|.@.| آنالیز بازی های آرسنال
سنگین ترین شکست آرسن ونگر در آرسنال
یک بازی حیرت انگیز که پیروزی عظیم منچستریونایتد را در برداشت. سرالکس فرگوسن به ترکیب بازی هفته گذشته خود مقابل تاتنهام دست نزد و دنی ولبک (Danny Welbeck) بار دیگر در خط حمله ی یونایتد قرار گرفت.
آرسن ونگر تیمش را بدون توماس ورمالن (Thomas Vermaelen) و باکاری سانیا (Bacary Sagna) به علاوه ی مصدومان و محرومانش به میدان فرستاد. بنابراین، کارل جنکینسون (Carl Jenkinson) در دفاع راست و یوهان جورو (Johan Djourou) در قلب دفاع برای آرسنال به میدان رفتند. فرانسیس کوکوئلین (Francis Coquelin) نیز اولین حضورش را برای آرسنال در خط میانی این تیم انجام داد.
باور آن مشکل بود اما بازی با جریان موقعیت های یونایتد و برتری کامل آن ها بر بازی انجام شد. اما برعکس آن، آرسنال از ابتدای بازی ضعیف ظاهر شد و نمی توانست از برتری عددی هافبک هایش بهره ببرد، آن ها همچنین در خط دفاع نیز آشفته بودند.
دفاع
از کجا شروع کنیم؟ در واقع باز کردن دیداری که با نتیجه 8-2 به پایان رسیده و تجزیه و تحلیل نقاط ضعف موجود کار دشواریست. آرسنال در تمامی نقاط قابل کری که در طول بازی تأثیرگذار است، ضعیف بود. با توجه به نظریه های منطقی، مشکل عدمه ی آرسنال تاکتیکی نبود - مشکل عمیق تر از این حرفاست که باید به آن رجوع کنیم.
اگرچه منکر مشکلات تاکتیکی نیز نباید شد. زمانی که آنان نظاره گر پاس های یونایتد بودند، فضای زیادی بین بازیکنانشان دیده می شد. بعضی از بازیکنان سعی در پرس بازیکنان میزبان داشتند و بعضی دیگر از جریان بازی خارج بودند و تنها حریف را نظاره می کردند. کوکوئلین اولین بازی خود در لیگ برتر را در بازی سختی رقم زد. او معمولاً در عمق حضور داشت و سعی در مهار وین رونی داشت. ناگفته نماند که با وجود هت تریک وین رونی، اما کوکوئلین عالی کار کرد. تأثیر وین رونی در نیمه ی اول به طور نسبی در جریان معمول بازی کم بود، و هر سه گُل او از روی سه ضربه ی ایستگاهی مهیا شد. تصمیم ونگر مبنی بر بیرون کشیدن کوکوئلین در دقیقه ی 61 زمانی که بازی 3-1 بود (احتمالاً به خاطر آمادگی بدنی این بازیکن)، به مانند جرقه ای برای آغاز گُل های پُشت سر هم یونایتد بود.
این تنها نکته ی مثبت آرسنال بود. توپچی ها عملاً در امر پرس مشکل داشتند و در خط هافبک نمی توانستند روی توپ فشار بیاورند. مگر اینکه می گذاشتند تا کوکوئلین در پستش به بازی ادامه دهد چرا که آرون رمسی و توماس روسیچکی بالاخره می توانستند مانع راه تام کلورلی و اندرسون شوند، اما به تصمیم ونگر بازگردیم که در این حال باید احتمال ناآمادگی جسمانی و ... فرانسیس را نیز در نظر بگیریم - بنابراین با توجه به ناموفق ماندن توپچی ها در پرس خط میانی یونایتد، کلورلی و اندرسون زمان لازم برای به گردش در آوردن توپ و ارسال آن به خط حمله را مهیا شده می دیدند.
مشکل دوم جلو بودن خط دفاعی بود، امری که در هنگام عدم پرس کافی بر روی توپ به مثابه خودکشی می ماند. اما این مشکل زمانی نمود پیدا کرد که شاهد ناهماهنگی چهار دفاع آرسنال بودیم، به شکلی که دو مدافع جلوتر می ایستادند و دو مدافع دیگر عقب تر! این ناهماهنگی در حفظ خط آفساید بود که باعث شد تا در مقاطعی از بازی یونایتد به راحتی از خط دفاع عبور و گلزنی کند. گل نانی نمونه ی واضح این مشکل دفاعی می تواند باشد. در برخی مواقع، یکی از مدافعین پشت دیگر بازیکنان خط دفاع می ماند و بالاجبار تصمیم به تکل کردن می گرفت، امری که باعث شد تا جنکینسون دو کارته و از زمین مسابقه اخراج شود.
یونایتد به طور معمول چشم نواز ظاهر شد و کیفیت ضربات آخرشان فوق العاده بود، اما آن ها لازم نبود که عالی بازی کنند. کیفیت و دقت پاسکاری آن ها در شکست 3-0 تاتنهام و 3-2 منچسترسیتی به مراتب بهتر از امروز بود. بعضی از گل هایشان مثل شوت پارک جی سونگ و یا ضربه ی سر ولبک ثمره ی داشتن زمان و فضای زیاد در تصمیم گیری و شوت زنی بود. گل های رونی به خاطر خطاهای توپچی ها به ثمر رسید. شوت های یانگ فوق العاده بودند اما اگر باز به دنبال دلیل باشیم، دو گل او بدون تردید از روی غفلت مدافعین بود و سؤال پیش می آید که چرا آن ها به یک چنین بازیکن راست پایی اجازه دادند تا به این راحتی به عمق نفوذ کند و توسط پای تخصصیش گلزنی کند. در مجموع همه چیز بر ضد آرسنال پیش رفت.
اشـتباهات اساسی
برجسته ترین نکات موجود در نمودارهای زیر از نواحی پایه ای که مفاهیم پایه ای فوتبال از آن جا پایه گذاری می شود برداشت شده است. یونایتد 64% از تکل هایش را توانست با موفقیت انجام دهد در حالی که آرسنال در 45% تکل هایش موفقیت آمیز بود.
مثال دیگر این است که با وجود اینکه توپ بیشتر در محوطه ی آرسنال به گردش در می آمد، یونایتد توانست شش شوت را بلاک کند، در حالی که آرسنال تنها یک شوت بلاک شده در محوطه ی خودش داشت.