وقتی فقط نگاهمان به آن سوی آب هاست؛ خوزستان معدن ستارگانی که هنوز کشف نشده است

فوتبال خوزستان فوتبال خوزستاناختصاصی | استان خوزستان در فصل 97/98 لیگ برتر خلیج فارس، با داشتن 4 نماینده در این رقابت ها رکورد دار خواهد بود تا با وجود این اتفاق بسیار خوب، همچنان بی مهری های فراوانی علیه این استان فوتبال خیز صورت بگیرد.
به گزارش ورزش 11، هرکه در فوتبال ایران بیش از دیگری توانست توانمندی اش را به اثبات برساند، هرچه سریع تر نسخه اش را می پیچند، این ادعای ما و تمام بزرگان فوتبال است که به چشمان خود چنین مسئله ای را دیده اند! پیچیده شدن نسخه برترین ها با دشمنی افراد مظنون صورت نمی گیرد، شاید این تصور به وجود بیاید که با تبانی ها و مانع تراشی ها در عمل به آنها ضربه وارد می شود، اما خیر! بلکه با بی تفاوتی بزرگ ترین لطمه را به فوتبال و باشگاه های مد نظر وارد می سازند.



[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]



پتانسیل بالای استان خوزستان در حوزه فوتبال دیگر نیازی به اثبات ندارد، کافیست نگاهی به حضور دائم نمایندکان این استان در لیگ برتر و همچنین به سیطره درآوردن این رقابت ها از سوی نمایندگان پرشمارشان بیاندازیم، این مسئله تنها معطوف به رقابت های داخلی کشورمان نمی شود، بلکه به طور میانگین در هر دو الی سه فصل، یکی از باشگاه های خوزستانی در رقابت های آسیایی حضور داشته است که این مسئله باز هم بیانگر رشد روز افزون آنها در فوتبال، با وجود بی پشتوانگی شان است.





مدارس فوتبال استان خوزستان
مدارس فوتبال استان خوزستان



لاماسیا در خوزستان وجود ندارد، استعداد ها در دل کوچه و پس کوچه های گرما زده و سیمانی رشد پیدا می کنند و با سوخته شدن پوست هایشان در جنگ نابرابر با آفتاب بی رحم، به مقاطع بالا می رسند، هنوز هم حضور در استادیوم جهان آرا آرزوی کودکان و نوجوانان این خطه است! گاهی حتی آنها نمی توانند چمن های زرد و سوخته شده جهان آرا را هم ملاقات کنند! بلکه فقط می توانند با قرار دادن ساک های ورزشی شان بر روی سیمان پشت استادیوم با کفش های تقلبی مثلا استوک دار در تمرینات مدارس فوتبال حاضر شوند!





خبری از خوراک کامل نیست! بشکه های آب که در آن قالب های یخ ریخته می شود و مملو از چمن های پژمرده استادیوم جهان آراست با لیوانی همگانی، تنها راه رفع عطش آنهایی است که با رویای لیگ برتری شدن، تشنگی شان را رفع می کنند! پول کرایه مسیر هم که مطابق معمول در جیب های کسی قرار ندارد و یخ در بهشتی های اطراف استادیوم نیز به دنبال این اوضاع فقط می توانند مگس پرانی کنند!





مدارس فوتبال استان خوزستان
مدارس فوتبال استان خوزستان



همه از یک قشرند، فوتبال اصلا برای عوام است! کسی خرده به شرایط نمی گیرد و از فاصله پیچ استادیوم تا فلکه ساعت را برای رسیدن به ایستگاه اتوبوس پیاده با همراهی آفتاب همیشه مزاحم طی می کنند، در فلکه ساعت با صحنه هایی دلسرد کننده همه مواجهند، نوجوانان تازه از کلاس های تفریحی بازگشته، سوار بر خودرو های سوپر لوکس و مصادف شدن آن با سر رسیدن اتوبوس های مملو از مردم گرما زده بدون کولر! چه مسیر رویایی! ریوالدو ها کم در این خاک زاده نشده اند!





این توصیف کوتاه فقط برای 2 ساعت از شرایط روزمره استعداد های جوان در مرکز استان خوزستان، یعنی اهواز است! تصور کنید در دیگر شهرستان های این استان چه خبر است! اما چرا هرگز آنها کوتاه نمی آیند؟ چرا هنوز هم قطب فوتبالی کشورند؟ چرا این عشق به پایان نمی رسد؟ مشقت آن به هدفی که در میان هزاران نوجوان برای یکی تبدیل به واقعیت خواهد شد، برایشان می صرفد؟





هواداران نفت مسجد سلیمان
هواداران نفت مسجد سلیمان



شاید ندانسته قضاوت می کنیم، در شهر مسجد سلیمان کبوتران از بوی گاز مست و گمراه می شوند، شهر چیزی جز چند تقاطع اصلی ندارد و خیابان فرعی هایش از آن مردمانی است که شبانه در کنار یکدیگر جمع می شوند ساعات خوش ایام را جشن می گیرند! مگر مسجد سلیمان چه داشت که نفتی هایش اینگونه بزرگ ظاهر شدند؟





دل نفتی ها بسیار بزرگ بود! شاید به اندازه قدمت و پهنای کارون تا حجم وسیع دلشان را آبی کند تا کشتی های آرزوها در آن به رفت و آمد بپردازند، کشتی رویایی آنها به اندازه تایتانیک نبود، اما عاشق و معشوق کشتی هایشان همیشه در هر تصویری نقش پر رنگ ترین ها را بازی می کرد، یک توپ و دو پای نحیف! همین و بس!





احمدرضا عابدزاده
احمدرضا عابدزاده



معدن اکتشاف نشده فوتبال خوزستان، آوار نشده و نخواهد شد، مردمان این منطقه خود به کنکاش طلا می پردازند، نیازی به دیگران ندارند، می شکافند و به جلو می روند تا از دل خاک زرین خود طلای تمام عیاری همانند احمدرضا عابدزاده، ابراهیم تهامی، کریم باوی، نعیم سعداوی، امید شریفی نسب، علی موسوی، ایمان مبعلی، سهراب بختیاری زاده و صمد مرفاوی و پژمان منتظری و .. را کشف کنند.





به مردان خوزستان نگاه کنید! عمرشان را چگونه با توپ و تانک و آفتاب گذرانده اند، اما هنوز به گوشه ای سلسله پل های هلالی کارون می نشینند به ذرات معلق گرد و خاک در هوا خیره می شوند تا برای خود رویابافی کنند و مسیر قهرمانی را بر ذهن کمال گرایشان حک کنند.





فولاد خوزستان
فولاد خوزستان



هم اکنون در لیگ برتر فوتبال ایران، استان خوزستان با داشتن 4 نماینده، بیشترین تعداد باشگاه را از یک استان در میان استان های حاضر در فصل آتی لیگ برتر داراست، اما چه سود وقتی هنوز هم نگاه هایمان کمی پایین تر از زاویه دیدمان را نمی بیند؟ چه سود وقتی اسامی بزرگ پوچ، برایمان طیف های فوتبالی را میان دو رنگ آبی و قرمز محدود ساخته اند و تمام امکانات و ابزارات را در اختیارشان قرار داده اند!





خوزستان از ابتدا هم از حق خاصی برخوردار نبود، تسهیلات خاص برای آنهایی بود باشگاهشان منافعی مالی را در قرارداد های شبانه به مسئولین فوتبال می رساند، خوزستان فقط راهش را ادامه می داد و می دهد تا اینکه هنگام افتخار آفرینی چند تن از آنها را برای تقسیم سود از نزدیک ببیند!





استقلال خوزستان
استقلال خوزستان



بی شک پر هزینه ترین باشگاهی های لیگ برتری، ابتدا تهران و سپس اصفهان هستند که در سال های اخیر شاهد روند نزولی آنها بوده ایم که با وجود منابع و سرمایه های فراوان افتخاری چشمگیر را برای فوتبال کشورمان حاصل نکرده اند، اما باز هم شاهد تخصیص منابع هنگفت به آنها هستیم، کاش می شد کمی هم از روی کارون و سد های تنومندش شرم کنیم! کاش می شد به وقت افتخار آفرینی سامان قدوس و افتخار کردن به آن بیاد بیاوریم که او هم فرزند دزفول بود! اما امروز در مالمو او را از آن خود می نماند و برای اوسترشوندسی ها یک سوپر استار است! اگر سامان در خوزستان رشد می یافت نهایتا که بود؟ جوانی آرزومند برای آغاز پوشیدن پیراهن شماره 10 پگاه دزفول یا ولایت اندیمشک!





پل کارون
پل کارون



نفس های خوزستان در این فوتبال سال هاست که گرم و آتشین است و هرگز متوقف نشده است، نه گرد و خاک تختی اهواز و نه غروب عاشقانه تختی آبادان و نه دیوار های کهنه استادیوم محمدی مسجد سلیمان غم بر دل آنها نخواهد گذاشت، فقط بی مهری هایتان خواهد بود که چون ضربه ای مهلک بر قلبشان خواهد نشست، اما آنها باز هم ادامه خواهند داد تا روزی روماریو و ریوالدو بودن را تجربه کنند.