خاطرات يونايتديها

[ManUtd]

تو اين تايپيك خاطرات تلخ و شيرين منچستر قرار ميگيره.مثل خداحافظي بازيكونان از فوتبال و بازيهاي تاريخي و حادثه يا .......... قرار ميگيره

[ManUtd]

بچه ها لطفا اينجا گفته هاتونو نزاريد!
اگه مقاله يا مصاحبه يا ... درمورد اتفاقات مهم تاريخ يونايتد داريد اينجا بزاريد!
اگه حرفي داريد لطفا تو حرف هاي خودموني
ممون

[ManUtd]

یادی از دسامبر هشتاد و نُهِ فرگوسن : ساعاتِ نا امیدی



وضعیت از زبانِ خودِ فرگی چنین بود:"هدایت باشگاهی که بیست و سه سال هیچ جامی نبرده باشد و خودشان انتظار داشته باشند هر سال جام ببرند واقعا سنگین است...

در آغازِ دهه یِ نود سر مربیِ منچستر یونایتد(سالها پیش از اینکه به لقب شوالیه ی سرزمین بریتانیا نایل شود)با دشواریِ بسیار درگیر بود و تیمش در نیمه یِ نادرستِ جدولِ دسته یِ اول دست و پا می زد.هشت بازی پشتِ سرِ هم بدونِ برد،شیاطین سرخ را که روزی برای خودشان قدرتی بودند رو در رویِ سقوط قرار داد.روایتِ مقبولِ آن دوران می گوید اگر یونایتد هفتمِ ژانویه به ناتینگهام فارست می باخت و از «اِف.اِی کاپ» کنار می رفت،فرگوسن هم بر کنار می شد.نهایتا نتیجه ی دیدار با فارست آنان که خواستار سرِ فرگی بودند را اندکی به عقب راند اما به اعتراف خودش،احتمالا تا پیش از له شدنِ شش بر یک مقابل من سیتی،دوره ی ِمذکور همچنان به عنوان «تاریک ترین روزها»یِ مربیگری اش بر پا مانده است.

سالهایِ اولِ حضورِ سر الکس فرگوسن در یونایتد اغلب به منوالی طی شد که حالا سال هاست با آن غریبه است.اولین وظیفه یِ فرگوسن در اولترافورد برگرداندنِ ورقی بود که ران اتکینسون برایِ باشگاه رقم زده بود و او این ماموریت را با نجاتِ تیمِ جدیدش از ورطه یِ سقوط و تکیه زدن بر رتبه یِ یازدهمِ جدول در پایانِ فصلِ 86-87 به پایان برد.

فرگوسن که دست به نوسازی ای همه جانبه در باشگاه زده بود،از نحوه یِ تمرین تیم گرفته تا سیستمِ استعداد یابی،با تمرکز روی معضلِ مضحکِ عیاشیِ برخی بازیکنانش،موفق شد نظم و انظباط را به رختکن یونایتد بازگرداند.خریدهای فرگی که مهمترینشان استیو بروس،برایان مک کلیر و ویو اندرسون بودند موثر واقع شد و آنها را تا رده ی ارزشمندِ دوم در جدول لیگ یک بالا آورد؛گرچه هنوز 9 امتیاز با لیورپولِ قهرمان فاصله داشتند.
منچستر یونایتدی که قابلیتِ ادامه دادنِ چنین روندی را نداشت و هنوز به تعادل نرسیده بود فصلِ بعد دوباره به رده ی یازدهم سقوط کرد.در مقاطعی از این فصل مردانِ فرگوسن چون مدعیانِ قهرمانی بازی می کردند و در مقطعی دیگر فرق چندانی با تیم های لیگِ دو نداشتند.بهرسو جایگاهِ نهایی آنها دور از انتظار بود و تیمی که به واسطه اسلوبِ محافظه کارانه ی فرگی «سخت کوش،روش گرا و کسالت بار»توصیف می شد،دلِ هوادارانش را هم نتوانست به دست آورد.
پیش از آغاز فصل 89-90 تلاش فرگوسن برای پایان دادن به معضلِ عیاشیِ بازیکنانش به نقطه ی نهایی رسید و نورمن وایت ساید و پل مک گراث،چهره هایِ محبوبِ اِسترتفورد اِند،به تیم هایِ دیگر فروخته شدند.پیش از این گوردون استراکان هم با مبلغ بیست هزار پوند راهیِ لیدز یونایتد شده بود.کمبود نام هایِ بزرگ گرچه در بلند مدت به سود تیم شد اما در آن دوره و با دیدِ کوتاه مدت نکته ی مثبتی به حساب نمی آمد.حتی خرید نیل وب،مایک فلان و پل اینس هم تغییری در این شرایط ایجاد نکرد. فرگوسن از هنگامی که سه سالِ پیش هدایتِ یونایتد را به عهده گرفته بود شانزده بازیکن با مجموع مبلغ سیزده میلیون پوند خریده و هجده بازیکن را فروخته بود.تنها بازمانده هایِ تیمی که به او ارث رسیده بود هم برایان رابسون و مایک داکسبری بودند.
در آغازِ فصل جدید به نظر می رسید تصمیم فرگوسن بر سبُک کردنِ تیم از نام هایِ بزرگ محصولی مطلوب به بار آورده است.یونایتد در اولینِ بازیِ فصل چهار بر یک آرسنال را شکست داد،اما چهار شکست در شش بازی بعد،ازجمله باخت پنج بر یک مقابلِ من سیتی در «مِین رود»،وزنِ مخالفان را بیشتر کرد و در حالیکه فرگوسن افسوس مصدومیت های پرشمار بازیکنانش را می خورد،به خصوص نیل وب که تاندونِ آشیل اش در بازی های ملی آسیب دید،درفشی با نوشته ای چنین بر سکوهایِ اولدترافورد بالا رفت:"سه سال بهونه و هنوز هم همون مزخرفه...خوش اومدی فرگی".فریادِ برکناریِ فرگوسن روز به روز بلندتر به گوش می رسید.
با همه ی این تفاسیر مربیِ تحتِ فشارِ یونایتد واکنشی به شرایط وقت نشان داد که در سالهایِ بعد به دفعات و به عالی ترین اشکال ممکن تکرار شد.منچستر یونایتد چهار بازی از هفت بازیِ ماه های اکتبر و نوامبر را برد.اما این روندِ رو به رشد نتوانست رایِ مطبوعاتی که مدام او را مورد تاخت وتاز خود قرار می دادند برگرداند.استیو کاری نویسنده «دیلی اکسپرس»درباره ی تنها باختِ یونایتد در این هفت بازی مقابل چارلتون در مقاله ای با عنوان " فرگیِ سوتی!"نوشت: "حقیقت این است که فرگوسن بدترین کارنامه را بین همه ی مربیان یونایتد در دوران مدرن را دارد و وقتی حوصله ی مردم از دست تیم شان سر برود،همانطور که حالا سر رفته است،باد تغییرات بر اِسترتفورد اِند خواهد وزید.
به واقع هم دسامبر سوزِ سردی برای فرگوسن به همراه داشت.وضعیت از زبانِ خودِ فرگی چنین بود:"هدایت باشگاهی که بیست و سه سال هیچ جامی نبرده باشد و خودشان انتظار داشته باشند هر سال جام ببرند واقعا سنگین است."تازه این بارِ رویِ دوش هایِ فرگوسن قرار بود سنگین تر هم بشود و تلاش اش برای راه انداختنِ درستِ ماشینی که با قطعاتی پرخرج آن را سر هم کرده بود بیشتر وبیشتر.
پیش درآمدِ کریسمس چهار شکست مقابل آرسنال،اِسپرز،ویلا و کریستال پالاس بود و تنها یک مساویِ بدونِ گل در آنفیلد که تنها نقطه امیدوار کننده ی دسامبرِ تلخِ فرگی به حساب می آمد.واکنش خشمِ بیشترِ هواداران بود.ریچارد کِرت در کتابش«متحد ایستادیم»درباره ی شکست سه بر صفر برابر تاتنهام می نویسد:"تحقیرِ کامل!سه هیچ!ما تا می توانستیم بازیکنان را هو کردیم وخشم مان را سر مربی و مدیر باشگاه[مارتین ادواردز]خالی کردیم."
فشارِ مطبوعات بیشتر شد و کار به جایی رسید که«جان بین»بیست و هشت دسامبر در «دیلی اِکسپرس»ذیلِ عنوانِ "آخرین مقاومتِ فرگی"نوشت:"بازیِ شنبه مقابل ویمبلدون و بازیِ بعد در اولدترافورد مقابل کیو.پی.آر که همزمان است با روزِ سالِ نو در آینده ی فرگوسن تاثیری مستقیم دارد.اما جدالِ دورِ سومِ جامِ حذفی با ناتینگهام فارست حیاتی ترین است و خود فرگوسن هم خوب این را می داند."
فرگوسن هم به نوبه ی خود شرایط را پذیرفته بود:"انگار همه بازیِ جامِ حذفی را چون محاکمه ی من می بینند.من مشکلی با این قضیه ندارم و باهاش کنار می آیم چون می دانم کارم را درست انجام می دهم و مشکلی هم برای انگیزه دادن به بازیکنانم ندارم.باید به خاطر داشته باشیم این بازی همانقدر برای ما سخت است که برای فارست."بعد از تساوی دو-دو برابر ویمبلدون و صفر-صفر مقابل کیو.پی.آر که هو کردنِ تماشاگران را به دنبال داشت،یونایتد در وضعیتی به امتحانِ بزرگش پای می گذاشت که از سی و پنج بازی گذشته تنها نُه بازی را برده بود و مربی اش لبه ی تبر را روی گردنش حس می کرد.از آن سو فارست هم در میانه ی جدول دست و پا می زد و در راهِ فتحِ جامِ اتحادیه برای دومین سال پیاپی بود.
قرعه ی میزبانی به اسمِ فارست در آمد و چمنِ ناهموارِ«سیتی»پذیرایِ دیداری شد که تکرارِ بازیِ دورِ ششمِ فصلِ پیش به حساب می آمد؛بازی ای که خاطره ی حذفِ جنجال برانگیزِ یونایتد به دستِ مردانِ برایان کلاف را با خود به همراه داشت.ریچارد کرت به یاد می آورد:"احساسِ عمومی بر این بود که شکست به معنیِ پایین آمدنِ تبرِ جلادِ ادواردز است."
خودِ بازی به علتِ فشارِ بالا و محسوس اش چندان به یاد ماندنی از کار در نیامد.مدافعِ جدیدِ یونایتد،گری پالیستر،کمکِ بزرگی به تیم کرد تا به قولِ دیوید لِیسی،نویسنده ی«گاردین»"میزبان به جز دقایقِ پایانیِ بازی که بی مهابا و با همه ی نفرات حمله می کرد خیلی دروازه ی یونایتد را"نبیند.آن سو «دِز واکر»هم نقشی مشابه برای فارست بازی کرد تا باز هم به قول لِیسی تماشای بازی از تلویزیون آدم را افسرده کند.

اما با شروعِ نیمه ی دوم لحظه ای که یونایتد(و فرگوسن)به شدت محتاج اش بودند از راه رسید.لی مارتین مانع از خارج شدن توپ از زمین شد و هرطور بود آن را به مارک هیوز رساند.هیوز هم با بیرونِ پایِ راست ارسالی مرگ بار برای مارک رابینز کرد و رابینزِ بیست ساله که تازه سومین حضورش در ترکیب اصلی یونایتد را تجربه می کرد با اشاره ی سر توپ را به تور چسباند.شیاطین سرخ با غلبه بر به هم ریختگیِ اعصابشان پس از گلِ مردودِ نایجل جِمسون در دقایق پایانی،نتیجه را حفظ کردند و پیروزی ای حیاتی به دست آوردند.

اعتقادِ فرگی به جوانان اش در دیداری که به اعتقادِ خیلی ها تعیین کننده ترین بازیِ کلِ دورانِ مربیگری اش در یونایتد بود نتیجه داد.لِیسی در باره ی این لحظه می نویسد:"یونایتد باور را به هوادارنش بازپس داد؛هودارانی که در فضایی دیوانه وار تنها با اندکی شک در دلشان بازیکنان را تشویق می کردند.گویا فعلا قرار است قاصدینِ سرنوشت اندکی مربی را آسوده بگذارند."

بعد چه شد؟یونایتد بازی بعدی را در اولدترافورد به داربی کانتی باخت و دو بازیِ دیگر هم طول کشید تا دوباره طعمِ برد را،خارج از خانه مقابل میلوال،بچشد.فرگوسن بعدها درباره ی دسامبرِ 89 گفت:"تاریک ترین دورانِ مربیگری ام بود."سال نو احیایی نسبی برای یونایتد به همراه آورد و شیاطین سرخ موفق شدند شش برد از ده بازی به دست بیاوردند و نهایتا در پایانِ فصل با پنج امتیاز اختلاف نسبت به شفیلد ونزدیِ سقوط کرده در رده ی سیزدهم قرار بگیرند.پیروزیِ یونایتد در بازیِ تکراریِ فینالِ جامِ حذفی مقابل کریستال پالاس و بالا بردنِ جام در حالیکه همه ی بازی ها را خارج از خانه برگزار کرده بودند هر گونه شک و تردیدی از سویِ رئسایِ باشگاه درباره ی آینده ی فرگوسن را بر طرف کرد و همه فهمیدند که او مردِ این کار است.پیروزی در جامِ حذفی سرآغازی شد برایِ افتخارات بعدی و با وجودِ اینکه مارتین ادوادز بعدها گفت حتی اگر فرگوسن به فارست هم می باخت باز هم به او وقت می دادیم،اهمیت آن دیدار در سرنوشت یونایتد و فرگوسن غیر قابل چشم پوشی است.یک سال بعد فرگوسن با قهرمانی در جامِ جام دارانِ اروپا جای بیشتری برایِ خودش باز کرد،اما لیگِ برتر و راهِ به سویِ افتخار همچنان در پیش بود؛باقی خودِ تاریخ است.

منبع:گل

[ManUtd]

نامگذاری جایگاه شمالی اولدترافورد به نام سر الکس فرگوسن

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

جایگاه شمالی استادیوم اولدترافورد در بیست و پنجمین سالگرد حضور سر الکس فرگوسن در باشگاه منچستر یونایتد به نامش نامگذاری شد

سر الکس فرگوسن در سالگرد بیست و پنجمین سال حضورش در اولدترافورد یک هدیه ویژه را از مسئولان این باشگاه دریافت کرد و ان هم نامگذاری بزرگترین جایگاه استادیوم اولدترافورد بود که به افتخار او سر الکس فرگوسن نامگذاری شد.


جایگاه شمالی از این پس به نام سر الکس فرگوسن خوانده می شود. از این نشان جدید پیش از بازی با ساندرلند پرده برداری شد. این اولین بار در طی تاریخ ۱۰۱ ساله اولدترافورد است که یک جایگاه با اسم یک شخص نامگذاری می شود. علاوه بر این سفارش ساخت مجسمه سر الکس فرگوسن هم به فیلیپ جکسون مجسمه ساز معروف داده شده است و قرار است این مجسمه که احتمالا آگوست ۲۰۱۲ آماده می شود در بیرون ورودی این جایگاه نصب شود.

سر الکس فرگوسن زمانی که از میان گارد افتخار که توسط بازیکنان دو تیم تشکیل شده بود رد می شد نام خود را بر روی جایگاه شمالی دید. او اعلام کرد که افتخار می کنم به اینکه برای بهترین باشگاه جهان کار می کنم کنم و موفق شده ام برخی از بهترین فوتبالیستهایی که در این کشور دیده شده اند را سرمربیگری کنم.

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

[ManUtd]

اعترافات تکان دهنده ی بست در آخرین لحظات زندگی



جرج بست در لحظات آخر عمرش این صحبتها را با مجله تاپ گل کرده است که خواندنش خالی از لطف نیست:


او در باره ی مصرف الکل اینگونه اظهار نفرت می کند:از اینکه الکل مصرف کردم خیلی متاسفم بله اعتراف می کنم که در چند برهه از زندگی خود سقوط کردم و تعادلم را از دست دادم اگر از مسیر درستی پیش میرفتم شرایطم از هر نظر بهتر بود.چه در زمینه سلامت جسم چه در مسائل مالی.
عاشق شدن...
دوبار عاشق شدم اما نتوانستم با هیچ یک از دو زنی که شیفته شان بودم ازدواج کنم. می گفتند حاضر نیستند با آدمی مانند من ازدواج کنند.بعدها که ازدواج کردم تحت فشار شدیدی قرار گرفتم و دو همسرم را نیز به حد کافی آزار دادم.فکر می کردم ازدواج می کنم و صاحب چند بچه می شوم.حالا بچه دارم و آنها بزرگ شده اند اما خب کنارم نیستند.برای هر دو ازدواجم متاسفم.دلم می خواست بیشتر و صریح تر می توانستم در مورد دشواری های ازدواج حرف بزنم.
شیفته دوستان...
من آدمی رفیق باز بودم و همین رفیق بازی باعث از بین رفتن زندگیم شد.
نقش پدری...
سربابی رابسون را همانند پدر دوست داشتم هرچند که حرفهایش را نمی پذیرفتم.
اسطوره...
حالا هرکس یک پا به توپ می زند می شود اسطوره!آنقدر این واژه را به کار برده اند که به گند کشیده شده.
نصیحت به رونی...
نصیحت من به رونی این است که با پاهایت بازی کن نه با دهانت. فکر می کنم هر ورزشکاری که دوران ورزشش به پایان می رسد غمگین و افسرده می شود خیلی چیزها را با دور بودن از فوتبال از دست می دهید هم تیمی هایتان را تماشاگران را شهرتتان را مربیتان را و...و زندگیتان شده حفره توخالی تو خالی.
مرگ...
من از مرگ نمی ترسم و منتظرش هستم.


وی در سن60سالگی در بیمارستان کر مول لندن در زیر دستگاه دیالیز تمام کرد.

يادت بخير جورج عزيز
تا عبد در قلب يونايتدي ها خواهي ماند

[ManUtd]

60 سال قبل: تعظیم به کودکان

واژه کودکان سر مت بازبی 60 سال پیش برای اولین بار ابداع شد زمانی که سر مت بازبی، سر مربی وقت باشگاه منچستر یونایتد شروع کار را در اختیار راجر بیرن ( Roger Byrne ) و جکی بلانچفلاور ( Jackie Blanchflower ) قرار داد.
پس از بازی این دو جوان در تاریخ 24 / 11 / 1951 در تساوی بدون گل در برابر تیم لیورپول، در تیتر روزنامه ها از نام مستعار کودکان بازبی استفاده شد و باقی ماند، حتی اگر سر مت بازبی نام شیاطین سرخ را ترجیح میداد. راجر بیرن، پس از 22 سالگی، به استقرار خود در تیم فاتح جام در فصل 1952 / 1951 به عنوان وینگر چپ ادامه داد اما او یک مدافع کناری محترم بود و در زمان فاجعه هوایی مونیج در سال 1958 کاپیتان باشگاه بود.
جکی بلانچفلاور، که تنها 18 ساله بود، در آغاز کار نیمی وینگر و نیمی هافبک بود و برای همه کاره بوده خود قابل ملاحظه بود و حتی پس از مصدومیت ری وود ( Ray Wood، دروازه بان وقت باشگاه منچستر یونایتد ) در فینال جام حذفی ( در شکست 2 - 1 در برابر تیم استون ویلا ) درون دروازه قرار گرفت. ممکن است جکی بلانچفلاور مجبور شده باشد تا آغاز لیگ بعدی در آپریل صبر کند، اما بذر ها ( دانه ها ) هنوز در حال کاشتن بودند توسط سر مربی برای ایمان به سرمایه گذاری خود بر روی جوانان.
تیم منچستر یونایتد در سال 1956 / 1955 دوباره موفق به فتح لیگ انگلستان شد، این بار با بازیکنانی که اکثریت در اوایل 20 سالگی بودند. فاجعه غم انگیز آلمان به زندگی راجر بیرن و به حرفه جکی بلانچفلاور پایان داد، به دلیل جراحات مداوم وی در این سانحه. خدمات آنان برای نهضت باشگاه منچستر یونایتد هرگز فراموش نخواهد شد.



mufctalk.com