شب شعر

[ALEX-ss]

به نام خدا

سلام به تمام دوستان گلم و سلام مخصوص خدمت مدیریت محترم که لطف کردند و اجازه دادند که من این تاپیک و ایجاد کنم

دوستان همان طور که توضیح دادم در پست های قبلی فرهنگ و ورزش مکمل هم هستند و رشد دهنده هر باشگاه فرهنگی و ورزشی یا انجمن های فرهنگی و ورزشی ادبیات غنی هستش و از آن جهت که ایرانیان طبع شعر بسیار غنی دارند و ریشه بسیار قدیمی در تاریخ ایران دارد
با نظر مدیریت محترم این قدم رو در جهت رشد و ارتقا انجمن برداشتیم.

شاد و پیروز باشید


قوانین تاپیک شب شعر:

1- از گذاشتن عکس و شکلک در پست ها خودداری کنید.

2- از گذاشتن پی در پی شعر و دادن پست پشت سرهم خودداری کنید. (پست پشت سرهم توسط مدیران پاك خواهد شد!)

3- هرپست فاقد شعر ، پست اسپم محسوب شده و پاک خواهد شد.

4- تشكر كردن ( پسندیده) با دادن پست اسپم محسوب شده و پاک خواهد شد.

5- هر كاربر در روز تا حداكثر 3 شعر مي توانند ارسال كنند.(شعر اضافي پاك ميشود)

6-لطفا از گذاشتن شعر های سیاسی و خلاف موازین جمهوری اسلامی ایران خود داری کنید

7. لطفا اشعاری که در حد 2 تا یا سه کلمه ای و بلعکس را قرار ندهید.

[ibrahim]

بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را
از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را

زبان سوسن از ساقی کرامت‌های مستان گفت
شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را

ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل
چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را

ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی
چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را

سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند
چو آمد نامه ساقی چه نام آورد مستان را

درون مجمر دل‌ها سپند و عود می‌سوزد
که سرمای فراق او زکام آورد مستان را

درآ در گلشن باقی برآ بر بام کان ساقی
ز پنهان خانه غیبی پیام آورد مستان را

چو خوبان حله پوشیدند درآ در باغ و پس بنگر
که ساقی هر چه درباید تمام آورد مستان را

که جان‌ها را بهار آورد و ما را روی یار آورد
ببین کز جمله دولت‌ها کدام آورد مستان را

ز شمس الدین تبریزی به ناگه ساقی دولت
به جام خاص سلطانی مدام آورد مستان را

مولانا

• 
  
  

[mortezarm]

تصور کن
Imagine

تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته
Imagine! Even if it is hard to imagine

جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخت خوشبخته
A world where each person is truly fortunate

جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست
Imagine a world where money race, and power have no place

جواب همصدایی ها پلیس ضد شورش نیست
A world where riot police is not the answer to the calls for unity


نه بمب هسته ای داره نه بمب افکن نه خمپاره
A world with no nuclear bombs, no artillery, and no bombardments

دیگه هیچ بچه ای پاشو روی مین جا نمیزاره
A world where no child will leave his legs on land mines

همه آزاد آزادن
Everybody free, totally free

همه بی درد بی دردن
No one in pain, no pain

تو روزنامه نمی خونی
You wouldn't read in newspapers that

نهنگا خودکشی کردن
Such and such person committed suicide

جهانی رو تصور کن بدون نفرت و باروت
Imagine a world with no hatred, no gunpowder

بدون ظلم خودکامه بدون وحشت و تابوت
No cruelty of arrogant, no fear, no coffin

جهانی رو تصور کن پر از لبخند و آزادی
Imagine a world filled with smile and freedom

لبالب از گل و بوسه پر از تکرار آبادی
Full of flowers and kisses! Filled with up growing improvements

تصور کن اگه حتی تصور کردنش جرمه
Imagine! Even if it is a crime to imagine so

اگه با بردن اسمش گلو پر میشه از سرمه
Even if you'd lay down your life on this

تصور کن جهانی رو که توش زندان یه افسانه س
Imagine a world where prison does not exist in reality

تمام جنگای دنیا شدن مشمول آتش بس
Where all wars of the world are included in The Ceasefire Treaty

کسی آقای عالم نیست
A world where nobody is ‘The Boss' of the world

برابر با همن مردم
People are all equal

دیگه سهم هر انسانه
Then each person will have an equal share in

تن هر دونه گندم
Each single seed of wheat

بدون مرز و محدوده
No border, no boundaries

وطن یعنی همه دنیا
Motherland would mean the entire world

تصور کن تو می تونی بشی تعبیر این رویا
Imagine you could be the interpretation of this dream

ERIK REYMON

[Arman.Leo]

یادم آمد
شوق روزگار كودكی
مستی بهار كودكی
یادم آمد
آن همه صفای دل كه بود
خفته در كنار كودكی
رنگ گل، جمال دیگر در چمن داشت
آسمان، جلال دیگر. پیش من داشت
شور و حال كودكی برنگردد دریغا
قیل و قال كودكی بر نگردد دریغا!!
به چشم من همه رنگی فریبا بود
دل دور از حسد من شكیبا بود
نه مرا سوز سینه بود
نه دلم جای كینه بود
شور و حال كودكی برنگردد دریغا
قیل و قال كودكی برنگردد دریغا
روز و شب دعای من بوده با خدای من
كز كرم كند حاجتم روا
آنچه مانده از عمر من به جا
گیرد و پس دهد به من دمی
مستی كودكانه مرا
شور و حال كودكی برنگردد دریغا
قیل و قال كودكی برنگردد دریغا!!

[amir-97]

تا شقایق هست زندگی باید کرد...


دشت هایی چه فراخ
کوه هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری، ریگی، لبخندی
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه
زندگی خالی نیست
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است، که مرا می خواند...
سهراب سپهری

[ALEX-ss]

خزان مرگ درگلزار تاراج ديگر کرد
گل شاداب ديگر را ازاين گلزار پرپر کرد
نهال سبز سروي را بخاک افکند باد مرگ
درختان تناور را زهول خويش مضطر کرد
کمان دار اجل تيري جگر دوز از کمان خود
رها کرد و شکار ديگري در خون شناور کرد
جهيد از قلب ظلمت آذرخشش خرمن افروزيد
که جان کشتکاران را از اين آذر پر آذرکرد
يکي چشم جوان را از سرسر چشمه خشکانيد
از اين ماتم هزاران چشم را ازاشک خون تر کرد
برادر کشته جوري سخت با جان برادر کرد
ربود از خيل ياران نازنين يار برومندي
مهدی را برد و نیما را همي بي يار و ياور کرد
زمين را رسم ديرين آدمي خواريست تابوده است
چه کاري مي توان با حرص اين کفتار کافر کرد
غم مرگ برادر را ندانم جز شکيبايي

[Saeid~Barca]

شب رفتن تو...

شب رفتنت از این جا
شب مرگ قاصدک بود
شب سرده بی پناهی
اوج درد شاپرک بود
شب رفتنت از این جا
همه چی رنگ عزا شد
شمدونی یه گوشه پژمرد
زندگی بی انقضاء شد
شب رفتنت از این جا
ساعت قدیمی خوابید
دیگه هیچ گلی نخندید
دیگه خورشیدی نتابید
شب رفتنت از این جا
منو غم موندیم و سیگار
با یه قاب عکس خالی
که هنوز مونده رو دیوار
شب رفتنت از این جا
ابر و ماه توطئه کردن
تا هوا تاریک شه راحت
گرگا دنبالت بگردن
شب رفتنت از این جا
انگاری ماه شده خاموش
منو دل اما نکردیم
تو و یادتو فراموش
شب رفتنت از اینجا
پنجره با بی گناهی
بسته شد رفت توی خواب و
حسرت گاهی,نگاهی
شب رفتنت از این جا
نبض اشکامو شمردم
تو رو با قایق رویا
به شب دریا سپردم
شب رفتنت از این جا
رگ سرد شب ترک خورد
بغض ابراهم شکستن
رازقی تو بی کسی مرد
شب رفتنت از این جا
یکی گفت مدادو بردار
بنویس روی تن شب
عزیزم خدا نگهدار

این شعر رو یکی از رفیقام به اسم سید علی موسوی گفته

[Prince.L.M]

خوشا با تو بودن ، ز عشقت سرودن
دگر از هوایت سفر نکنم
به صحرای هجران ، مخواه از من ای جان
که چون لاله خون در جگر نکنم
اگر نمانم ، بمان تو بمان
اگر من نخوانم ، تو نغمه بخوان
چو رفتم به جایم تو خوش بنشین
تو خاک وجودم به بر بنشان
خوشا بانگ نامت به دور زمان
طنین پیامت به گوش جهان
به آهنگ یاری ، به رسم وفا
به شب زنده داری ، به بزم صفا
در این بی قراری به سوز دعا
به صد نغمه خوانم همیشه تو را
تو بر بام عالم ستاره ی من
نظر در تو اوج نظاره ی من
به شوق وصالت چو جان بدهم
نگاه تو عمر دوباره ی من
به عالم نبودم که نام تو بود
که از تو گرفتم نشان وجود
تو ای عشق دیرین تو را که نوشت
تو ای شور شیرین تو را که سرود
به پایان شب من رسیده ز تو
که صد صبح روشن دمیده ز تو
سکوت غم از من ، ترانه ز تو
نیاز شب از من ، سپیده ز تو
تو دستم گرفتی قدم به قدم
رفیقم تو هستی به شادی و غم
ز جان محو شوق بهار توییم
که تا پای جان بر کنار توییم

[sina acm]

هر که امسال می‌شود زاده

نان او توی روغن افتاده

ناف او ميليونر بريده شده

دولت اين وعده را به او داده

سال کار مضاعف است امسال

کار کن... کار... مرد آزاده

هر که دارد هوس بگو بدود

بشود بهر کار...، آماده

زن ندارد، بگو برو زن کن

فکر نان کن که مابقی باده

در همين يک دو روزه حلّش کن

زن بگيری بقيّه استاده

بچّه باید که ميليونر باشد

چه تفاوت کند نر و ماده

پوشک و شير و خرج زايشگاه

به جهنّم... اگر نشد داده

خرج شام عروسيش امروز

شده آماده راحت و ساده

از چنين دولتی عجيب نبود

اينچنين فکر خارق‌العاده...


خوب بید

[Saeid~Barca]

درخت ...

من همون درختی بودم
وسط یه باغ رنگی
یه درخت پیرو کهنه
فارغ از گل و قشنگی

همه شب تو عمق خوابم
برق تیز یه تبر بود
تو دلم حسرت عشقو
یه نگاه و یه سفر بود

رنگ قلبم آروم آروم
داشت میشد رنگ کبودی
به درختای کنارم
خیلی میکردم حسودی

تا یه روز تو اومدی و
زیر سایه ام نشستی
روی ریشه ی ضمختم
خوابیدی چشماتو بستی

لمس دست مهربونت
جون تازه ای به من داد
نمیخواستم,اما قلبم
به یه حس تازه تن داد

گر گرفتم عین آتیش
همه گفتن این علاقه س
اما من که روی دوشم
لونه ی نحس کلاغه س

من کجا و تو کجا,نه
من کویرم و تو آبی
چی میشد واسه همیشه
زیر سایه ام بخوابی

غرق این رویا بودم,که
آسمون یهو سیاه شد
تو یه لحظه آرزوهام
همه نابود و تباه شد

یه دفعه مثل یه شیشه
آسمون پر از ترک شد
دونه های ریز بارون
واسه زخم من نمک شد

خواستم از باد شاخه هامو
هل بده جلو تا بارون
نریزه,روت که بیدار شی
بری تنها شم و داغون

اما تقدیرو زمونه
بازی کثیفی داشتن
با یه رعد و برق وحشی
داغتو واسم گذاشتن

یه دفعه از خواب نازت
با یه حس بد پریدی
رفتی از پیشم و حتی
یه نظرمنو ندیدی

تو که رفتی قلب من هم
توی تنهایی وغم مرد
خیلی سختی کشید اما
دل به هیچکی دیگه نسپرد

حالا من موندم و چشمی
که واسه تو در به در شد
از همون روزی که رفتی
چشم به راه یه تبر شد


این شعر قشنگ رو هم رفیقم سید علی موسوی گفته

[Arman.Leo]

چرا مردم قفس را آفریدند ؟
چرا پروانه را از شاخه چیدند ؟
چرا پروازها را پر شكستند ؟
چرا آوازها را سر بریدند ؟
پس از كشف قفس ، پرواز پژمرد
سرودن بر لب بلبل گره خورد
كلاف لاله سر در گم فرو ماند
شكفتن در گلوی گل گره خورد
چرا نیلوفر آواز بلبل
به پای میله های سرد پیچید ؟
چرا آواز غمگین قناری
درون سینه اش از درد پیچید ؟
چرا لبخند گل پرپر شد و ریخت ؟
چه شد آن آرزوهای بهاری ؟
چرا در پشت میله خط خطی شد
صدای صاف آواز قناری ؟
چرا لای كتابی ، خشك كردند
برای یادگاری پیچكی را ؟
به دفتر های خود سنجاق كردند
پر پروانه و سنجاقكی را ؟
خدا پر داد تا پرواز باشد
گلویی داد تا آواز باشد
خدا می خواست باغ آسمان ها
به روی ما همیشه باز باشد
خدا بال و پر و پروازشان داد
ولی مردم درون خود خزیدند
خدا هفت آسمان باز را ساخت
ولی مردم قفس را آفریدند