#بحث و بررسی علل کاهش لژیونرهای ایرانی#

[feri71]

به نام خالق هستی

بحث و بررسی علل کاهش لژیونرهای ایرانی


مسعود شجاعی و جواد نکونام تنها لژیونرهای ایران در لیگ های اروپایی

خب مدتها بود که بخش بدون تعصب راکد مونده بود و حالا قصد داریم با طرح این موضوع بحث جدیدی رو آغاز کنیم. همونطور که می دونید بعد از صعود به جام جهانی 98 و اینکه دوباره نام فوتبال ایران به سر زبان ها افتاد بسیاری از بازیکنای شاخصمون مثه خداداد عزیزی، علی دایی ، کریم باقری ، مهدی مهدوی کیا ، وحید هاشمیان و خیلی از بازیکنای دیگه رو در لیگ های معتبر اروپا و به خصوص در بوندسلیگای آلمان داشتیم. بعد از سپری شدن اون دوره ی طلایی هم افرادی مثه علی کریمی ، جواد نکونام ، آندرانیک تیموریان ، مسعود شجاعی و حسین کعبی رو دیدیم که تونستن خودشون رو به اروپا برسونن اما به یکباره در عرض دو سه سال یه افت شدیدی رو در این قسمت شاهد بودیم که تاسف آور بود. دیگه نتونستیم مثه گذشته لژیونر های جدید داشته باشیم و حتی کار به جایی رسید که همون لژیونرهای قدیمی هم به مرور زمان به لیگ خودمون برگشتن!
در این تاپیک قصد داریم تا علل این اتفاقات رو با هم بررسی کنیم و از شما میخوایم که مسائلی که در این مورد به ذهنتون میرسه رو اینجا بازگو کنید.

[Abdollah 202]

به نظر من
بازیکن ها با علاقه فوتبال بازی نمیکنن و فقط به فکر پولن و فقط از دیدگاه اقتصادی به فوتبال نگاه میکنن و اینم میتونه یکی از دلایلش باشه

[amir.t.t]

دوستان به نظر من یکی از چیزهایی که در مورد ترانسفر بازیکن به اروپا برای باشگاه های اروپایی اهمیت داره بحث درآمدزایی از اون بازیکن در کشور خودشون هست. با توجه به اینکه قانون کپی رایتی در ایران وجود نداره، تلویزیون ایران هم قربونش برم یا روی آرم بقیه شبکه های خارجی ی یه عکس می چسبونه و بازی رو به طور رایگان بازی رو پخش می کنه. به جز تورنمنت های مهم. پس باشگاه های اروپایی عملا از خرید بازیکن ایرانی چیزی عایدشون نمی شه و هر کدوم از بازیکن های ایرانی که تا حالا اروپا بازی کرده بر اساس لیاقتش بوده.
حدود نود درصد از بازیکن های شرق آسیا که به اروپا می رن از طریق شرکت های تجاری می رن. مثلا چند سال پیش اسپانسر شیپ اورتون به زور یه بازیکن چینی برد به این تیم. یا مثلا همین پارک جی سونگ موقعی که رفت منچستر فقط برای مسایل تجاری بود. پارک موقعی که به منچستر رفت هفته اول دو برابر پول قراردادش پیراهنش در کره جنوبی فروخنه شد به علاوه بعدا بازیهای منچستر برای پخش مستقیم خریده می شد و تور های شرق آسیا و ...
البته الان پارک و یا خیلی هاشون بازیکن های خوبی شدن ولی خودمونیم اگه چوب لباسی هم هفت سال تو منچستر توپ می زد الان از پارک بهتر شده بود.
البته این نکته هم بگم که آره بازیکنان ایران یه ذره پول دوست شدن و حاضر نیستن دو سه فصل با دستمزد پایین بازی کنند که بعدا با نشون دادن خودشون می تونن چند برابر اون دو سه فصلی که تو ایران توپ زدن رو به دست بیارن. درست مثل علی الحبسی که چهار سال زحمت کشید تا شد این.

[sina acm]

این رویه ای است که هر ساله در فصل نقل و انتقال شاهدش هستیم و با توجه به جذابیت هایی که این اخبار برای طرفداران تیم ها دارد اتفاقا طرفداران فراوانی هم پیدا کرده است. همه به دنبال این هستند که ستاره ها در فصل جدید به کدام تیم ها کوچ می کنند. تبلیغات کاذبی هم که پیرامون این جابه جایی ها وجود دارد تنها به سود بازیکنانی است که به دنبال چند صد میلیون بیشتر هستند و به خواسته شان هم در آشفته بازار نقل و انتقال می رسند. مذاکره همزمان با چند تیم برای بالا بردن نرخ خود به یک تاکتیک سنتی برای بازیکنان بدل شده و در این بین تعیین سقف قرارداد هم سرگرمی تازه ای برای فوتبالی ها شده است. همه می دانند که کمتر بازیکنی سقف ۳۵۰ میلیون تومانی در طول یک فصل را رعایت می کند. از مدیر باشگاه گرفته تا طرفداران تیم ها، حتی مسوولان سازمان لیگ برتر که بر این قضیه پافشاری می کنند هم می دانند قراردادهایی که در هیات ها ثبت می شود کاملا صوری است و برای رهایی از قانون وضع شده قراردادهای دیگری بین بازیکنان و باشگاه ها به امضا می رسد. اینها همگی در روزهای نقل و انتقال بر جذابیت های حواشی می افزاید و کمتر کسی را به سمت موضوعاتی عمیق و مهم تر سوق می دهد.
کسی از خود نمی پرسد فصل نقل و انتقال امسال هم به پایان رسید و خبری از یک لژیونر اروپایی در فوتبال ایران نشد. همه به جابه جایی های داخلی قانع شده اند، برای بازیکنان هم بهتر از این نمی شود. آنها از منابع دولتی پول های چند صد میلیونی دریافت می کنند و در سطحی پایین بازی می کنند. احتیاجی هم به انجام تمرینات طاقت فرسای تیم های اروپایی و دیسیپلین و محدودیت های باشگاه های حرفه ای ندارند. بهتر از این برای فوتبالیست های ایرانی نمی شود! این فرهنگ فوتبال ما است؛ واقعیتی که در جامعه فوتبالی وجود دارد.
با وجود این همه ناکامی در رده های مختلف و انتقادهایی که از کیفیت کار بازیکنان به گوش می رسد هیچ تغییری در تفکرات آنها به چشم نمی آید و فقط چیزی که می تواند مورد توجه قرار گیرد این است که فوتبالیست های ایرانی حریص تر از قبل به دنبال پول بیشتری هستند و با همین کیفیت نازلی که دارند به دنبال این هستند تا پول های بیشتری به جیب بزنند. تقریبا کمتر بازیکنی وجود دارد که برای پیشرفت بیشتر به فکر تلاشی مضاعف باشد و به این فکر کند که با قرار گرفتن در سطحی بالاتر می تواند به لحاظ مالی هم منابع خوبی را جذب کند. کارشناسان فوتبال درخصوص بازیکنان کنونی لیگ برتر هم بر این باورند؛ پدیده ای که بتواند در اروپا به بازی خود ادامه دهد تقریبا وجود ندارد و کریم انصاری فرد را شاید تنها فوتبالیست کنونی ایران دانست که می توانست سر از تیم های اروپایی دربیاورد که این بازیکن هم با وجود آن که گفته بود از روبین غازان روسیه و چند تیم دیگر پیشنهاد دریافت کرده و مذاکرات جدی هم با استقلال و پرسپولیس داشت، سرانجام قراردادش را با سایپا تمدید کرد. برآورد فصل نقل و انتقال ایران در پایان لیگ دهم فقط صدور هادی عقیلی و محمدرضا خلعتبری به لیگ قطر و حضور و بازگشت پژمان نوری و ایمان مبعلی به لیگ امارات بود که جملگی بازیکنانی باتجربه هستند و پدیده به حساب نمی آیند. این در حالی است که از شرق آسیا هر لحظه یک خبر شگفت آور به گوش می رسد.
ژاپن و کره جنوبی تقریبا برای صادرات بازیکن با یکدیگر کورس گذاشته اند. این دو کشور که تقریبا از بقیه آ سیا فاصله گرفته اند هر بار بازیکن تازه ای را به اروپا صادر می کنند که این نشان از پیشرفت فوتبال در این کشور و انجام کارهای زیربنایی استاندارد و سرمایه گذاری وسیع در این بخش دارد. نکته جالب این که بازیکنان این کشورها به عضویت باشگاه های مطرح اروپا درمی آیند و جزو نفرات تاثیرگذار تیم هایشان هم به حساب می آیند. نگاهی به نقل و انتقال در فوتبال این کشورها و میزان صادراتشان به لیگ های بزرگ دنیا و مقایسه آن با چیزی که در فوتبال کشورمان می گذرد خود بیانگر تفاوت های میان فوتبال این کشورها با ایران است.
● موجی که فروکش کرد
صادرات لژیونر به فوتبال باشگاهی در اروپا تقریبا بعد از جام ملت های ۹۶ بود که به باشگاه های ایرانی روی خوش نشان داد. نسلی که در جام ملت های امارات به میدان رفتند تا سال ها برای تیم ملی درخشیدند و یک باور در بخش وسیعی از جامعه وجود دارد که این بهترین نسل فوتبال ایران بوده که توانسته لژیونرهای زیادی را تحویل فوتبال کشورمان بدهد. بازیکنانی که به این نسل هم اضافه شدند به خوبی در بین آنها حل شدند و به فوتبالیست های بزرگی بدل شدند.
در فصل ۹۸ـ ۹۷ بود که با انتقال ۳ بازیکن به اروپا این موج شکل گرفت و تا سال ها ادامه یافت. علی دایی، خداداد عزیزی و کریم باقری نخستین بازیکنان ایرانی بودند که در دهه ۹۰ راهی بوندس لیگا شدند. دایی و باقری در آرمینیابیلفلد بازی کردند و عزیزی هم به کلن پیوست. در آن سال ژاپن لژیونری نداشت و کره جنوبی نیز یک بازیکن به یکی از ۵ لیگ بزرگ اروپا صادر کرد. اگرچه خداداد یک سال بعد از اروپا رفت، اما مهدوی کیا و رسول خطیبی به ترتیب راهی بوخوم و هامبورگ شدند تا ایران در فصل۹۹ـ ۹۸، ۴ بازیکن در بوندس لیگا داشته باشد.
بخصوص این که علی دایی راهی تیم بزرگ بایرن مونیخ شد تا توجهات به فوتبال ایران دوچندان شود، این در حالی بود که ژاپن در این سال فقط یک لژیونر اروپایی داشت و کره هم ۲ بازیکن. یک سال بعد وحید هاشمیان به بوندس لیگا رفت و در عوض خطیبی به فوتبال ایران بازگشت. این در شرایطی بود که ژاپنی ها ۲ بازیکن دیگر صادر کردند و به ایران نزدیک شدند. ژاپن که از برنامه ریزی درازمدت خود کم کم بهره برداری می کرد سرانجام در فصل ۲۰۰۳ ـ ۲۰۰۲ از همه کشورهای آسیایی پیشی گرفت. در این سال این کشور ۵ بازیکن در لیگ های معتبر اروپا داشت، در حالی که ایران ۳ بازیکن و کره هم بدون لژیونر مانده بود. افزایش دادوستد میان باشگاه های اروپایی با کشورهای شرق آسیا نیز عاملی شد تا فوتبالیست های ژاپنی و کره ای بیش از ایران در معرض دید حرفه ای ها قرار گیرند، اما این موضوع نمی تواند تنها عامل موفقیت چشم بادامی ها برای صادرات بازیکن باشد. آنها با برنامه ریزی های اصولی خود، در تورنمنت های بزرگ قاره مثل لیگ قهرمانان آسیا و جام ملت ها عناوین برتر را به خود اختصاص داده اند و همواره یک پای ثابت جام جهانی و المپیک هستند که خود گواه کلاس بالای فوتبالشان در قیاس با فوتبال ایران است. از انصاف به دور است اگر بخواهیم فقط بازارهای شرق آسیا را عامل اصلی توجهات باشگاه های اروپایی به بازیکنان چشم بادامی بدانیم. واقعا چه کسی در شایستگی های فنی جی سونگ پارک، شینجی کاگاوا، کیسوکه هوندا و... تردید دارد؟
نکته: جواد نکونام و مسعود شجاعی در حالی تنها لژیونرهای فوتبال ما به حساب می آیند که ژاپنی ها و کره ای ها هر سال بازیکنان زیادی را به اروپا صادر می کنند
آیا سرالکس فرگوسن که پارک کره ای را در ترکیب اصلی منچستریونایتد قرار می دهد حاضر است به خاطر منافع اقتصادی باشگاه روی اعتبارش چوب حراج بگذارد؟ یا این که کاگاوا ۲۲ ساله فقط به دلایل اقتصادی عنوان بازیکن نیم فصل بوندس لیگا را در فصل گذشته به خود اختصاص داده است؟ این که ناکامورا به بازیکن سال لیگ اسکاتلند تبدیل می شود را هم باید به دلایل تجاری نسبت داد؟
واضح است که یک نه بزرگ جلوی تمام این پرسش ها قرار می گیرد. این بازیکنان به سطحی از پیشرفت های فنی رسیده اند که تقریبا کمتر مربی ریسک بازی ندادن به آنها را به جان می خرد، چرا که جزو نفرات موثر تیم هایشان هستند. سال ۲۰۰۶ ایران بیشترین لژیونرها را در اروپا داشت. در این سال ۶ بازیکن از کشورمان در لیگ های معتبر اروپا توپ می زدند، اما پس از آن سیر نزولی را در پیش گرفتیم و این اواخر هم فقط به جواد نکونام و مسعود شجاعی در تیم کوچک اوساسونا اسپانیا دل خوش کرده ایم. این در حالی است که ژاپن فصل قبل ۸ بازیکن در ۵ لیگ بزرگ اروپا (لالیگا، لیگ برتر، سری آ، بوندس لیگا و لوشامپیونا) داشته است. از کره هم ۶ بازیکن در این لیگ ها شاغل بودند و هر دو کشور در فصل نقل و انتقال، بازیکنانی را به اروپا صادر کردند. جالب این که ژاپن ۲ بازیکن آینده دار را به بایرن مونیخ و اینترمیلان فرستاد که در نوع خود جالب توجه است.
از سال ۹۷ که موج بزرگ انتقال بازیکنان فوتبال به اروپا شکل گرفت، تاکنون ژاپنی ها به ۳۷ باشگاه بزرگ اروپا بازیکن صادر کرده اند که این تعداد شامل ۱۴ ایتالیایی، ۹ آلمانی، ۳ اسپانیایی، ۵ انگلیسی و ۶ فرانسوی بوده است و کره ای ها نیز در این مدت در ۵ باشگاه آلمانی، ۸ انگلیسی، ۳ اسپانیایی، ۵ فرانسوی و یک ایتالیایی لژیونر داشتند. این در حالی است که تعداد اندکی از باشگاه های اروپایی بازیکنان ایرانی را جذب کرده اند. با وجود این که جی سونگ پارک از سال ۲۰۰۵ در تیم منچستریونایتد عضویت دارد و طی این سال ها ۴ قهرمانی در لیگ برتر، ۳ جام اتحادیه، یک بار جام خیریه، یک مرتبه لیگ قهرمانان اروپا و یک بار هم جام باشگاه های جهان را به ویترین افتخاراتش اضافه کرده و در سال ۲۰۰۵ هم نامزد توپ طلای اروپا شد، اما به نظر می رسد هیده توشی ناکاتا ستاره سال های گذشته تیم ملی ژاپن را باید پرافتخارترین لژیونر آسیایی دانست. ناکاتا که خیلی زود و در مرز ۳۰ سالگی فوتبال ملی را کنار گذاشت تا جا برای بازیکنان جوان تر باز شود سال ۲۰۰۱ یک بار با تیم رم سری آ را فتح کرد و یک سال بعد هم با تیم پارما قهرمانی در جام حذفی ایتالیا را به افتخاراتش افزود. ناکاتای تکنیکی در سال های ۹۸، ۹۹ و ۲۰۰۱ نامزد دریافت توپ طلای اروپا شد و از سال ۹۸ تا ۲۰۰۲ متوالی نامزد مرد سال فیفا شده بود. آیا این افتخارات با هیچ بازیکن ایرانی قابل قیاس است؟
علی دایی که پرافتخارترین لژیونر کشورمان به حساب می آید فقط یک قهرمانی در بوندس لیگا و یک نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را به همراه بایرن مونیخ در کارنامه دارد و مهدی مهدوی کیا هم با ۲۷۵ بازی در بوندس لیگا در طول ۸ سال به نوعی لقب باثبات ترین بازیکن کشورمان را یدک می کشد.
● یک سوال سنتی
همواره این پرسش کلیشه ای بین اهالی فوتبال وجود دارد که چرا صادرات بازیکن از ایران به اروپا متوقف شده، آیا این پروسه بار دیگر از سر گرفته خواهد شد؟ پاسخ هایی که افراد مختلف در مواجهه با این سوال مطرح کرده اند نیز در برخی موارد مشابه است که از جمله آن می توان به عدم صعود به جام جهانی اشاره کرد. جام جهانی بزرگ ترین جشنواره و ویترین فوتبال در جهان است که تمام بازی های آن از سوی باشگاه ها و مربیان مورد توجه قرار می گیرد و بهترین فرصت برای شناساندن بازیکنان کشورمان به اروپایی هاست، زیرا مسابقات باشگاهی در ایران تقریبا مورد توجه کمتر مربی در اروپا قرار می گیرد، مگر در شرایط خاص که واسطه ها بازیکنی را به باشگاهی توصیه کرده باشند و به آن بهانه نمایندگان باشگاه های اروپایی به دنبال شناسایی فوتبالیست موردنظرشان باشند.
وحید هاشمیان که در فوتبال باشگاهی آلمان دوام زیادی آورده بود در این باره چنین اظهارنظر کرده است: در این که نرفتن به جام جهانی به ضرر بازیکنان ایرانی تمام شده شکی نیست؛ چرا که وقتی در چنین کلکسیونی حضور نداشته باشید اصلا به چشم نمی آیید. ولی به نظر من این تنها دلیل نرفتن بازیکنان ایرانی به باشگاه های اروپایی نیست. بیشتر از ۴ سال است که فوتبال ما دچار افت شدیدی شده و دیگر بازیکن بااستعدادی که بدرخشد را نداریم و تلاشی هم برای تولید چنین بازیکنانی صورت نمی گیرد. اگر هم بازیکنی کمی می درخشد خودمان درباره او غلو می کنیم در حالی که این گونه نیست و کلاس بازی در تیم های اروپایی را ندارد.
از رضا فاضلی که مدیر برنامه های بسیاری از بازیکنان ایرانی شاغل در اروپا بوده و بازیکنان سرشناسی مثل مسعود اوزیل و نوری شاهین را به رئال مادرید انتقال داده است در این رابطه پرسیدیم که وی نیز نرفتن به جام جهانی را یکی از دلایل عمده این موضوع عنوان می کند. فاضلی البته به بازیکنان شرق اروپا و آفریقایی هم اشاره دارد و یادآور می شود که این بازیکنان با دستمزدی پایین تر و از تیم هایی کوچک تر حاضرند استارت بزنند تا پله های پیشرفت را طی کنند. در حالی که این فرهنگ در بین بازیکنان ایرانی وجود ندارد و آنها به چنین رویه ای روی خوش نشان نمی دهند.
به نظر می رسد شرایط کنونی فوتبال ایران به گونه ای است که اگر یک بازنگری اساسی بر برنامه ریزی ها صورت گیرد تغییری حاصل نخواهد شد. این در شرایطی است که ژاپنی ها از حالا به دنبال این هستند تا کلاس بازیکنان و تیم هایشان را به مرزی از پیشرفت برسانند که بتوانند در جام جهانی ۲۰۲۲ جزو مدعیان قهرمانی باشند و در جمع ۴ تیم پایانی قرار گیرند.

[UNCO]

دور بودن از جام جهانی و عدم نتایج مطلوب در آسیا یکی از اصلی ترین دلایل محروم شدن فوتبال دنیا از استعداد ناب ایرانیه . . .

[Shaghayegh-ss]

بازيكناي پولكي و بي كيفيت هيچ وقت هيچي نميشن

[Arman.Leo]

خوب این چد تا دلیل میتونه باشه :
دلیل اول : پارتی بازی ، تعداد زیادی از بازیکنان و جوانانی وجود دارن ، که به خاطر اینکه پول ندارن بپردازن و یا اینکه بازیکنای دیگر حتی ضعیف تر با پرداخت پول بیشتر میتونن وارد تیم بشن ...(البته منظورم از پول دادن ، افراد جوانی رو میگم که تازه میخوان وارد عرصه ی فوتبال بشن و تو تیم بازی کنن)

دلیل دوم : ایران در این دوره جام جهانی حضور نیافت ، اگر حضور پیدا میکرد قطعا تیم ها و کارشناس روی بازیکن های این تیم کمی بیشتر حساس میشدند ، ممکن بود با بازیکن های خوب و با استعدادی مثل خلعتبری مواجه بشن و چه بسا خلعتبری به جای قطر به کشور های بهتری از نظر فوتبال میرفت

دلیل سوم : دیدار های تدارکاتی با تیم های ضعیف تر . این کار دو بدی داره ، بدی اول اینه که تیم و بازیکنا جلوی تیم قوی تر از خودشون محک نمیخورن و میتونه الکی الکی اعتماد به نفس بده بهشون و این اعتماد به نفس ممکنه باعث دست کم گرفتن تیم های قوی تر توی بازی های مهم تر بشه و دلیل دوم ، جهان فوتبال حرفه ای ، کم تر بازیکنان ایرانی ما رو میشناسه و کمتر بازیکنی رو در این شرایط پیدا میکنیم که بتونه توی لیگ های خوب خارجی هم توپ بزنه .. واقعا بازی های تدرکاتی تیم ژاپن رو که میبینم واقعا تاسف میخورم از این وضع ، یک مدت با آلمان بازی تدارکاتی میگذاشتیم خوب بود

دو تا دلیل دیگه هم یادم بود ، ولی گفتم نگم بهتره دیگه زیادی طولانی میشه