تاریخچه و افتخارات باشگاه والنسیا

[MARADONA10]

نام باشگاه : والنسیا
لقب باشگاه : خفاش ها
سال تاسیس : 1919
رئیس باشگاه : ویسنته سوریانو
آدرس باشگاه : antigua senda de senent 11 ES – 46023 valencia
تلفن : +34 3372626-96
فکس : +34 3372325-96
سایت : [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
ایمیل : mestalla@valenciacf.es
لباس : سفید و سیاه
اسپانسر : toyota
اسپانسر ورزشی : nike
ورزشگاه : mestalla
آدرس ورزشگاه : avda. De suecia s/n46010 valencia(spain)
ظرفیت ورزشگاه : 55 هزار نفر
ابعاد زمین : 105 متر در 70 متر
درهای استادیوم 55 هزار نفری مستایا در سال 1923 به روی هواداران گشوده شد

والنسیا؛معجزه و انتظار
خفاش های سیاه
شکارچیان دیرپای اندلس

در جنوب تب زده دیار ماتادورها منطقه زیبایی به نام والنسیا وجود دارد. در این شهر که بعد از سویل دومین منطقه فوتبال خیز این ناحیه محسوب می شود تنها یک چیز عصرهای آخر هفته را جذاب می کند و آن بازدید از عمارت های قدیمی شهر و کمی جلوتر ورزشگاه «مستایا» است.
این که چگونه ورزشگاه در گذر زمان معبدی برای تقدس احساسات مردمان منطقه شد داستان پرفراز و نشیبی را شامل می شود که بخش عمده آن از طریق خارجی ها حاصل شد. آنهایی که فوتبال را به جنوب اسپانیا آوردند شیوه داشتن یک تیم فوتبال را به والنسیایی ها نیاموختند! اینگونه بود که آنها نیز مانند سایر تیم های وطنی از قدمت کمتری نسبت به همتایان ایتالیایی و انگلیسی خود برخوردارند.

به هر حال والنسیای فعلی در سال 1919 تاسیس شد. داستان بوجود به آنها بسیار جالب است. وقتی چند جوان به قصد گزراندن اوقات فراغت در یک کافه رستوران گردهم آمده بودند فکر تشکیل یک تیم فوتبال در ذهن آنها جرقه زد. صبح روز بعد قرارها محکم تر شد. زمین چمن حومه شهر! اولین گام های تولد در همان زمین چمن برداشته شد.

پول زیادی از طریق دوستان و آشنایان پرداخت شد. همین موضوع سبب بقای تیم شد. وجود سرمایه اهمیت زیادی داشت.باشگاه های زیادی وجود داشتند که به علت نبود سرمایه ناکام ماندند،علاوه بر این والنسیا به وسیله این پول موفق به کرایه کردن زمینی به نام «آلگایروس» شد. جایی که بعدها به عنوان میزبان اولین دیدار های رسمی والنسیا بود.
هوای بزرگی به سر آنها زده بود پس تصمیم گرفتند در جام پادشاهی شراکتی فعال داشته باشند.حضور در اولین دوره ها با شکست های بعضا سنگینی همراه شد تا باشگاه برای حفظ آبرو! تا چند سال خود را از این مسابقات منع کند اما وقتی هواداران رو به تزاید تیم، تجمع اعتراض آمیز انجام داده و خواستار قدرت نمایی نماینده شهرشان مقابل مادریدی ها شدند اوضاع متفاوت شد.

در سال 1923 والنسیا به عنوان یک غریبه در مسابقات سراسری شرکت کرد و در حالی که کمتر کسی به آنها اطمینان داشت به خوبی درخشیدند. والنسیا همه حریفان خود را شکست داد. بازی فینال برای تیم بی تجربه ای مثل آنها حکم یک شمشیر دولبه را داشت. ازطرفی جسارت به معنای کسب افتخار بود و از سوی دیگر جو سنگین فینال می توانست آنها را با شکست سنگینی آشنا کند. شکستی که اساس و بنیان باشگاه را زیر سوال می برد!
والنسیا مورد اول را برگزید. آنها با شهامت به میدان رفتند. جام به تیمی جز آنها تعلق داشت، بدین ترتیب اولین افتخار باشگاه به دست آمد.

کم کم فکر راه اندازی لیگ واحد، جنبه عملی به خود می گرفت. والنسیا در آخرین دوره های وجود لیگ کشوری دوران خوشی را سپری نکرد. آنها یگانه افتخار خود را زیر سوال برده بودند ولی ناجی از راه رسید.
باشگاه برای اولین بار صاحب یک مربی خارجی شد او به خوبی تاکتیک های مدرن را به بازیکنان تحت رهبری اش آموزش می داد. نهایت سعی او آن بود که زیر ساخت های قدیمی والنسیای تازه تاسیس را از نو بسازد.

«انتا جوا سیبدادی سبل» نام محله ای بود که آنها را در خود جای داده بود. مادرید هنوز رئال نشده بود و بارسا نیز دشمنی زیادی نسبت به پایتخت نشینان احساس نمی کرد.
اما آرمان والنسیا از همان ابتدا مشخص بود : دشمنی با فوتبال مادرید، بی اعتنایی به کاتالان، تمسخر باسک و بی هویت جلوه دادن سویل!
والنسیا فقط شهر خود را دوست داشت حتی اگر تیم های دیگری از این ناحیه سر بر می آورند آنها هنوز هم حرف خود را می زدند.

سرانجام با دستور مقامات فوتبالی کشور، مسابقات سراسری در سال 1928 برچیده و لیگ سراسری جایگزین آن شد. به غیر از تیم های بزرگ 3 منطقه عمده فوتبال اسپانیا(مادرید،باسک،کاتال� �� �ن) سایر شهرها باید مسابقات انتخابی برگزار می کردند.
در این میان نامی از والنسیا دیده نمی شد. چرا که آنها از ۲ سال قبل به خاطر نتایج ضعیف، دسته سوم را برای خود « رزرو» کرده بودند. وقتی لیگ به طور رسمی شروع به کار کرد والنسیا یک رتبه ارتقا پیدا کرده و دسته دومی شده بود. تیم برای رسیدن به جایگاه بهترین ها باید در دهه 30 تلاش بیشتری می نمود.
بعد از 3 فصل ناکامی در دسته دوم،والنسیا سرانجام پس از گذشت 3 فصل از شروع لیگ گام به دسته اول گذاشت. قبل از تمام این فعل و انفعالات والنسیا موفقیت دیگری به دست آورد.

آنها در می سال 1923 از ورزشگاه قدیمی خود دل کنده و پای به زمین مستایا گذاشتند. صحبت از خرج های زیاد برای گسترش ورزشگاه به میان آمده بود اما عملا بودجه چندانی وجود نداشت. جشن بسیار با شکوهی به مناسبت افتتاح این ورزشگاه برگزار شد. وقتی هنرپیشگان و خواننده های مردمی کشور برای والنسیا به ایفای نقش پرداختند بسیاری از تفاوت ها نمایان شد.
بارسا و مادرید زور خود را برای خشنودی اشخاص دیگری خرج می کردند اما در جنوب، والنسیا شادی هواداران خود را به با ارزش ترین جام ها نمی فروخت.
چنین طرز تفکری روز به روز بر محبوبیت آنها افزود. در اعلامیه روزنامه ها می شد این موضوع را احساس کرد،جایی که از مردم منطقه تقاضای کمک برای گسترش ورزشگاه می شد! باشگاه به شیوه خاص خود اداره می شد.

«گودیانس» رییس وقت باشگاه که یکی از بنیانگذاران تیم نیز محسوب می شد درایت و مدیریت را با احساسات هواداران درهم آمیخته و معجون قدرت و افتخار را پدید آورد.
باشگاه جزو اولین تیم های اسپانیایی بود که تصمیم گرفت از شیوه های تهاجمی استفاده کند. استادیوم مستایا توسط « رامون لئونارته » گسترش پیدا کرده بود. با وجود بازی زیبا نتیجه خوبی عاید تیم نمی شد.
خرید ستاره در اولویت قرار داشت. این کار نیز با صرف هزینه های بسیار انجام گرفت اما همچنان نتیجه..... دهه 30 به پایان رسید.

با آغاز سال های 40 جنبش جدیدی در باشگاه بوجود آمد. بازیکنان قدیمی آخرین سال های خود را در تیم سپری می کردند. اما جوانان قلب تپنده والنسیا بودند. لقب جدید آنها خفاش بود. خفاش ها به شکار رقبا رفتند.
در اولین فصل دست خالی بازگشتند. شکست مقابل مادرید و بارسلونا در جام حذفی مقداری ناامیدی را در تیم به وجود آورد اما مربی وقت با درایت این مشکل را حل کرد.

جام حذفی سال 1941 جولانگاه والنسیا بود. آنها در خانه حریفان مدارا کرده و در جو استثنایی مستایا حریف را نابود می کردند. با چنین شیوه ای تا فینال مشکلی پیش نیامد. در بازی نهایی آن سال که بسیار جذاب و تماشایی بود والنسیا نبرد پر تب و تاب را به سود خود خاتمه داد تا برای اولین بار با حضور در جایگاه ویژه جام را از دست ژنرال فرانکو بگیرد.

اسپانیا درگیر جنگ های داخلی شد اما این امر در منطقه کوچکترین تاثیری به وجود نیاورد. طی فصل 1942 والنسیا درگیر جنگ ماراتن گونه قهرمانی در لیگ شد. مادرید افسانه ای با موجی از ستارگان بزرگ دنیای فوتبال دل هر تیمی را می لرزاند اما والنسیا خونسردانه مبارزه می کرد.
سرانجام برد نهایی در هفته آخر از آن والنسیا شد تا خفاش ها برای اولین بار تاج فوتبال اسپانیا را روی سر بگذارند. تیم هرگز پا پس نکشید و مزد جسارت خود را با قهرمانی دریافت کرد. شهر منفجر شد، مردم به کوچه و خیابان ها ریخته و به جشن و پایکوبی پرداختند.
2جام در عرض 2سال! برای والنسیای قحطی زده اوضاع چندان بد نمی گذشت. طی فصل 1943 والنسیا نتوانست درخشش 2فصل قبل را جبران کند. در جام حذفی از گردونه رقابت ها حذف شد و در لیگ نیز نظاره گر قهرمانی سایر تیم ها بود. اما دوران خوش سال های قبل بازگشت.

سال 1944 دوره طلایی به حساب می آمد.
رقابت شانه به شانه ای وجود نداشت خیلی زود دروازه های اسپانیا به روی مهاجمان باز شد تا در هفته آخر لیگ، جشن بزرگی در مستایا برگزار شود. والنسیا برای دومین بار فاتح لیگ شد. سیستم تهاجی اهالی مستایا تحسین دوست و دشمن را برانگیخته بود. خط دفاع آنها در اوج دوران خود سیر میکرد و هافبک های پر تلاش زمین بازی را تبدیل به جهنم رقبا می کردند.
از همه مهمتر سیاست گذاری مناسب رئیس باشگاه بود. کسی که ادعا می کرد هرگز رنگ شکست را به چشم ندیده است. اما سرانجام به زانو در آمد.
فصول 1945 و 1946 به بدترین نحو سپری شد.

هنگامی که باشگاه قصد ساختن تیم طلایی نیم دهه گذشته را داشت ناگهان صدای فریادی تمام فوتبال کشور را تحت تاثیر خود قرار داد. این فریاد در مستایا شنیده میشد. رئال مادرید زانو زد! همان طور که چند هفته قبل بارسلونا چنین وضعیتی داشت به مانند بیلبائویی که آنها نیز شکست خوردند.
هیچ دلیلی برای چگونگی کسب سومین جام دهه وجود نداشت. بازی زیبای تیم، مردان شهر والنسیا را به بام اسپانیا سوق داد اما افسوس که دوران زیبا چندان طولانی نبود. بازهم در موقعیت های پرشتاب باشگاه یک سال وقفه بوجود آمد اما در سال 1949 جام حذفی در دسترس ترین جام بود. والنسیا تک تک حریفانش را با شکست های سنگین بدرقه کرد. تیم در فینال نیز به همان راحتی دور یک چهارم نهایی،عمل کرد. یک جام حذفی دیگر به افتخارات باشگاه افزوده شد.
والنسیا به قدرتی بزرگ تبدیل شده بود هنوز رقابت های اروپایی به وجود نیامده بود تا میزان قدرت آنها مقابل رقبای خارجی سنجیده شود اما بازی های تدارکاتی ناامید کننده نشان میداد.

به هر حال گنجایش مستایا روز به روز افزایش می یافت. بعد از آنکه خفاش ها 3فصل اول دهه پر افتخار 40 را در سکوت، بی خبری و شکست طی کردند رئیس باشگاه از محدود کردن بودجه و ایجاد یک مقررات سخت سخن گفت.
چنین مسایل انضباطی، فوتبالیست های خارجی را از تیم فراری داد. چند آرژانتینی که از نوابغ تیم به حساب می آمدند به کشورشان بازگشتند. باشگاه دچار یک افت باورنکردنی شد. اگر زمانی به قصد صرفه جویی خرید می کردند حالا به خاطر بی پولی دوران را سپری نمی کردند.
کم کم تیم به پایین نشینی و حضور در دسته دوم عادت می کرد.

از آغاز دهه 50 چندین رئیس باشگاه عوض شدند اما هیچ کدام چاره درد باشگاه را نمی دانستند. کمتر کسی نامی از والنسیا می شنید تا اینکه فصل 1954 از راه رسید، آنها ابتدا در لیگ قافیه را به رقیبان واگذار کرده بودند. تنها جام حذفی می توانست به والنسیا هویت ببخشد. رئال مادرید بزرگ در مقابل تیم هماهنگ و یکپارچه خفاش ها زانو زد. والنسیا راه را با قدرت تمام ادامه داد و سرانجام برای سومین بار در طول حیات خود جام پادشاهی را بالای دستان کاپیتان خود دید.

اما حکایت مانند انداختن تیری در تاریکی بود. تیر آنها به هدف اثابت کرد اما کمان خالی از سلاح دیگری بود. نتیجه این شد که والنسیا بار دیگر در جاده فراموشی قرار گرفت.
فصل 1955 با ناکامی توام شد. در فصل 1956 یکی از بدترین فصول آنها رقم خورد. فصل 1957 دست کمی از یک فاجعه نداشت.
دیگر نام آن تیمی که میانجی جنگ های رئال و بارسا بود و خود از آن درگیری ها نهایت استفاده را می برد فراموش شده بود.

چند سال بعد از فصل فاجعه، روسای جدید ساخت یک تیم طلایی دیگر را آغاز نمودند. جوانان زیادی رهسپار تیم شدند. اشتباهات آنها سدی در برابر موفقیت های اولیه را به وجود آورد اما این موضوع چیزی از اعتماد مربیان آنها کم نکرد.
همین جوانان در آغاز دهه 60 تاریخ را عوض کردند. فوتبال تهاجمی و بدون پروای جوانان امان بزرگترین تیم های کشور را بریده بود. تنها کمبود تجربه مانع از قهرمانی شد. این مشکل خیلی زود برطرف شد.

آلبرتو دی استفانو افسانه ای به والنسیا پیوسته بود. با قدرت رهبری ذاتی او بازیکنان برای کسب موفقیت حریص تر می شدند.
والنسیا بلافاصله پس از کسب یک جام، در رقابت های جام یوفا فصل 1962 شرکت کرد. تنها دارایی آنها بازیکن با تجربه شان بود.

حریفان اروپایی والنسیا را یک صید خوب می دانستند. آنها آماده بودند عقده های شکست از رئال دهه های 50 و 60 را روی سر والنسیای نگون بخت خالی کنند. اما قرار نبود والنسیا تسلیم شود.

فینال والنسیا و بارسلونا چیزی نبود که در ابتدای راه قابل تصور باشد. بارسا مهره طلایی چون «کاسیس» را در اختیار داشت اما این والنسیا بود که درس گلزنی را به آنها یاد داد. خفاش ها گل می زدند و بارسا نمی توانست جبران کند. فشار دقایق پایانی آبی و اناری ها بیهوده بود. سوت پایان نشان داد که والنسیا شخصیت یک تیم اروپایی را پیدا کرده است. سهم ویژه این کامیابی از آن باشگاه بود.
کسانی که ثمره اعتقاد به جوانان را دریافت کردند سال بعد دستاورد چندانی در لیگ بدست نیاوردند. در جام حذفی نیز سر به دیوار کوبیدند اما نمایش قدرت در جام یوفا ادامه داشت.
آنها باز هم همه حریفان را با اقتدار خاصی از پیش رو برداشتند و فینال را این بار مقابل دیناموزاگرب یوگسلاوی سابق برگزار کردند. حریف اهل بالکان به دندان گردی بارسلونا نبود. به این ترتیب دومین جام پیاپی اروپایی به خانه دیوانگان فوتبال رفت.

تب فوتبال به طور کامل شهر را فرا گرفته بود، پوستر بازیکنان از در و دیوار معابر عمومی شهر بالا می رفت. شهری که همواره پایگاه مخالفان دولت بود به وسیله نردبان فوتبال به آسمان ها رسید.
« لوانته » دیگر تیم این شهر به دسته اول آمده بود و نبردهای داغی را مقابل خفاش ها رقم می زد. والنسیا به خوبی از طرف شورای شهر حمایت می شد. اما افسانه شیرین اروپا دوام زیادی نداشت. آنها خیلی زود از« فیرز کاپ » بیرون افتادند.
4 فصل والنسیا خاموش بود تا اینکه در سال 1967 پس از 13 سال یک جام داخلی را فتح کرد. جام پادشاهی برای چهارمین بار به خانه تیمی رفت که همچنان بعد از سال 1947 طمع فتح لیگ را داشت!

روند باشگاه طوری پیگیری می شد که قهرمانی لیگ در اولویت قرار داشته باشد. والنسیا در فصول 1968،1969 و 1970 تا نزدیکی های قهرمانی پیش رفت. بالاخره کار نا تمام، فصل بعد به سرانجام رسید. لیگ بعد از 24 سال نامی غیر از بارسا،رئال و بیلبائو یا اتلتیکو مادرید را به عنوان قهرمانی در خاطر خود ثبت کرد.
ضیافت شام شهردار شهر پس از تثبیت قهرمانی نشان می داد که چقدر فوتبالیست ها برای اهالی سیاست مهم شده اند! وقتی چند هفته بعد نتایج انتخابات شهرداری ها با وعده نامزدها در مورد فوتبال مطابقت یافت دیگر کسی به استفاده ابزاری از والنسیا شک نکرد.

تا پایان دهه نامی از والنسیا شنیده نشد گاهی اوقات به قصد مساوی در نیوکمپ به میدان می رفتند و نتیجه می گرفتند. چندین مرتبه در برنابئو دست به آتش بازی زدند اما خبر دیگری نبود.
نقطه عطف والنسیای دوران جدید در آغازین سال های دهه 80 رقم خورد. باشگاه مجوز حضور در جام در جام اروپا را بدست آورده بود. جامی نامانوس که پیش از این کمتر مجال حضور در آن را پیدا کرده بودند.
آنها تا دور یک چهارم نهایی حریفان نسبتا آسانی را از پیش رو برداشتند اما در جمع 8 تیم برتر کار بسیار دشوار بود. تشویق های کرکننده در مستایا یک سوی قضیه بود و نتایج ضعیف بیرون از خانه سوی دیگر قضیه! به هر حال شور و علاقه بر همه چیز می چربید.
به این صورت بود که والنسیا به فینال جام رسید. توپچی ها قصد داشتند به لانه خفاش شلیک کنند اما موضوع به این سادگی ها نبود. دفاع منظم والنسیا مانع از بازگشایی دروازه شان شد. در 2 وقت 15 دقیقه ای ضد حملات والنسیا برای آرسنال خطرناک بود اما در نهایت همه چیز در ضربات پنالتی معلوم شد. هر 2 تیم ضربات پیاپی خود را تبدیل به گل کردند اما در آخرین ضربه، یک آرسنالی اشتباه بزرگی مرتکب شد.
والنسیا دومین جام معتبر اروپا را به چنگ آورد. ورزشگاه بروکسل برای والنسیا تبدیل به خاطره ای جاودان شد. وقتی آنها با جام عکس یادگاری می گرفتند تصور نمی کردند 2 دهه بعد دستاوردهایی از این مهمتر نیز کسب کنند.
کمبود منابع مالی تیم را از آسمان به زمین کوبید. در سالگرد قهرمانی کمتر کسی تقویم را به یاد داشت چرا که باشگاه مدام در حال سقوط بود.
نقطه امیدواری کسب سوپر جام اروپا با غلبه بر ناتینگهام فارست بود. ضعف سراسری تا اواخر دهه باقی ماند.

« پدرو کورتس » به ریاست باشگاه تکیه زد. افکار جاه طلبانه او اوضاع را متحول کرد با این وصف از افتخار خبری نبود. ورود به دهه 90 صحنه درگیری نا تمام با تیم های متوسط بر سر حضور در جام یوفا بود تا این که فصل موفق باشگاه با حضور یک ایتالیایی به نام کلودیو رانیه ری آغاز شد.
او که در جوانی بازیکن رم بود برای نظم اهمیت بسیاری قائل می شد. سیستم خشک وی در تمرینات مورد پسند بازیکنان قرار نداشت. از سوی دیگر سیستم بسته تاکتیک تیم، هواداران را عصبانی کرده بود.
رانیه ری به خاطر اعتراض آنها به سیستم جدیدی روی آورد که بر مبنای آن 3 مهاجم در زمین حاضر می شدند. تیم به وضوح پیشرفت داشت. یک گروه از جوانان قدرتمند توسط رانیه ری تربیت شده و در آستانه رسیدن به تیم بزرگسالان بودند. مرد ایتالیایی قبل از ترک تیم ، افتخار قهرمانی در جام حذفی را به دست آورد. پیروزی ای که از آن به عنوان « آغاز عصر بیداری » یاد می شد.
رانیه ری پس از کسب ششمین جام حذفی تاریخ باشگاه که به 2 دهه عطش افتخار پایان داد به خاطر اختلاف با رییس باشگاه تیم را ترک کرد.

هکتور کوپر آرژانتینی که با « مایورکا » نایب قهرمانی جام در جام اروپا را به دست آورده بود جایگزین رانیه ری شد.
او تیم بزرگی را تحویل گرفت.
ستارگانی چون مندیه تا،لوپز،فارینوس،جرارد،کان یزارس،آلبلدا و کاربونی در ترکیب والنسیا قرار داشتند. مربی قبلی این افراد را پرورش داد اما افتخارش به نام کوپر ثبت شد.
خفاش ها در فصل 2000، مرحله اول گروهی جام باشگاه های اروپا را به سلامت طی کردند. در مرحله بعدی نیز موفق بودند و به جمع 8 تیم برتر را یافتند.
وقتی کوپر قبل از دیدار مرحله یک چهارم نهایی مقابل لاتزیو اعلام کرد که قصد دارد با والنسیا انتقام مایورکا را بگیرد، ایتالیایی های مغرور به حرف او خندیدند اما خنده آنها در یکی از تاریخی ترین شب ها مستایا تبدیل به خون گریه شد. والنسیا 5 بار تور دروازه لاتزیو را لرزاند. جوان فوق العاده سرعتی به نام کلودیو لوپز به تنهایی 4 گل وارد دروازه لاتزیو کرد. شکست ضعیف در المپیک رم جواز حضور در مرحله بعدی را صادر کرد. مندیه تای باسکی در اوج بود. بارسا حریف فینال سال 1962، رویاروی آنها ایستاد اما کاتالان ها نیزبدجوری در مستایا قافیه را واگذار کردند.
شکست بازی برگشت والنسیا را به فینال لیگ قهرمانان رساند. رئال مادرید قدرتمند آخرین سد بود. کوپر آن شب اعلام کرد تیمش قهرمان اروپا خواهد شد اما این رویایی بیش نبود. والنسیا استرس زیادی داشت 3 گل دریافت کرد و مدال نایب قهرمانی را با افتخار به گردن آویخت. تنها کیلی گونزالس اشک می ریخت.

فصل بعد حکایت تکرار شد. خفاش ها تا مرحله یک چهارم نهایی بدون دردسر پیش رفتند. حریف آرسنال بود. ستاره ای چون آیمار به تیم پیوسته بود اما او نیز نتوانست از شکست تیمش جلوگیری کند. شکست 2بر1 امید صعود را زنده نگه می داشت سرانجام جان کارو در دقیقه 80 بازی برگشت حکم صعود والنسیا را صادر کرد. یک تساوی بدون گل در « الندرود » و پیروزی قاطع 3 بر صفر در « مستایا » دومین فینال پیاپی والنسیا را رقم زد.
کوپر اعلام کرده بود که پس از پایان دیدار فینال والنسیا را ترک می کند و چه رویایی بود خداحافظی اختیاری در شبی که باشگاهی را به بزرگترین افتخار تاریخش رهنمون کنی..... اما تنها یک نیمه رویا باقی ماند.
بازی بایرن مونیخ در پایان 120 دقیقه تساوی یک بر یک را به دنبال داشت.
کاربونی،زاهوویچ و باراخا آرزوی والنسیا را هدر دادند. این بار همه اشک می ریختند به جز کیلی گونزالس..... به هر حال کوپر رفت.

عده ای رو سقوط والنسیا به دسته دوم شرط بندی کرده بودند چرا که تیم از هر گونه ستاره تهی شده بود اما فرد ناشناسی چون « رافائل بنیتز » کاری با شکوه تر از آنچه کوپر کرد، به انجام رساند.
والنسیای او نه تنها سقوط نکرد بلکه درفاصله یک هفته مانده به پایان لالیگای فصل 2002 بالاتر از غولی چون رئال مادرید پس از 31 سال قهرمان کشور نام گرفت. شور و هیجان بار دیگر بازگشت.
این دوران مصادف با ریاست « خایمه اورتی » بر باشگاه بود. والنسیا در فصل 2003 با بدشانسی مقابل اینتر کوپر شکست خورد تا از جمع 8 تیم برتر فراتر نرود.
صحبت های بنیتز پس از پایان آن دیدار جالب بود : اگر همه تیم ها به مانند اینتر تدافعی بازی کنند چیزی از فوتبال باقی نخواهد ماند!
به هر حال والنسیا ناامید نشد. فصل 2004 رویایی ترین دوره باشگاه بود. آنها باز هم یک هفته زودتر رئال ناکام گذاشته و قهرمان لالیگا شدند.
شاهکار اصلی در جام یوفا رقم خورد. جایی که با شکست المپیک مارسی در گوتنبرگ سوئد جام زیبای یوفا را برای سومین بار بالای سر بردند.
بنیتز به لیورپول رفت، رانیه ری به تیم بازگشت اما بنا به دلایلی دوام نیاورده و از تیم خارج شد و .....
بنیتز رکوردی به وجود آورد که در تاریخ باشگاه بی سابقه بود.

اگر والنسیا روزی جام لیگ قهرمانان را بالای سر ببرد به حریم 4 بزرگ تاریخ فوتبال که موفق به فتح هر 3 جام اروپا شدند وارد خواهد شد. آنها دوبار در آستانه قهرمانی پیش رفتند اما خفاش های کارگر در شهری زیبا انتظار زجرآور را تحمل کرده تا در موقع مناسب بیرون آمده و صید خود را شکار کنند

[MARADONA10]

6 قهرمانی در لالیگا

فصل 42/1941
فصل 44/1943
فصل 47/1946
فصل 71/1970
فصل 02/2001
فصل 04/2003

7 قهرمانی در جام حذفی ( کوپا دل ری )

سال 1941 - والنسیا 3 - اسپانیول 1 گل ها : موندو(2بار) و آسنسی

سال 1949 - والنسیا 1 – اتلتیک بیلبائو 0 گل : اپی

سال 1954 - والنسیا 3 – بارسلونا 0 گل ها : فیورتس(2بار) و بادنس

سال 1967 - والنسیا 2 – اتلتیک بیلبائو 0 گل ها : جارا، پاکیتو

سال 1979 - والنسیا 2 – رئال مادرید 0 گل ها : ماریو کمپس (2بار)

سال 1999 - والنسیا 3 – اتلتیکو مادرید 0 گل ها : کلودیو لوپز(2بار) و مندیه تا

سال 2008 - والنسیا 3 – گتافه 1 گل ها : ماتا،الکسیس و مورینتس

قهرمانی در سوپر کاپ اسپانیا

سال 1999
بازی رفت : والنسیا 1 – بارسلونا 0 گل : کلودیو لوپز
بازی برگشت : بارسلونا 3 – والنسیا 3 گل ها : آلبلدا،سانچز،فارینوس

3 قهرمانی در جام یوفا

سال 62/1961
بازی رفت : والنسیا 6 – بارسلونا 2 گل ها : گویلوت(3بار)،یوسو(2بار)، نونیز
بازی برگشت : بارسلونا 1 – والنسیا 1 گل : گویلوت
سال 63/1962
بازی رفت : دینامو زاگرب 1 – والنسیا 2 گل ها : والدو،اورتیگا
بازی برگشت : والنسیا 2 – دیناموزاگرب 0 گل ها : مانو، نونیز
سال 04/2003
والنسیا 2 – المپیک مارسی 0 گل ها : ویسنته، میستا

قهرمانی در جام در جام اروپا
سال 80/1979- والنسیا 0 – آرسنال 0 در ضربات پنالتی والنسیا 5 – آرسنال 4

2 قهرمانی در سوپرکاپ اروپا

سال 81/1980
بازی رفت : ناتینگهام فارست 2 – والنسیا 1 گل : فلمن
بازی برگشت : والنسیا 1 – ناتینگهام فارست 0 گل : مورنا
سال 05/2004
والنسیا 2 – پورتو 1 گل ها : باراخا، مارکو دی وایو

[MARADONA10]

سرمربیان :

1. خوان آرمت---------------- 1922-1921
2. آگوستین سانچو---------- 1923-1922
3. آنتون فیوبر---------------- 1927-1923
4. جیمز هریوت-------------- 1929-1927
5. آنتون فیوبر---------------- 1931-1929
6. رودولفو گالووی------------ 1933-1931
7. جک گرین ول-------------- 1934-1933
8. آنتون فیوبر---------------- 1935-1934
9. آندرس بالسا------------- 1936-1935
10. رامون انکیناس---------- 1942-1939
11. کاستا رینو--------------- 1943-1942
12. ادواردو کوبلس----------- 1946-1943
13. لوئیز کاساس------------ 1948-1946
14. جاسینتو کوئینکاسس-- 1954-1948
15. کارلوس ایتوراسپ------- 1956-1954
16. لوئیز میرو--------------- 1958-1956
17. جاسینتو کوئینکاسس-- 1959-1958
18. پدرو بومبل-------------- 1960-1959
19. دومینگو بالمانیا--------- 1962-1960
20. آلخاندرو اسکوپلی------ 1963-1962
21. برناردو پرز--------------- 1964-1963
22. ادموندو سوارز---------- 1965-1964
23. سابینو باریناگا--------- 1966-1965
24. ادموندو سوارز---------- 1968-1966
25. خوزه ایگلسیاس------- 1969-1968
26. انریکه بوکه-------------- 1970-1969
27. آلفردو دی استفانو------ 1974-1970
28. میلوان سیریچ---------- 1975-1974
29. میلوسویچ-------------- 1975
30. مانوئل مستری--------- 1976-1975
31. هریبرتو هررا------------ 1977-1976
32. مانوئل مستری--------- 1977
33. مارسل دومینگو-------- 1979-1977
34. برناردو پرز--------------- 1979
35. آلفردو دی استفانو------ 1980-1979
36. برناردو پرز--------------- 1982-1980
37. مانوئل مستری--------- 1982
38. میلجان میلجانیچ------- 1983-1982
39. کولدو آگوئر-------------- 1983
40. فرانسیسکو گارسیا---- 1984-1983
41. روبرتو گیل-------------- 1985-1984
42. اوسکار روبن------------ 1986-1985
43. آلفردو دی استفانو------ 1988-1986
44. روبرتو گیل--------------- 1988
45. ویکتور اسپارراگو-------- 1991-1988
46. گاس هیدینگ----------- 1993-1991
47. فرانسیسکو رئال--------- 1993
48. هکتور نونیز-------------- 1994-1993
49. خوزه مانوئل ریلو--------- 1994
50. گاس هیدینگ------------ 1994
51. کارلو آلبرتو پریرا---------- 1995-1994
52. خوزه مانوئل ریلو-------- 1995
53. لوئیز آراگونس----------- 1997-1995
54. خورخه والدانو----------- 1997-1996
55. خوزه مانوئل ریلو-------- 1997
56. کلودیو رانیه ری--------- 1999-1997
57. هکتور کوپر------------- 2001-1999
58. رافائل بنیتز------------ 2004-2001
59. کلودیو رانیه ری--------- 2005-2004
60. آنتونیو لوپز-------------- 2005
61. کیکه سانچز فلورس---- 2007-2005
62. اوسکار فرناندز---------- 2007
63. رونالد کومان------------ 2008-2007
64. سالوادور گونزالس ورو-- 2008
65. اونای امری------------- ?-2008

رئیس ها :

1. اوکتاویو آگوستو---------- 1922-1919
2. آلفردو پونسه------------ 1922
3. فرانسیسکو مونز-------- 1922
4. رامون ریبرا--------------- 1924-1922
5. فرانسیسکو رومئو------- 1924
6. پابلو کومس------------- 1925-1924
7. فاکوندو پاسکوال--------- 1929-1925
8. خوان کانوواس----------- 1932-1929
9. مانوئل گارسیا----------- 1933-1932
10. آدولفو سوریانو-------- 1935-1933
11. فرانسیسکو آلمنار----- 1936-1935
12. لوئیز گینر-------------- 1936
13. آلفردو خیمنز---------- 1940-1936
14. لوئیز گینر-------------- 1959-1940
15. ویسنته گیل----------- 1961-1959
16. میگوئل و مارتینز------ 1973-1961
17. فرانسیسکو کاسارس-- 1975-1973
18. آلفردو کورال------------- 1976
19. خوزه کاستا------------- 1983-1976
20. خوزه بارراچینا---------- 1983
21. ویسنته آلفونسو------- 1986-1983
22. پدرو گارسیا------------ 1986
23. آرتور گیل--------------- 1993-1986
24. خوزه دومینگو---------- 1993
25. ملچور پرز-------------- 1994-1993
26. فرانسیسکو آلفونسو-- 1997-1994
27. پدرو گارسیا----------- 2001-1997
28. خایمه اورتی----------- 2004-2001
29. خوان باتیستا سولر--- 2008-2004
30. آگوستین موررا-------- 2008
31. ویسنته سوریانو------- 2009-2008
32. فرناندو یورنته----------- ? - 2009

[MARADONA10]

تاریخچه ی باشگاه:



نام: باشگاه رئال مادريد

تاسيس:6 مارس 1906

ورزشگاه: سانتياگو برنابئو - مادريد

رييس فعلی: فلورنتینو پرز

سرمربي فعلی:‌ پلگرینی

باشگاه رئال مادريد يك باشگاه حرفه‌اي فوتبال است كه در مادريد، پايتخت اسپانيا واقع شده است.
اين باشگاه در سال 1902 تاسيس شد و يكي از پرافتخارترين باشگاه‌هاي فوتبال در قرن بيستم به شمار مي‌رود. آنها در تاريخ پرافتخار خود 30 بار قهرمان لاليگا شده‌اند، هفده بار جام حذفي اسپانيا را فتح كرده‌اند و نه بار نيز ليگ قهرمانان اروپا (كه ركوردي به شمار مي‌رود) را به خانه برده‌اند.

طي مراسمي كه در 23 دسامبر سال 2000 برگزار شد، رئال به عنوان بهترين باشگاه قرن بيستم انتخاب شد. آنها پرافتخارترين باشگاه در بازي‌هاي اروپايي هستند. 9 بار قهرماني در ليگ قهرمانان و 2 بار قهرماني در جام يوفا. تنها جام اروپايي كه آنها موفق به فتح آن نشده‌اند، جام در جام اروپا بود (كه اكنون ديگر برگزار نمي‌شود).
آنها دو بار به فينال اين رقابت‌ها راه يافتند ولي هر دو بار مغلوب شدند. رئال سال 1971 دو بر يك مغلوب چلسي شد و در سال 1983 نيز دو بر يك بازي را به آبردين اسكاتلند واگذار كرد. در آن سال هدايت آبردين را الكس فرگوسن بر عهده داشت.
بر اساس مطالعات دانشگاه هاروارد در سال 2007، باشگاه رئال مادريد عنوان بزرگ‌ترين، مردمي‌ترين و ثروتمندترين باشگاه دنيا را از آن خود كرده است.

پايه‌ي اوليه‌ي اين باشگاه در سال 1895 شكل گرفت، جايي كه يك سري از دانشجويان و فارغ‌التحصيلان دانشگاهي، موسسه‌اي به نام موسسه‌ي آموزشي آزاد تاسيس كردند و روزهاي يكشنبه در منطقه‌ي "مونك لوا" به بازي فوتبال پرداختند. در سال 1900 اين موسسه به دو بخش "باشگاه اسپانيايي مادريد" و "باشگاه جديد فوتبال مادريد" تقسيم شد. باشگاه دوم در سال 1902 بار ديگر تقسيم شد. نخستين رييس باشگاه "جوليان پالا سيوس" بود كه پس از تقسيم‌بندي باشگاه در سال 1902 جاي خود را به "خوان پادروس روبيو" داد.
نخستين جام كسب شده توسط رئال مادريد، سه سال پس از تاسيس باشگاه و در سال 1905 بود جايي كه آنها در ورزشگاه "چامارتين" قهرمان جام حذفي اسپانيا شدند.
آنها در سال 1912 به زمين "كامپورز" نقل مكان كردند و در سال 1920 بود كه نام باشگاه به رئال مادريد تغيير كرد. دليل اين امر نامي بود كه پادشاه اسپانيا به رئالي‌ها داده بود. اصل اين نام از اسم Royal گرفته شده است.

"سانتياگو برنابئو يسته" در سال 1945 رياست باشگاه را به عهده گرفت. در زمان مديريت او ورزشگاه رئال كه در جريان جنگ‌هاي داخلي اسپانيا تخريب شده بود، بازسازي شد. همچنين در سال 1953 باشگاه رئال سياست به خدمت گرفتن بازيكنان خوب خارجي را در پيش گرفت و "آلفردو دي استفانو" را به خدمت گرفت. رئال از نخستين باشگاه‌هايي بود كه بازيكناني با چند مليت در تركيب خود داشت.
سال 1955 بود كه به همت "گابريل هانوت" نويسنده‌ي ورزشي نشريه‌ي "اكيپ" فرانسه و هم انديشي ورزشي‌نويسان كشورهاي اسپانيا، پرتغال و ايتاليا، مسابقاتي كه امروزه به عنوان "ليگ قهرمانان" شناخته مي‌شود، راه‌آندازي شد.
در زمان مديريت برنابئو بود كه رئال مادريد پنج بار متوالي در بين سال‌هاي 1956 تا 1960 قهرمان جام باشگاه‌هاي اروپا شد. يكي از فينال‌هاي به ياد ماندني جام باشگاه‌ها در سال 1960 رقم خورد، جايي كه رئالي‌ها با نتيجه‌ي عجيب هفت بر سه اينتراخت فرانكفورت را در همپدون پارك اسكاتلند شكست دادند. آنها در سال 1966 نيز دو بر يك پارتيزان بلگراد را مغلوب كردند تا بار ديگر قهرمان اروپا شوند.

رئالي‌ها سال‌هاي 1962 و 1964 نيز نايب قهرمان اروپا شدند تا سال‌هاي طلايي رئال در دهه‌هاي 50 و 60 ميلادي رقم بخورد.
پس از يك دوره افت كوتاه مدت در سال‌هاي ابتدايي دهه 80، رئالي‌ها در نيمه‌ي دوم دهه‌ي 80، دو بار پياپي قهرمان يوفا شدند و پنج سال متوالي لاليگا را فتح كردند.
سال 1996، "لورنزو سانز" رييس وقت رئال مادريد، فابيو كاپلو را به برنابئو آورد. كاپلو نيز روبرتو كارلوس، پدراگ مياتوويچ، داور شوكر و كلارنس سيدورف را به رئال آورد. بازيكناني چون رائول، فرناندو هيرو و فرناندو ردوندو نيز در تركيب رئال حضور داشتند تا با اضافه شدن نفرات جديد، رئال به يك تيم رويايي تبديل شود.
با اضافه شدن "فرناندو مورينتس" به خط حمله‌ي رئال در سال 97، اين تيم سال بعد از آن توانست به 32 سال حسرت براي به دست آوردن قهرماني اروپا پايان دهد و با "يوپ هاينكس" سرمربي جديدش قهرمان اروپا شود. آنها در فينال و با تك گل «مياتوويچ» يوونتوس را مغلوب كردند.

جولاي 2000 زماني بود كه فلورنتينو پرس بر صندلي رياست باشگاه تكيه زد تا دوران جديدي در تاريخ رئال رقم بخورد. عده‌اي وعده‌ي آوردن "لوئيس فيگو" به رئال مادريد را دليل اساسي رياست "پرس" در رئال مي‌دانند ولي با تمام اين حرف‌ها او به قولش عمل كرد و "لوئيس فيگو" را از تيم رقيب، يعني بارسلونا به مادريد آورد. "پرس" در سال‌هاي بعد با شكستن ركورد نقل و انتقالات، زيدان را از يوونتوس به خدمت گرفت و رونالدو را از چنگ اينتر درآورد. ديويد بكام ديگر ستاره‌اي بود كه رئالي‌ها به خدمت گرفتند تا لقب كهكشاني‌ها را از آن خود كنند.
سال‌هاي 2002 و 2004 قهرمان اروپا شدند و فصل 2003 نيز قهرماني لاليگا را از آن خود كردند تا هواداران رئال با طعنه به بارسلوناي افت كرده نگاه كنند.
اما سال 2003 خط پاياني براي افتخارآفريني‌هاي رئال بود و آنها تا سه سال نتوانستند هيچ جامي را به دست آوردند تا اين كه "رامون كالدرون" رييس باشگاه شد. او بلافاصله "فابيو كاپلو" را براي دومين بار به مادريد آورد و "پدراگ مياتوويچ" را به عنوان مدير ورزش رئال انتخاب كرد. بسياري انتخاب كاپلو را تصميم درستي قلمداد نكردند ولي كاپلو طي فصل دراماتيك توانست به قحطي جام در رئال پايان دهد تا بار ديگر خود را به عنوان يك قهرمان معرفي كند.
در پايان فصل كاپلو با بي‌مهري اخراج شد و "برند شوستر" سرمربي آلماني ختافه جاي او را گرفت. شوستر در نخستين تجربه‌ي مربيگري در رئال در ديدار سوپر كاپ اسپانيا با نتيجه‌ي پنج بر سه مغلوب سويا شد.



نخستين رييس باشگاه: جولين پالا سيوس 1902- 1900



پرافتخارترين مربي: ميگوئل مونز 14 جام



طولاني‌ترين زمان مري‌گري: آرتور جانسون 1920 - 1910



كوتاه‌ترين زمان رياست: فرناندو مارتين فوريه 2006 تا آوريل 2006



تعداد قهرماني در لاليگا: 31

نايب قهرماني لاليگا:: 1۸



قهرماني در جام حذفي: 17

نايب قهرماني جام حذفي: 19



سوپر كاپ اسپانيا: 8

نايب قهرمان سوپر كاپ: 3



قهرماني ليگ قهرمانان: 9

نايب قهرمان ليگ قهرمانان:3

جام بين قاره‌اي: 3

نايب قهرمان جام بين قاره‌اي: 2

قهرمان جام يوفا: 2

نايب قهرمان جام در جام اروپا:2

قهرمان سوپر كاپ اروپا: 1

نايب قهرمان سوپر كاپ: 2

قهرماني جام لاتين: 2

قهرمان جام مريت فيفا:۱

[MARADONA10]

با 9 قهرمانی اروپا و 30 قهرمانی که در کلکسیون افتخارات خود می بیند با بیشترین رای از نظر فیفا بهترین تیم در قرن 20 شد. تشکیلات این باشگاه خیلی پیچیده است.

فوتبال در پایتخت اسپانیا توسط استادان و دانشجویان و جمعی از افراد دانشگاه Oxbridge معرفی و موسسه‌ای برای فوتبال شبیه فدراسیون های امروزی در سال 1895 شکل گرفت.

در سال 1900 باشگاه جدید فوتبالی در مادرید و اسپانیول شکل گرفت. بعد از جدا شدن اسپانیول بار دیگر نتیجه شکل گرفتن تیم Sociedad Madrid FC شد. این باشگاه پس از سه بار تغییر و تحول و پیشرفت بالاخره با نام باشگاه فوتبال رئال مادرید (Real Madrid Club) ثبت شد. انتخاب رنگ پیراهن برای آنها مشکل نبود و به دلیل نفوذ انگلیسی هایی که در آن جا نقش داشتند رنگ سفید را برای تیم خود انتخاب کردند. بعد از گذشت سال ها در لیگ بین المللی ، وقتی که رئال 4 قهرمانی (جام حذفی)del Rey's را ، داشت مادرید صاحب دو قهرمانی در دهه 1930 شد. اما بعد از آن دو جام مادرید دو دهه صبر کرد تا دوباره برای قهرمانی راهی پیدا کند.

در پایان آنها تصمیم گرفتند که در تیمشان تحول ایجاد کنند و چهره تیم را عوض کردند و به تیمی مدرن برای همیشه تبدیل کردند. با بازیکن هایی مانند Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Francisco Gento, Hector Rial, Raymond Kopa, José Santamaria در دهه 1950 موفقیت های این تیم دوباره آغاز شد.

آنها با اوردن جام به خانه در سال های 1957/58 ,1956/57 ,1954/55 ,1953/54 شاهد موفقیت خود در تغییر چهره تیمشان بودند.

در اولین بازی فینال در اروپا رئال به پیروزی 4 بر 3 دست یافت.

4 قهرمانی رئال و برگزاری جشن های قهرمانی این تیم را به اوج رساند. از جمله این موفقیت های می توان به برد 7 بر 3 رئال مقابل اینتراخت فرانکفورت در ورزشگاه Hampden Park در کشور استکاتلند در سال 1960 اشاره کرد.

در دهه 1960 سرنوشت رئال عوض شد. رئال رتبه‌ای بهتر از 8 در باشگاه‌های اسپانیا پیدا نکرد. تا زمانی که دوباره به لیگ اروپا رفت و در مقابل FK Partizan در سال 1966 به پیروزی دست یافت.

دهه بعد یعنی دهه 1970 برای رئال با موفقیت در سال های 1972, '75, '76, 78, 79 , 80 همراه بود.

رئال 5 قهرمانی پیاپی خود از سال 1986 تا سال 1990 را مدیون 5 ستاره مشهور خود به نام های Emilio Butragueño (el Buitre), Manolo Sanchís, Martín Vazquéz, Míchel Pardeza , Miguel Pardeza است.

نیمه اول دهه 1990 رئال صاحب 2 قهرمانی لیگ و یک قهرمانی جام حذفی شد. قهرمانی های رئال در این قرن با پیروزی بر یوونتوس در سال 1998 که باعث قهرمانی رئال در اروپا شد به پایان رسید.

این پیروزی ها باعث نشد که مدیر باشگاه Lorenzo Sanz بتواند جای خود را حفظ کند.

وقتی وی از کار برکنار شد یک نجیب زاده به رای هیئت مدیره به نام Florentino Pérez سر کار امد. Florentino Pérez با پشت گرمی هایی که از نظر سیاسی داشت دست به تقویت تیم زد و باعث بازگشت دوباره موفقیت به رئال شد. اولین خرید Pérez که یکی از شارژ های وی به تیم به شمار می رفت Luis Figo از تیم رقیب یعنی بارسلونا بود. این تقویت ها از سوی مدیر باشگاه باعث دومین قهرمانی اروپا در سه سال شد. که دومین قهرمانی با پیروزی بر والنسیا در پاریس حاصل شد. با اضافه شدن زیدان Zinedine Zidane تیم قوی تر شد تا سیاسیت مدیر باشگاه یعنی گرفتن ستاره‌ها و همزمان بازی دادن به جوانان که به نام زیدان ها و پاون ها ('los Zidanes y los Pavónes') با گرفتن هافبک خوش تیپ فرانسوی و دفاع جوانی به نام پاون معروف شده بود ، به انجام برسد.

این اقدامات باعث شد که رئال به عنوان بهترین تیم قرن 20 انتخاب شود.

نهمین قهرمانی رئال در باشگاه‌های اروپا که با گل دیدنی زیدان با تیم بایرلورکزن در ورزشگاه Hampden Park همراه بود باعث سر بلندی این تیم اسپانیایی شد.

سال بعد رئال فقط قهرمان اسپانیا شد که این موضوع باعث اخزاج مربی این تیم یعنی Vicente del Bosque شد و در همان سال بیش از 16 بازیکنان رئال مجوز ترک ایم تیم را گرفتند.

در این هنگام درها برای امدن بکهام (David Beckham) باز شد که این بازیکن با سر و صدای زیاد تبلیغاتی وارد مادرید شد. با امدن بکهام موج جدیدی از بر رئال حاکم شد و در زمینه تبلیغات فوتبالی نبظ بازار را در دست گرفت. به دلایل فراوان تیم رنج های زیادی را تحمل کرد و 3 سال را بدون قهرمانی پشت سر گذاشت. مربیان زیادی آمدن و رفتن ، بازیکنان زیادی هم جذب تیم شدند اما هیچ یک نتوانست تیم را از بحران خارج سازد.

بالاخره در اوایل سال 2006 پرز (Pérez) از سمت خود کناره گیری کرد تا راه را برای آمدن مدیر جدید در تابستان را هموار کند. سرانجام در جولای Ramón Calderón که عضو هیئت مدیریتی Florentino Pérez نیز بود با قول های فراوانی که داده بود با رای اکثریت به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. با آمدن Fabio Capello به عنوان مربی مشغول به کار شد سرانجام باعث قهرمانی رئال در لیگ اسپانیا پس از 5 سال بدون قهرمانی همراه شد اما باز مدیران رئال نامهربانی کردند و Fabio Capello را کنار گذاشتند و برن شوستر آلمانی را جایگزین وی کردند. در آن فصل رئال خالی از بازیکنان ستاره مانند زیدان، بکهام ، کارلوس و رنالدو بود.

[MARADONA10]

معرفی باشگاه رئال مادرید

باشگاه: رئال مادريد Real Madrid
تأسيس: 1902
استاديوم: سانتياگو برنابو
لباس اصلی: پيراهن و شورت ورزشي سفيد
رئیس باشگاه: فلورنتینو پرس
سرمربي: مهندس مانوئل پلگرینی


باشگاهی با یک قرن افتخار در عرصه ورزش.باشگاهی که در آن نامهای بزرگ جهان فوتبال همچون کارلس- رونالدو – رائول – کاسیلا س – هیرو- ون نیستلروی- زیدان – کاکا - رونالدو 9 و........نامشان در تاریخ ورزش جهان می درخشد. این باشگاه بزرگ رئال مادرید است.
ورزش زيبا و مهيج فوتبال تاکنون باشگاهي چون رئال مادريد از حيث تعداد قهرماني و افتخار به خود نديده است، شهر قديمي و پر جمعيت مادريد، پايتخت کشور اسپانيا، مهد باشگاههاي بزرگ است.رئال و آتلتيکو دو باشگاه معروف و بزرگ اين شهر زيبا به شمار مي آيند که تا کنون در عرصه رقابت های مختلف بارها و بارها کسب افتخار نمودهاند.
باشگاه رئال مادريد سه سال پس از تاسيس، در سال 1905 نخستين قهرماني خويش را با به دست آوردن جام حذفي اسپانيا جشن گرفت. رئال 17 بار جام قهرماني مسابقات حذفي اسپانيا را از آن خود کرده است.
سفيد پوشان مادريدي در سال 1923 به اولين جام قهرماني ليگ باشگاههاي کشورشان دست يافتند و از همان سال دوران اوج خود را آغاز نمودند. رئال با هنرنمايي بازيکنان بزرگ خويش در سالهاي 1961 الي 1969 به هشت قهرماني ليگ باشگاهها رسيد. پس از آن هم در طي دهه هاي 70 و80 و90 ميلادي همچنان به عنوان يکي از قدرتهاي اسپانيا به قهرماني هايي نيز دست يافت. رئال تا کنون با 28 عنوان قهرماني در ليگ اسپانيا، يکي از پرطرفدارترين و پر افتخارترین تيمهاي اسپانيايي به شمار مي آيد.
اين باشگاه در کلکسيون افتخارات خويش جامهاي متعدد اروپايي را نيز دارد، به طوريکه هنوز باشگاهي از نظر تعداد قهرماني و کسب افتخار به رئال مادريد نرسيده است و از نگاه آمار، پر افتخارترين تيم باشگاهي جهان است.
طرفداران فوتبال در سراسر دنیا به مردان رئال لقب "قوهاي سفيد" را داده اند و بسياري از آنان در سراسر جهان، ديدارهاي اين تيم بزرگ را دنبال و پيگيري مي کنند.لقب دیگر مردان رئال که بر خلاف تصور همگان جهانی نیست و فقط در مادرید آنها را به این نام می شناسند کهکشانی ها است.
رئال مادريد 5 سال متوالي در سالهاي 1960-1959-1958-1957-1956 به قهرماني جام باشگاههاي اروپا دست يافت. همچنين در سالهاي 1966- 1998-2000-2002 اين جام اروپايي را به کلکسيون جامهاي خويش اضافه نمود و تا امروز حاکم بلا منازع این رقابت ها با 9 بار قهرمانی هستند.
"قوهاي سفيد " در سالهاي 1960-1968-2002 جام بين قاره اي را تصاحب کردند.
در سال2002، باشگاه رئال يکصدمين سال تاسيس خود را جشن گرفت و درهمين سال به قهرماني سوپر جام باشگاههاي اروپا دست يافت.
رئاليها، به جز 9 جام قهرماني باشگاههاي اروپا، در سالهاي 1986و1985 جام يوفا را فتح کردند.
باشگاه در طول حيات ورزشي اش،همواره از مربيان بزرگ و نامدار براي هدايت تيم استفاده نموده است. يوپ هاينکس ( آلمان)، جان توشاک(ولز)، فابيوکاپلو( ايتاليا) و... از مربيان طراز اول رئال به شمار مي آيند که هر يک زماني رهبري تيم را بر عهده داشتند. اينک اين سمت بر عهده مانوئل پلگرینی مي باشد.

در سالهاي اخير مديران رئال براي رسيدن به افتخارات بيشتر، به فکر جذب ستاره گان بزرگ جهان افتادند و در اين راه فيگو از بارسلونا، زيدان از يونتوس، کارلوس و رونالدو از اينترميلان ،کا کا از آث یلان و رونالدو از منچستر یونایتد و با اين تيم رويايي، درپي افتخارات جديد بودند. از رائول و کاسياس وهيرو مي توان به عنوان ستارگان اسپانيايي اين تيم نام برد.
رئالی ها در سال 2001 در خریدی تاریخی و نجومی زیدان ستاره فرانسوی را به ازای مبلغ 66 میلیون دلار به خدمت گرفتند تا زیدان گران قیمت ترین بازیکن تاریخ فوتبال لقب گیرد اما در سال 2009 این رکورد توسط کریستیانو رونالدو با 96 میلیون یورو شکسته شد و در فصل 2001-2002 به عنوان قهرمانی باشگاههای اروپا دست یافت.