هیـچ شکی نیست که تـوانـایی بعضی از بـازیکنانی که از آکـادمی کـربی (Kirkby) بیرون آمدند، مثل پـائول اندرسون (Paul Anderson) از نـاتینگهام فـارست، جـک هـابز (Jack Hobbs) از لسیسـتر و آدام همیـل (Adam Hammill) از بـارنزلی - که نمـایش فوق العـاده اش در رقـابت های دست یک این فصل بـاعث شده تـا نظر تیم هـای بزرگ انگلیسی به او جـلب شود - همه ثـابت کننده ی این هستند که زندگی بعد از لیورپول بـا تجربه ی مثبتی می تواند همراه باشد. فرصت هـایی که ارزش آنها را در آنفیلد نشـان بدهد، در زمـان بنیتز وجود نداشت.
بهترین راه برای ترفیع یـافتن بازیکنان آکـادمی، بازی کردن برای تیم ذخیره ی بـاشگاهشان است امـا پـافشـاری بنیتز بر روی ورود بازیکنان خـارجی بـاعث شد تـا تعداد کثیری از بازیکنـان جـوانی که در رقـابت های جـام حـذفی جـوانان قهرمان شده بودند تیم را ترک کنند. از زمـانی که رافـائل اسپـانیایی تیم را ترک کرده همه چیز تغییر یافته و آینده ی نـوجوانان تـوانمند لیورپولی، آینده ی روشن تری را برای بـاشگاه فراهم ساخته.
یک نشـانه از انقلاب قرمزهـا در دیدار ذخیره هـا برابر اورتون نمـایان شد: در آن دیدار هـشت بازیکن انگلیسی بازی می کردند که چهـار نفر از آنهـا - مـایکل رابرتس (Michael Roberts)، جـان فلنگان (John Flanagan)، استیو آیروین (Steven Irwin) و کـانر کودی (Conor Coady) - در لیورپول به دنیـا آمده بودند. در چنین دیدارهـای مشـابهی که فصل پیش انجـام می شد، تنها چهره ی چهار انگلیسی دیده می شد.
افسـانه ی آنفیـلد، آقـای دیوید فیرکلاف (David Fairclough)، مهـاجم لیورپولی که از مرحله ی جـوانان بـاشگاه تـا کسب دو قهرمانی اروپـایی تحت نظر بـاب پِیزلی (Bob Paisley) رسیده بود، در این مورد مدعی شده که قرمزها بعد از استراتژی تحمیلی بنیتز که به مانند دستبندی بر دستهای مربی آکـادمی لیورپول آقای جـان مگمهن (John McMahon) نقش بسته بود، قصد دارند تمرکزشـان را به جهت گسترش تولید بازیکنان محلی متمرکز سـازند. در این میـان فیرکلاف که در حـال حـاضر در تلویزیون لیورپول خدمت می کند متوجه این موضوع شده که هـواداران بـاشگاه ترس از کمبود ستاره ی محـلی دارند اما او مطمئن است که این وضعیت بهبود خواهد یافت.
فیرکلاف به شبکه ی ورزشی ESPN گفت:" کمبـود بازیکنان متولد شده ی لیورپولی در ترکیب اصلی مأیوس کننده است. اگر اهل لیورپول بـاشید، به این فکر فرو می رویم که 'ما به لیورپولی هـای بیشتری نیاز داریم. بازیکنانی که متعلق به خودمان هستند.' اما ممکن بود بعضی ها مدعی شوند که فوتبـال تغییر کرده است و این یک ورزش جهـانی است، اما من فکر می کنم که با وجود چنین عقیده ای هنوز هم خواستار بازیکنان محلی هستیم. چـه در لیورپول باشد چـه در نیوکـاسلی که اندی کرول خط حمله ی آنها را رهبری می کند. اگر یک سـتاره دیگری مثل رابی فاولر (Robbie Fowler) یـا استیون جرارد به تیم اضـافه شود، هـواداران تیم فوق العـاده خوشحال خواهند شد.
فکر نمی کنم که بـاشگاه در طول ده سـال اخیرش طبق راه و روش روشنی که آینده ی جوانان را تضمین می کند حرکت کرده باشد. اینکه برنـامه های آکـادمی بـاشگاه با تفکرات سرمربی یکسان نباشد بسیـار مأیوس کننده است. می دانم که تأسیسات استیو هـایوی (Steve Heighway)
[ هم تیمی سـابق فایکلو در لیورپول و مدیر آکـادمی از سـال 1989 تـا 2007 ] بی نتیجه مـانده است و او را نیز مأیوس کرده چراکه بـاشگاه شـاهد موفقیت های زیادی در زمینه ی رقـابت های جوانان بود اما هیچ گونه تشـویق و دلگرمی صرف جوانان نشد.
آدام همیلی یک نمونه ی نـوعی است. او جـام حـذفی جـوانان را در سـال 2006 بـالـا سر بُرد اما سـال پیش تیم او را ترک کرد و حتی فرصتی هم برایش در ترکیب اصلی مهیا نشد. حـال او در بـارنزلی است و درآنجـا می درخشد. او شخصیت و توانایی داشت که به وسیله ی آن خودش را مطرح کرد اما ما از آن آگاه نبودیم، او توانـایی های عظیمی داشت. زمانی که بازی او را نگاه می کنید، او هیجان انگیز است. همیل توسط بنیتز به خـاطر شخصیتش به عنوان بازیکن آزاد رها شد. اما او تنها یکی از بازیکنانی است که ما از دست داده ایم و حـال به نظرمان آمده. بازیکنان دیگری هم بودند، کسـانی که از تیم به بیرون پرت شدند، بازیکنانی که می توانستند در زمان روی هـاجسون بیشتر در ترکیب اصلی استفاده شوند.
سیـاست نقل و انتقـالـات تیم ذخیره هـایمان تحت نظر بنیتز بسیـار احمقانه بود. ترکیب ذخیره هـا مملوء از بازیکنان خـارجی شده بود. سـال پیش می توانستید وضعیت ذخیره هـای بـاشگاه را نگاه کنید، حدود 8-9 بـازیکن خـارجی در تیم بودند که حـتی تا میلیون ها سال دیگر هم نمی توانستند در سطح لیورپول شوند. افرادی مثل نـیتن اکلستن (Nathan Eccleston) حتی فرصت بازی در تیم ذخیره ها را هم پیدا نمی کردند چراکه پسـران خـارجی در اولویت بودند."
حضـور اکلسـتن، جـانجو شلوی (Jonjo Shelvey)، جِی اسپیرینگ (Jay Spearing) و مـارتین کلی (Martin Kelly) در ترکیب اصلی لیورپول در این فصل، قدمی مثبت به سوی پرورش استعـدادهای خـانگی محسوب می شود. حـال هـواداران از پیشروی اسپرینگ و کِلی که هردو در مرسی سـاید به دنیـا و رُشد کرده اند، بسیـار خوشحـال هستند. اما با وجود رضـایت فیرکلاف از پیشرفت تیم در راستـای پرورش جوانان انگلیسی، اعلام کرده که دو نفر از امیدهـای اصلی بـاشگاه، دنی پـاچکو (Dani Pacheco) و سـوسُ (Suso) ـی بازیسـاز؛ اسپـانیایی هستند.
" من تمـامی دوران دنی را در لیورپول دیده ام و او توانـایی بسیـار بالـایی دارد. او بسیـار مهیج است و همیشه او را با مسی مقـایسه می کنم، او بازیکن مستعدی است و زمانیکه در جـایی از بازی به بمب بست برخورد کند ممکن است شـاهد ابداع ها و حرکات جدیدش باشیم. با نمایش های فوق العـاده ی سـال پیشش، او تأثیر بزرگی روی احسـاسات هواداران و من گذاشت و فکر می کنم که حـال هواداران دوست دارند تـا بیشتر از او بازی ببینند.
[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
دنی پـاچکو در رقـابت های زیر 19 سـاله ی قهرمانی اروپـا
در سال 2010 برای اسپـانیا تأثیر بسـزایی داشت
به نظر من شخصی مثل او که می تواند جمعیت حـاضر در ورزشگاه را به وجد در بیاورد لـایق این است که برای ترکیب اصلی بیشتر بازی کند. فکر کنم امسـال کمی بدشـانس بود چراکه به عنوان جنـاح راست در دو بازی نورفمپتون و استوا بوخـارست به میدان فرسـتاده شد. در آن دو بازی او مثل مـاهی بود که از آب دورش کرده اید. در حقیقت او باید پُشت یک مهـاجم بازی کند، دقیقاً همـانجـایی که در رقـابت های قهرمـانی اروپای زیر 19 سـاله هـا برای اسپـانیا درخشید."
تغییراتی که توسط هـاجسـون و مگمهن تـاکنون ایفـا شده، قـابل تقدیر هستند. فوتبـال نتـایجی است که بر پـایه ی تجـارت استوار شده و شکست سـتاره هـای جوان لیورپولی برای ایجـاد تغییراتی مشهود درپی فصلی سخـت نشـان از این است که تیم باید راه طولانی را سپری کند تـا هـواداران رویای اینکه اسپرینگ و کِلی به مـانند جرارد و کرگر جـام قهرمـانان اروپـا را بالـای سرشـان ببرند، در سر بپرورانند.
