هافبک بارسا در مصاحبه با بارسا تی وی احساس خود پس از انجام 199 بازی برای تیم اول و امید و انتظارش را برای به میدان رفتن در بازی بعدی بیان کرد. بوسکتس اظهار داشت: «پویول و ژاوی الگوهای من هستند و من دوست دارم مانند آنها باشم و این می تواند به این معنی باشد که من بازیکن مهمی هستم».
بازی بعدی سرجیو بوسکتس، 200 امین حضور رسمی او برای اف سی بارسلونا خواهد بود. او از این امر احساس غرور می کند؛ با این حال هنوز هم تشنه فتح عناوین است. او در مصاحبه با بارسا تی وی و fcbarcelona.cat در مورد اهداف حرفه ای خود و چگونگی رفتار و منش خود خارج از زمین فوتبال به اظهار نظر پرداخت: «من می خواهم به برنده شدن ادامه بدهم؛ این همان چیزی است که بازیکنان فوتبال برای آن زندگی می کنند و همیشه در این راه تلاش می کنند».
پس از انجام تقریبا 200 بازی برای بارسا، احساس می کنی که موفق به کسب احترام از جانب هواداران، مربیان و بطور کلی جهان فوتبال شده ای؟
«من چیزهای زیادی را در 199 باری که برای بارسا به میدان رفته ام، بدست آورده ام؛ عناوین بسیاری را نیز فتح کرده ام... من از بودن در بارسا و تیم ملی احساس غرور می کنم. فکر می کنم به همین دلیل آنها برایم احترام قائل هستند. از اینکه در اینجا به رسمیت شناخته می شوم، خوشحالم. انگار همین دیروز بود که می خواستم برای اولین بار برای بارسا به میدان بروم و اکنون در انتظار حضور در 200 امین بازی هستم و امیدوارم این روند همچنان ادامه داشته باشد».
مردم پختگی و شجاعت تو را در عین جوانی برجسته می دانند. این ذاتی است یا اکتسابی؟
«فکر می کنم این امر بیشتر ذاتی باشد. البته بازی بیشتر به شما اعتماد به نفس بیشتری می دهد و درعین حال تجربه بیشتری نیز کسب می کنید، اما بسیاری از ویژگی ها از کودکی به همراه شما می آیند».
بهترین ستایش و تقدیری که تاکنون دریافت کرده ای؟ و اینکه آیا از انتقادات صدمه می بینی؟
«بهترین تقدیر، اعتماد هم تیمی ها و سرمربی نسبت به من است. فکر می کنم این مهم ترین مسئله چه در سطح داخلی و چه در سطح خارجی باشد. در مورد انتقاد هم سعی می کنم تا آنجایی که می توانم از اظهارات مطبوعات و برنامه های ورزشی چشم پوشی کنم، اما در کل انتقاد امری خوب و سازنده است».
در نقش یک هافبک دفاعی، با اینکه کارت را به خوبی انجام می دهی، هنوز هم مسائلی برای یادگیری وجود دارد؟
«من به چیزهای زیادی برای پیشرفت نیاز دارم. هیچ بازیکنی کامل نیست، من نیز از این قاعده مستثنی نیستم. من بدنبال بهبود قدرت شوت زنی و پاس های بلند هستم و البته یادگیری بسیاری از جنبه های تاکتیکی که شاید زیاد مورد توجه نباشند، ولی من در اجرای آنها هنوز ضعف دارم».
چه می شد اگر آن روز گواردیولا برای اولین بار بوسکتس را در برابر ریسنگ به میدان نمی فرستاد؟
«نمی دانم. نمی توانم تصور کنم. شاید من هنوز روی نیمکت ذخیره ها بودم. شاید زودتر یا دیرتر از این در ترکیب تیم جایی پیدا می کردم، شاید هم به باشگاه دیگری رفته بودم... من هرگز در این مورد فکر نمی کنم. من از آنچه که اتفاق افتاده است، خوشحالم و از موقعیت کنونی خود راضی هستم».
آن هفته را به خاطر داری؟
«بله، چند روزی بود که با تیم اول تمرین می کردم و دو روز پیش از بازی بیمار شده بودم. مثل همیشه به تمرینات آمدم و گفتم که شب خوبی نداشته ام. یک روز بعد، آنها از من پرسیدند که آیا می توانی بازی کنی؟ و من گفتم که خوب هستم. من کاملا آماده بودم».
استرس داشتی؟
«نه، فکر می کنم بیشتر از استرس، از این اتفاق شگفت زده بودم. هم تیمی های جدید، ورزشگاهی بزرگ... همه چیز برایم تازگی داشت. شاید بیشترین استرس مربوط به این بود که نمی دانستم چه اتفاقی قرار است رخ دهد».
همه چیز مطابق انتظارات تو پیش رفت؟
«این همان چیزی بود که انتظارش را داشتم. مهم ترین مسئله برای برآورده کردن انتظارات، پیروزی در بازی بود. شخصا فکر می کنم عملکردم برای اولین بازی خوب بود، اما کسب نتیجه تساوی و گلی که از روی ریباند ضربه آزاد وارد دروازه شد، شرم آور بود».
بهترین و بدترین خاطره ات در نزدیک به 200 بازی با پیراهن بارسا؟
«من قادر به انتخاب نیستم. شما همیشه اولین پیروزی را به خاطر می سپارید. پیروزی در برابر اسپورتینگ؛ در آن دیدار من خوب بازی کردم و ما آنها را در هم کوبیدیم. این اولین پیروزی تیم در لالیگا بود و ما شدیدا به این برد احتیاج داشتیم. از آن روز به بعد ما به پیشرفت ادامه دادیم و هرگز از حرکت نایستادیم. بدترین لحظات نیز مربوط به از دست دادن عناوین است. چنین رویدادهایی، بدترین لحظات یک فوتبالیست به شمار می آیند چرا که شما تمام طول فصل را برای فتح آنها تلاش می کنید و از دست دادن آنها واقعا دشوار است».
تو تمامی عناوینی را که برای یک بازیکن فوتبال وجود دارد، فتح کرده ای. اکنون بوسکتس بدنبال چیست؟
«ادامه دادن به پیروزی ها. این چیزی است که ما برایش تلاش می کنیم و در واقع برای همین زنده ایم. یک بازیکن وقتی پیروز می شود، احساس متفاوتی دارد. او شادتر است و آرامش بیشتری دارد و این همان چیزی است که من بدنبال آن هستم».
آیا سرجیو بوسکتس سال 2008 با سرجیو بوسکتس سال 2012 متفاوت است؟
«نه، من اینطور فکر نمی کنم. شاید خیلی کم، زیرا آنچه من انجام داده ام طبیعی به نظر نمی رسد، اما من همان شخص هستم. شاید کمی کم حرف تر و خجالتی تر... زمانی که کودک بودم انتظار چنین چیزی را نداشتم، اما همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد».
دوست داری یک روز کاپیتان بارسا شوی؟
«بله، پویول و ژاوی الگوهای من هستند و دوست دارم مانند آنها باشم. این می تواند به این معنی باشد که من مدت زمان زیادی اینجا خواهم ماند و موفق به کسب اعتبار خواهم شد. این بسیار با اهمیت است».