50 بازیکن برتر تاریخ باشگاه آرسنال

[Abdollah 202]

الکس جیمز - نفر چهل و ششم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

46 - الکس جیمز

مترجم: Clemenza


یکی از بهترین بازیکنان برای ایجاد جذابیت در زمین فوتبال که مسلماً دنیس برگ کمپ زمان خود بود. الکس جیمز (Alex James) در زمان خودش یک ستاره بود و نقشی محوری در سلطه آرسنال در دهه 1930 ایفا می کرد.

جیمز که برای شورت ورزشی بلندش مشهور بود، گل برتری آرسنال را در فینال جام حذفی 1930 به ثمر رساند که توپچی ها را به سوی فتح اولین جام مهم در تاریخ باشگاه هدایت کرد. او مدتی پس از فتح جام حذفی 1936 و پس از اینکه چهار عنوان لیگ را در زمان حضورش در هایبوری بدست آورد، برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.

مقایسه او با برگ کمپ موضوع را قابل فهم تر می کند. جیمز به عنوان یک هافبک هجومی پشت سر مهاجمین بازی می کرد و موقعیت هایی را برای بازیکنانی نظیر کلایف باستین (Cliff Bastin)، تد دریک (Ted Drake) و دیوید جک (David Jack) فراهم می کرد. پاس های بی نقص او نقش وی را به عنوان یک بازیساز خبره در ترکیب هجومی قدرتمند تیم هربرت چاپمن (Herbert Chapman) تثبیت کرده بود.

جیمز در 1929 با جدایی از پرستون (Preston) به تیم چاپمن ملحق شد. اولین بازی خود را مقابل لیدزیونایتد در 31 آگوست همان سال انجام داد اما اولین فصل حضور او زیاد چشمگیر نبود. جیمز برای بهبودی مصدومیت خود تلاش بسیاری انجام داد اما به حد کافی آماده بود تا در فینال جام حذفی 1930 نقش مهمی را بر عهده گیرد.

جیمز به خاطر گل هایش شناخته نمی شد. او تنها 27 گل در 261 بازی که برای آرسنل انجام داد به ثمر رساند اما یکی از گلزنان در ومبلی بود. ضربه این اسکاتلندی پیروزی 2-0 مقابل هادرزفیلد را ترتیب داد که باعث فتح نخستین جام معتبر تاریخ آرسنال شد.

اما حتی اتفاقات بهتری نیز در راه بود. جیمز به عنوان یکی از مهره های کلیدی تیم برای فتح لیگ جدید در سال 1931 به شمار می رفت. تاثیر او در فصل بعد با حوادث پیش رو کمتر شد. مصدومیت جیمز برای بخش زیادی از فصل آرسنال را به نایب قهرمانی لیگ و جام حذفی رساند.

جیمز در بازگشت به آرسنال کمک کرد تا در لیگ بین سال های 1933 تا 1935 هت تریک کند. ماشین گلسازی اسکاتلندی به توچی ها کمک کرد رکورد جدید 118 گل در لیگ سال 1933 را به ثبت برسانند و دو سال بعد یکی از ارکان اصلی در 42 گل به ثمر رسیده توسط تد دریک بود.

جیمز کاپیتان آرسنال برای فتح یک جام جذفی دیگر در 1936 بود که با پیروزی 1-0 مقابل شفیلدیونایتد در ومبلی همراه بود. سپس افزایش سن او و مصدومیت ها عوارض خود را نشان دادند و او اعلام کرد که در تابستان 1937 به حرفه خود پایان می دهد.

نام جیمز در سال 2005 به خاطر کمک های فراوانش به فوتبال انگلستان در تالار مشاهیر فوتبال انگلستان به ثبت رسید. آرسنالی ها به اندازه کافی خوش شانس بودند که جادوگر اسکاتلندی دوران اصلی حرفه خود را در این تیم سپری کرد.

فرانک استاپلتون - نفر چهل و ششم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

47 - فرانک استاپلتون

مترجم: Clemenza


بازیکنان زیادی در تاریخ وجود ندارند که هم در آرسنال و هم در منچستریونایتد بازی کرده باشند اما فرانک استاپلتون (Frank Stapleton) از جمله بازیکنانی نخبه ای است که در رزومه اش بازی در هر دو تیم بزرگ انگلیس به چشم می خورد و از این نظر شبیه بازیکنانی نظیر جرج گراهام (George Graham)، دیوید هرد (David Herd)، ویو اندرسون (Viv Anderson) و برایان کید (Brian Kidd) است.

این مهاجم ایرلندی به همراه یونایتد در سال های 1983 و 1985 توانست فاتح جام حذفی (FA Cup) شود. در آن زمان آرسنال در یک دوره رکود بود. اما استاپلتون در هشت سال حضورش در هایبوری و قبل از این که در آگوست 1981 به الدترافورد برود، لحظات خوب پرشماری را خلق کرد.

این مهاجم مرکزی قدرتی، که روی هوا تسلط خوبی داشت، به همراه آرسنال سه سال پیاپی در فینال جام حذفی (سال های 1978 تا 1980) بازی کرد. از این سه فینال دو فینال با ناکمای توپچی ها همراه بود اما او گل دوم فینال مشهور 1979 مقابل منچستریونایتد را در آن 5 دقیقه رویایی به ثمر رساند.

در عصر آن روز آفتابی در ماه می سال 1979 و در فینال جام حذفی در ومبلی، استاپلتون روی سانتر لیام بریدی (Liam Brady) گل دوم آرسنال را به ثمر رساند اما منچستریونایتد در نیمه دوم هر دو گل را جبران کرد. و ضربه سر آلن ساندرلند (Alan Sunderland) در دقایق پایانی اولین افتخار این مرد ایرلندی به همراه آرسنال را رقم زد. او چهار سال برای کسب این افتخار صبر کرد. اولین بازی وی در سال 1975 در مقابل استوک سیتی بود.

استاتپلتون بارها و بارها از پاس های جادوئی بریدی در اواسط دهه 1970 استفاده کرد و در سه فصل پیاپی (از سال 1978) به عنوان بهترین بازیکن آرسنال در طی یک فصل، معرفی شد. سال پیش از آن او به همراه مالکولم مک دونالد (Malcolm Macdonald) یک زوج رویایی را سپری کرد و این دو نفر 46 گل را با هم به ثمر رساندند.

زمانی که استاپلتون، هایبوری را ترک کرد او 108 گل را دقیقاً در 300 بازی به ثمر رسانده بود والبته برای جمهوری ایرلند نیز گلزن اول بود. او 71 بازی ملی انجام داد و رکورد به ثمر رساندن 20 گل را برای تیم کشورش ثبت کرد. اما در باشگاه لحظه گلزنی او در فینال جام حذفی به عنوان یک لحظه تاریخی ثبت شده است و او اولین فردی بود که در فینال جام حذفی به همراه دو باشگاه گلزنی کرد. البته با این تفاوت که دو باشگاه بسیار معروف بودند.

تونی وودکاک - نفر چهل و هشتم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

48 - تونی وودکاک

مترجم: Clemenza


تونی وودکاک (Tony Woodcock) یکی از بازیکنان انگلیسی بود که وقتی در تابستان 1982 به آرسنال پیوست، پیش از آن زیاد باشگاه خود را عوض کرده بود.

او در سال 1979 همراه ناتینگهام فارست (Nottingham Forest) در جام اروپا (European Cup - امروزه به نام لیگ قهرمانان اروپا شناخته می شود) قهرمان شده بود و سپس در یک نقل و انتقال عجیب به آلمان رفت و به تیم کلن (FA Koln) پیوست. او سه سال در این تیم ماند و در سال 1982 پس از جام جهانی به انگلستان برگشت و به جمع توپچی های تری نیل (Terry Neill) پیوست.

در آن سال ها آرسنال در حال تلاش برای نگه داشتن خود در سطح بالای فوتبال جزیره بود. آرسنال در طی سه سال (از سال 1978 تا 1980) در پنج فینال حاضر شده بود و همچنان می خواست این استاندارد را در عملکرد خود حفظ کند. وودکاک هم خیلی زود توانست جایگاه خود را در تیم پیدا کند و در طی 4 فصل پس از پیوستنش بهترین گلزن باشگاه شد. او آرامش، کنترل و دید خوبی در گلزنی داشت.

این مهاجم ملی پوش انگلیسی - او 42 بازی ملی انجام داد - در فصل 1983/84 رکورد تأثیرگذار 21 گل را ثبت کرد و قاعدتاً به یادماندنی ترین آن ها در بازی مقابل استون ویلا و در زمین این تیم (اکتبر 1983) بود که او یک تنه 5 گل به ثمر رساند و موجب برد 6-2 مقابل ویلانز شد.

شاهکار وودکاک موجب شد پس از جنگ جهانی یک رکورد جدید برای آرسنال ثبت شود اما رکورد او کمی با بهترین رکورد باشگاه فاصله داشت. این رکورد هنوز هم در اختیار تد دریک (Ted Drake) است که 7 گل در مقابل همین تیم استون ویلا و باز هم در زمین حریف در برد 7-1 توپچی ها در دسامبر 1935 به ثمر رساند.

دوران بازیگری وودکاک در آرسنال به علت مصدومیت شدیدی که در مارچ 1985 برای وی رخ داد به پایان رسید. با ورود جرج گراهام در تابستان 1986 به عنوان بازیکن مازاد معرفی شد و به بوندسلیگا برگشت.

وودکاک (با در نظر گرفتن تاریخچه باشگاه از ابتدا تا نیمه نخست دهه 80) یکی از بهترین گلزنان باشگاه بود و با رکورد غرورانگیز 68 گل در 169 بازی هایبوری را ترک کرد.

دیوید جک - نفر چهل و نهم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

49 - دیوید جک

مترجم: Clemenza


وقتی هربرت چاپمن (Herbert Chapman) در اکتبر 1928 با دیوید جک (David Jack) قرارداد امضا کرد؛ ابروهای عده ای بالا رفت. برخی از آن ها تصور می کردند که مبلغ قراداد £10,890 برای یک بازیکن آزاد نامعقول و ناپسند است. برخی دیگر فکر می کردند که یک بازیکن 29 ساله از دوران اوج خود فاصله گرفته است. اما چاپمن به هر دو گروه نشان داد که آن ها اشتباه می کنند.جک نقش محوری و اساسی در سلطه ی آرسنال در دهه ی 30 زیر نظر چاپمن و پس از او جرج آلیسون (George Allison) داشت. و چاپمن بعدها در مورد او گفت: "یکی از بهترین خریدهایی بود که در زندگی ام داشتم."
جک خیلی زود در هایبوری گلزنی را شروع کرد. او در نخستین فصل حضورش بهترین گلزن باشگاه شد و 25 گل در 31 بازی به ثمر رساند. جام ها برای آرسنال در فصل های بعد برای آرسنال به ارمغان آمدند اما اولین جام چاپمن در جام حذفی سال 1930 رخ داد.

جک اولین گل خود در ومبلی را در زمان حضورش در تیم بولتون در سال 1923 و در فینال جام حذفی به ثمر رسانده بود. و با برد 2-0 آرسنال مقابل هادرزفیلدتاون در فینال جام حذفی 1930 او اولین بازیکنی شد که با دو باشگاه جام حذفی را فتح می کند.

در سیستم W-M چاپمن، جک در نقش فوروارد در کنار جک لمبرت (Jack Lambert) و کلیف باستین (Cliff Bastin) بازی می کرد. و آرسنال توانست موقعیت خود در فوتبال انگلیس را با گلزنی های او بهبود بخشد. او در بهترین فصل خود توانست در اولین سالی که آرسنال موفق به فتح لیگ شد (1931) 34 بار گلزنی کند.

جک در فصل های 1932/33 و 1933/34 نیز لیگ را فتح کرد. اگر چه در این فصول کارایی او کمی رو به افول گذاشت. جک در می 1934 پس از به ثمر رساندن 124 گل در 208 بازی برای آرسنال، بازنشسته شد. او هشت بار نیز برای تیم ملی انگلیس بازی کرد وسه گل به ثمر رساند.

جک بالافاصله پس از آویختن کفش هایش رو به مربیگری آورد. او. ابتدا در تیم ساوت اند (Southend) به مدت شش سال مربیگری کرد و پس از آن نیز در میدلزبورو (Middlesbrough) و شلبورن (Shelbourne) این کار را ادامه داد. او در سال 1958 و در سن 59 سالگی درگذشت.

پیتر استوری - نفر پنجاهم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

50 - پیتر استوری

مترجم: Clemenza


اگر پیتر استوری (Peter Storey) نمی توانست بر اعصاب خودش تسلط کافی داشته باشد، آرسنال نمی توانست افتخارات سال 1971 را کسب کند. به همین سادگی.

استوری یکی از اعضای اصلی (و البته کمتر ستایش شده) ی تیم برتی می (Bertie Mee) دز دابل سال 1971 بود و یکی از حیاتی ترین لحظات حضور او در ماه مارچ آن سال و دیدار نیمه نهایی جام حذفی مقابل استوک سیتی در هیلزبورو بود که آرسنال تا مرز شکست در برابر استوک پیش رفت.

استوری با شیرجه ی متهورانه ی خود در نیمه دوم مانع از دو برابر شدن اختلاف تیم استوک با آرسنال در نیمه دوم شد. اما بازی با همان نتیجه 2-1 به نفع استوک پیش می رفت. به نظر می رسید آن ها بلیط ومبلی را به دست آورده اند. اما در وقت های تلف شده آرسنال بر اثر هند بازیکنان حریف صاحب یک ضربه ی پنالتی شد.

توپچی های زردپوش همه شروع به خوشحالی کردند اما استوری مانند بقیه شادی نمی کرد. او کار سختی در مقابل دروازه بان افسانه ای تیم انگلستان، گوردون بنکس (Gordon Banks) از فاصله ی 12 یاردی داشت. استوری پشت توپ ایستاد و در حالی که بنکس به سمت راست خود شیرجه زد او توپ را به سمت چپ دروازه بان نواخت. بازی به تساوی کشیده شد و در بازی مجدد آرسنال توانست به فینال راه یابد و در آن جا نیز جام را از آن خود کند تا اولین دابل تاریخ باشگاه رقم بخورد.

استوری 501 بار با پیراهن آرسنال به میدان رفت که شاید خاطره انگیزترین آن همین بازی بود.

او سال 1961 به جمع توپچی ها ملحق شد و در ابتدا به عنوان مدافع سمت راست برای توپچی ها بازی می کرد. اولین بازی او برای تیم نخست توپچی ها در اکتبر 1965 و در مقابل لسترسیتی بود و در تمام دهه ی بعد به عنوان یک بازیکن اصلی در ترکیب 11 نفره ی آرسنال جای داشت.

شهرت او به خاطر تکل های جانانه و بی نقص او بود. جانی جیلز (Johnny Giles) بازیکن لیدز می گوید استوری سرسخت ترین بازیکنی بود که در مقابل او به میدان رفتم. در عین حال استوری به خوبی روی توپ تسلط داشت. برتی می (Bertie Mee) و (Don Howe) به این موضوع واقف بودند و به همین خاطر او را به پست هافبک مرکزی منتقل کردند. استوری در این نقش توانست در برد جام اروپایی Fairs Cup در سال 1970 و دابل معروف سال پس از آن، نقش شایانی داشته باشد.

به همین علت استوری در سال 1971 به تیم ملی انگلیس هم دعوت شد و 19 بازی ملی انجام داد که در پست دلخواه او در مرکز زمین بود. او در سال 1977 از جمع توپچی ها جدا شد و پیش از آویختن کفش هایش تا سال 1978 برای فولهام بازی کرد.