شكل گيري آرسنال

[GOLL]

شکل گیری آرسنال (مقدمه)

در اواخر سال 1886 گروهی از کارگران کارخانه اسلحه سازی وولویچ آرسنال تصمیم گرفتند یک تیم فوتبال تشکیل دهند. نام خود را دایال اسکوئر (Dial Square) گذاشتند که در واقع نام یک ساعت آفتابی بود که بر فراز ورودی کارخانه قرار داشت.

در 11 دسامبر 1886، به خاطر پیروزی 6-0 در مقابل ایسترن واندررز (Eastern Wanderers) سر و صدای فراوانی ایجاد کردند که اولین بازی آن ها در نخستین لباسشان محسوب می شد. کمی پس از آن نام رویال آرسنال (Royal Arsenal) را بر خود نهادند.

گروهی از بازیکنان ناتینگهام فارست (Nottingham Forest) به باشگاه ملحق شدند و این ارتباط با برندگان آینده جام اروپا (European Cup) سبب به وجود آمدن پیراهن های مشهور سرخ رنگ آرسنال شد. این گروه از باشگاه سابق خود که 20 سال قبل تأسیس شده بود در خواست لباس های اضافی کردند. فارست به موقع این لطف را انجام داد و آرسنال لباس سرخ رنگ را به تن کرد و هرگز آن را تغییر نداد.

در سال های اولیه، آرسنال برای برگزاری بازی های خود، در تعداد انگشت شماری از زمین ها مختلف در منطقه پلامستد (Plumstead) در حرکت بود. آن ها کار خود را به صورت مشترک در پلامستد آغاز کردند اما برای دومین فصل، رویال آرسنال زمین اسپورتزمن (Sportsman) که در همان حوالی پلامستد وجود داشت را اجاره کرد. اینجا بود که باشگاه برای اولین بار در جام قدیمی لندن در رده بزرگسالان (London Senior Cup) شرکت کرد، هرچند توسط بارنز (Barnes) در دور دوم شکست خورد، اما چرخ ها همچنان در حرکت بودند و با حمایت بیشتر باشگاه، زمین مینور (Manor) را برای فصل بعد اجاره کردند.

اولین حضور رویال آرسنال در جام حذفی، در فصل 1889/90 به وقوع پیوست. در همان سال، آرسنال موفقیت سه گانه ای را برای خود تضمین کرد. فتح جام خیریه لندن (the London Charity Cup)، جام قدیمی کنت (the Kent Senior Cup) و جام جدید کنت (the Kent Junior Cup).

در سال بعد، باشگاه مجدداً تغییر مکان داد. این بار به زمین اینویکتا (Invicta) رفت و به مدت 6 سال در آنجا ماندگار شد.

افزایش کلی نتایج موفقیت آمیز آرسنال تنها یک معنا به همراه داشت، حرفه ای شدن. این موضوع مدیران فوتبال را شوکه کرد و باشگاه از کمیته فوتبال لندن اخراج شد و توسط بسیاری از تیم های جنوب لندنی نیز طرد شد، در طی همان فصل بود که باشگاه نام خود را به وولویچ آرسنال تغییر داد.

افزایش اجاره زمین اینویکتا به این معنا بود که آرسنال باید به خانه قدیمی خود در زمین مینور باز می گشت، که همان زمین را نیز کاملاً خریداری کرد. این مکان تا تغییر محل تیم به هایبوری در سال 1913، خانه آرسنال محسوب می شد. کمی پس از آن، درخواست آرسنال مبنی بر عضویت در لیگ دسه دو فوتبال با موفقیت پذیرفته شد.

موفقیت آرسنال در طی آخرین سال های قرن 19 ثابت و مداوم بود و موقعیت آن ها در لیگ تا زمانی که در سال 1903 به لیگ یک راه یافتند، بهتر و بهتر می شد. سه سال بعد، توپچی ها دو فصل پیاپی به فینال نیمه نهایی جام حذفی رسیدند. گرچه پلامستد راه حل ایده آلی برای آرسنال نبود و در حالی که موقعیت مالی باشگاه روبه وخامت می رفت و تهدیدهای طرد شدن افزایش می یافت، رئیس فولهام، هنری نوریس (Henry Norris) از راه رسید و مانع این کار شد.

نوریس متوجه شد که لازم است به هایبوری نقل مکان کند که مکان به مراتب مناسب تری بود. پس از سقوط به لیگ دسته دو در سال 1913، باشگاه به خانه جدید خود رفت. در عرض 2 سال پس از این جابجایی، پیشوند وولویچ را از نام تیم برداشتند و باشگاه به عنوان آرسنال اف سی (Arsenal FC) شناخته شد.

در پایان جنگ جهانی اول، دو تیم دیگر به ظرفیت لیگ دسته یک اضافه شد که آرسنال یکی از آن ها بود و تحت هدایت سرمربی جدید باشگاه، لسلی نایتون (Leslie Knighton)، توپچی ها شش فصل نخست ابتدایی پس از جنگ را با چند موفقیت متعادل سپری کرد اما هنری نوریس، رئیس آن زمان باشگاه آرسنال خواهان پیروزی های بیشتر بود و در سال 1925 اعلام کرد که به دنبال مربی جدیدی است و برای این مساله آگهی داد.

یک متقاضی ویژه اعلام امادگی کرد، مردی اهل یورک شایر (Yorkshire) به نام هربرت چاپمن (Herbert Chapman) که با آمدن خود باشگاه را برای همیشه تغییر داد.

[GOLL]

ترکیب رویال آرسنال در 1890

گروه کوچک از اسکاتلندی ها بذری را پاشیدند که منجر به رویش یکی از مشهورترین نام ها در فوتبال جهان شد.

دیوید دانسکین (David Danskin) اهل کرکالدی (Kirkcaldy) در منطقه فایف (Fife) بود که در کارخانه مهمات سازی آرسنال در وولویچ کار می کرد. این اسکاتلندی مردی فوتبال دوست بود و در منطقه ای که تحت شعاع راگبی و کریکت قرار داشت، تیم فوتبالی را به کمک سه نفر از دوستانش به نام های الیجا واتکینز (Elijah Watkins)، جان هامبل (John Humble) و ریچارد پییرس (Richard Pearce) بنیان نهاد. دو بازیکن به نام های فرد بردسلی (Fred Beardsley) و موریس بیتس (Morris Bates) با ورود خود از ناتینگهام فارست به وولویچ، باعث تحریک کردن دانسکین برای انجام این کار شد.

این خبر به سرعت پخش شد و 15 مرد جلو آمدند و هر یک اماده پرداخت شش پنس (واحد پول خرد انگلستان) برای کمک به شروع کار یک باشگاه شدند. دانسکین سه شلینگ دیگر افزود و باشگاه در اکتبر 1886 خریداری شد.

باشگاه اولین بازی خود را برای دسامبر 1886 برنامه ریزی کرد اما در آن زمان نه اسمی داشت، نه لباسی و نه مکانی برای بازی کردن.

دانسکین و اعضای گروه، نام دایال اسکوئر (Dial Square) را برگزیدند که نام یکی از کارگاه های کارخانه نیز محسوب می شد. آن ها باید از رودخانه تیمز عبور کرده تا با ایسترن واندررز (Eastern Wanderers) در جزیره کوچک داگز (Dogs) بازی کنند.

دایال اسکوئر (آرسنال) 6-0 بازی را برد و بازیکنان در روز کریسمس 1886 در آبجو فروشی رویال بلوط (Royal Oak pub) نزدیک ایستگاه وولویچ آرسنال دور هم جمع شوند. بردسلی (Beardsley) مشکل پیراهن را با درخواست کمک از آشنایانش در ناتینگهام فارست حل کرد. آن ها به موقع، یک سری کامل پیراهن های قرمز برای او ارسال کردند.

اعضای تیم همانطور که در آبجو فروشی رویال نشسته بودند، بنیان گذاران باشگاه نام جدیدی را برای تیم برگزیدند که ترکیبی از نام آن بار (آبجو فروشی) و محلی بود که در ان کار می کردند. آن ها نام باشگاه را به رویال آرسنال (Royal Arsenal) تغییر دادند. این نام بسیار با شکوه تر از دیال اسکوار بود و تا سال 1891 که وولویچ آرسنال (Woolwich Arsenal) رسماً به عنوان نام باشگاه انتخاب شد، این نام معرف توپچی ها بود.

در آن زمان، 15 مردی که با ادغام دارایی های خود یک تیم فوتبال را خریداری کرده بودند، به دنبال چیزی فراتر از یک هدف ورزشی بودند و بدون شک آن ها نمی دانستند فعالیت های عمومی که آن ها در آن زمان آغاز کردند، آغازگر چه حرکت عظیمی بوده است.

[GOLL]

باب بوکانان در 1894

اولین پیراهن باشگاه


در سال 1895، دو سال پیش از آن که باشگاه حرفه ای شود، گروه کوچکی از بازیکنان ناتینگهام فارست به نام های، فرد بردسلی (Fred Beardsley)، بیل پرر (Bill Parr) و چارلی بتیس (Charlie Bates) به دایال اسکوئر اف سی (Dial Square FC) (اولین نام باشگاه) پیوستند و باعث شد به واسطه آن ها، پیراهن قرمز قدیمیشان نیز وارد تیم شود. در حالی که باشگاه با بودجه بسیار کمی به کار خود ارامه می داد، بنابراین باشگاه تصمیم گرفت برای فراهم کردن لباس های جدید، ارزان ترین روش را پیش گیرد و آن استفاده از همان لباسی بود که بازیکنان سابق فارست بر تن می کردند.

لباس اصلی قرمز تیره بود با آستین های بلند، یقه دار و سه دکمه در پایین یقه در قسمت جلو، همراه با شرت های سفیدی که بلندیشان تا زانو بود و جوراب های پشمی سنگین که با حلقه های آبی و سفید تزئین شده بود. دروازه بان همان لباس را می پوشید به جز پیراهنش که یک پلوور یقه اسکی کرم رنگ دست باف و پشمی بود. در اولین فصل حضور آرسنال در هایبوری در فصل 1913/1914، تیم همین پیراهن قرمز تیره را به تن کرد.

کمک های بی دریغ بردسلی (Beardsley)، پیر (Parr) و بیتس (Bates) در تهیه پیراهن ها و تحریک باشگاه برای استفاده از رنگ قرمز باعث شد چندین باشگاه دیگر نیز از آرسنال الگو بگیرند. یکی از مشهورترین مثال ها، باشگاه اسپارتاپراگ (Sparta Prague) است که رئیس آن، دکتر پتریچ (Dr Petric) در سال 1906 از لندن دیدن کرد. او پس از اینکه بازی وولویچ را از نزدیک تماشا کرده بود و شیفته لباس قرمز این تیم شده بود، به خانه خود در چکسلواکی (Czechoslovakia) برگشت و خواستار این شد که از آن پس تیمش لباسی با همان رنگ را بر تن کند. امروزه اسپارتاپراک همچنان لباس قرمز تیره ای را بر تن دارد که بی شباهت به رنگ قرمز پیراهن آرسنال در فصل 2005/2006 نیست. هربرت چاپمن (Herbert Chapman) با ورود خود به باشگاه در سال 1925 باعث شد پیراهن آرسنال به کلی تغییر کند و لباسی که امروزه شاهد آن هستیم، برگرفته از تغییرات همان دوران است.

برای آنکه دلیل تغییر شکل ظاهری لباس آرسنال را متوجه شویم، بسته به آن دارد که کدام منبع را باور داشته باشیم، این که چاپمن متوجه کسی در زمین شد که جلیقه قرمز بدون آستین خود را روی یک پیراهن سفید پوشیده بود، یا اینکه همراه با کاریکاتوریست مشهور آن زمان، تام وبستر (Tom Webster) که چیزی شبیه آن به تن داشت، گلف بازی کرد. به هر صورت این دیدگاه، الهام بخش سرمربی آرسنال شد و او لباسی خلق کرد که پیراهنش قرمز بود، با یقه و آستین ها سفید و همچنین آرم باشگاه در سمت چپ پیراهن حک شد.

در دهه 50 میلادی، آرسنال لباس دوم خود را نیز تهیه کرد تا در مواقعی که مقابل تیم هایی با رنگ پیراهن مشابه بازی می کنند، آن ها را به تن کنند. در سال 1960 باشگاه پیراهن بافتنی مدل راگبی خود را به پیراهن کتان کشباف تغییر داد.

برای اولین بار در اویل دهه 70 میلادی، لوگوی توپ جنگی مشهور باشگاه روی پیراهن تیم ظاهر شد. با همین پیراهن بود که آرسنال اولین برد دو گانه (Double) خود را کسب کرد. توپچی ها در فصل 1970/71، هم لیگ قهرمانی (League Championship) و هم جام حذفی (FA Cup) را پیروز شدند.

در اواخر دهه 70 میلادی، لوگوی یک تولید کننده لباس های ورزشی به نام آمبرو (Umbro) بر پیراهن های آرسنال نقش بست و در 1982، جی وی سی (JVC) اولین اسپانسر پیراهن تیم شد. در سال 1999 سگا (SEGA) جای او را گرفت. سه سال بعد او2 (O2) جای کمپانی تولید بازی های کامپیوتری را گرفت. از آغاز فصل 2006/2007، شرکت هواپیمایی امارات (Fly Emirates) جای (O2) را گرفت. این شرکت اماراتی تا 8 سال اسپانسر تیم خواهد بود.

به طرز جالب توجهی، در دیدار خارج از خانه آرسنال در لیگ قهرمانان اروپا (Champions League) مقابل هامبورگ (Hamburg) که در تاریخ چهارشنبه 13 سپتامبر 2006 برگزار شد، توپچی ها پیراهن هایی به تن کردند که به جای آرم Fly Emirates بر روی پیراهن، از آرم Dubai استفاده شده بود، به این دلیل که اسپانسر تیم مقابل در همان شب نیز Fly Emirates بود و بر اساس قانون یوفا، دو تیمی که در برابر هم بازی می کنند، نمی توانند اسپانسر متشابه روی پیراهن خود داشته باشند!!

برای گرامیداشت آخرین سال فعالیت ورزشگاه هایبوری (Highbury) که از سال 1913 تا 2006 به عنوان خانه آرسنال محسوب می شد، توپچی ها در فصل 2005/2006 با پیراهن هایی به رنگ قرمز جگری (یا به بیان خود باشگاه دانه انگوری!!) سپری کردند. این حرکت به احترام اولین پیراهنی بود که آرسنال در اولین سال حضور خود در هایبوری به تن کرد. این پیراهن با نوشته هایی طلایی رنگ آراسته شده بود و همراه با شرت های سفید و جوراب هایی به رنگ خود پیراهن پوشیده می شد. برای فصل 2006/2007، اولین فصل حضور آرسنال در استادیوم امارات (Emirates Stadium)، توپچی ها دوباره از پیراهن های مشهور قرمز و سفید خود استفاده کردند.

آرسنال در سال 2007/2008؛ پیراهنی با طرحی که روح پیشگامی چاپمن مشهور و افسانه ای را جشن می گرفت و با غرور و افتخار به تن کرد. این پیراهن ویژگی های طرحی که تأثیر چاپمن بر بازی را پر رنگتر نشان می داد در خود داشت.

آرسنال از پیراهن دومی استفاده کرد که به احترام روح بلند چاپمن افسانه ای طراحی شده بود. این لباس از دو نکته الهام گرفته بود، ویژگی های برجسته ای که از نظر چاپمن در بازی ها تأثیرگذار بود و همچنین بررسی لباس های سفیدی که در گذشته باشگاه مورد استفاده قرار گرفته بود.

پیراهن های سفید به طور گسترده ای پرطرفدار بودند اما باشگاه در فصل 2008/2009 در لباس های دوم خود از رنگ سنتی زرد با نوارهایی به رنگ آبی سیر استفاده کرد. این لباس به واسطه جشن بیستمین سالگرد پیروزی آرسنال در آنفیلد (Anfield) و فتح لیگ در مرسی ساید (Merseyside) استفاده شد.

[GOLL]

دیدار آرسنال در مقابل اورتون - 1905 در زمین پلام استید

در سال 1891 باشگاه حرفه ای شد. و نام خود را به وولویچ آرسنال تغییر داد.

کمیته محلی فوتبال لندن تلاش کرد سایر باشگاه های لندنی مانند تاتنهام (Tottenham)، کوئینز پارک رنجرز (Queen's Park Rangers) و میلوال (Millwall) را متقاعد کند تا یک لیگ جنوبی تشکیل دهند اما این پیشنهاد پذیرفته نشد، بنابراین وولویچ آرسنال به لیگ فوتبال انگلستان درخواستی داد در سال 1893 در لیگ دسته دو پذیرفته شد.

در آن زمان آن ها تنها تیم حرفه ای لندن بودند و اولین باشگاه در جنوب شهر بیرمنگام سیتی بودند که در لیگ پذیرفته شدند.

همان سال وولویچ آرسنال به زمین مینور (Manor) بازگشت، اولین زمینی که سکوهایی بزرگ با کناره ای پُرشیب داشت و به اصطلاح اسپیون کپ (Spion Kop) شناخته می شد که برگرفته از نام سربازانی بود که از جنگ بوار (Boer) باز می گشتند. بنابراین کوپ (Kop) اصلی به وولویچ آرسنال تعلق داشت.

اولین بازی آن ها در لیگ، روز شنبه دوم سپتامبر همان سال در مقابل دیگر باشگاهی که اتفاقاً آن هم به تازگی به لیگ ملحق شده بود برگزار شد، نام آن تیم نیوکاسل یونایتد (Newcastle United) بود. این بازی در زمین مینور انجام شد و با دو گلی که شاو (Shaw) و الیوت (Elliott) برای توچی ها به ثمر رساندند، حساب کار 2-2 خاتمه یافت.

یک هفته بعد وولویچ آرسنال متحمل اولین شکست خود در لیگ شد. توپچی ها با نتیجه 3-2 بازی را به نوتس کانتی (Notts County) واگذار کردند. دو روز بعد اولین پیروزی باشگاه در لیگ شکل گرفت، در روزی که جان هیث (John Heath) با زدن سه گل توانست هت تریک کند، آرسنال با نتیجه 4-0 والسال (Walsall) را درهم کوبید.

در اولین فصل حضور توپچی ها در لیگ، نیوکاسل یونایتد در خانه خود 6-0 وولویچ آرسنال را مغلوب کرد و برتون سویفتز (Burton Swifts) نیز در خانه خود 6-2 آرسنال را شکست داد اما قرمزپوشان با دو پیروزی 3-6 در خانه میدلزبرو آیرونوپلیس (Middlesbrough Ironopolis) و 6-0 در خانه خود مقابل نوریچ ویکتوریا (Northwich Victoria)، آن دو شکست را جبران کردند.

وولویچ آرسنال پیروزی جانانه ای را را در چهاردهم اکتبر 1893 رقم زد. توپچی ها موفق شدند در جام حذفی، آشفورد یونایتد (Ashford United) را با نتیجه 12-0 شکست دهند. این پیروزی برزرگترین برد تیم در رقابت های قدیمی شناخته شده است.

وولویچ آرسنال در اولین فصل حضور خود در لیگ، در جدول 15 تیمی بازی ها، با کسب 28 امتیاز از 28 بازی در مکان نهم جای گرفت، عملکردی آبرومندانه که نقطه عطفی در شروع مبارزات باشگاه محسوب می شد.

[GOLL]

وولویچ آرسنال در 1913

نقل مکان آرسنال از وولویچ به هایبوری به دلیل جاه طلبی و همچنین نیاز توپچی ها بود. بدون این کار، باشگاه حتی نمی تواسنت روی پای خود بایستد و یقیناً دیگر قادر نبود به یکی از مشهورترین نام ها در فوتبال اروپا و جهان تبدیل شود.

تا پایان فصل 1912/1913 اوضاع مالی آرسنال در وضع وخیمی قرار داشت. هنری نوریس (Henry Norris) که به تازگی مالک باشگاه شده بود، ماجرا را این گونه برای خود ترسیم کرد " اگر آرسنال می خواهد در فوتبال انگلستان به یک قطب مهم تبدیل شود، باید تغییر مکان دهد. "

نوریس و ویلیام هال (William Hall)، زمین های آزاد موجود در باترسی (Battersea) و هارینگی (Harrin$$$) را مورد بررسی قرار دادند اما هیچ کدام از این مکان ها خواسته آن ها را برآورده نمی کرد. هایبوری در شمال رودخانه تیمز (Thames) نزدیک باشگاه دیگری به نام تاتنهام (Tottenham) بود، دقیقاً همان جایی که نوریس سعی می کرد از آن دوری کند. اما ایستگاه مترویی که در مجاورت آن قرار داشت، شانس باشگاه برای جذب جمعیت بیشتر را افزایش می داد و همین امر هایبوری را به گزینه ای مناسب و قانع کننده تبدیل می کرد.

پس از مذاکرات طولانی، آرسنال مکان مورد نظر را با مبلغ 20000 پوند برای مدت 21 سال اجاره کرد. به سرعت اعتراضاتی مبنی بر نقل مکان آرسنال به شمال لندن صورت گرفت. باشگاه های تاتنهام و کلاپتون اورینت (Clapton Orient) آن زمان در هومرتون (Homerton) بازی می کردند، آن ها نسبت به حضور آرسنال در آن منطقه نگران و بیمناک بودند و ساکنان محلی هم از این بابت ناراضی بودند اما پس از اینکه کمیته مدیریت لیگ (League Management Committee) دادخواست ساکنان و باشگاه هایی که در مجاورت هایبوری بودند را نپذیرفت، آرسنال اجازه یافت در خانه جدید خود ماندگار شود.

آخرین بازی باشگاه در زمین قدیمی مینور (old Manor Ground) در 26 آپریل 1913 مقابل میدلزبرو برگزار شد که با تساوی 1-1 پایان یافت. از آن پس وولویچ آرسنال (Woolwich Arsenal) به نام آرسنال (The Arsenal) شناخته شد (گرچه نام رسمی باشگاه همان آرسنال بود) و هنری نوریس نیز شروع به سرمایه گذاری در خانه جدید باشگاه کرد.

در عرض 4 ماه، زمین جدید هموار شد و جایگاه سرپوشیده تماشاگران نیز تقریباً آماده شد و صندلی ها و نرده ها نیز نصب شد. در 6 سپتامبر 1913، اولین بازی آرسنال در ورزشگاه هایبوری مقابل لستر فاس (Leicester Fosse) برگزار شد و به شکل کاملاً باور نکردنی، نوریس از برگزاری این دیدار 125 هزار پوند سرمایه برای باشگاه بدست آورد.

توپچی ها با پیروزی 1-2 مقابل مقابل لستر فاس، شروع خوبی در خانه جدید خود داشتند. اندی دوین (Andy Devine) بازیکن اسکاتلندی توپچی ها، اولین گل را برای آرسنال در هایبوری به ثمر رساند. هدف بعدی نوریس، حضور در لیگ دسته یک بود و به نظر می رسید آرسنال آماده انجام این کار بود اما پس از گذشت یک سال از نخستین بازی آرسنال در هایبوری، اروپا وارد جنگ شد، در نتیجه نوریس باید صبر می کرد.

[GOLL]

سر هنری نورویس

رقابت آرسنال با تاتنهام هاتسپر، یکی به دلیل مکان جغرافیایی و پیشینه فوتبالی این دو تیم بود و دیگری به خاطر تصمیم ویژه ای که در سال 1919 گرفته شد و باعث درگیری بیشتر دو تیم شد.

پیش از آغاز جنگ جهانی اول و در آخرین فصلی که بازی های لیگ دو پیش از تعطیلی برگزار شد، آرسنال در پایان فصل به مقام پنجم دست یافت (فصل 1914/1915) و مشخص شده بود که با از سرگیری بازی ها در سال 1919، توپچی ها همچنان در لیگ دو به کار ادامه دهند، هرچند این اتفاق صورت نگرفت و آرسنال با کنار زدن تاتنهام، برای بازی در لیگ یک انتخاب شد.

قرار شد لیگ دسته اول، با افزایش دو تیم به ظرفیت خود، بازی ها را با 22 تیم آغاز کند. مسؤولین لیگ تصمیم گرفتند طبق سنت ها عمل کنند و با در نظر گرفتن آخرین فصل لیگ دسته دو (1914/1915)، دو تیم که بالاترین فاکتورها را در اختیار دارند را دوباره انتخاب کنند تا به رقابت های لیگ یک ملحق شوند.

هنری نوریس، رئیس باشگاه آرسنال در سال 1913 مسؤول انتقال تیم به هایبوری بود و به گفته بسیاری از افراد، پیشرفت غیر منتظره ای را برای باشگاه به ارمغان آورده است. او در سال 1910 با خرید باشگاه آرسنال، این تیم را از از انحلال داوطلبانه نجات داد، با این وجود او به این مسأله متهم شد که بر جان مک کنا (John McKenna) رئیس لیگ و صاحب باشگاه لیورپول تأثیر گذاشته و رأی او را در این ماجرا تغییر داده است.

مک کنا در مقابل کمیته انتخابات در نشست عمومی سالانه لیگ فوتبال سخنرانی کرد و خواستار ارتقاء آرسنال بالاتر از رقیب اصلیش شد. سخنرانی او همه را در آن جلسه به این نتیجه رساند که آرسنال شایستگی جایگاه های بالاتر را دارد، به خاطر آن که این تیم در 1893 به لیگ فوتبال انگلستان ملحق شد، یعنی 15 سال زودتر از تاتنهام. توپچی ها این انتخابات را با 10 رای پیروز شدند.

نوریس تا پیش از مرگش در 1934، هرگز درصدد تأیید یا تکذیب اتهامات وارده به خودش بر نیامد و تا امروز این شایعات در بین فرهنگ عامه فوتبال باقی مانده است.

حقیقت هرچه باشد، پس از 90 سال، از زمانی که فوتبال انگلستان پس از جنگ جهانی اول از سر گرفته شده، آرسنال تنها تیمی است که عضویت دائم دسته یک را دارا بوده و نیز تنها باشگاهی نیست که بر اساس شایستگی های بازیش ارتقاء یافته است.