آغاز صبوري و رقص پرچمهاي آبي

لحظه ديدار نزديك است، لحظه موعود نزديك است چند ساعت ديگر قرار است از استقلال مدل 90-89 پردهبرداري شود. قطار آبيها راهي ديار ستارخان و باقرخان گشته تا در اولين آوردگاه امسال پنجه در پنجه رقيبي اندازد كه بيش از يكسال است كه نباخته، رقيبي ناشناخته و غيرقابل پيشبيني.
ساعت 17 و 30 دقيقهاي چهارم مردادماه سوت آغاز براي استقلال و هوادارانش به صدا درخواهد آمد. مشكلاتي بوده و هست و به قول سرمربي استقلال با نيمي از موجودي و توان خود رهسپار اين پيكار شده است اما از همين استقلال هم انتظار زياد است و البته به حق.
هواداران منتظر ديدن يازده سرباز آبي هستند كه گزينش خواهند شد تا براي آنان تا سر حد توان بجنگند. هواداران استقلال به قلبهاي خود اطمينان دارند و قلب آنها هرگز دروغ نميگويد. آنها اگر با قلبهايشان تلاش تا سر حد توان را ببينند قطعا راضي خواهند بود و چنانچه اين تلاش با نتيجه همراه باشد بيشك حلاوت آن بيشتر خواهد بود.
صبر و شكيبايي هواداران ميتواند امسال اسلحه پنهان استقلال باشد. اسلحهاي كه در كار زارهاي حياتي به مدد آيد و با آرامش كه تزريق ميكند ناگهان ورق خيلي از معادلات از پيش نوشته شده را بر هم زند. استقلال به گفته مربيان از حضور مجيدي، جباري، روانخواه، شكوري، سيدصالحي و احتمالا گوئيز و دوسانتوز محروم است و اين اتفاق كوچكي نيست اما نام بزرگ استقلال قارهاي را ميلرزاند و همين كافي است براي رعب رقيب.
امسال صبر ميكنيم، نه در اين بازي بلكه ميخواهيم خيلي هم صبوري كنيم تا آجرهاي روي هم قرار گرفته سفت و محكم شود و ديوار و ستون استقلال امسال آنقدر قدرت يابد كه گزندي ديگر نتواند تهديدي براي آن محسوب شود.
صبر ميكنيم تا ببينيم آتشبار شاگردان مظلومي در ورزشگاه يادگار امام(ره) تبريز چند بار و چگونه بر رقيب شليك خواهد كرد و در نهايت آنچه بر جاي ميماند كاميابي استقلال خواهد بود يا تقدير بر گونهاي ديگر رقم ميخورد. فردا نقطه آغازي خواهد بود براي صعود دوباره استقلال اما تا نقطه پايان هنوز راه زياد است.
به اميد رقص پرچمهاي آبي، به اميد موفقيت و بهروزي اول در اخلاق و سپس در نتيجه، به اميد فردايي آبيتر از هر روز...