شب شعر

برايم بنويس، چه تنت هست؟ لباست گرم است؟
برايم بنويس، چطوري ميخوابي؟ جايت نرم است؟
برايم بنويس، چه شکلي شده اي؟ هنوز مثل آن وقت ها هستي؟
برايم بنويس، چه کم داري؟ بازوان مرا؟
برايم بنويس، حالت چطور است؟ خوش مي گذرد؟
برايم بنويس، آن ها چه مي کنند؟ دليريت پا برجاست؟
برايم بنويس، چه کار ميکني؟ کارت خوب است؟
برايم بنويس، به چه فکر مي کني؟ به من؟
مسلماً فقط من از تو مي پرسم!
و جواب ها را مي شنوم که از دهان و دستت مي افتند
اگر خسته باشي، نمي توانم
باري از دوشت بردارم.
اگر گرسنه باشي، چيزي ندارم که بخوري.
و بدين سان گويا از جهان ديگري هستم
چنان که انگار فراموشت کرده ام. برتولت برشت

در حالی که ما نیز آگاهیم
حتی نفرت از فرودستان هم
چهره را زشت میکند
حتی خشم از ستم نیز
صدا را خشن می سازد
نتوانستیم خود،انسان باشیم... [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

غصه نخور مسافر
غصه نخور مسافر اینجا ما هم غریبیم
از دیدن نور ماه یه عمره بی نصیبیم
فرقی نداره بی تو بهارمون با پاییز
نمی بینی که شعرام همه شدن غم انگیز ؟
غصه نخور مسافر اونجا هوا که بد نیست
اینجا ولی آسمون اشک ریختنم بلد نیست
غصه نخور مسافر فدای قلب تنگت
فدای برق ناز اون چشای قشنگت
غصه نخور مسافر تلخه هوای دوری
من که خودم می دونم که تو چقد صبوری
غصه نخور مسافر بازم میای به زودی
ما رو بگو چه کردیم از وقتی تو نبودی
غصه نخور مسافر غصه اثر نداره
از دل تو می دونم هیچکی خبر نداره
غصه نخور مسافر رفتیم تو ماه اسفند
اردیبهشت که بیاد تو برمیگردی ٬ لبخند
غصه نخور مسافر تولد دوباره
غصه نخور مسافر غصه نخور ستاره
غصه نخور مسافر غصه کار گلا نیس
سفر یه امتخانه به جون تو بلا نیس
غصه نخور مسافر تو خود آسمونی
در آرزوی روزی که بیای و بمونی مریم حیدر زاده

یکی بود یکی نبود، اونی که بود تو بودی و اونی که نبود من بودم !

یکی داشت و یکی نداشت، اونی که داشت تو بودی و اونی که تو رو نداشت منبودم!

یکی خواست و یکی نخواست، اونی که خواست تو بودی اونی که بی تو بودن رونخواست من بودم!

یکی آورد و یکی نیاورد، اونی که آورد تو بودی اونی که جز تو به هیچ کسایمان نیاورد من بودم !

یکی برد و یکی باخت، اونی که برد تو بودی اونی که دل به تو باخت من بودم!

یکی گفت و یکی نگفت، اونی که گفت تو بودی اونی که " دوست دارم" رو به هیچ کس جز تو نگفت من بودم!یکی ماند و یکی نماند، اونی که ماند تو بودیاونی که بدون تو نماند من بودم

لعنتبه تمامی قانون های دنیا
چونهیچ قانونی تو دنیا نیست که بگه :
شکستندل آدم ها پیگرد قانونی دارد

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده ها جا زد و رفت

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است ،
باش فردا ، که دلت با دگران است !

تو را توش هنر می باید اندوخت // حدیث زندگی می باید اموخت

.

اگر دستانم را بشکنند با اشک چشمانم

اگر چشمانم را کور کنند با نفسهایم

اگر نفسم را ببرند با قلبم

و اگر قلبم را پاره پاره کنند با خون جگرم خواهم نوشت:

دوستت دارم، دوستت دارم و دوستت دارم . . .

در میان برگ های زرد

تاب مي خورم

تاب مي خورم
مي روم به سوي مهر

مي روم به سوي ماه
در كجا به دست كيست
بند گاهواره ام ؟
برگهاي زرد
برگهاي زرد
روي راهي از ازل كشيده تا ابد
مثل چشم هاي منتظر نگاه ميكنند
در نگاهشان چگونه بنگرم
چگونه ننگرم ؟
از ميانشان چگونه بگذرم
چگونه نگذرم ؟

به چشمانت :
ياد بده هر كسي ارزش ديدن ندارد
ياد بده كه به چشم به راه بودن عادت نكند
ياد بده كه به در خيره نماند
ياد بده كه براي هر كسي بيخواب نشود

به زبانت :
ياده بده به هر كسي نگويد دوستت دارم
به لبانت:ياد بده هركسي ارزش بوسيدن ندارد
به پاهايت :

ياد بده هر راهي ارزش رفتن ندارد
به آن دو بياموز كه به رفتن عادت نكند
به دستانت :
ياد بده كه هردستي ارزش لمس كردن را ندارد
به قلبت :
بياموز هميشه عاشق باشد ولي عاشق هر كسي نباشد !