سلام به هوادارای چلسی تبریک میگم تیمشون بدون شک شایسته قهرمانی بود.در کل قهرمانی دراماتیکی بود و در شرایطی بدست اومد که این تیم یکی از پرنوسانترین فصلهای سالهای اخیرش رو پشت سر گذاشت. اما روبرتو دی متئو کار فوق العاده ای رو انجام داد و عوض کردنش اشتباه محضه. چلسی تو این فصل برای قهرمان شدن اصلا راه همواری نداشت و قهرمانیش در عین شایستگی بدست اومد. این تیم بارها در آستانه حذف شدن و از دست دادن قهرمانی قرار گرفت اما بازگشتهاش باعث شد شیرینی این جام واسه طرفدارای چلسی چند برابر بشه.
چلسی 2 - لورکوزن 0
والنسیا 1 - چلسی 1
چلسی 5 - خنک 0
خنک 1 - چلسی 1
لورکوزن 2 - چلسی 1
چلسی 3 - والنسیا 0
هرچند آبیهای شهر لندن مرحله گروهی رو با صدر نشینی تموم کردن اما نوع بازیاشون اصلا در حد قهرمانی چمپیونز لیگ نبود و پیش بینی میشد این تیم در مرحله های بعدی که به یکی از قدرتهای اروپا برخورد کنه حذف بشه.
اما چلسی حتی زودتر از اون پیش بینی ها در آستانه حذف قرار گرفت. در حالی که وضعیت تیم در اون دوره خوب نبود باید در جهنم سن پائولو به مصاف ناپولی میرفت. استادیومی که حتی وقتی ناپولی در سری c1 هم حضور داشت پر از تماشاگر میشد. با نتیجه ای که تو بازی اون روز بدست اومد و چلسی 3-1 شکست خورد خیلیها این تیم رو حذف شده دونستند
تو اون مقطع آبراموویچ کلیدی ترین تصمیم رو گرفت و باعث شد تیمش تو تورنمنت باقی بمونه. اخراج ویاس بواس که اکثر ستاره ها و بزرگای تیم باهاش به مشکل خورده بودن و انتخاب دی متئو مربی جوون و دستیار مربی قبلی هر چند به تحت عنوان مربی موقت، تصمیم شجاعانه ای بود.
این مربی هم در اولین قدمش در لیگ قهرمانان پاسخ این اعتماد رو داد. برد 4-1 چلسی نتیجه ای بود که کمتر کسی باورش میکرد و به نوعی اولین بازگشت محسوب میشد. انتظار میرفت ناپولی با دفاع منطقی از نتیجه ش تو بازی رفت دفاع کنه ولی این چلسی بود که فراتر از انتظارات ظاهر شد. این بازی یه نکته بارز دیگه ای هم داشت و اون احیای مجدد دیدیه دروگبا بود که بعدا اصلی ترین نقش رو تو قهرمانی چلسی بازی کرد.
مرحله بعدی اما مصادف شده بود با اوج گرفتن چلسی. دی متئو واقعا کار بزرگی رو تو چلسی بحران زده انجام داده بود که به هیچ وجه از یه مربی جوون و کم تجربه همچین انتظاری نمیرفت. خونسردی مثال زدنیش رو نیمکت و مصاحبه های هوشمندانه ش و راضی نگه داشتن همه ستاره های تیم و اعتماد به تورس و احیای دروگبا و انسجام و ثبات دادن به ترکیب خط دفاعی تنها بخشی از کارهای فوق العاده این مربی ایتالیایی بود. تو لیگ قهرمانان هم حریف بعدی بنفیکای پرتغال بود که تو دو بازی رفت و برگشت شکست خورد. هرچند بازی برگشت در لندن بنفیکا عالی بازی کرد و در حالیکه نتیجه 1-1 بود و یه گل از بنفیکا چلسی رو حذف میکرد اما گل رائول میرلس چلسی رو به مرحله بعدی فرستاد.
گلزنی تورس و اعتماد به نفسی که دوباره به دست آورده بود هم باعث آرامش خاطر دی متئو رو نیمکت شد.
مرحله نیمه نهایی عیار واقعی تیم دی متئو رو نشون داد. بعد از قرعه کشی اکثر قریب به اتفاق فوتبال دوستها چلسی رو بازنده این نبرد میدونستن و این تیم رو به خاطر اینکه تونسته تا این مرحله بالا بیاد تحسین می کردن. اما دی متئو با توجه به داشته هاش و قدرت حریف تاکتیکی رو اتخاذ کرد که بتونه از خصوصیات بازیکنهاش بیشترین بازده رو بگیره. در واقع تاکتیکی به جز اون بی برو برگرد باعث حذف چلسی میشد. هرچند در طول دو بازی شانس هم تا حدودی با چلسی یار بود اما اون غیرت و تعصب و از خود گذشتگی که بازیکنای چلسی از خودشون تو اون دوتا بازی نشون دادن به نظر من اونا رو شایسته برد میکنه. بازی درخشان دروگبا و پیتر چک باعث شد این دوتا بازیکن به اسطوره های این باشگاه تبدیل بشن.
نتیجه 1-0 نتیجه مطمئنی نبود اما همین که گلی نخورده بودن هوادارای چلسی رو امیدوار کرده بود مثل اینتر مورینیو بتونن با یه بازی بسته و دفاعی از نیوکمپ پیروز بیرون بیان .بارسا بازی رو طوفانی شروع کرد و جلو افتاد. بازگشت بعدی چلسی رو اما رامیرس رقم زد و باعث شد در کمال تعجب چلسی تو جام بمونه و تورس تو اواخر بازی جشن صعود رو زیبا تر کنه.
هر چند اخراج جان تری کاپیتان و محروم شدن چند بازیکن اصلی از بازی فینال نگرانی هایی رو برای هوادارا بوجود آورده بود اما انگار دیگه اونا به تیمشون ایمان آورده بودن.
با این برد شیرین بلیط مونیخ تضمین شده بود و فقط یه قدم تا تحقق رویای آبرا فاصله باقی مونده بود.
ولی اون سمت بایرن مونیخی بود که پوئن های زیادی از جمله میزبانی تو این مسابقه داشت و تونسته بود رئال مورینیو رو با شایستگی حذف کنه. پس چلسی باز هم سخت ترین امتحان ممکن رو پیش رو داشت. نوع بازی هم نشون از برتی بایرن داشت و بالاخره تو دقیقه ای گل زدن که بازگشت حتی واسه چلسی که تو این کار استاد بود هم سخت شده بود.
با این وجود باز هم برگشتن! انگار همدلی که بین بازیکنای چلسی بوجود اومده بود و اینکه با تمام وجود قهرمانی رو میخواستن باعث این روحیه عجیب شده بود. دیدیه دروگبایی که تا اینجا بار اصلی صعود رو به دوشش کشیده بود دوباره ناجی تیمش شد و گل مساوی رو زد
این آخر کار نبود. تو وقتای اضافی واسه بایرن ضربه پنالتی بدست اومد و در حالیکه کار چلسی دوباره تموم شده به نظر میرسید پیترچک ناجی دوم تیمش شد و در آخر تو ضربات پنالتی چلسی قهرمان شد تا یکی از سرسختانه ترین قهرمانیهای تاریخ این مسابقات بدست بیاد.
اگه طرفدارای چلسی این عنوان رو مدیون یه نفر باشن به جز روبرتو دی متئوی خارق العاده و پتر چک و بقیه، مدیون یه ساحل عاجی با تعصب هستن که تو این تورنمنت واسه تیمش همه کار کرد و همه جوره جور ضعفای تیمش رو کشید، تو شرایط حساس به تیمش روحیه داد، گل زد، دفاع کرد، حتی وقت کشی کرد و همه کار واسه موفقیت تمیش انجام داد. اسم دیدیه درگبا واسه همیشه به تاریخ چلسی میره و تبدیل به یکی از بازیکنای افسانه ای این تیم میشه. من که بعد از دیدن این چند بازی ازش خیلی خوشم اومد و تبدیل به یکی از بازیکنای محبوبم شد.
جا داره بازم به طرفدارای چلسی تبریک بگم و همینطور طرفدرای بایرن که اونا هم تو این جام فراتر از انتظارا عمل کردن و توستن رئال پرستاره رو تو برنابئو حذف کنن و فقط به بدشانسی و انگیزه بازیکنا و هوش مربی چلسی باختند. به نظرم باخت 5-2 به دورتموند هم تو قهرمان نشدنشون بی تاثیر نبود.