هرکه ندید باخت
زمان بندی استقلال برای بردن مهم ترین بازی اش در لیگ90-89 کامل بود و بی نقص.
مظلومی، مسابقه را به چند برش زمانی تقسیم کرد:
اول- دقایقی برای شناختن حریف.
دوم- دقایقی برای مشغول کردن حریف.
سوم- دقایقی برای فریب دادن و غافل کردن حریف.
چهارم- دقایق اندک شماری برای وارد کردن فشار نهایی و زدن ضربه پایانی.
پنجم- اداره بازی و بستن تمام راهها بروی حریف.
***
استقلال برای گل زدن، حرکت از میانه زمین را برگزید و از پاس های بلند چشم پوشید. جناح چپ استقلال که در اختیار امیرآبادی و هوار محمد بود، یک وظیفه خاصی داشت: کسب فضای مناسب، جمع کردن دفاع حریف و ارسال پاس های بلند.پاس هایی،هم روی تیر اول و هم روی تیر دوم و در نقطه کور دفاع پرسپولیس.
برای آنکه معلوم شود، استقلال چگونه قرار است از حرکات دو نفره چپ پاهای خود استفاده کند، باید منتظر حرکت آرش برهانی می ماندیم؛ اتفاقی که در دقیقه 38 رخ داد و سپس دو- سه دقیقه بعد کمی بیشتر، به گل اول سال 90 منجر شد.
آرش که آخرین گل های سال 89 را زده بود، اولین گل و "خاص"ترین گل 90 را نیز زد. دفاع پرسپولیس، زمانی فهمید که روی هوا نقص دارد که کار از کار گذشته بود.
استقلال که مصمم تر از پرسپولیس نشان می داد(9خطا در برابر 6خطا) وقت دوم را به شکل دیگری آغاز کرد:
توپ را به حریف ندادن،
توپ را از حریف گرفتن.
هرجا که یک پرسپولیسی در یک سوم دفاعی استقلال هست، دو مرد آب پوش را سر پنجه دیدن.این بار، استقلالی ها، به دفاع غریزی و عقب نشینی و پاس های بلند روی نیاوردند. توپ را به حریف ندادن، توپ را از حریف گرفتن و همیشه یک مدافع، مقابل مهاجمان پرسپولیس داشتن. استقلال لذت خوب دفاع کردن را چشید.تعویض های مظلومی در همین جهت بود. کمک به تیمش برای اداره بازی برای حفظ نتیجه. تاکتیکی که پزسپولیس را تسلیم کرد. استقلال در نیمه دوم با اراده کرد؛ 16-15 خطا از دقیقه 46 تا دقیقه 6+90، همین معنا را می رساند. استقلال برای بردن بازی کرد و برای بردن جنگید.
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]