اگه بخواهیم نتیجه رو صرفآ در نظر بگیریم خب واقعآ خوب بوده و امیدوار کننده هست ولی واقعآ کره جنوبی فرق می کنه.البته توی بازی اول با عراق بچه ها نشون دادن حتی اگه یک گل هم عقب بیفتن و استرس نداشته باشند قابلیت عوض کردن نتیجه رو دارن.
از خود گذشتگی توی بعضی بازیکنها خوبه اما غلامرضا رضایی و مسعود شجاعی در بعضی از لحظات خودشون رو به تیم ترجیح می دن مخصوصآ شجاعی که واقعآ امیدوارم توی بازی با کره ازش استفاده نکنیم چون خیلی توپ لو می ده حتی اگه گل هم بزنه در مقابل مطمئن باشیم این مسعود شجاعی آماده نیست.
قبلآ هم گفتم تیم ها توی این دوره خیلی به هم نزدیک هستن و دیگه فکر نمی کنم سطح بازیها از این به بعد خیلی فرق کنه
راهمون احتمالآ اینجوریه کره جنوبی >>> ژاپن >>> استرالیا
فقط میشه گفت اگه با همچین مسیری تیم افشین قطبی قهرمان بشه واقعآ شاه کاره .این یعنی گذشتن از شد همه مدعیان
فعلآ باید به فکر بازی کره جنوبی باشیم. همه ما توی دلمون از کره جنوبی یه جورایی می ترسیم و استرس داریم ولی 1 جمله رو میشه گفت که همون قدر که ما از کره ای ها ترس داریم اونا چندین برابر از ما می ترسن
جالب اینجاست که از سال 1996 هم پشت سر هم داریم به این تیم می خوریم همش هم توی مرحله یک چهارم نهایی بوده
1996 ---- ایران 6 - 2 کره جنوبی
2000 ----- ایران 1 - 2 کره جنوبی
2004 ----- ایران 4 - 3 کره جنوبی
2008 ---- ایران - کره جنوبی ( شکست ایران در ضربات پنالتی)
نوبت برد ماست.خدا کنه نوبتی باشه![]()