خداحافظ اسطوره ابدی...

[ale10forever]

خداحافظ اسطوره ابدی...

نوشتن در مورد خداحافظی الکس به مانند فکر کردن به آن شاید سختترین کار برای طرفداران اله باشد. چقدر زود به آخر رسیدیم. چقدر زود باید با کسی خداحافظی کنیم که بارها و بارها با گلهایش با حرکاتش با رفتارش گاهی اوقات با سکوتش ما طرفدارانش را هر روز بیشتر عاشق خود کرد. حالا اله خودت بگو بدون تو به چه امیدی پای بازیهای یووه ات بنشینیم؟ چطور آرزوی برد و موفقیت تیمی بی کاپیتان را داشته باشیم؟ تیمی که بدون تو مانند کودکی بی کس و تنها به نظر می رسد. آرزو میکردم کاش امروز طرفدار یووه میشدم تا هیچ وقت هنرنمایی هایت در داخل و خارج از زمین را نمیدیدم تا راحت تر با رفتنت کنار می آمدم اما بعد با خودم میگویم چه آرزوی حقیری! احساسات خاصی که با گلهایت و خوشحالی هایت بدست آورده ام، استرس هایی که از استرست گرفته ام، ناراحتی هایی که از ناراحتی هایت کرده ام را با هیچ چیز عوض نمیکنم و بعد برای کسانی تاسف میخورم که باید فقط با تماشای فیلم و کلیپهایت بزرگی تو را درک کنند.

یادم هست در فینال منچستر ناراحتی از ناراحتی تو از ناراحتی باخت یووه برایم سنگین تر بود. یادم هست استرس از گل شدن پنالتی ات در برلین از استرس قهرمانی آتزوری بیشتر بود. یادم هست در همان فینال بعد از سوت پایان بی صبرانه در جستجوی تصاویری بودم که تو در آنها حضور داری؛ تا لحظه ای شادیت را ببینم و شاد شوم. یادم هست بعد از رفتن به سری بی بیشتر از اینکه برای یووه ناراحت باشم از فکر کمتر دیدن بازیهایت ناراحت بودم.یادم هست روزی که آن شادی وصف ناپذیر را در برنابئو برایم هدیه کردی و یادم نمیرود لحظات خوشحالی که دیروز برای اسکودتو داشتی.

تا همین چند هفته پیش تمام فکرمان قهرمانی یووه بود چون تمام فکر تو این بود ولی حالا که داری میروی چطور میشود به این چیزها فکر کرد؟
از همان اولین دقایقی که به فوتبال علاقه مند شدم تو را دیدم. در واقع این تو بودی که باعث شدی به فوتبال و یوونتوس علاقه پیدا کنم پس انتظار ندارم و نداشته باش من و امثال من با رفتنت باز هم همان عشق را به یووه داشته باشیم. یوونتوش بی تو هیچ معنایی ندارد همانطور که تیفوسیها گفتند.

تقصیر خودمان است. هیچ وقت برای خداحافظی با تو آماده نبودیم و نیستیم و هنوز هم نمیخواهیم باور کنیم. اما این فوتبال لعنتی که هر روز بی رحم تر میشود و اسطوره ها را فدای نتیجه و موفقیت میکند هم کم از ما مقصر نیست. فوتبالی که روزی مهد اسطوره ها بود حالا هر روز دارد خالیتر از آنها میشود. دیروز چند نفر دیگر از هم قطارانت خداحافظی کردند پیپو اینزاگی، الساندرو نستا و گنارو گتوزو. رائول هم رفته بود و امروز هم نیستلروی کفشهایش را آویخت. تو هم میروی تا این فوتبال لعنتی را با برد و باختهایشان تنها بگذاری. در حالی قلبت را در تورین جا میگذاری. نه، این فوتبال به تو تعلق ندارد. این فتبال به اسطوره ها تعلق ندارد نسلی که تمام میشود و تو یکی از پرچم داران اصلی آن هستی دیگر هیچ وقت در این فوتبال ظهور نخواهند کرد. چون مجالی برای ظهور نخواهند داشت.

خنده دار و دردناک است باشگاهی که تمام رکوردهایش را جابجا کردی و بزرگترین وفاداری تاریخ فوتبال را در حقش انجام دادی انقدر نمک نشناس باشد. انقدر نمک نشناس که نخواهد آخرین آرزوی فوتبالیت را برآورده کند. آرزویی که بارها گفتی و خودشان را به کَریّت زدند و به قهرمانی نازیدند. همان قهرمانی ـای که اگر نبودی بدون هیچ تردیدی بدست نمی آمد. مگر این سه امتیازها و برد ها چه ارزشی دارند؟ چیزی که دوباره تکرار خواهد شد و بارها و بارها هواداران تجربه خواهند کرد اما تو تکرارنشدنی هستی پس از جنبه منطق هم این قهرمانی (ها) کوچکترین ارزشی در برابر تو ندارند. امروز دلم از یوونتوس گرفته است. با این که با بازیکنانی مثل ترزگه، کامورانزی و حتی ندود هم رفتار خوبی نشد اما انتظار نداشتم حداقل یووه من در این بازیها غرق شود. آنقدر غرق که 6 خبر از 7 خبر وب سایت رسمیش در روز خداحافظی بزرگترین اسطوره اش به قهرمانی تیم اختصاص داشته باشد. آنقدر غرق که مدیرش وقتی با سوال در مورد اسطوره مواجه میشود بگوید بارها در این مورد صحبت شده است و علاقه ای به صحبت در این باره ندارم. دیگر برایم مهم نیست یووه جام حذفی را میبرد یا نه... دیگر -حداقل فعلا- نمیخواهم بدانم یوونتوس برای فصل آینده چه برنامه هایی دارد. الان فقط میخواهم به تو فکر کنم و اگر جشن قهرمانی میبینم دیدن ثانیه ای از کلوز آپ تصویر تو را به ساعتها لانگ شات از کل تیم ترجیح میدهم. و بدان به هر تیمی بروی آن تیم را هم عاشقانه دوست خواهم داشت و منتظر درخششت خواهم بود و روزی که به طور کامل از فوتبال خداحافظی کنی آن روز فوتبال برای من هم تمام میشود و فقط من میمانم و چندین گیگابایت خاطره...

No... This is not Ale. Ale is way more than Trophies