*تاریخچه کامل مربیان آرسنال

[GOLL]

سالهای مربیگری هربرت چاپمن ( مقدمه )

هنگامی که هنری نوریس در تابستان 1925 تصمیم گرفت که باشگاه به مربی جدیدی نیاز دارد، هرگز تصور نمی کرد که انتخاب او چه تأثیری در سرنوشت باشگاه خواهد گذاشت.

هربرت چاپمن، کسی که در اوایل دهه بیست، یک جام حذفی و دو لیگ دسته یک را همراه با هادرزفیلد تاون (Huddersfield Town) فتح کرده بود، پذیرفت که در تابستان 1925 به آرسنال ملحق شود.

بعد از اینکه توپچی ها در فصل 1924/1925 توانستند با قرارگیری در رتبه بیستم لیگ، از سقوط به دسته دو فرار کنند، چاپمن با تأثیر فوری خود، به گونه ای باشگاه را دوباره احیا کرد. در اولین فصل حضور او در هایبوری، آرسنال تا مرحله یک چهارم پایانی جام حذفی پیش رفت و در لیگ نیز به مقام دوم دست یافت، رتبه ای که تا آن زمان در تاریخ باشگاه سابقه نداشت.

یک سال بعد، در 23 آوریل 1927، آرسنال برای اولین بار به فینال جام حذفی رسید، هرچند آن بازی بخاطر نکات دیگری در ذهن ها باقی مانده. تیم کاردیف سیتی (Cardiff City) مقابل دیدگان 91,206 نفر تماشاگر ورزشگاه ومبلی، با یک گل آرسنال را مغلوب کرد تا تنها تیم ولزی محسوب باشد که به این مهم دست یافته است. این اولین و تنها باری بود که جام حذفی از انگلستان خارج شد. (تیم های فوتبال ولز لیگ جداگانه ای ندارند و در رقابت های انگلیسی حضور پیدا می کنند). همچنین این دیدار اولین بازی فوتبال انگلستان محسوب می شد که گزارش آن به طور زنده از رادیو بی بی سی (BBC) پخش شد.

به هر حال چاپمن سه سال دیگر منتظر ماند تا بار دیگر به ومبلی بازگردد و برای اولین بار این جام با ارزش را به هایبوری بیاورد. آرسنال در فینال جام حذفی 1930 با غلبه بر هادرزفیلد تاون (تیم سابق چاپمن) اولین جام رسمی خود را بالای سر بردند. این پیروزی، شروع سلطه طولانی توپچی ها بر فوتبال انگلستان بود. با وجود افرادی مانند کلایف باستین (Cliff Bastin)، الکس جیمز (Alex James) و بازیکنانی در همین سطح، آرسنال به یکی از محبوب ترین و پرغرورترین تیم های فوتبال در جهان تبدیل شد.

یک فصل بعد، آرسنال برای اولین بار در تاریخ باشگاه به مقام قهرمانی لیگ یک دست یافت. توپچی ها با 66 امتیاز، مقتدرانه لیگ را بالای سر بردند و رکورد جدیدی از نظر امتیاز تیم قهرمان از خود برجای گذاشتند. در فصل 1931/1932 آرسنال تنها موفق به فتح جام خیریه (the FA Charity Shield) شد، هرچند تیم چاپمن در آن سال فاصله چندانی با فتح دیگر جام ها نداشت. آن ها تنها بخاطر 2 امتیاز کمتر لیگ را به اورتون (Everton) واگذار کردند و در فینال جام حذفی نیز با یک گل مقابل نیوکاسل (Newcastle) مغلوب شدند.

آرسنال برای اینکه جام جدیدی را تصاحب کند، زیاد منتظر نماند. در پایان فصل 1932/1933 توپچی ها بار دیگر خود را در صدر لیگ یک دیدند تا بار دیگر این جام را به هایبوری باز گردانند. پیراهن قرمز مشهور باشگاه که با آستین های سفید همراه بود، برای اولین بار در آن فصل مورد استفاده قرار گرفت. تنها ناکامی تیم چاپمن در آن سال، شکست ناباورانه مقابل والسال (Walsall) در دور سوم جام حذفی بود.

اما وقتی این ناکامی را در کنار تراژدی غم انگیز باشگاه در ژانویه 1934 بگذارید، خواهید دید که بسیار کم اهمیت بوده است. بعد از تماشای بازی تیم سوم آرسنال مقابل گویلدفورد سیتی (Guildford City)، وضعیت سرماخوردگی چاپمن به سرعت رو به وخامت رفت و خیلی زود به ذات الریه تبدیل شد. سر انجام در ششم ژانویه 1934، هربرت چاپمن، مربی افسانه ای باشگاه آرسنال در سن 55 سالگی در خانه خود در منطقه هندون (Hendon) درگذشت.

به هر حال این تراژدی، پایان موفقیت های آرسنال نبود و باشگاه به مسیر خود ادامه داد تا خشت های سربلندی و افتخار خود را روی پایه هایی که مربی پیشین بنا نهاده بود بالا برد. در ماه می همان سال، قهرمانی در دومین لیگ متوالی نیز مسجل شد و جورج آلیسون (George Allison) مربی تازه وارد توپچی ها بلافاصله در فصل 1934/1935 سومین لیگ متوالی را نیز به هایبوری آورد.

بعد از 3 لیگ متوالی که به آرسنال رسید، توپچی ها نتوانستند دو فصل متوالی لیگ را از آن خود کنند. در 1935/1936 آن ها به مقام ششم قناعت کردند و در فصل 1936/1937 نیز رتبه ای بهتر از سومی بدست نیاوردند. هرچند آرسنال در لیگ موفق نبود، اما تفنگداران برای دومین بار فاتح جام حذفی شدند. در 25 آوریل 1936، تک گل دقیقه 74 تد دریک (Ted Drake) کافی بود تا توپچی ها در فینال بازی ها بر شفیلد یونایتد (Sheffield United) غلبه کنند.

در آخرین فصل بازی ها، پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، آرسنال بار دیگر فاتح لیگ یک شد. این پنجمین لیگ انگلستان محسوب می شد که توپچی ها در 8 فصل گذشته از آن خود کرده بودند. (1938, 1935, 1934, 1933, 1931)




هربرت چاپمن به عنوان سرمربی منصوب می شود

از راست : الکس جیمز ، هربرت چاپمن ، باب جانمسلماً انتصاب هربرت چاپمن در تابسان 1925، تیم فوتبال آرسنال را به شکل امروزی خود که شاهدش هستیم درآورد.

موفقیت این مرد انگلیسی در تیم هادرزفیلد تاون (Huddersfield Town) باعث شد رئیس آرسنال، هنری نوریس برای به خدمت گیری او وسوسه شود اما به رقم موفقیت سریع چاپمن در هدایت آرسنال و کسب مقام دوم در پایان فصل 1925/1926 در لیگ یک، سال های باقی مانده دهه 20 با حضور در میانه جدول سپری شد که سال های درخشانی محسوب نمی شد. چاپمن تیم را به اولین فینال جام حذفی در 1927 رساند اما تیمش با نتیجه 1-0 مقابل کاردیف سیتی (Cardiff City) شکست خورد.

به رغم مبارزه آرسنال در لیگ، چاپمن همچنان به ادامه کار اصرار می ورزید و سرانجام در اوایل دهه 30، تلاش های طاقت فرسای او به نتیجه نشست. تاکتیکهای نوآورانه اش در کنار خرید چند بازیکن باهوش مانند دیوید جک (David Jack)، کلایف باستین (Cliff Bastin)، الکس جیمز (Alex James) و ادی هاپگود (Eddie Hapgood) آرسنال را به یکی از هولناک ترین رقبای کشور تبدیل کرد.

چاپمن نخستین جام آرسنال را در سال 1930 بدست آورد، هنگامی که در فینال جام حذفی، تیم سابق خود هادرزفیلد را درهم کوبید. فتح این جام، آغازی برای یک دهه حکمرانی توپچی ها در فوتبال انگلستان بود. توپچی های آرسنال اولین مقام قهرمانی خود را در 1930/31 بدست آوردند و این شاهکار را دو سال بعد نیز تکرار کردند، متاسفانه این آخرین موفقیت چاپمن محسوب می شد.

در ژانویه 1934، سرمربی افسانه ای آرسنال ناگهان در اثر ذات الریه در سن 55 سالگی از دنیا رفت و نتوانست ببیند تیمی که او برای ساختنش تلاش کرد، چگونه سه فصل پیاپی لیگ را از آن خود کرد.

جدای موفقیت هایی که او با آرسنال بدست آورد ، از چاپمن به عنوان عنصری تاثیر گذار در تاریخ باشگاه یاد می شود که با نوآوری های خود ، آرسنال و سبک بازیش را به کلی دگرگون کرد.

در میان عقاید انقلابی چاپمن، استفاده از نیم دایره برای ناحیه پنالتی، قضاوت های گل و استفاده از داور دوم به چشم می خورند. او همچنین استفاده از نورافکن در ورزشگاه ها را ارتقا داد و سرپرسیتی ایجاد یک درب چرخنده الکترونیک را نیز عهده دار شد. سیستم پی ای (PA) را گسترش داد که اخبار تیم را به طرفدارانش انتقال می داد. او همچنین با اضافه کردن حروف و اعداد، نوع استفاده از تابلوی اعلام نتایج را به کلی تغییر داد که در طی 50 سال بعد ، به طور گستره ای در سراسر کشور از آن الگو برداری شد.

علاوه بر این ها، چاپمن ساعت مشهور هایبوری را ساخت، آستین های سفید لباس آرسنال که به عقیده وی به بازیکنان اجازه میداد همدیگر را آسانتر شناسایی کنند را طراحی کرد. ایجاد باشگاه های فرعی و برپایی تورهای اروپایی نیز از دستاورد های دیگر او بود. اما شاید بزرگترین ابداع او، طراحی سیستم دابلیو ام (WM) یا همان چیدمان 3-2-2-3 درون زمین بود. این روش آنچنان در خنثی نمودن بازی حریف موفقیت آمیز بود که شمار زیادی از تیم های انگلیسی بعد ها آن مورد استفاده قرار دادند و بازی های داخلی را به نمایشی باشکوه تبدیل کردند.

آخرین اما قطعا نه کمترین کار چاپمن که باعث می شود باشگاه آرسنال همیشه قدردان او باشد، نامگذاری یکی از ایستگاه های مترو لندن به نام آرسنال است، به عنوان تنها تیم لندنی که به این مهم دست یافته است.

چاپمن سخت تلاش کرد تا نامگذاری مترو پشت درب شمالی ورزشگاه را متوقف کند و نام جدیدی برایش انتخاب شود. او در مذاکرات خود به این نکته اشاره کرد " چه کسی تا کنون اسم گیلسپی رود (Gillespie Road) را شنیده؟ " او باور داشت که باید نامی آشنا بر روی آن ایستگاه گذاشته شود " آرسنال در اطراف اینجاست "

این ایده زمانی به ذهن چاپمن رسید که آرسنال در 1913 به تازگی نقل مکان کرده بود و وی به عنوان مربی لیدز سیتی (Leeds City) از باشگاه دیدار کرد. چندین ماه طول کشید تا این اعمال نفوذ صورت گیرد و این تغییر به این معنا بود که باید هزاران بلیط، نقشه و تابلو جایگزین می شد. حتی مکانیزم آن نیز باید بازسازی می شدند.

سرانجام در 5 نوامبر 1932، اولین ایستگاه مترو به نام آرسنال ساخته شد.


آرسنال اولین جام مهم خود را فتح میکند

سه سال پس از شکست در فینال جام حذفی 1927 مقابل کاردیف، هربرت چاپمن بار دیگر آرسنال را به ومبلی بازگرداند و با کسب نخستین جام مهم باشگاه به ناکامی های توپچی ها پایان داد. تا جایی که داستان موفقیت آرسنال نقل می شود، این پیروزی همان جایی است که همه چیز از آن شروع شد.

عجیب اینکه تیم مقابل هادرزفیلد تاون (Huddersfield Town) بود، همان باشگاهی که چاپمن آن را در سال 1925 ترک کرد تا به آرسنال بیاید.

او هادرزفیلد را به سه عنوان قهرمانی لیگ در دهه 20 رساند. ترکیب تیم منطقه یورک شایر (Yorkshire) تماماً نشان از خلاقیت های تاکتیکی چاپمن داشت. استفاده از سیستم W-M با بازیکنان کناری و مهاجمین میانی.

آرسنال نیز با همین روش به میدان رفت اما اکنون چاپمن، طراح این روش تیم را هدایت می کرد که باعث عملکرد بهتر توپچی ها می شد.

برای نخستین بار پیش از یک بازی مهم، دو تیم در کنار هم قرار گرفتند. تام ویلسون (Tom Wilson) کاپیتان هادرزفیلد و تام پارکر (Tom Parker) کاپیتان آرسنال بودند. کاپیتان حریف همه چیز را درباره برنده شدن جام می دانست اما کاپیتان توپچی ها تیمی را رهبری می کرد که هرگز طعم پیروزی را نچشیده بود و برای رسیدن به فینال بازی ها، از چند شکست حتمی نیز جان سالم به در برده بود.

اما در 1930 و به ویژه روز شنبه 26 آوریل، روزی بود که آرسنال دگرگونی خود را آغاز کرد و به یکی از ثروتمندترین و موفق ترین باشگاه های جهان تبدیل شد.

آن روز برای پنجمین بار یک دیدار به صورت زنده و مستقیم برای هواداران پخش می شد و جورج آلیسون (George Allison) مربی سال های بعد آرسنال گزارشگر این بازی بود، در حالی که پادشاه جرج پنجم (King George V) پس از بهبود از بیماری در مقابل جمعیت 92,488 نفری در ومبلی به بازیکنان معرفی شد.

دفاع مستحکم آرسنال خیلی زود هادرزفیلد را دست و پا بسته کرد و فکری تیز هوشانه از جانب الکس جیمز (Alex James) تیم چاپمن را در هفدهمین دقیقه بازی از حریف خود پیش انداخت. خطایی صورت گرفت و جیمز به سرعت بازی را آغاز کرد و توپ را در سمت چپ به کلایف باستین (Cliff Bastin) رساند. باستین نیز به سرعت تصمیم گرفت تا با یک پاس رو به عقب خود جیمز را صاحب توپ کند، جیمز نیز بدون تعلل ضربه خود را به کنج دروازه فرستاد تا آرسنال زننده گل اول این دیدار باشد.

گراف زپلین (The Graf Zeppelin)، کشتی هوایی غول پیکر آلمانی در اواخر نیمه اول بر فراز ورزشگاه ومبلی پدیدار شد. هادرزفیلد در زمین آرسنال خیمه زده بود تا بتواند کار را به تساوی بکشاند اما رسیدن به دروازه چارلی پریدی (Charlie Preedy) برای آن ها دست نیافتنی بود، آن هم برای تیمی که که شانس اول فتح این جام محسوب می شد.

در ادامه، 7 دقیقه مانده به پایان این دیدار، جیمز از دایره وسط زمین توپ بلندی را برای جک لامبرت (Jack Lambert) ارسال کرد. وی از دو دفاع مقابل خود عبور کرد و نیمی از طول زمین را پشت سر گذاشت تا بر دروازه بان هادرزفیلد، ترنر (Turner) غلبه کند. جام حذفی به آرسنال رسید، پیروزی ای که سیل جام های دیگر را برای این باشگاه به هموار داشت.

می 1925 هنگامی که چاپمن وارد هایبوری شد، این سخن را به زبان آورد " پنج سال طول می کشد تا یک تیم قهرمان ساخته شود. " در 1930، چاپمن حرف خود را عملی کرد.

قهرمانان جام حذفی 1930 پیش از حرکت به سمت خانه در ومبلی عکس یادگاری می گیرند

کاپیتان تام پارکر

دیوید جک در نیمه نهایی جام حذفی دروازه هال سیتی را باز می کند - 26 مارچ 1930

آرسنال نخستین عنوان لیگ خود را پیروز می شود

یک سال پس از اینکه آرسنال برای اولین بار در 1930 طعم فتح جام حذفی را چشید، توپچی ها برای فتح اولین عنوان لیگ خود به پا خواستند و این کار را به بهترین نحو، با روش خود انجام داد.

تیم هربرت چاپمن با خط حمله ای غیر قابل مهار متشکل از جک لمبرت (Jack Lambert)، دیوید جک (David Jack) و کلایف باستین (Cliff Bastin) به مصاف حریفان می رفت و دفاع حریف به هیچ وجه قادر نبود مقابل حرکات ترکیبی این سه استعداد ناب مقاومت کند. لمبرت 38 گل در 34 مسابقه، جک 31 گل در 35 مسابقه و باستین 28 گل در 42 مسابقه به ثمر رساندند. همچنین در حالی که آرسنال 127 گل در لیگ به ثمر رسانده بود، جو هالم (Joe Hulme) نیز با 14 گل در این افتخار سهیم شد. این بالاترین رکورد گل زده در طول یک فصل است که برای باشگاه به ثبت رسیده.

آرسنال فوتبالی جذاب و نفس گیر را ارائه می کرد و آمار گل های زده تیم نشان می دهد که شکست های بسیاری را به حریفان خود تحمیل کرد. گریمزبی تاون (Grimsby Town) با نتیجه 9-1 مغلوب آرسنال شد، گرچه آن ها می توانستند خود را کمی بدشانس تصور کند، بازی در مقابل دریانوردان (لقب باشگاه گریمزبی تاون) ابتدا برای شش دسامبر 1930 برنامه ریزی شده بود اما آن مسابقه به خاطر مه شدید پس از 63 دقیقه نیمه کاره ماند، در حالی که گریمزبی در جریان بازی تنها 1-0 عقب بود.

بلکپول (Blackpool) با نتیجه 7-1 در هایبوری شکست خورد، هرچند دربی کانتی (Derby County) در خانه خود 4-2 آرسنال را مغلوب کرد، اما توپچی ها در هایبوری با حساب 6-2 آن ها را به خانه بدرقه کردند. همچنین تیم چاپمن با حساب 7-2 لستر (Leicester) را درهم کوبیدند. یقیناً در آن زمان، هواداران آرسنال بودن بسیار هیجان انگیز بود.

فتح لیگ توسط آرسنال، توپچی ها را به اولین تیم در جنوب بیرمنگام تبدیل کرد که به این مهم دست یافتند. این جام شروعی بر فتح 5 لیگ در طول 8 فصل بود (1938, 1935, 1934, 1933, 1931)، دوره ای که آن ها را به بالاترین سطح بازی رساند.

همچنین فصل 1930/1931، نخستین بازیکن خارجی توچی ها را معرفی کرد. گری کیسر (Gerry Keyser) دروازه بان هلندی در 12 بازی ابتدایی این رقابت ها به میدان رفت. نکته قابل توجه دیگر، جورج میل (George Male) بازیکن تازه وارد آرسنال بود که برای اولین بار در ماه دسامبر مقابل بلکپول به میدان رفت و تا سال 1948 در باشگاه باقی ماند.

اولین بازی جورج میل مصادف با کریسمس هیجان انگیز تیم چاپمن بود. آن ها از 27 دسامپبر تا روز کریسمس، سه بازی را در سه روز برگذار کردند و در همه آن ها، پیروز از زمین خارج شدند. توپچی ها در این 3 بازی 14 بار دروازه حریفان را باز کردند.

انتظار طولانی توپچی ها برای فتح یک جام، یک سال زودتر برآورده شد اما کسب موفقیت در فصل 1930/1931 به جهانیان نشان داد این تیم گروهی از بازیکنانی را شامل می شود که لایق بهترین ها هستند با توانایی های منحصر به فرد خود می توانند هر خواسته ای را به واقعیت تبدیل کنند، آن ها این مساله را به خوبی اثبات کردند.


هفت تفنگدار در تیم ملی انگلستان




در عصر مه آلود 14 نوامبر 1934، آرسنال هفت نفر از 11 بازیکن ثابت تیم ملی انگلستان برای یک بازی دوستانه در مقابل ایتالیا، قهرمان آن زمان جهان را تأمین کرد، رکوردی که تا به امروز همچنان به قوت خود پا برجاست.

بازی به طور شایسته ای در هایبوری برگزار شد و 3-2 به نفع انگلستان خاتمه یافت. این بازی با نام " نبرد هایبوری (The Battle of Highbury) " در ذهن ها باقی ماند. این لقب به دو دلیل روی این بازی گذاشته شد، اولاً به خاطر بازی جانانه ای که دو تیم از خود به نمایش گذاشتند و نتیجه پر سر و صدایی که قهرمان جهان بدست آورد، ثانیاً بازی پر برخورد دو تیم مصدومان فراوانی به جای گذاشت، در حالی که بازیکنی برای تعویض وجود نداشت!!

فرانک ماس (Frank Moss)، جورج میل (George Male)، ادی هاپگود (Eddie Hapgood)، وایلف کوپینگ (Wilf Copping)، ری بودن (Ray Bowden)، تد دریک (Ted Drake) و کلایف باستین (Cliff Bastin) هفت بازیکنی بودند که در این دیدار به میدان رفتند. ادی هاپگود برای اولین بار بازوبند کاپیتانی انگلستان را بر بازو بست، در حالی که تد دریک و جورج میل برای اولین بار به تیم ملی دعوت شده بودند.

چهار بازیکن بی تجربه دیگر انگلستان که در ترکیب آغازین بازی به میدان رفتند، کلایف برایتون (Cliff Britton)، جک بارکر (Jack Barker)، اریک بروک (Eric Brook) و استنلی متیوز (Stanley Matthews) بودند.

پس از اینکه در دومین دقیقه بازی تد دریک روی مونتی (Monti) هافبک میانی ایتالیا تکل رفت، او با پای شکسته بازی را ترک کرد و ایتالیا تقریباً در تمام طول بازی با 10 مرد ظاهر شد.

ظرف ده دقیقه ایتالیا سه بار دروازه خود را باز شده دید، دو گل از اریک بروک و یک گل از تد دریک انگلستان را خیلی زود پیش انداخت. در نیمه اول، اتفاقات بد همچنان ادامه داشت. بعد از مصدومیت وحشتناک بازیکن ایتالیا، ادی هاپگود زمین را به مدت 15 دقیقه ترک کرد تا بینی شکسته خود را پانسمان کند. این حادثه با برخورد غیر عمد او با آرنج بازیکن ایتالیا به وقوع پیوست.

هاپگود به بازی بازگشت اما حتی با وجود یک بازیکن بیشتر، انگلستان خیلی زود زیر فشار حریف قرار گرفت. جوزپه مئاتزا (Giuseppe Meazza) در نیمه دوم دو گل به ثمر رساند تا پایانی هیجان انگیز را رقم زند اما فرانک ماس، دروازبان آرسنالی انگلستان، لاجوردی پوشان را در حسرت گل تساوی نگه داشت.

این دیدار در انگلستان به " فینال واقعی جام جهانی " معروف شد. این نخستین بازی ایتالیا پس از پیروزی در جام جهانی 1934 بود، گرچه انگلستان در این تورنمنت شرکت نکرده بود، اما با این حال یکی از پرقدرت ترین تیم های اروپا به حساب می آمد.

56044 نفر تماشاگر از نزدیک این دیدار را در هایبوری تماشا کردند.

ترکیب کامل دو تیم در آن دیدار:

انگلستان با ترکیب 3-4-3 به میدان رفت.

Frank Moss (Arsenal)
George Male (Arsenal)
Eddie Hapgood (Arsenal)
Cliff Britton (Everton)
Jack Barker (c) (Derby County)
Wilf Copping (Arsenal)
Stanley Matthews (Stoke City)
Ray Bowden (Arsenal)
Ted Drake (Arsenal)
Cliff Bastin (Arsenal)
Eric Brook (Manchester City)

قهرمان جهان در آن سال (ایتالیا) با ترکیب 2-5-3 به زمین رفت.

Carlo Ceresoli (Ambrosiana-Inter)
Eraldo Monzeglio (Bologna)
Luigi Allemandi (Ambrosiana-Inter)
Attilio Ferraris (AS Roma)
Luis Monti (Juventus)
Luigi Bertolini (Juventus)
Enrique Guaita (AS Roma)
Pietro Serantoni (Juventus)
Giuseppe Meazza (Ambrosiana-Inter)
Giovanni Ferrari (Juventus)
Raimundo Orsi (Juventus)



نمایی از پشت دروازه انگلستان - 1934

آرسنال سه عنوان قهرمانی لیگ را در آغوش کشید

نوآوری و الهامات هربرت چاپمن، توپچی های آرسنال را از تیمی دست و پا بسته به قدرت برتر در فوتبال جهان تبدیل کرد. پس از مرگ زود هنگام چاپمن در ژانویه 1934، جورج آلیسون (George Allison) هدایت تیم را به عهده گرفت تا ادامه دهنده کار بزرگی باشد که افسانه پیشین باشگاه شروع کننده آن بود.

آلیسون تیم را تحویل گرفت. او رسماً مسؤولیت آرسنال را در پایان فصل 1933/1934، پس از این که دومین قهرمانی متوالی توپچی ها در لیگ مسجل شده بود به عهده گرفت. آلیسون در حالی به این مقام نائل شد که تام ویتاکر (Tom Whittaker) و جو شاو (Joe Shaw) کمک مربی های باشگاه بودند. با ترکیب موجود و با به خدمت گیری چند تن از بهترین بازیکنان جهان و آوردن آن ها به هایبوری، همه چیز برای فتح سه لیگ متوالی آماده شد.

تنها چالش موجود پیش روی آرسنال، باشگاه ساندرلند بود که در مجموع دو دیدار رفت و برگشت چهار امتیاز از آرسنال گرفت. در 9 مارس 1935 جمعیتی بالغ بر 73295 نفر به هایبوری آمدند تا شاهد دیدار برگشت این دو مدعی در لیگ باشند، هرچند تلاش آن ها 0-0 پایان یافت. حضور بی سابقه این تعداد تماشاگر در یک بازی خانگی، رکوردی خارق العاده را در تاریخ باشگاه به ثبت رساند که همچنان پابرجاست.

تساوی بدون گل در آن روزها، آن هم در هایبوری اتفاق بسیار نادری محسوب می شد زیرا در طول فصل 1934/1935، آرسنال بسیاری از حریفان خود را در خانه قدیمی گلباران کرد. لستر (Leicester) و میدلزبرو (Middlesbrough) هر دو با نتیجه مشابه 8-0 در مقابل آرسنال شکست خوردند، لیورپول (Liverpool) با حساب 8-1 مغلوب شد و وولوز (Wolves) با شکست 7-0 به خانه بازگشت. همچنین آرسنال طعم یک پیروزی 6-0 را مقابل تاتنهام چشید.

تد دریک (Ted Drake) به کابوس مدافعان حریف تبدیل شده بود. او 42 بار در لیگ دروازه حریفان را گشود که در تاریخ باشگاه آرسنال، همچنان به عنوان رکورد بیشترین تعداد گل زده در طول یک فصل محسوب می شود. همچنین تد دریک یکی از از هفت بازیکن ملی پوش آرسنال بود که در 14 نوامبر 1934 مقابل ایتالیا در هایبوری به میدان رفت.

با توجه به قدرت بی مانند آن زمان آرسنال، فتح سه لیگ متوالی توسط آن تیم به هیچ وجه تعجب آور نبود. توپچی ها یکی از چهار تیمی هستند که در تاریخ فوتبال انگلستان موفق به انجام این کار شدند. هادرزفیلد تاون در سال های (1925، 1926، 1927) لیورپول در سال های (1982، 1983، 1984) و منچستر یونایتد دو بار در سال های (1999، 2000، 2001) و (2007، 2008، 2009) موفق به انجام این کار شدند.

ترکیب آرسنال در 1932/33 که موفق به کسب دومین قهرمانی لیگ در تاریخ باشگاه شدند
ردیف بالا از راست: تامی بلک - باب جان - هربی روبرتز - فرانک ماس - چارلی جونز - تام پارکر
ردیف پایین از راست: تام ویتاکر - کلایف باستین - الکس جیمز - جک لامبرت - دیوید جک - جو هالم - هربرت چاپمن

افتتاح جایگاه شرقی هایبوری

با وجود نقل مکان به استادیوم امارات و تخریب ورزشگاه هایبوری، نمای باشکوه شرقی، همچنان در جای خود باقی مانده و جلوه ای خاص به خانه های ساخته شده در هایبوری داده است.

جایگاه شرقی هایبوری که شامل تالار مرمر (Marble Halls) مشهور می شد، جزو ساختمان های درجه دو (Grade II) طبقه بندی شد. این بنا در سال 1936 ساخته شد و به افتخار خانه های ویکتوریایی (Victorian houses) نواحی اطراف، از معماری به سبک آرت دکو (Art Deco) در آن استفاده شده بود که در بین دو جنگ جهانی از محبوبیت خاصی برخوردار بود.

ویلیام بنی (William Bennie) مردی که مسؤولیت اجرای این پروژه را بر عهده داشت، از سبک آرت دکو استفاده کرد که سعی داشت درون مایه معماری باستانی را مدرن جلوه دهد و در بر گیرنده بسیاری از دوران های تاریخی باشد.

ورودی اصلی جایگاه شرقی از کف پوشی موزائیکی بهره می برد که با نقش برجسته های آرم باشگاه، جلوه ای خاص به خود می گرفت. همچنین در سال های پایانی هایبوری، یک مجسمه برنزی از هربرت چاپمن فقید نیز در آنجا وجود داشت که بعد ها به موزه امارات منتقل شد. سالن گردهمایی های هیأت مدیره، سالن پذیرایی، رختکن، اتاق کنفرانس مطبوعاتی و دفاتر اصلی باشگاه نیز در آنجا واقع شده بود.

این جایگاه رسماً در 24 اکتبر 1936 افتتاح شد، در آن روز آرسنال میزبان گریمزبی تاون بود اما بدون شک جلوه جایگاه تازه تأسیس به مراتب بیشتر از جلوه دیداری بود که با تساوی 0-0 پایان یافت.

آرسنال نخستین پیروزی خود در مقابل جایگاه شرقی را دو هفته بعد، در 7 نوامبر به دست آورد، زمانی که توپچی ها با حساب 4-1 لیدز یونایتد را درهم کوبیدند. در آن دیدار کرچن (Kirchen)، دریک (Drake)، داویسون (Davison) و میل (Male) موفق به گلزنی شدند.


[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]