی ها قرار دادند. رمی ها که هم بنوعی با این تغییر روش مثل نیمه اول غافلگیر شده بودند و هم تحت تاثیر جو ورزشگاه و حساسیت های بازی قرار گرفته بودند علیرغم در اختیار داشتن مالکیت توپ در نیمه دوم نتونستن بازی همیشگیشونو به نمایش بگذارند و از موقعیت ها استفاده کنند. بر خلاف رم، لاتزیو که با عقب نشینی خودش در این نیمه تونسته بود دفاع رم رو به جلو بکشونه از شکنندگی دفاع تک لایه رم استفاده کرد و روی یه ارسال از جناحین سر انجام به گل رسید. تیم رم بعد از دریافت گل رو به بازی مستقیم آورد که با توجه به تجمع یاران لاتزیو در محوطه جریمه خودی ، دست رم باز هم از رسیدن به گل کوتاه موند.
پایان کارآندریاتزولی: زمانی که این مربی روی کار اومد همینجا گفته بودم که مسئولین باشگاه تحت تاثیر نتیجه گیری کسانی مثل دی متئو و تیتو ویلا نوا قرار گرفتند و بر همین اساس آندریاتزولی رو انتخاب کردند. انتخاب یکی از اعضای کادر فنی بعنوان سرمربی موقت. کسی که احتمالا دوام چندانی روی نیمکت نداره.بنظرم تزولی عملکرد متوسطی داشت.اون تو یه شرایط سخت تیمو تحویل گرفت. تیمی که موقعیت جالبی توی جدول نداشت و علاوه بر این بازیکنانی مثل دروسی استکی مارکینیو و... شرایط روحی خوبی نداشتند. تزولی تونست تا حدودی تیمو جمع و جور کنه وحتی مقابل تیمهای بزرگی نظیر یووه، ناپولی، فیورنتینا و اینتر به پیروزی برسه.ولی امتیازهای مهمی که رم مقابل تیمایی مثل پسکارا و کیه وو ازدست داد موجب شد تا در نهایت رم در لیگ ناکام بمونه و در جام حذفی هم دستش از رسیدن به دهمین جام کوتاه بمونه.

[feri71]

درحالیکه تا پایان فصل قبل هنوز چهار یا پنج بازی مونده بود ، بررسی گزینه ها برای جانشین آندریاتزولی شروع شد. با اینکه این عمل در زمانی که یه مربی از سمت خودش هنوز کناره گیری نکرده حرفه ای نبود ، بازَم با این حال حداقل خیالمون راحت بود که بلافاصله بعد از اتمام فصل سرمربی جدید مشخصه و حداقل از بلاتکلیفی درمیایم. اما با گذشت دو هفته از فینال کوپا همچنان کش و قوس های تعیین سرمربی ادامه داره. در ابتدای کار به آلگری خیلی نزدیک بودیم اما بعد از جلسه ای که با سران روسونری داشت ، تصمیم به ادامه کار با تیم خودش گرفت. بین گزینه های جدیمون قطعا آلگری ایده آل ترین گزینه بود. بعد از اون لوران بلان در آستانه رمی شدن بود که توافقات نهایی باهاش حاصل نشد. لوران بلان هم یکی از استعداد های درخشان مربیگریه. کسی که نتایج قابل قبول با فرانسه ی بحران زده کسب کرد و قبل از اون هم با بوردو قهرمان فرانسه شد در زمانی که لیون با 7 هفت قهرمانی پیاپی قدرت انکار ناپذیر فوتبال فرانسه بود و قهرمانی شاگردان بلان در چنین شرایطی واقعا تحسین برانگیز بود.

در آخرین مرحله سه گزینه مطرح شد مارچلو بیلسا سرمربی سابق بیلبائو و تیم ملی آرژانتین ، تاتا مارتینو سرمربی نیوولز اولد بویز و رودی گارسیا سرمربی لیل فرانسه. حالا از بین این گزینه ها توافقات اولیه با رودی گارسیا حاصل شده و مونده امضای نهایی. اولا که هیشکدوم از اینا گزینه مورد علاقه ما نیستن اما اگه بخوام بین این سه تا یکی رو انتخاب کنم قطعا همون گارسیا بهتره. بیلسا یه مربی با تجربست ولی تفکرات هجومی که داره کارُ خراب میکنه. ما در این سالها به اندازه کافی تهاجمی بازی کردیم ، دیگه کافیه! الآن تنها چیزی که برامون مهمه نتیجه هست. تاتا مارتینو هم که یه مربی گمنامه و هیچ تجربه ای در سطح اروپا نداره. اما رودی گارسیا دو سال پیش با لیل دابل کرد و لیگ و جام حذفی فرانسه رو از آن خودش کرد. همین فِک میکنم کافی باشه تا نسبت به دو گزینه دیگه ارجحیت داشته باشه! البته هرچند هم که یه مربی با استعداد باشه ، در لیگ ایتالیا تجربه خیلی مهمه و عدم تجربه گارسیا در سری آ میتونه مشکل ساز باشه. فعلا باید تا امضای نهایی منتظر بمونیم. . .

زنده باد جالوروسی

[feri71]

12 سال گذشت! 17 ژوئن 2001 حماسه ای رخ داد که فراموش کردنش حالا حالاها ممکن نیست. 12 سال پیش در چنین روزی رم 3-1 پارمای قدرتمندِ اون زمان رو شکست میده و با شایستگی اسکودتو رو از آن خودش میکنه. حالا تقدیر اینگونه بوده که درست در چنین روز خاطره انگیزی گارسیا سرمربی جدید وارد رم بشه تا بتونه باشگاه رو به اهداف خودش برسونه. از همین حالا مطمئنا گارسیا مخالفان زیادی رو پیش روی خودش خواهد دید. گارسیا اومده به جایی که هوادارانِش خواسته های متناقضی دارن. برای مثال وقتی تاچسیدیس به زمین میومد و باعث نیمکت نشینی دروسی میشد ، بر علیهش سوت میزدن و هو میکردن. اما درست بعد از فینال کوپا یکی از کسایی که توسط هوادارا مورد توهین واقع میشه خود دروسی بود! و یا در همین چند وقته بعد از ناکامی های بوجود اومده خواستار بازگشت زمن شدن! هوادارایی که انگار فراموش کردن همین شش ماه پیش چه نتایج ناخوشایندی با این مربی گرفتیم. گارسیا به همچین جایی اومده. از اونجا که به زعم خیلی ها این مربی ممکنه متوسط تلقی بشه ، درصورتیکه تیم در همون یکی دو بازی اول هم نتیجه لازم رو نگیره باید منتظر انتقادات شدید از گارسیا و باشگاه باشیم.

اما درست نیست که بخوایم همه چی رو به مربی ربط بدیم. دغدغه ما در وهله اول جذب مهره های قابل اتکا هست ، مهره هایی که قبلا خودشونُ اثبات کردن. ببینید رم در سال 2001 قهرمان شد و کاپلو که یکی از مغزهای متفکر فوتبال بود رو روی نیمکت خودش داشت. اما چرا سال 2000 همین مربی نتونست تیم رو حتی به لیگ قهرمانان برسونه؟ به دلیل عناصری که سال 2001 داشت و یک سال قبل تر از اون نداشت. گابریل باتیستوتا و والتر ساموئل به تنهایی کافی بودن تا یه تیم در حال پیشرفت ، پله های ترقی رو بسیار سریعتر طی کنه. رم اگه قهرمان شد به این دلیل بود که هیچ ضعفی از حیث مهره نداشت. کاندلا در سمت چپ ، کافو در سمت راست ، ساموئل در قلب دفاع ، توماسی در میانه میدان. و از همه مهمتر خط حمله معروف و مرگبار رم شامل توتی ، مونتلا و باتیستوتا . حتی روی نیمکت ستاره گرون قیمتی داشتیم به نام ناکاتا که علیرغم ناکامی محضی که در رم داشت حداقل تونست در مهمترین دیدار فصل مقابل یوونتوس نقش تعیین کننده رو ایفا کنه. حالا برمیگردیم به زمان حال و فصلی که گذشت. دفاع راست به لطف پیریس کلا اوت بود. در خط میانی لجبازی های زمن برای نیمکت نشینی دروسی باعث میشد هم تاچسیدیس به دلیل تخریب روحیه از سوی تماشاگران خودی نتونه اون چیزی که در توانش هست نشون بده و هم اینکه خود دروسی بدلیل شایعات متعددی که از همین نیمکت نشینی نشأت میگرفت درهمون دیدارهایی که فیکس بود نتونه تمرکز لازم رو بدست بیاره. دروازه بان ها هم که یکی از دیگری تاسف بارتر . از چنین تیمی نمیشه انتظار نتیجه گرفتن داشت.

از گارسیا انتظار میره که در درجه اول پتانسیل بازیکنای خودی رو بدون هرگونه سلیقه ای عمل کردن کاملا بشناسه و بعد از اون به فکر خرید باشه. متاسفانه هرچی توو این سه فصل سرمون اومد از همین سلیقه ای عمل کردن مربی های مختلف بود. در زمان مونتلا به جای منز از کاپراری بازیکن اون زمان جوانان رم استفاده میشد. بعد از اون انریکه بود که تادی رو به سمت راست دفاع آورد! زمن هم همون اول کاری گاگو ، پیزارو و هاینزه رو رد کرد و در کل توو این زمینه ها به نوعی استاد هست. به نظر من مهمترین اهدافمون در فصل نقل و انتقالات باید یه دروازه بان مطمئن و همچنین یه دفاع شش دانگ باشه با توجه به خروج احتمالی بوردیسو.

زنده باد جالوروسی

[feri71]

امروز یه اسطوره دیگه به تاریخ باشگاه اضافه شد. سیمونه پروتا بعد از 9 سال بازی در رم خداحافظی کرد.
در این سالها پیوستن ستاره هامون ( مکسس ، ووچینیچ ، چیوو ، مانسینی و . . . ) به تیم های رقیب حتی از ناکامی هامون هم دردناکتر بود. در این بین وقتی افرادی رو میبینیم مثه پروتا ، بریگی ، بوردیسو ، کاستی ، پیزارو و خوان یه خورده آرومتر میشیم. میشه گفت گروه دومی که نام بردم از لحاظ فنی یک Level پایینتر از گروه اول بودن اما همین که حداقل به پیراهن باشگاه پایبند بودن و به عنوان عضوی از یک گروه در حد توانشون از جون و دل مایه گذاشتن برای ما ارزشش خیلی زیاده. خیلی خیلی ارزشمند تر از گلهای مهم و حساسی که ووچینیچ و مانسینی برامون زدن.

میشه گفت پروتا تا سال 2010 یکی از ارکان اصلی رم بود اما بعد از اون افزایش سن خودشُ نشون داد. با اومدن مالکان جدید و خرید های جدید سوپر سیمو تبدیل به یه نیمکت نشین شد و انصافا توو این دو سال هیچوقت اعتراضی نکرد به این مسئله. علاقَم بهش زمانی بیشتر شد که زمن او رو در لیست مازاد قرار داد اما با این حال باز هم سوپر سیمو حاضر به ترک رم نشد. در فینال تلخ کوپای این فصل وقتی بازی داشت به آخرین دقایق خودش نزدیک میشد از شدت ناراحتی و نا امیدی ، سقف نیکمت رو تکون میداد که کاملا گویای حال و روز باشگاه بود. کاش اینطوری از رم خداحافظی نمیکرد. کاش حداقل در واپسین روزهای حضورش یه جام میبرد.
اما هرچی که بود یه رومانیستای واقعی بود.
دوسِت داریم سوپرسیمو ، برای همیشه توو قلب مایی