یادمه یه بار پسر خاله ی کوچیکم بهم یه حرفی زد که به غرورم برخورد باهاش دعوا کردم.(دعوای لفظی).پدرم حرفی بهم زد که وقتی بهش فکر کردم دیدم بهترین حرف ممکن دراون لحظه بود براهمین آویزه ی گوشم کردم.
پدرم گفت: فرق بچه ها با انسان های بالغ اینه که بچه ها در رویاهای خود غرقند چشم هاشون رو بروی حقایق بستند. طبیعیه حرفی که میزند خالی از منطق و برخاسته از قوه ی تخیل آن هاست به همین دلیل اسم حرف هایشان حرف های بچه گانست و یه آدم بالغی مثل تو نباید از حرف های بچه گانه ناراحت بشه.
الآن که طرفدارای بارسلونا رو میبینم یاد پسر خاله ی 7 ساله ام میفتم و میفهمم که پدرم هیچ وقت بیهوده حرفی نزد.هیچ وقت.
