نمایش نسخه قابل چاپ
به نام خدا
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
فرانکو باره سی یکی از برترین مدافعین تاریخ فوتبال است.
وی در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 میلادی همراه با مالدینی، کاستاکورتا و تاسوتی بتنی ترین خط دفاع جهان را ساخته بود.
بازهای درخشان او در میلان باعث شد شماره 6 او برای همیشه به تاریخ میلان بپیوندد.
موفق باشید.
فرانکو باره سیپست :دفاع
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
قد :1.76 سانی متر
فرانکو باره سی در 8 می 1968 متولد شد . وی از سال 1977 تا 1997 برای روسونری ها بازی کرد .و در طی این مدت 532 بازی برای میلان انجام داد و 16 گل هم به ثمر رساند . 6بار اسکودتو رو فتح کرد و 3 بار قهرمانی در جام باشگا های اروپا را جشن گرفت و در سال 1997 در سن 37 سالگی به افتخار آفرینی خود در میلانبه عنوان بازیکن پایان داد . از سال 1982 تا .1994 برای تیم ملی ایتالیا بازی کرد و در این مدت 81 بازی برای تیم ملی کشورش انجام داد و 1 گل هم به ثمر رساند .در2 تا جام جهانی برای ایتالیابازی کرد ولی هرگز نتوانست این جام را فتح کند .
باره سی در سال 2002 باز هم به خانه بازگشت و از سال 2002 تا 2006 به عنوان سرمربی در تیم نوجوانان میلان برگزیده شد و فعالیت کرده و از سال 2006 تا کنون هم به عنوان مربی در تیم نوجوانان زیر 19 سال فعالیت می کند .
بارسي يك سوئيپر استثنايي و از معدود بازيكناني كه تمام طول دوران فوتبالش را در يك باشگاه سپري كرده، بود. در حدود 20 سال، دفاع ميلان در قهرماني‌هاي اروپايي از وجود او سود مي‌برد ولي در دهه 80 اتفاق ناگواري رخ داد و ميلان براي دو سال راهي سري B شد. با رهبري بارسي در خط دفاع، ميلان موفق شد فينال جام اروپايي سال 1989 را مقابل استوابخارست با نتيجه 4 بر صفر به سود خود خاتمه دهد و مجدداً در همان سال نيز با غلبه بر بنفيكا مجدداً قهرمان شد. بارسي مي‌گويد: "در زمان بازي من رقابت‌هاي اروپايي اهميت فراواني داشتند. بهترين و زيباترين لحظات ورزشي من اولين قهرماني اروپا بود. آن زمان از اين‌كه در بهترين تيم اروپا و دنيا توپ ميزدم، فوق‌العاده خوشحال و سرحال بودم."اما در شكست 4 بر صفر بارسلونا در جام اروپايي 1994 بارسي در تركيب تيم حضور نداشت:" من آن شب به ميلان نرفتم ولي تيم يكي از بهترين بازي‌هايش را به نمايش گذاشته بود. " ميلان تيم بزرگي بوده و هست. دشواري ها شايد رنج‌ها و بدبختي‌هايي كه او در زندگي‌اش كشيده بود، سرنوشت او را براي رسيدن به چنين جايگاهي رقم زد. مادر فرانكو در 13 سالگي او چشم از دنيا فرو بست و 4 سال بعد نيز پدرش فوت كرد. در آن زمان او پسربچه‌اي بيش نبود و باشگاه اينتر از به خدمت گرفتن او سر باز زد، آنها برادر او، جوزپه را مي‌خواستند. جوزپه هم درست مانند فرانكو در تيم‌ملي بازي كرد و اكنون نيز در تيم جوانان اينتر سمتي دارد اما اين فرانكو است كه در قلب ايتاليايي‌ها جاي دارد. مسيري را كه او براي بهبودي هرچه زودتر از آسيب‌ديدگي براي حضور در جام‌جهاني 1994 طي كرد، واقعاً مثال‌زدني است. اشك‌هايي كه پس از خراب كردن پنالتي در فينال همان سال مقابل برزيل صورت او را پوشانده بود، نشانه وفاداري او به تيم‌ملي كشورش بود. بارسي در ميان هم‌تيمي‌ها و داوران بازيكن بسيار محترمي بود، مدافعان بايد در رفتارهاي داخل زمين، او را الگوي خود قرار دهند. اسطوره ی ميلان در سال 1997 بازنشستگي‌اش از دنياي فوتبال حرفه‌اي را اعلام كرد و به مربيگري روي آورد
هر دو هفته يك بار او روي نيمكت ورزشگاه كوچك 700 نفري كامپو باتيستا مي‌نشيند و به بازيكنان تيم نوجوان ستيموميلانز دستورات تاكتيكي مي‌دهد. سان‌سيرو از آنجا تنها چند كيلومتر فاصله دارد ولي صداي فريادهاي بازيكنان در حال تمرين ميلان سكوت اين كمپ كوچك را مي‌شكند و دنياي بزرگي مي‌سازد اما بارسي در محيط جديدش كاملاً احساس راحتي مي‌كنند:" واقعاً از كار كردن با افراد جوان لذت مي‌برم. به قهرمان‌ها نمي‌شود چيزهاي زيادي آموخت ولي در بين بازيكنان نوجوان و بي‌تجربه مي‌توان آموزش‌هاي زيادي داد. بيش از همه دوست دارم براي ميلان كار كنم. نمي‌توانم خودم را جز اينجا در جاي ديگري ببينم." بارسي در دوران نوجواني‌اش مانند يك اسطوره بازي مي‌كرد و باعث مي‌شد بازي زيباتر شود. او مي‌افزايد:" در طول فوتبالم مربيان خوب زيادي داشته‌ام ولي از ليد هلم، ساكي و كاپلو نكات بسياري را آموختم. آنها كاملاً با يكديگر فرق داشتند ولي همه مربيان بزرگي بودند."باره سی در طول سال هایی که برای میلان بازی کرده به افتخارات زیادی رسیده استاو همیشه در قلب روسونری ها می ماند و لحظات به ياد ماندني بارسي اين روزها هم مانند گذشته‌ها مي‌درخشد