#بحث و بررسی علل کاهش لژیونرهای ایرانی#

به نام خالق هستی

بحث و بررسی علل کاهش لژیونرهای ایرانی

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
مسعود شجاعی و جواد نکونام تنها لژیونرهای ایران در لیگ های اروپایی

خب مدتها بود که بخش بدون تعصب راکد مونده بود و حالا قصد داریم با طرح این موضوع بحث جدیدی رو آغاز کنیم. همونطور که می دونید بعد از صعود به جام جهانی 98 و اینکه دوباره نام فوتبال ایران به سر زبان ها افتاد بسیاری از بازیکنای شاخصمون مثه خداداد عزیزی، علی دایی ، کریم باقری ، مهدی مهدوی کیا ، وحید هاشمیان و خیلی از بازیکنای دیگه رو در لیگ های معتبر اروپا و به خصوص در بوندسلیگای آلمان داشتیم. بعد از سپری شدن اون دوره ی طلایی هم افرادی مثه علی کریمی ، جواد نکونام ، آندرانیک تیموریان ، مسعود شجاعی و حسین کعبی رو دیدیم که تونستن خودشون رو به اروپا برسونن اما به یکباره در عرض دو سه سال یه افت شدیدی رو در این قسمت شاهد بودیم که تاسف آور بود. دیگه نتونستیم مثه گذشته لژیونر های جدید داشته باشیم و حتی کار به جایی رسید که همون لژیونرهای قدیمی هم به مرور زمان به لیگ خودمون برگشتن!
در این تاپیک قصد داریم تا علل این اتفاقات رو با هم بررسی کنیم و از شما میخوایم که مسائلی که در این مورد به ذهنتون میرسه رو اینجا بازگو کنید.

یکی از دلایل کاهش لژیونرهای ایرانی نرفتن به مسابقات معروف فوتبالیه مثل المپیک که واسه ایرانیا شده سریال نمونش هم همین تیم امسال بود که به نظر من یکی از بهترین تیم های که من دیدم که به دلایلی حذف شدیم اگه حذف نمیشدیم احتمالش زیاد بود که حداقل 2 بازیکن رو به اروپا معرفی میکردیم یا نرفتن به جام جهانی که تقریبا هر 8 سال یک بار میریم و همون دور اول حذف میشیم ... :ehe:

آره نرفتن به جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی وحذف شدن در جام ملت های آسیا قطر مهم ترین عامل هستند .....

چون که نگاه باشگاه های خارجی به تورنومنت های معتبره که متاسفانه ما نتونسیتیم درخششی داشته باشیم .........

اگه به جام جهانی میرفتیم تا الان 5 یا 6 تا لژیونر تاپ داشتیم :ey babaaa:

به نظر من یکی از دلایل: استفاده نکردن ازبازیکن های جوونه.بازیکنای زیر 26-25 سال

دلایل زیادی داره :
مهم تر از همه نرفتن به جام جهانی
نرفتن به المپیک
یکی دیگه از این عوامل قهرمان نشدن یک تیم باشگاهی ایران در لیگ قهرمانان آسیاست چون تیم قهرمان میره برای جام باشگاه های جهان که خیلی تاثیر داره

سه علت داره.
1-بازیکنای ما وقتی اینجا یک چهارم اونجا تمرین میکنن و نصف اونجا حقوق میگیرن خب مسلما میمونن.کدوم بازیکن ایرانی حاظره اندازه بازیکنای اروپایی تمرین کنه و یکم حقوقش افزایش پیدا کنه؟
2-حاظر نبودن در بازی کردن برای تیمای ضعیف اروپایی.بازیکنای ما همشون خودشون رو یک پا مسی و رونالدو میدونن.کدومشون حاظره بره از 20 سالگی توی تیم دسته دو لیگ انگلیس بازیکنه و خیلی کم حقوق بگیره تا پیشرفت کنه و بیاد تیمای بزرگ؟همشون میخوان مستقیم به تیمای درجه یک اروپا برن.
3-حواشی بازیکنای ما خیلی بیشتر از توانایی هاشون هست.یکی مثل توز با اون کیفیت به خاطر حواشیش کنار گزاشته میشه اونوقت بازیکنای درپیت ما ده برابر اون حواشی دارن و انتظار دارن برن تیمای کلاس یک جهانی.
کوتاهی فقط از بازیکنای خودخواه هست.در قسمت دوم هم به خاطر فدراسیون هست که حاظر نیست 100 تا بچه 17 ساله رو برداره ببره یک اکادمی معتبر اموزش بده تا جذب اروپا بشن و باکلاس ترین بازیکن ها رو تحویل بگیریم.لازم نیست هزار جور بودجه خرج کارای بیخود تو فوتبال بکنن.اول باید بازیکنا و خودشون رو درست کنن بعد بیان کیروش استخدام کنن.

تو ضعفاي فوتبال ما چيزي كه زياده علت اما به نظر من يكيش كه قبلا دوستان گفتن كمتر رفتن تيم ملي ما به ميادين مهم مث جام جهاني و اينا دوميش به نظر من جنبه ي كيفي فوتبال ما پايين اومده وبه جاش جنبه ي مادي و دلال بازي و اين حرفاش بيشتر شده

مهم ترین علتش که همه ی دوستان به آن اشاره کردند این هست که تیم ملی ما در بازی هایی که در نظر همگان هست شرکت نمی کند .

همه ی تیم های اروپایی کسانی را استخدام می کنند که بازیکنانی که آینده ی خوبی دارند را شناسایی کنند اما این افراد بازی های تیم ملی ما که بیشترشون با تیم های ضعیف هست رو نگاه نمی کنند .

باید قبول کرد که سطح فوتبالیستهای ما نسبت به اروپا خیلی پایینه -چه بازیکنها-چه لیگمون

دوره قبل جام جهانی که نرفتیم-اسیا که مقامی نیاوردیم-تیمهای باشگاهیمون هم در سطح اسیا به قهرمانی نرسیدن

مشکلات سیاسی و تحریمهای ایران.
بازیهای دوستانه تیم ملی و باشگاه ها هم بی تاثیر نبوده.

این قضیه یه کم ریشه ای تر از چیزیه که به نظر میرسه !
همه می دونند که نبودن بازیکنان ایرانی در سطح اول رقابتهای مختلف بین المللی و یا ضعیف کار کردن اونها باعث میشه تیمهای مطرح اروپایی خیلی به بازیکنان ایرانی توجه نداشته باشنند !
آخرین باری که ما لژیونر تحویل اروپا دادیم همون 2006 آلمان بوده ! :ajibeee:
ما بعد از 2006 آلمان 3 تورنمنت مهم داشتیم که البته میتونست به 4 تورنمنت تبدیل بشه ! که متسفانه اینقدر ضعیف عمل کردیم که حتی خود کارشناسان داخلی اذعان داشتند فوتبال ایران دچار افت محسوسی شده !
تورنمنت هایی که میتونستیم ازش بهره های زیادی ببریم :
1 - جام ملت های آسیا 2007
2 - جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی
3 - جام ملت های آسیا 2011
اگر ما می تونستیم قهرمان جام ملت های 2007 بشیم با حضورمون در جام کنفدراسیونها یک میدان دیگه برای عرض اندام داشتیم !
اما اگر یه کم روی این سه مرحله زوم کنیم می بینیم یکی از دلایل عدم درخشش ما تیم کره جنوبی بود ! :-ang
الان کره و ژاپن کشورهای پر لژیونر آسیایی هستند ! چرا ؟!!
ما بهتره یه مقایسه ای بین ایران و این کشورها داشته باشیم !
نکته اول عدم برنامه ریزی بلند مدت سازمان تربیت بدنی بوده که همیشه در راس کارش آدم های کار نابلد و کاملا 30یا30 بودند !
این عدم برنامه ریزی موجب شد ما در پایان جام جهانی 2006 آلمان یکی از قویترین و لایقترین مدیرهای تاریخ فوتبالمون رو از دست بدیم ! ( محمد دادکان )
و پس از اون روی کار آمدن یک عروسک خیمه شب بازی به نام کفاشیان ! lagh::
شاید عده ای این آدم رو مقصر اتفاقات فوتبال می بینند ولی مثل همیشه دست های پشت پرده heey:: !
این آدم یه نوع بازیچه واسه افرادی که خودشونو پشت کفاشیان پنهان کردند !
از این قضیه بگذریم !
حرف من اینه که ما برنامه ریزی نداریم یا اگر همه برنامه ریزی هایی دیده میشه یا معمولا غلط بوده یا کوتاه منفعت !
اما کشورهایی مثل ژاپن و کره جنوبی که با اختصاص هزینه هایی همیشه بهترین ایده رو داشتند !
من خیلی وقت پیش شنیده بودم که این دو کشور نوجوون هاشونو برای یادگیری فوتبال به کشورهای اروپایی می فرستند و در آکادمی های باشگاه های بزرگ اروپا بهشون آموزش داده میشه !
که البته این کار برای ما ایرانیها بسیار بسیار مشکله !
به دو دلیل :
1 - ما نوجوون هامون همه بچه مامانی هستند و طاقت دوری از خانوداه و حضور در چنین کشور هایی رو ندارند که البته به علت تفاوت بسیار زیاد فرهنگ ما با اون کشور هاست !
2 - مثل همیشه قضیه سربازی و مشکل خروج از کشور برای کسانی که خدمت رو نگذروندند !

از یه طرف دیگه بی مبالاتی و بی نظمی های فدراسیون فوتبال ما که این چند وفته جای اینکه ما ازش ناراحت بشیم اسباب خنده ما شده ! :-ang
تیم امید و المپیکمون رو یه نگاه کلی بهش بندازیم پر از ستاره های جوون هستند !
حاج صفی ، میلاد فخرالدینی ، علی عسگری ، آرش افشین و ...
واقعا یه تیم عجیب قدرتمندی داشتیم ! ولی به راحتی آب خوردن و با خنگ بازی عده ای توی فدراسیون نتونستند شایستگی هاشونو به اثبات برسونند ! :-ang
خیلی حرفای دیگه هست که فعلا بمونه !

دلیل اصلیش فقط و فقط فدراسیونه..

قاعده بازی اینه: واسه حضور تو فوتبال اروپا باید خودتو تو تورنمنتای مهم نشون بدی. به نظر من چندتا دلیل داره:

1- وقتی ایران نتونست بره جام جهانی 2006 میشد حدس زد که ترانسفر بازیکن بعدی به اروپا طولانی میشه. واسه تورنمنتای مهمی مثل جام جهانی مقدماتی جام جهانی یا حتی جام ملتها باشگاههای بزرگ و کوچیک اروپا استعداد یابای خودشونو به قاره های مختلف میفرستن تا از این قاره ها با هزینه کم بازیکنای خوبی رو پیدا کنن.
اما ایران تو هیچ کدوم از این دوتا عملکرد خوبی نداشته و طبیعی هم هست که بازیکنای ما ترانسفر نشن.

2- این مسئله تو مسابقات باشگاهی هم دیده میشه وقتی باشگاههای ما به زور از گروهاشون بالا میان و باشگاههای شرقی هرسال قهرمان میشن نباید انتظار دیده شدن ایرانیا رو داشته باشیم. بالاخره لیگ قهرمانان آسیا هم تورنمنت معتبری تو سطح خودش محسوب میشه.

3- دلالایی که به اسم مدیربرنامه و ایجنت با بازیکنا هستن اصلا تو سطح دنیا شناخته شده نیستن و با هیچ باشگاه اروپایی تعامل ندارن. باید قبول کنیم که تو این موارد به جز کیفیت فنی بازیکن و خواست مربی اون تیم که از واجباته رابطه هم تاثیر گذاره که بازیکنای ما ازش محرومن.
مثلا علی کریمی به خاطر داشتن یه ایجنت رسمی و بین المللی تو سالای افت فوتبالش تونست به شالکه بره.

4- تو این چند ساله که فوتبال ایران افت کرده باشگاههای اروپایی از شرق آسیا بازیکنای زیادی گرفتن و جواب داده. به خاطر همین یه اعتمادی بین اونا و بازیکنای این کشورا به وجود اومده. واسه همین هم ریسک نمیکنن تا بازیکنای غرب آسیایی و ایرانی رو بگیرن.

5- سطح لیگ ایران از لیگای کره و ژاپن پایینتره و واسه همین باشگاههای ایرانی نمیتونن با باشگاههای اروپایی رابطه زیادی داشته باشن (یه بخشیش هم به دلیل انزوای سی یا سی ایرانه) ولی باشگاههای کره ای و ژاپنی بازیای دوستانه زیادی رو با اروپاییا دارن و بازیکن اروپایی مطرح زیادی رو هم میگیرن. البته مدیرای نالایق و سی یا سی تیما فقط فکر ابقای خودشون هستن و وقتی واسه اینجور کارا ندارن این قضیه رو حادتر میکنه.

6- تیمای پایمون هم مشکل دارن با اینکه استعدادای خوبی اونجا هستن اما خوب سازماندهی نمیشن و به قدر کافی حمایت و تبلیغات واسشون نمیشه. یه مثال اینکه تو ژاپن واسه بازیکنای نوجوون و امیدشون تبلیغات زیاد میکنن یا اونارو تو آکادمی باشگاههای بزرگ دنیا میبرن.

البته اینم بگم که سطح بازیکنای ایرانی خیلی پایین اومده و قابل مقایسه با بازیکنای قدیمی نیس.

نکته: تو تمام موارد بالا رد پای کم کاری و بی عرضگی فدراسیون به وضوح دیده میشه!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط AlexDelpiero [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

این عدم برنامه ریزی موجب شد ما در پایان جام جهانی 2006 آلمان یکی از قویترین و لایقترین مدیرهای تاریخ فوتبالمون رو از دست بدیم ! ( محمد دادکان )
و پس از اون روی کار آمدن یک عروسک خیمه شب بازی به نام کفاشیان ! lagh::

---

مهدی جان تو این قضیه زیاد باهات موافق نیستم. درسته که دادکان خیلی بهتر از کفاشیان بود ولی خودش هم همچین آش دهن سوزی نبود. دلیل موفقیتای نسب دادکان کارایی بود که صفایی فراهانی و تیمش تو دوره خودشون انجام داده بودن. وقتی دادکان فدراسیونو تحویل گرفت همه چی سرجاش بود. حسابای فدراسیون پرپول بود اسپانسر و تبلیغات و لباس و... هم درست بود. مربیای تیمای ملی از رده های پایه تا بزرگسال که بلاژویچ بود همه ثابت شده بودن.
حتی بعد بلاژ هم دادکان خیلی راحت دستیارشو بجاش گذاشت.
تو زمان دادکان هم مشکلای خیلی زیادی بود و حاشیه های فوتبال خیلی زیاد شده بود.
البته یه نکته مثبت هم این بود که استقلال داشت که اونم به نظرم به خاطر شرایط کشور بود که هر کی کار خودشو میکرد و سی یا سیا اینقدر تو فوتبال نبودن و دخالت از بالا کمتر بود.
البته تو بله قربان گویی کسی به پای کفاشیان نمیرسه.:chakerim:

اول از همه باید به این اشاره کنیم که تو ایران استعداد ها فوق االعاده زیاده و از همه مهم تر علاقه مند...
به نظر من این همه بازیکن باید تو لیگ های مربوط به خودشون بازی کنن و مطابق اون پیشرفت کن مثلا آلمان یا ایتالیا
آلمان بعد از بوندس لیگا دسته 1،2،3،4،و... داره اگر تو ایران هم ایجوری بشه همه با تمام قوا هجوم نمیارن رو لیگ برتر که دلال ها هم حرف اول و آخر رو بزنن این کاریه که فدراسیون موظفه انجام بده من نمیدونم چرا فدراسیون ایقدر بی برنامه اس خوب یکی نیس بهشون بگه دارین چیکار میکنید اگر را هکار برا پیشرفت فوتتبال پیدا نمکنید البته پیدا کردن هم نداره حداقل اجرا کنید....

اما بحث لژیونر دو بخشه:
استعدادایی باید وجود داشته باشن!
2- شرکت تیم ملی در مسابقات رسمی بین المللی!
که من نمیدونم باید ایران صعود کنه یا استعداد پیدا کنه!!!!!
اون موقع ها مربیهای لیگ برتری تو زمین های خاکی و آسفالت و خیابون و کوچه بازیکن پیدا میکردن کو همچین کسایی الان مربی لیگ برتری دست بچه رفیقهاش و رو میگیره البته مثبت فک کردم چون کسایی هسیتن که خودشون دلال های خوبی هستن و تیشه به ریشه فوتبال مملکت میزنن
اینها هیچی اگر هم کسی بازی داشته باشه همه دو حالت داره یا باشگاه ها به هر قیمتی نگهشون میدارن و یا نابودشون میکنن که تو هیچ تیم دیگه ای نتونه بره یا تو یه مقاطعی ازشون استفاده میکنه تا نتیجه بگیرن ! یه حالت دیگه هم داره:نامردا ی تیم های دیگه یه جور بچه مردم رو ناقص میکنن که دیگه رنگ فوتبال رو نبینند که این مسئله ریشه ی تاریخی داره .،ولی تو همه ی اینا فدراسیون مقصر اصلیه چون یه موقعت مناسب ایجاد نمیکنه که با فوتبال پاک استعداد ها رشد کنند و در راستای اون مربی ها....
مشکل بعدی استعدا یابی یا شاید هم مهم ترین و اصلی ترین دلیلیش مربی ها هستن!بله مربی هایی که باید ناجی های بازیکنها باشن!مربی ها یا سوادشون کمه یا حرص و طمع شون زیاده!
اگر مربیگری به یه کلاس درجه دی، و سی و a ختم نمیشد الان فوتبال این نبود هرکی مدرک میگره یه مدرسه فوتبال میزنه ستاره دار!خب حداقلش مدل ماشینش بالا تر میره دیگه ...
چندتا تست هم میفرستشون که وظیفشو انجام داده باشه بعد فک کردین بهترین بازیکنش رو معرفی میکنه !نه !اول اقوام درجه یک ندارن خوب والدین محترم تست ورودی داره واریز بشه به شماره حساب اینجانب هر کی بیشتر داد بهتر..
اینها به جای تمرین دادن بچه هاس تمرینهایی که باید فوتبال رو از پایه بهشون یاد داد و از همین الان سواد و اطلاعات بازیکن بالا بره
درباره ی تیم های پایه ی تیم های بزرگ هم که همه میدونن فاجعه اس نگیم بهتره
ولی به نظر من اگه کسی بازیش خوب باشه میتونه از پس همه چی بر بیاد البته قبل از بازی خوب آی کیو و عرضه مهم تره و البته صبر ایوب...

خب بخش دوم، با اومد کی شروش یه نور هایی از دل تاریکی نمایان شد!!
مربیه بزرگیه و بازیکنهای خوبی هم در اختیار داره ،علی کریمی ،نکونام،اولادی (که باید خودش هم تن به بازی بده)رحمتی و... همه تو پستهای خوشدشون خوب هستن به جز فورواردها که به نظر میرسه این یکی از پروژه های کی روش باشه!
تا قبل از کی روش قطبی تیم ملی رو نابود کرد اگر هم استعدادی بود زمان خودش خوب به کار نگرفتشون هر موقع تیم ملی خوب نتیجه گرفته لژیونر هم داده ولی متاسفانه انگا برا فدراسیون اصلا اهمیت نداره که چند ساله بازیکنهای ایران مشتری نداشتن خب نتیجه ی کارهای خودشونه مهمترین دلیلش نرفتن تین ملی به جام جهانی و شاهکارهای قطبی در جام ملتها!اگر این تو جام ملتها نتیجه میگرفت الان عقیلی نامزد بهترین بایکن آسیا میشد!مگه کریمی وجود نداشته باشه!! خنداه دراه !ایران هافکهای کاملی دراه اونوقت دفاع بشه بهترین!!!

ایران بلد نیست استعداد معرفی کنه لازم هم نیست حتما تورنومنت همه باشه که ...
ژاپن این روها موفق ترین تراسفر هار و داشته چون بازیکنهاش ی جوونش رو مقابل بهترین تمیم های جهان بازی میده (حلا تو ایران اصلا بهب بازیکن زی 24 بازی نمیدن چون تجربه نداره ،چطوری تجربه داشته باشن؟)
ژآپن وکره بازیه بازیکنهای جوونشون رو با 19 دوربین نمایش میدن!!!!!اگه تو تیم ملی هم بازیکنهارو اینجوری معرفی کنن حتما پینهاد دارن تازه بعدش هم فیلم بازیشون رو به باشگا های اوپایی ارسال میکنن با تمام زوایا!خود فدرسیون مقصر اصلیه!و تشخیص های اشتباه
خود بازیکنها هم میتونن مقصر باشن چون تا به تیم ملی یا لیگ برتر میرسن فک میکنن دیگه به همه جا ریدن و زود سیر میشن!!کی مثه مجیدی یا کریمی و مهدوی کیا تمرین داره؟ هیچکس !کریمی یک سال محروم شد ولی طوفانی تر برگشت الان اگه بازیکنها محروم میشن سال بعدش باید خودشنو بکشن بازیه معمولیشون بیاد
آخرین لژیونرها نکونام و شجاعی و تیموریان بودن که آندو دوام کمی داشت چون سطح اروپا واقعا بالا بود نکونام و شجاعی هم خودشون بازی دارن و خودشون کار کردن وگرنه تو ایران کی در سطح اروپا با بازیکنها کار میکنه یا یه سواد بالای فوتبالی داره بازم هیچکس ! بازم به این دوتا از تیم های دیگه ی لالیگا هم پیشنهاد داشتن این نشون میده جای پیرفت دارن نکونام که سنش بالا رفته تو مصاحبه اش هم خودش گفته ولی تجربه های خوبی داره و هنوز هم میشه بهش امد داشت شجاعی هم بعد از مصدومیتش میتونه خیلی به کی روش کمک کنه و مطابق اون پیشنهاد های بهتری داشته باشه علاوه بر این باید منتظر لژیونر های دیگه ای باشیم که کی روش اونها رو معرفی میکنه اگر هم استعدادی نباشه خودش مربیه بازیکن سازیه الان بازیکنهایی هستن که کیروش روشون زوم کرده آینده ی خوبی از این نظر برا تیم ملی وجود داره اما مشکل اصلی که پیشرفت پایه هاس رو حل نمکنه

هاشمیان ومهدوی کیا یا کریمی میتونن مربی های مدرن فوتبال ایران باشن که حداقل تجربه ها و سوادشون رو به بازیکنها ومبیان دیگه انتقال بدن ....

یکی از علت هاش پول هستش

بازیکن های ایرانی وقتی با کشور های حوزه خلیج فارس رو مذاکره میشینن وسوسه میشن در حالی که اگه تو لیگ ایران بمونند
میتونند موفق تر باشند و شانس پیوستن به لیگ های اروپا رو در حالت امادگی تو لیگ ایران رو بیشتر دارن تا لیگ های سطح پایین قطر یا امارات

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sina acm [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

یکی از علت هاش پول هستش

بازیکن های ایرانی وقتی با کشور های حوزه خلیج فارس رو مذاکره میشینن وسوسه میشن در حالی که اگه تو لیگ ایران بمونند
میتونند موفق تر باشند و شانس پیوستن به لیگ های اروپا رو در حالت امادگی تو لیگ ایران رو بیشتر دارن تا لیگ های سطح پایین قطر یا امارات

---

کاملا با تو موافقم . ما بازی کنان زیادی رو به این شکل از دست دادیم مانند : معدنچی ، خلعتبری ، فرهاد مجیدی (( چند سال پیش )) و ...

این قانون سقف قرار داد ها هم کم تاثیر در این مسئله نبوده

خب نظرات دوستان رو خوندیم و نکته ای که اکثرا روش تاکید داشتن نالایق بودن مسئولین فدراسیون بود اما خود من بزرگترین مقصر رو خود بازیکنها میدونم. بازیکن اینجا راحت بالای چهارصد پونصد میلیون مبلغ قراردادشه و با این پولها داره تو لیگی بازی میکنه که گاها یکی دو ماه تعطیل میشه و یعنی وقت زیادی واسه استراحت داره! حالا با این تفاسیر تیمهای اروپایی میان به بازیکنای ما علاقه نشون میدن اما حداکثر چقدر میخوان به اون شخص دستمزد بدن؟ مطمئنا نمیان بیشتر از ششصد هفتصد میلیون پیشنهاد بدن بنابراین بازیکن میاد این رو در نظر میگیره که در لیگ ایران تقریبا همون حقوق رو دریافت میکنه پس به خودش زحمت دوری از خانواده رو نمیده و این نکته رو هم فراموش نمیکنیم که در پایین ترین سطح لیگ های اروپایی هم نظم و انضباط خاصی حکم فرماست و اینها فشار زیادی رو به بازیکنای بی قید و بند میاره بنابراین شخص از رفتن به اروپا منصرف میشه! وگرنه مسعود شجاعی بعد از کدوم تورنمنت به اوساسونا رفت؟ مسعود دوسال بعد از جام جهانی 2006 و یه سال بعد از جام ملتهای 2007 به اسپانیا رفت و این در حالی بود که در هیچ کدوم از این مسابقات هم در ترکیب اصلی حضور نداشت. دلیل اصلی لژیونر شدن شجاعی مصمم بودن خودش بود.

کاملا با دوستان موافقم که اصلی ترین دلیل افزایش لژیونر تورنمنت های معتبره ایرانم که جام جهانی نرفت اسیا هم که.........
اما جدای از این مسائل ما الان جز چند تک نمونه بازیکن خاصی واسه لژونر شدن نداریم و اگرم بخوان بشن باید در تیم های سطح پایین کار کنن

اول از همه مسئولین که از چهره ها همه معلومه که جز پول فوتبال دیگه چیز دیگه ای ازش نمیدونند

دوم استاندار ها و تربیت بدنی که به جای ساختن چیز های بدرد نخور یه استادیوم نمیتونند تو شهر های مختلف بسازند فقط میرن صلوات میفرستند

رفتن حقیقی به روبین غازان رو میشه از یه لحاظ امیدوار کننده دونست. خود مسئولان پرسپولیس هم میدونستن که حقیقی تنها دروازه بان قابل اتکاشون هست حداقل در مقایسه با میثاق این حرف اثبات شدست! اما در اینجا وقتی به نگاهمون وسعت بیشتری میدیم و آینده ی تیم ملی و کل فوتبال کشورمون رو در نظر میگیریم میبینیم که لژیونر شدن حقیقی شاید حتی ارجحیت داشته باشه به امنیت دروازه ی پرسپولیس. امیدوارم بقیه ی تیم ها هم همین روند رو ادامه بدن و اگه از تیمهای مطرح یا نسبتا مطرح اروپایی پیشنهادی برای بازیکنشون دریافت کردن نیان از ترس تضعیف شدن تیمشون از ترانسفر اون شخص ممانعت کنن. هیچوقت نباید یادمون بره که لیگ رو فقط به خاطر یه هدف ایجاد کردیم و اون هدف چیزی نیس جز موفقیت تیم ملی.

think::به نظر من بازیکن ها از تمام توانشون استفاده نمیکنن///

به نظر من
بازیکن ها با علاقه فوتبال بازی نمیکنن و فقط به فکر پولن و فقط از دیدگاه اقتصادی به فوتبال نگاه میکنن و اینم میتونه یکی از دلایلش باشه
roz::

دوستان به نظر من یکی از چیزهایی که در مورد ترانسفر بازیکن به اروپا برای باشگاه های اروپایی اهمیت داره بحث درآمدزایی از اون بازیکن در کشور خودشون هست. با توجه به اینکه قانون کپی رایتی در ایران وجود نداره، تلویزیون ایران هم قربونش برم یا روی آرم بقیه شبکه های خارجی ی یه عکس می چسبونه و بازی رو به طور رایگان بازی رو پخش می کنه. به جز تورنمنت های مهم. پس باشگاه های اروپایی عملا از خرید بازیکن ایرانی چیزی عایدشون نمی شه و هر کدوم از بازیکن های ایرانی که تا حالا اروپا بازی کرده بر اساس لیاقتش بوده.
حدود نود درصد از بازیکن های شرق آسیا که به اروپا می رن از طریق شرکت های تجاری می رن. مثلا چند سال پیش اسپانسر شیپ اورتون به زور یه بازیکن چینی برد به این تیم. یا مثلا همین پارک جی سونگ موقعی که رفت منچستر فقط برای مسایل تجاری بود. پارک موقعی که به منچستر رفت هفته اول دو برابر پول قراردادش پیراهنش در کره جنوبی فروخنه شد به علاوه بعدا بازیهای منچستر برای پخش مستقیم خریده می شد و تور های شرق آسیا و ...
البته الان پارک و یا خیلی هاشون بازیکن های خوبی شدن ولی خودمونیم اگه چوب لباسی هم هفت سال تو منچستر توپ می زد الان از پارک بهتر شده بود.
البته این نکته هم بگم که آره بازیکنان ایران یه ذره پول دوست شدن و حاضر نیستن دو سه فصل با دستمزد پایین بازی کنند که بعدا با نشون دادن خودشون می تونن چند برابر اون دو سه فصلی که تو ایران توپ زدن رو به دست بیارن. درست مثل علی الحبسی که چهار سال زحمت کشید تا شد این.

این رویه ای است که هر ساله در فصل نقل و انتقال شاهدش هستیم و با توجه به جذابیت هایی که این اخبار برای طرفداران تیم ها دارد اتفاقا طرفداران فراوانی هم پیدا کرده است. همه به دنبال این هستند که ستاره ها در فصل جدید به کدام تیم ها کوچ می کنند. تبلیغات کاذبی هم که پیرامون این جابه جایی ها وجود دارد تنها به سود بازیکنانی است که به دنبال چند صد میلیون بیشتر هستند و به خواسته شان هم در آشفته بازار نقل و انتقال می رسند. مذاکره همزمان با چند تیم برای بالا بردن نرخ خود به یک تاکتیک سنتی برای بازیکنان بدل شده و در این بین تعیین سقف قرارداد هم سرگرمی تازه ای برای فوتبالی ها شده است. همه می دانند که کمتر بازیکنی سقف ۳۵۰ میلیون تومانی در طول یک فصل را رعایت می کند. از مدیر باشگاه گرفته تا طرفداران تیم ها، حتی مسوولان سازمان لیگ برتر که بر این قضیه پافشاری می کنند هم می دانند قراردادهایی که در هیات ها ثبت می شود کاملا صوری است و برای رهایی از قانون وضع شده قراردادهای دیگری بین بازیکنان و باشگاه ها به امضا می رسد. اینها همگی در روزهای نقل و انتقال بر جذابیت های حواشی می افزاید و کمتر کسی را به سمت موضوعاتی عمیق و مهم تر سوق می دهد.
کسی از خود نمی پرسد فصل نقل و انتقال امسال هم به پایان رسید و خبری از یک لژیونر اروپایی در فوتبال ایران نشد. همه به جابه جایی های داخلی قانع شده اند، برای بازیکنان هم بهتر از این نمی شود. آنها از منابع دولتی پول های چند صد میلیونی دریافت می کنند و در سطحی پایین بازی می کنند. احتیاجی هم به انجام تمرینات طاقت فرسای تیم های اروپایی و دیسیپلین و محدودیت های باشگاه های حرفه ای ندارند. بهتر از این برای فوتبالیست های ایرانی نمی شود! این فرهنگ فوتبال ما است؛ واقعیتی که در جامعه فوتبالی وجود دارد.
با وجود این همه ناکامی در رده های مختلف و انتقادهایی که از کیفیت کار بازیکنان به گوش می رسد هیچ تغییری در تفکرات آنها به چشم نمی آید و فقط چیزی که می تواند مورد توجه قرار گیرد این است که فوتبالیست های ایرانی حریص تر از قبل به دنبال پول بیشتری هستند و با همین کیفیت نازلی که دارند به دنبال این هستند تا پول های بیشتری به جیب بزنند. تقریبا کمتر بازیکنی وجود دارد که برای پیشرفت بیشتر به فکر تلاشی مضاعف باشد و به این فکر کند که با قرار گرفتن در سطحی بالاتر می تواند به لحاظ مالی هم منابع خوبی را جذب کند. کارشناسان فوتبال درخصوص بازیکنان کنونی لیگ برتر هم بر این باورند؛ پدیده ای که بتواند در اروپا به بازی خود ادامه دهد تقریبا وجود ندارد و کریم انصاری فرد را شاید تنها فوتبالیست کنونی ایران دانست که می توانست سر از تیم های اروپایی دربیاورد که این بازیکن هم با وجود آن که گفته بود از روبین غازان روسیه و چند تیم دیگر پیشنهاد دریافت کرده و مذاکرات جدی هم با استقلال و پرسپولیس داشت، سرانجام قراردادش را با سایپا تمدید کرد. برآورد فصل نقل و انتقال ایران در پایان لیگ دهم فقط صدور هادی عقیلی و محمدرضا خلعتبری به لیگ قطر و حضور و بازگشت پژمان نوری و ایمان مبعلی به لیگ امارات بود که جملگی بازیکنانی باتجربه هستند و پدیده به حساب نمی آیند. این در حالی است که از شرق آسیا هر لحظه یک خبر شگفت آور به گوش می رسد.
ژاپن و کره جنوبی تقریبا برای صادرات بازیکن با یکدیگر کورس گذاشته اند. این دو کشور که تقریبا از بقیه آ سیا فاصله گرفته اند هر بار بازیکن تازه ای را به اروپا صادر می کنند که این نشان از پیشرفت فوتبال در این کشور و انجام کارهای زیربنایی استاندارد و سرمایه گذاری وسیع در این بخش دارد. نکته جالب این که بازیکنان این کشورها به عضویت باشگاه های مطرح اروپا درمی آیند و جزو نفرات تاثیرگذار تیم هایشان هم به حساب می آیند. نگاهی به نقل و انتقال در فوتبال این کشورها و میزان صادراتشان به لیگ های بزرگ دنیا و مقایسه آن با چیزی که در فوتبال کشورمان می گذرد خود بیانگر تفاوت های میان فوتبال این کشورها با ایران است.
● موجی که فروکش کرد
صادرات لژیونر به فوتبال باشگاهی در اروپا تقریبا بعد از جام ملت های ۹۶ بود که به باشگاه های ایرانی روی خوش نشان داد. نسلی که در جام ملت های امارات به میدان رفتند تا سال ها برای تیم ملی درخشیدند و یک باور در بخش وسیعی از جامعه وجود دارد که این بهترین نسل فوتبال ایران بوده که توانسته لژیونرهای زیادی را تحویل فوتبال کشورمان بدهد. بازیکنانی که به این نسل هم اضافه شدند به خوبی در بین آنها حل شدند و به فوتبالیست های بزرگی بدل شدند.
در فصل ۹۸ـ ۹۷ بود که با انتقال ۳ بازیکن به اروپا این موج شکل گرفت و تا سال ها ادامه یافت. علی دایی، خداداد عزیزی و کریم باقری نخستین بازیکنان ایرانی بودند که در دهه ۹۰ راهی بوندس لیگا شدند. دایی و باقری در آرمینیابیلفلد بازی کردند و عزیزی هم به کلن پیوست. در آن سال ژاپن لژیونری نداشت و کره جنوبی نیز یک بازیکن به یکی از ۵ لیگ بزرگ اروپا صادر کرد. اگرچه خداداد یک سال بعد از اروپا رفت، اما مهدوی کیا و رسول خطیبی به ترتیب راهی بوخوم و هامبورگ شدند تا ایران در فصل۹۹ـ ۹۸، ۴ بازیکن در بوندس لیگا داشته باشد.
بخصوص این که علی دایی راهی تیم بزرگ بایرن مونیخ شد تا توجهات به فوتبال ایران دوچندان شود، این در حالی بود که ژاپن در این سال فقط یک لژیونر اروپایی داشت و کره هم ۲ بازیکن. یک سال بعد وحید هاشمیان به بوندس لیگا رفت و در عوض خطیبی به فوتبال ایران بازگشت. این در شرایطی بود که ژاپنی ها ۲ بازیکن دیگر صادر کردند و به ایران نزدیک شدند. ژاپن که از برنامه ریزی درازمدت خود کم کم بهره برداری می کرد سرانجام در فصل ۲۰۰۳ ـ ۲۰۰۲ از همه کشورهای آسیایی پیشی گرفت. در این سال این کشور ۵ بازیکن در لیگ های معتبر اروپا داشت، در حالی که ایران ۳ بازیکن و کره هم بدون لژیونر مانده بود. افزایش دادوستد میان باشگاه های اروپایی با کشورهای شرق آسیا نیز عاملی شد تا فوتبالیست های ژاپنی و کره ای بیش از ایران در معرض دید حرفه ای ها قرار گیرند، اما این موضوع نمی تواند تنها عامل موفقیت چشم بادامی ها برای صادرات بازیکن باشد. آنها با برنامه ریزی های اصولی خود، در تورنمنت های بزرگ قاره مثل لیگ قهرمانان آسیا و جام ملت ها عناوین برتر را به خود اختصاص داده اند و همواره یک پای ثابت جام جهانی و المپیک هستند که خود گواه کلاس بالای فوتبالشان در قیاس با فوتبال ایران است. از انصاف به دور است اگر بخواهیم فقط بازارهای شرق آسیا را عامل اصلی توجهات باشگاه های اروپایی به بازیکنان چشم بادامی بدانیم. واقعا چه کسی در شایستگی های فنی جی سونگ پارک، شینجی کاگاوا، کیسوکه هوندا و... تردید دارد؟
نکته: جواد نکونام و مسعود شجاعی در حالی تنها لژیونرهای فوتبال ما به حساب می آیند که ژاپنی ها و کره ای ها هر سال بازیکنان زیادی را به اروپا صادر می کنند
آیا سرالکس فرگوسن که پارک کره ای را در ترکیب اصلی منچستریونایتد قرار می دهد حاضر است به خاطر منافع اقتصادی باشگاه روی اعتبارش چوب حراج بگذارد؟ یا این که کاگاوا ۲۲ ساله فقط به دلایل اقتصادی عنوان بازیکن نیم فصل بوندس لیگا را در فصل گذشته به خود اختصاص داده است؟ این که ناکامورا به بازیکن سال لیگ اسکاتلند تبدیل می شود را هم باید به دلایل تجاری نسبت داد؟
واضح است که یک نه بزرگ جلوی تمام این پرسش ها قرار می گیرد. این بازیکنان به سطحی از پیشرفت های فنی رسیده اند که تقریبا کمتر مربی ریسک بازی ندادن به آنها را به جان می خرد، چرا که جزو نفرات موثر تیم هایشان هستند. سال ۲۰۰۶ ایران بیشترین لژیونرها را در اروپا داشت. در این سال ۶ بازیکن از کشورمان در لیگ های معتبر اروپا توپ می زدند، اما پس از آن سیر نزولی را در پیش گرفتیم و این اواخر هم فقط به جواد نکونام و مسعود شجاعی در تیم کوچک اوساسونا اسپانیا دل خوش کرده ایم. این در حالی است که ژاپن فصل قبل ۸ بازیکن در ۵ لیگ بزرگ اروپا (لالیگا، لیگ برتر، سری آ، بوندس لیگا و لوشامپیونا) داشته است. از کره هم ۶ بازیکن در این لیگ ها شاغل بودند و هر دو کشور در فصل نقل و انتقال، بازیکنانی را به اروپا صادر کردند. جالب این که ژاپن ۲ بازیکن آینده دار را به بایرن مونیخ و اینترمیلان فرستاد که در نوع خود جالب توجه است.
از سال ۹۷ که موج بزرگ انتقال بازیکنان فوتبال به اروپا شکل گرفت، تاکنون ژاپنی ها به ۳۷ باشگاه بزرگ اروپا بازیکن صادر کرده اند که این تعداد شامل ۱۴ ایتالیایی، ۹ آلمانی، ۳ اسپانیایی، ۵ انگلیسی و ۶ فرانسوی بوده است و کره ای ها نیز در این مدت در ۵ باشگاه آلمانی، ۸ انگلیسی، ۳ اسپانیایی، ۵ فرانسوی و یک ایتالیایی لژیونر داشتند. این در حالی است که تعداد اندکی از باشگاه های اروپایی بازیکنان ایرانی را جذب کرده اند. با وجود این که جی سونگ پارک از سال ۲۰۰۵ در تیم منچستریونایتد عضویت دارد و طی این سال ها ۴ قهرمانی در لیگ برتر، ۳ جام اتحادیه، یک بار جام خیریه، یک مرتبه لیگ قهرمانان اروپا و یک بار هم جام باشگاه های جهان را به ویترین افتخاراتش اضافه کرده و در سال ۲۰۰۵ هم نامزد توپ طلای اروپا شد، اما به نظر می رسد هیده توشی ناکاتا ستاره سال های گذشته تیم ملی ژاپن را باید پرافتخارترین لژیونر آسیایی دانست. ناکاتا که خیلی زود و در مرز ۳۰ سالگی فوتبال ملی را کنار گذاشت تا جا برای بازیکنان جوان تر باز شود سال ۲۰۰۱ یک بار با تیم رم سری آ را فتح کرد و یک سال بعد هم با تیم پارما قهرمانی در جام حذفی ایتالیا را به افتخاراتش افزود. ناکاتای تکنیکی در سال های ۹۸، ۹۹ و ۲۰۰۱ نامزد دریافت توپ طلای اروپا شد و از سال ۹۸ تا ۲۰۰۲ متوالی نامزد مرد سال فیفا شده بود. آیا این افتخارات با هیچ بازیکن ایرانی قابل قیاس است؟
علی دایی که پرافتخارترین لژیونر کشورمان به حساب می آید فقط یک قهرمانی در بوندس لیگا و یک نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را به همراه بایرن مونیخ در کارنامه دارد و مهدی مهدوی کیا هم با ۲۷۵ بازی در بوندس لیگا در طول ۸ سال به نوعی لقب باثبات ترین بازیکن کشورمان را یدک می کشد.
● یک سوال سنتی
همواره این پرسش کلیشه ای بین اهالی فوتبال وجود دارد که چرا صادرات بازیکن از ایران به اروپا متوقف شده، آیا این پروسه بار دیگر از سر گرفته خواهد شد؟ پاسخ هایی که افراد مختلف در مواجهه با این سوال مطرح کرده اند نیز در برخی موارد مشابه است که از جمله آن می توان به عدم صعود به جام جهانی اشاره کرد. جام جهانی بزرگ ترین جشنواره و ویترین فوتبال در جهان است که تمام بازی های آن از سوی باشگاه ها و مربیان مورد توجه قرار می گیرد و بهترین فرصت برای شناساندن بازیکنان کشورمان به اروپایی هاست، زیرا مسابقات باشگاهی در ایران تقریبا مورد توجه کمتر مربی در اروپا قرار می گیرد، مگر در شرایط خاص که واسطه ها بازیکنی را به باشگاهی توصیه کرده باشند و به آن بهانه نمایندگان باشگاه های اروپایی به دنبال شناسایی فوتبالیست موردنظرشان باشند.
وحید هاشمیان که در فوتبال باشگاهی آلمان دوام زیادی آورده بود در این باره چنین اظهارنظر کرده است: در این که نرفتن به جام جهانی به ضرر بازیکنان ایرانی تمام شده شکی نیست؛ چرا که وقتی در چنین کلکسیونی حضور نداشته باشید اصلا به چشم نمی آیید. ولی به نظر من این تنها دلیل نرفتن بازیکنان ایرانی به باشگاه های اروپایی نیست. بیشتر از ۴ سال است که فوتبال ما دچار افت شدیدی شده و دیگر بازیکن بااستعدادی که بدرخشد را نداریم و تلاشی هم برای تولید چنین بازیکنانی صورت نمی گیرد. اگر هم بازیکنی کمی می درخشد خودمان درباره او غلو می کنیم در حالی که این گونه نیست و کلاس بازی در تیم های اروپایی را ندارد.
از رضا فاضلی که مدیر برنامه های بسیاری از بازیکنان ایرانی شاغل در اروپا بوده و بازیکنان سرشناسی مثل مسعود اوزیل و نوری شاهین را به رئال مادرید انتقال داده است در این رابطه پرسیدیم که وی نیز نرفتن به جام جهانی را یکی از دلایل عمده این موضوع عنوان می کند. فاضلی البته به بازیکنان شرق اروپا و آفریقایی هم اشاره دارد و یادآور می شود که این بازیکنان با دستمزدی پایین تر و از تیم هایی کوچک تر حاضرند استارت بزنند تا پله های پیشرفت را طی کنند. در حالی که این فرهنگ در بین بازیکنان ایرانی وجود ندارد و آنها به چنین رویه ای روی خوش نشان نمی دهند.
به نظر می رسد شرایط کنونی فوتبال ایران به گونه ای است که اگر یک بازنگری اساسی بر برنامه ریزی ها صورت گیرد تغییری حاصل نخواهد شد. این در شرایطی است که ژاپنی ها از حالا به دنبال این هستند تا کلاس بازیکنان و تیم هایشان را به مرزی از پیشرفت برسانند که بتوانند در جام جهانی ۲۰۲۲ جزو مدعیان قهرمانی باشند و در جمع ۴ تیم پایانی قرار گیرند.

دور بودن از جام جهانی و عدم نتایج مطلوب در آسیا یکی از اصلی ترین دلایل محروم شدن فوتبال دنیا از استعداد ناب ایرانیه . . .

بازيكناي پولكي و بي كيفيت هيچ وقت هيچي نميشن

خوب این چد تا دلیل میتونه باشه :
دلیل اول : پارتی بازی ، تعداد زیادی از بازیکنان و جوانانی وجود دارن ، که به خاطر اینکه پول ندارن بپردازن و یا اینکه بازیکنای دیگر حتی ضعیف تر با پرداخت پول بیشتر میتونن وارد تیم بشن ...(البته منظورم از پول دادن ، افراد جوانی رو میگم که تازه میخوان وارد عرصه ی فوتبال بشن و تو تیم بازی کنن)
:babaa::babaa::babaa:
دلیل دوم : ایران در این دوره جام جهانی حضور نیافت ، اگر حضور پیدا میکرد قطعا تیم ها و کارشناس روی بازیکن های این تیم کمی بیشتر حساس میشدند ، ممکن بود با بازیکن های خوب و با استعدادی مثل خلعتبری مواجه بشن و چه بسا خلعتبری به جای قطر به کشور های بهتری از نظر فوتبال میرفت
:babaa::babaa::babaa:
دلیل سوم : دیدار های تدارکاتی با تیم های ضعیف تر . این کار دو بدی داره ، بدی اول اینه که تیم و بازیکنا جلوی تیم قوی تر از خودشون محک نمیخورن و میتونه الکی الکی اعتماد به نفس بده بهشون و این اعتماد به نفس ممکنه باعث دست کم گرفتن تیم های قوی تر توی بازی های مهم تر بشه و دلیل دوم ، جهان فوتبال حرفه ای ، کم تر بازیکنان ایرانی ما رو میشناسه و کمتر بازیکنی رو در این شرایط پیدا میکنیم که بتونه توی لیگ های خوب خارجی هم توپ بزنه .. واقعا بازی های تدرکاتی تیم ژاپن رو که میبینم واقعا تاسف میخورم از این وضع ، یک مدت با آلمان بازی تدارکاتی میگذاشتیم خوب بود
:babaa::babaa::babaa:
دو تا دلیل دیگه هم یادم بود ، ولی گفتم نگم بهتره دیگه زیادی طولانی میشه