مروری بر دهه 70
برتی می همراه با دوگانه خود در 1971
دهه 70 با شکوه آغاز شد و خیلی خوب نیز به پایان رسید، اگرچه سال های میانی آن عمیقاً مأیوس کننده بود.
در آواخر دهه 60 این احساس وجود داشت که آرسنال در حال رشد است. با ورود به دهه جدید، تیم پیروز جام حذفی جوانان 1966 شروع به جایگزینی در تیم اول نمود. آن ها حتی به فتح جام اتحادیه در سال های 1968 و 1969 بسیار نزدیک بودند. به هر حال آن ها برای آغاز مسیر پر افتخار خود تنها به یک موفقیت نیاز داشتند.
این اتفاق در اروپا محقق شد. تیم برتی می (Bertie Mee) برای رسیدن به فینال جام بین شهری اروپا موسوم به فیرز کاپ (Fairs Cup) - شکل اولیه جام یوفا - با مشکل روبرو نشد. توپچی ها در مرحله یک چهارم نهایی در مجموع دو دیدار با 9 گل دینامو باکائو (Dinamo Bacau) - تیمی از کشور رومانی - را از پیش رو برداشتند. آن ها برای رسیدن به فینال بازی ها با آژاکس قدرتمند روبرو شدند که از وجود یوهان کرایوف بهره می برد، با این حال با برتری 3-1 در مجموع دو دیدار به یک قدمی کسب جام رسیدند اما به نظر می رسید به دست آوردن آن جام به این آسانی ها نیست. در بازی اول فینال، آرسنال در خانه اندرلخت با سه گل عقب افتاد اما تک گل ری کندی در دقایق پایانی، طناب نجاتی را به سوی توپچی ها پرتاب کرد و آن ها نیز با پیروزی درخشان 3-0 در هایبوری، با دستان خود جام را در آغوش گرفتند.
بازگشتی بیاد ماندنی فیرز کاپ را به ارمغان آورد
پس از 17 سالی که بدون جام سپری شد، پیروزی دراماتیک آرسنال در فینال جام بین شهری موسوم به فیزکاپ در سال 1970، روزهای شکوه و افتخار را بار دیگر به هایبوری باز گرداند.
توپچی ها در نیمه نهایی آژاکس قدرتمند را از پیش رو برداشتند که بازیکنان کاربلدی مانند یوهان کرایوف (Johan Cruyff)، رودی کرول (Rudi Krol) و پیت کیزر (Piet Keizer) را در اختیار داشتند. اندرلخت تیمی بود که در فینال بازی ها میان آرسنال و قهرمانی مشقت بارشان قرار داشت.
بازیکنان می (Mee) با سه گلی که در بلژیک دریافت کردند، کاملاً نا امید شده بودند اما ضربه سر دیر هنگام بازیکن تعویضی آرسنال ری کندی (Ray Kennedy)، چراغ امید توپچی ها را روشن نگه داشت.
فریادهای کاپیتان آرسنال فرانک مک لینتوک (Frank McLintock) پیش از بازی برگشت مقابل اندرخت در هایبوری، روحیه توپچی ها را دو چندان کرد و باعث شد آن ها به قدرتی نفوذ ناپذیر تبدیل شوند.
گل زود هنگام ادی کلی (Eddie Kelly) نیروی مضاعفی برای مردان می (Mee) بود و باعث شد آن ها فشار خود رو دروازه حریف را بیشتر کنند. در ادامه آرسنالی ها مزد حملات خود را گرفتند. ضربه سر جان رادفورد (John Radford) در نیمه دوم، کار را در مجموع دو دیدار به تساوی 3-3 کشاند.
توپچی ها با توجه به تک گل ری کندی در بازی رفت، تیم پیروز فینال بودند اما ضربه مهاجم اندرلخت یان مولدر (Jan Mulder) به تیرک دروازه آرسنال برخورد کرد تا به شاگردان می (Mee) نشان دهد هنوز هیچ چیز تمام نشده. به هر حال در آن شب قهرمانی این جام به نام آرسنال نوشته شده بود و گل جان سملز (Jon Sammels) نتیجه بازی را 3 -0 کرد، گلی که یاران اندرلخت نتوانستند ان را پاسخ دهند تا تفنگداران در مجموع دو بازی با برتری 4-3 فاتح اولین جام اروپایی در تاریخ باشگاه باشند.
سوت پایان بازی مهر تأییدی بر این کار بود تا هواداران آرسنال به داخل زمین هایبوری ریخته و قهرمانی تیمشان را جشن بگیرند. کاپیتان فرانک مک لینتوک (Frank McLintock) پس از شکست در چهار فینال مختلف، سر انجام جام قهرمانی را روی دستان خود بالا برد.
قهرمانی را در وایت هارت لین با ضربه سر کندی
لحظه گلزنی ری کندی در مقابل تاتنهام هاتسپر - 1971
هر پیروزی در وایت هارت لین، هواداران آرسنال را دلگرم می کند اما این پیروزی چیز دیگری بود، خیلی خاص.
روز دوشنبه 3 می 1971، تیم برتی می (Bertie Mee) برای برگزاری آخرین بازی فصل به خانه رقیب محلی خود سفر کرد. آرسنال یک امتیاز از لیدز عقب بود و می دانست یک پیروزی و یا یک تساوی بدون گل می تواند بار دیگر پس از 18 سال قهرمانی را به هایبوری بازگرداند.
در هر صورت یک تساوی با گل برای آرسنال کافی نبود زیرا هر چند دو تیم در صدر جدول هم امتیاز می شدند، اما میانگین گل ها مانع رسیدن به قهرمانی می شد. به عبارت دیگر، برای آرسنال گل نخوردن در این بازی به مراتب مهمتر از گلزنی در آن بود.
در روز بازی، آرسنال همه چیز را تحت کنترل داشت و به هر دو هدف خود رسید.
جمعیت 51,192 در وایت هارت لین جمع شدند و دو برابر این جمعیت نیز در پشت درهای بسته ورزشگاه باقی ماندند. آن هایی که در میان درب گردون ورزشگاه حضور داشتند، با فشاری که از هر دو طرف به آن ها وارد میشد دچار صدمه شدند که تحت درمان قرار گرفتند، در این بین درگیری هایی نیز به وجود آمد و در کل اتفاقات بیرون ورزشگاه کمتر از حواشی درون میدان نبود.
در حالی که چارلی جورج (Charlie George) و جورج گراهام (George Graham) مشغول خودنمایی بودند، مارتین پترز (Martin Peters) خطری زودهنگام را روی دروازه آرسنال پدید آورد. بازیکنان اسپرز مصمم بودند تا موفقیتی را که خود 10 سال پیش بدست آورده بودند، نصیب آرسنال نشود (فتح دو جام در یک فصل) اما سه دقیقه مانده به پایان بازی، سرانجام تسلیم تفنگداران شدند.
پت جنینگز ( او آن زمان دروازه بان تاتنهام بود) با واکنش درجه یک خود مانع گلزنی جان ردفورد (John Radford) شد اما جورج آرمسترانگ (George Armstrong) توپ برگشتی را تصاحب کرد و توپ را با یک ضربه چیپ روی دروازه فرستاد. ری کندی (Ray Kennedy) به هوا برخواست و توپی را که از جنینگز عبور کرده بود وارد دروازه تاتنهام کرد تا تک گل آرسنال در آخرین دقایق بازی شکل گیرد.
این لحظه نجات بخش بود اما وضعیت همچنان برای شادی آرسنالی ها امن نبود زیرا تنها یک گل از تاتنهام کافی بود تا مانع قهرمانی آرسنال شود. ری کندی بعدها گفت " این طولانی ترین سه دقیقه بود که تاکنون دیدم. در حالی که تاتنهام قصد بازگشت به بازی را داشت، به یاد دارم که فکر می کردم شاید بهتر بود آن ضربه سر را وارد دروازه نمی کردم!! "
اسپرز هجوم آورد و به دنبال یک تساوی ارزشمند بود اما کنترل اوضاع درون چهارچوب توسط باب ویلسون (Bob Wilson) اعصاب آرسنالی ها را آرام کرد و سوت پایان بازی غوغایی را میان بازیکنان و هواداران بر انگیخت. برای هشتمین بار در تاریخ، آرسنال به مقام قهرمانی لیگ دست یافت، آن هم در خانه منفورترین حریف خود.
برای تصاحب دومین جام، توپچی ها مجبور بودند 5 روز صبر کنند.
در حالی که تیم سرشار از اعتماد به نفس بود، به نظر می رسید برد دوگانه فصل بعد آن ها در سال های دیگر بارها تکرار خواهد شد، اما اینگونه نشد.
آرسنال در در کل فصل رقابت شانه به شانه ای را با لیدز یونایتد ایجاد کرد. لیدز با 42 بازی 63 امتیازی بود و آرسنال با یک بازی کمتر و یک امتیاز کمتر در رتبه دوم قرار داشت. همه چیز به روز پایانی و به دیدار آخر توپچی ها بستگی داشت. تیم می (Mee) برای رسیدن به قهرمانی تنها به یک پیروزی و یا حداقل یک تساوی بدون گل نیاز داشت. شکست در این دیدار و یا یک تساوی با گل می توانست جام را در الندرود (Elland Road ورزشگاه لیدز) نگه دارد. از قضای روزگار، بازی پایانی آرسنال در وایت هارت لین و در مقابل رقیب سرسخت آن ها یعنی تاتنهام بود اما ضربه سر دقایق پایانی ری کندی، به راستی افتخار آفرینی کرد.
این تنها عنوان قهرمانی آرسنال در لیگ برای 18 سال گذشته بود اما 5 روز بعد توپچی ها واقعاً تاریخ سازی کردند. گلزنی ادی کلی (Eddie Kelly) و گل به یاد ماندنی چارلی جورج (Charlie George) باعت شد تیم برتی می (Bertie Mee) به بازی بازگردد و در فینال جام حذفی 2-1 لیورپول را شکست دهد.
آرسنال به چهارمین تیم تاریخ انگلستان و دومین تیم در قرن بیستم تبدیل شد که توانست در طول یک فصل هم لیگ و هم جام حذفی را فتح کند.
متأسفانه عصر آن روز آفتابی اوج درخشش این تیم بود. آن ها سال بعد فینال جام حذفی را به لیدز واگذار کردند و در فصل 1972/73 در لیگ به مقام دوم رسیدند. می (Mee) با پرداخت 220,000 پوند، (Alan Ball) را که همراه با انگلستان به مقام قهرمانی جام جهانی 1966 رسیده بود به هایبوری آورد اما تیم کاملاً متزلزل پیش می رفت. در سه فصل آینده آن ها به ترتیب به رتبه های دهم (1973/74)، شانزدهم (1974/75) و هفدهم (1976/76) دست یافتند و با این حساب در سال 1976 تری نیل (Terry Neill) جانشین برتی می (Bertie Mee) شد.
او پت جنینگز (Pat Jennings) را از تیم سابق خود، تاتنهام، به هایبوری آورد و با پرداخت مبلغ £333,333.34p (مساوی با 333,333 پوند و 34 پنی) برای جذب مالکولم مک دونالد (Malcolm MacDonald) از نیوکاسل، رکورد باشگاه در نقل و انتقالات را شکست. این بازیکنان تازه وارد درکنار استعدادهای نو ظهور باشگاه مانند لیام بریدی (Liam Brady) و فرانک استپلتون (Frank Stapleton) بار دیگر آرسنال را به جمع هشت تیم برتر لیگ بازگرداند. به هر حال موفقیت های درخشان آن ها تنها با کسب جام نمایان می شد.
تیم نیل (Neill) به سه فینال متوالی جام حذفی در سال های 1978، 1979 و 1980 رسید. در اولی و سومی، توپچی ها با شکست غیر منتظره 1-0 مقابل ایپسویچ و وستهم نتوانستند جام را تصاحب کنند. در فینال 1979، پنج دقیقه پایانی بسیار پر حادثه بود زیرا بازیکنان نیل (Neill) با 2 گل از از حریف خود پیش بودند اما منچستریونایتد با دو ضد حمله کار را در آخرین لحضات به تساوی کشاند. در هر صورت آلن ساندرلند (Alan Sunderland) مهاجم توانمند آرسنال قلب حریف را شکست و با گل خود در وقت های تلف شده، جام را برای توپچی ها به ارمغان آورد.
یک سال بعد، نیل (Neill) دریافت که یونایتد در آن بازی چه احساسی داشت. چهار روز پس از شکست در فینال جام حذفی 1980 مقابل وستهام، آرسنال در فینال جام برندگان جام اروپا، در ضربات پنالتی از والنسیا شکست خورد تا نیل (Neill) و تیمش 2 جام را با کمترین اختلاف ممکن از دست بدهند.
آرسنال نخستین دوگانه خود را پیروز شد
قهرمانی دوگانه (یا دابل به معنی فتح لیگ و جام حذفی در یک سال) در دهه گذشته به اتفاقی عادی تبدیل شده و آرسنال نیز تحت رهبری آرسن ونگر دو بار این افتخار را بدست آورده اما اگر به روزهای پیش از شروع لیگ برتر باز گردید، درک خواهید کرد که فتح لیگ و جام حذفی در یک فصل، به واقع هدفی مقدس در فوتبال انگلستان به شمار می رفت.
هنگامی که رقابت های 1970/71 آغاز شد، تاتنهام به عنوان تنها فاتح دوگانه قرن بیستم به شمار می رفت اما در پایان فصل، آرسنال برتی می (Bertie Mee) همان کاری را انجام داد که تاتنهام بیل نیکولسون (Bill Nicholson) ده سال پیش به انجام رسانده بود.
آرسنال همانطور که برای قهرمانی لیگ در تکاپو بود، برای فتح جام حذفی نیز استوک سیتی را در نیمه نهایی این جام، در یک بازی کاملاً جنجالی از پیش رو برداشت.
برای فتح اولین جام، آن ها رقیب دیرینه خود تاتنهام را شکست داده و با پیروزی 1-0 در وایت هارت لین، برای هشتمین بار قهرمان لیگ شدند. پنج روز بعد، مردان برتی می (Bertie Mee) به ومبلی رفتند تا در فینال جام حذفی با لیورپول روبرو شوند. این بازی مرز ایجاد یک شاهکار بود، شاهکاری که می توانست نام آن ها را برای همیشه در تاریخ ثبت کند.
در یک روز بسیار گرم در ومبلی، پس از پایان یک فصل بسیار طولانی و سخت، هر دو تیم برای رسیدن به دروازه یکدیگر با مشکل روبرو شدند. آرسنال شانس های بهتر را بدست آورد اما ضربات آخر بی دقت بود. در طول 90 دقیقه، ری کندی (Ray Kennedy)، جورج گراهام (George Graham) و چارلی جورج (Charlie George) نتوانستند از موقعیت های بدست آمده استفاده کنند.
در نهایت کار به وقت های اضافه کشید، دومین جام هنوز پیش روی تیم قرار داشت اما در حالی که تنها دو از اولین وقت اضافه گذشته بود، استیو هایوی (Steve Heighway) و لیورپول بودند که اولین گل را به ثمر رساندند. باب ویلسون (Bob Wilson) انتظار یک سانتر را داشت اما هافبک کناری لیورپول ضربه محکمی را به گوش دروازه زد که از کنار تیرک وارد دروازه شد.
این اولین بار نبود که برای پیروزی، آرسنال باید شدیداً به آب و آتش می زد. کاپیتان فرانک مک لینتوک (Frank McLintock) بود که فاصله چندانی با پنجمین شکست خود در ومبلی نداشت اما فریادهای او همیشه برای هم تیمی هایش روحیه بخش بود. چند دقیقه بعد اشاره نوک پای ادی کلی (Eddie Kelly) کار را به تساوی کشاند، حرکت او واقعاً قابل تقدیر بود. ابتدا جورج گراهام مدعی گلزنی شد اما تصاویر تلویزیونی نشان داد که هافبک آرسنال هیچ نقشی در مسیر عبور توپ از دروازه بان لیورپول ری کلمنز (Ray Clemence) نداشت.
به هر حال آرسنال مسیر بازگشت را پیدا کرده بود و حتی نتیجه بهتری نیز در انتظارشان بود. چارلی جورج پاس آرامی را از جان ردفورد (John Radford) دریافت کرد. او از فاصله 20 یاردی با ضربه ای پر قدرت دروازه ری کلمنز (Ray Clemence) را هدف گرفت. در حالی که توپ به تور دروازه لیورپول چسبید، جورج در میدان ومبلی غرق شد و بر روی پشت خود دراز کشید، در حالی که دستانش به بیرون باز بود. شادی او به عنوان یکی از برجسته ترین تصاویر جام حذفی باقی مانده است
نمایش کلاسیک بریدی در پیروزی 5 - 0 مقابل اسپرز
گلزنی لیام بریدی در پیروزی 5-0 در وایت هارت لین مقابل تاتنها
ایام کریسمس 1978 یک هدیه غیر منتظره برای آرسنال به همراه داشت.
با آن که این اتفاق دو روز زودتر از سال جدید اتفاق افتاد اما کاملاً آهنگ جشن آن فصل را تنظیم کرد " تاتنهام 0 آرسنال 5 "
این یک نتیجه فراموش نشدنی در آن بعد از ظهر بود و توپچی ها به طور بحث برانگیزی بهترین عملکرد خود در طول هفت سال مربیگری تری نیل (Terry Neill) را ارائه کردند.
اسپرز بعد از یک فصل حضور در لیگ دسته دو، بار دیگر به بالاترین سطح بازی ها در لیگ دسته یک بازگشته بود. از این گذشته دو بازیکن فاتح جام جهانی آرژانتین به نام های اوسی آردیلس (Ossie Ardiles) و ریکی ویلا (Ricky Villa) را به خدمت گرفتند که باعث بهبود جایگاه آن ها در جدول شده بود. اما این آرسنال و خصوصاً لیام بریدی (Liam Brady) -رهبر خط میانی توپچی ها - بودند که جشن تولد حضرت مسیح را در وایت هارت لین برپا کردند.
طرفداران اسپرز مبهوت هنرنمایی آلن ساندرلند (Alan Sunderland) شده بودند که نه تنها موقعیت های فراوانی را به دست آورد، بلکه با حمایت لیام بریدی، سه گل عالی را وارد دروازه حریف کرد. فرانک استپلتون (Frank Stapleton) نیز از درخشش بریدی در این بازی بی نصیب نبود و روی سانتر عالی او از سمت چپ با ضربه سر شیرجه ای خود گل چهارم را نیز وارد دروازه حریف کند. اما این پایان کار نبود، گل پنجم نیز در راه بود.
تلاش دیدنی لیام بریدی به یاد ماندی ترین صحنه آن دیدار بود و حتی امروزه نیز توسط طرفداران آرسنال مورد ستایش قرار می گیرد. درحالی که دوربین های تلویزیونی توپ گیری عالی بریدی و تغییر جهت سریع او در گوشه محوطه جریمه، ضربه کات دار تماشائی وی و شادمانی پس از گل این مرد ایرلندی در مقابل هواداران بهت زده تاتنهام نشان می داد، گزارشگر بازی جان موتسون (John Motson) فریاد می زد " به آن حرکت نگاه کنید، اوه به آن نگاه کنید."
شاگردان نیل (Neill) آن فصل را با حضور در رتبه هفتم به پایان رساندند، چهار پله بالاتر از تاتنهام. این نتیجه هنوز قاطعانه ترین پیروزی توپچی ها پس از جنگ جهانی دوم در وایت هارت لین محسوب می شود.
پنج دقیقه پایانی، منچستریونایتد را بُهت زده کرد
شادی آلن ساندرلند پس از به ثمر رساندن گل قهرمانی در جام حذفی
در ماه می 1979، توپچی ها مصمم وارد ومبلی شدند تا شکست غیر منتظره فصل پیش خود مقابل ایپسویچ تاون (Ipswich Town) - در فینال جام حذفی - را جبران کنند.
در فینال جام حذفی سال گذشته بازیکنان تری نیل (Terry Neill) در برابر بازیکنان بابی رابسون (Bobby Robson) رنگ باخته بودند اما به هیچ وجه نمی خواستند برای دومین فصل متوالی این جام را از دست بدهند، هرچند یقیناً افراد کمی بودند که این نوع پیروزی را پیش بینی می کردند.
در حالی که لیام بریدی (Liam Brady) نفوذهای متعددی از میانه میدان داشت، تسلط آرسنال بر بازی بیشتر و بیشتر می شد و توپچی ها توانستند پیش از اتمام نیمه نخست دو بار دروازه حریف را باز کند. لیام بریدی در میانه میدان حرکت ویران کننده ای را آغاز کرد و سه بازیکن یونایتد را اسیر هنرمایی خود کرد، سپس در سمت چپ توپ را به فرانک استپلتون (Frank Stapleton) داد، استپلتون با دید باز خود پاس در عمق فوق العاده زیبایی به دیوید پرایس (David Price). او نیز با حرکتی زیرکانه مدافع پیش رو را کنار زد و در حالی که دروازه بان یونایتد به سمت او حرکت کرده بود، با پس رو به عقب توپ را پشت محوطه شش قدم ارسال کرد. برایان تالبوت (Brian Talbot) خود را به توپ رساند و با تکل خود توپ را درون دروازه جای داد تا گل اول آرسنال شکل گیرد.
گل دوم نیز روی حرکت انفجاری بریدی به ثمر رسید. این بار تالبوت در میانه میدان حرکت را آغاز کرد، او پس از یک نیم چرخش توپ را به بریدی رساند و او نیز دو بازیکن را در سمت چپ محوطه جریمه به زیبایی از پیش رو برداشت و سانتر دقیقی روی تیر دو برای فرانک استاپلتون (Frank Stapleton) سانتر کرد و ضربه سر محکم او پس از عبور از دروازه بان یونایتد گری بیلی (Gary Bailey) وارد دروازه شد.
این طور به نظر می رسید که بازی فینال در حال تبدیل شدن به یک پیروزی آسان برای توپچی هاست اما در حالی که 5 دقیقه به پایان مانده بود، درام واقعی آغاز شد. گوردون مک کوئین (Gordon McQueen) روی ارسالی کوتاه از سمت راست، پشت محوطه شش قدم به توپ ضربه زد که از کنار دستان پت جنینگز (Pat Jennings) وارد دروازه شد. به نظر می رسید طناب نجاتی به سوی یونایتد پرتاب شده است. در ادامه پاس در عمقی برای سمی مک ایلروی (Sammy McIlroy) ارسال شد، او پس از عبور از دو بازیکن و در حالی که جنینگز از دروازه خود بیرون آمده بود، ضربه خود را از زیر دستان او وارد دروازه آرسنال کرد تا در آخرین دقایق بازی کار به تساوی کشیده شود.
یونایتدی ها شادمان و آرسنالی ها بهت زده بودند. مردان نیل (Neill) پس از دو گلی که نیمه نخست به ثمر رساندند، تقریباً از پیروزی خود مطمئن بودند، حال به نظر می رسید حریف آن ها نبض بازی را در دست گرفته است اما در این فینال همه چیز باور نکردنی به نظر می رسید و گل دوم یونایتد پایان کار نبود.
بریدی در مرکز میدان صاحب توپ شد و مصمم بود که توپ را از دست ندهد. او نفوذ ویران کننده دیگری را آغاز کرد و پس از عبور از دو بازیکن توپ را در سمت راست به گراهام ریکس (Graham Rix) سپرد. ریکس بدون تعلل توپ را روی تیر دو ارسال کرد، یک سانتر فوق العاده دقیق و زیبا.
ارتفاع توپ بسیار زیاد بود و خروج دروازه بان یونایتد نتوانست مانع رسیدن آن به ساندرلند شود. ساندرلند که در تیر دو با توپ کمی فاصله داشت، به سمت آن تکل رفت و در حالی که یک مدافع به سمت او خیز برداشته بود، او گل سوم آرسنال را وارد دروازه حریف کرد. شادی پس از گل او بدون شک به عنوان یکی از لحضات نمادین در جام حذفی می ماند. آرسنال به طور وحشتناکی متزلزل شد اما سرانجام به بازی بازگشت و جام را به هایبوری بازگرداند.
گل پیروزی بخش وائسن، یوونتوس را در تورین شوکه کرد
گل پاول ویسن در خانه یوونتوس -
پیش از سال 1980، سفرهای اروپایی به زمین یوونتوس معمولاً یک معنا برای باشگاه های انگلیس داشت، شکست.
در 25 سال رقابت اروپایی تا به آن روز، هیچ تیمی از جزیره نبود که بتواند در استادیوم یوونتوس پیروزی خود را جشن بگیرد.
در سال 1980، هنگامی که توپچی ها برای برگزاری بازی برگشت نیمه نهایی جام برندگان اروپا از تونل استادیوم یووه بیرون می آمدند، چالشی بزرگ را پیش روی خود می دیدند. اما این چالشی بود که آن ها توانستند به دراماتیک ترین شکل ممکن از عهده آن بربیایند.
توپچی ها در چهار بازی آخر خود در این رقابت ها سه پیروزی مقابل فنرباغچه (Fenerbahce)، مادبورگ (Magdeburg) و گوتنبرگ (IFK Gothenburg) بدست آوردند اما در بازی رفت مقابل یووه در هایبوری، یک تساوی پر زحمت را کسب کردند.
نتیجه بدی برای ایتالیایی ها که بازی برگشت در خانه خودشان برگزار می شد نبود اما از طرف دیگر توپچی ها با وجود بازیکنانی مانند پت رایس (Pat Rice)، لیام بریدی (Liam Brady) و دیوید اولری (David O'Leary)، پا به پای حریف خود پیش رفتند. به هر حال تا 15 دقیقه مانده به پایان بازی نتیجه بدون گل مساوی بود و با توجه به گل زده یووه در هایبوری، این تیم ایتالیایی بود که به فینال راه پیدا می کرد.
مربی آرسنال تری نیل (Terry Neill) مهاجم 18 ساله خود، پل وائسن (Paul Vaessen) را به میدان فرستاد.
وائسن بعدها گفت " تساوی 0-0 با توجه به قانون گل زده در خانه حریف باعث حذف ما می شد، زمانی که مربی دان هاو (Don Howe) مرا به میدان فرستاد، نتیجه بازی همین بود." به یاد می آورم که او به من گفت " پل به زمین می روی، یک گل برای ما می زنی " و من به او پاسخ دادم " بله، حتماً "
او نیز این کار را انجام داد. گراهام ریکس (Graham Rix) با دریبل ویران کننده خود وارد محوطه جریمه شد و سانتر رو به عقبی را برای وائسن ارسال کرد. او نیز با ضربه سر خود توپ را از دروازه بان آن زمان یوونتوس دینو زوف (Dino Zoff) عبور داد تا تک گل آرسنال به ثمر برسد. تنها دو دقیقه از زمان بازی باقی مانده بود. وائسن خاطر نشان کرد " هرگز سکوتی را که پس از به ثمر رساندن گلم حکم فرما شد فراموش نمی کنم. ترقه ها، طبل ها و شعارها، همه و همه متوقف شده بود، بسیار ترسناک بود "
این نخستین بار بود که یوونتوس در خانه خود مغلوب یک تیم انگلیسی می شود. آرسنال تاریخ ساز شده بود اما نتوانست در فینال جام برندگان اروپا 1980 بر حریف خود غلبه کند و در ضربات پنالتی بازی را به والنسیا واگذار کرد.
گل وائسن در تورین، نقطه برجسته ای در کار حرفه ای او محسوب می شد. در 8 اگوست 2001، پل وائسن (Paul Vaessen)، زمانی که تنها 39 سال سن داشت به طور غم انگیزی در آپارتمان خود از دنیا رفت.
پل وائسن
جان هاولی، جان دواین، پل وائسن