نمایش نسخه قابل چاپ
کسی نیست
که دست هایش کلمه بریسد!
کسی نیست
که خنده هایش
میخ از تابلوی دل بر دیوار ِ سینه بر کَند!
کسی نیست
که غروب ها
قدم هایش شعر بکارد
بر کفِ خیابان ها!
و آدم اینجور وقت ها
دلش می خواهد هیچ کجا نباشد!
سعی نکن بخندانی ام!؛
از آن وقت هایی ست
که دلم می خواهد هیچ کجا نباشم.....!!
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها
حافظ
امروز که نوبت جوانی من است
می نوشم از انکه کامرانی من است
عیبم مکنید گرچه تلخ است خوش است
تلخ است از انکه زندگانی من است
انان که اسیر عقل تمییز شدند
در حسرت هست و نیست ناچیز شدند
رو با خبرا تو اب انگور گزین
کان بی خبران به غوره میویز شدند
ای صاحب فتوی ز تو پرکارتریم
با این همه مستی از تو هوشیار تریم
تو خون کسان خوری و ما خون رزان
انصاف بده کدام خونخوار تریم
شیخی به زن فاحشه گفتا مستی
هر لحظه به دام دگری پا بستی
گفتا شیخا هر انچه گویی هستم
ایا تو چنان که می نمایی هستی
خیام
دلا در عشق تو صد دفترستم
که صد دفتر ز کونین ازبرستم
منم آن بلبل گل ناشکفته
که آذر در ته خاکسترستم
دلم سوجه ز غصه وربریجه
جفای دوست را خواهان ترستم
مو آن عودم میان آتشستان
که این نه آسمانها مجمرستم
شد از نیل غم و ماتم دلم خون
بچهره خوشتر از نیلوفرستم
درین آلاله در کویش چو گلخن
بداغ دل چو سوزان اخگرستم
نه زورستم که با دشمن ستیزم
نه بهر دوستان سیم و زرستم
ز دوران گرچه پر بی جام عیشم
ولی بی دوست خونین ساغرستم
باباطاهر
شیشه نازک احساس مرا دست نزن،
چندشم می شود
از لکه احساس دروغ!!!
دلم تنگ است ... دلم اندازه ی حجم قفس تنگ است ...
دلم چون شعله ای افروز و سوزان, میان سینه ام چون شمع گشتست ...
نمیدانم چه بد کردم در این تکرار هستی ... که الله هم مرا از یاد بربست ... …
بر منتظرین مژده بده منتظر آمد
از مهد بقا مهدى ثانى عشر آمد
ای منتظران گنج نهان می آید
آرامش جان عاشقان می آید
بر بام سحر طلایه داران ظهور
گفتند که صاحب الزمان می آید
__________________
ای تیر نگاهت به دل زار کجاییای روی گلت شمع شب تار کجاییآرام و قرار دل بی تاب و شکیبمآرام وقرار دل بیمار کجاییگویم به که مانی که خلایق بشناسنددر مشکل من فاطمه رخسار کجاییهر جا که تو هستی دل حسرت زده انجاستخود گو به من خسته گو ای یار کجایی
من ظاهر هستی ونیستی دانم
من باطن هر فراز وپستی دانم
با این همه از دانش خود شرمم باد
گر مرتبه ای ورای مستی دانم
من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشید بار تن نتوانم
من بنده ی آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر! من نتوانم
ای مفتی شهر از تو پر کار تریم
با این همه مستی از تو هشیار تریم
توخون کسان خوری و ما خون رزان(درخت انگور)
انصاف بده کدام خون خوار تریم
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
بیا ساقی آن می که حال آورد
کرامت فزاید کمال آورد
به من ده که بس بی‌دل افتاده‌ام
وز این هر دو بی‌حاصل افتاده‌ام
بیا ساقی آن می که عکسش ز جام
به کیخسرو و جم فرستد پیام
بده تا بگویم به آواز نی
که جمشید کی بود و کاووس کی
بیا ساقی آن کیمیای فتوح
که با گنج قارون دهد عمر نوح
بده تا به رویت گشایند باز
در کامرانی و عمر دراز
بده ساقی آن می کز او جام جم
زند لاف بینایی اندر عدم
به من ده که گردم به تایید جام
چو جم آگه از سر عالم تمام
دم از سیر این دیر دیرینه زن
صلایی به شاهان پیشینه زن
حافظ