بغض فرو خورده ، فریاد لیاقت
اکثر طرفداران یووه (مخصوصاً تیفوسی هایی که به جز یووه طرفدار هیچ تیم دیگه ای نیستن) عموما هوادار تیم ملی ایتالیا هم هستن و بعد از قهرمانی جام جهانی 2006 ، همه سرمست از کسب چهارمین ستاره بودیم که یه دفعه قضیه کالچوپولی مطرح شد و مثل آبسردی بود بر آتش هر یووه ای ... همه منتظر بودیم ببینیم آیا امکان داره بهترین تیم لیگ و سایرین مثل میلان و لاتزیو و ... رو بفرستن دسته دو ، که با نهایی شدن رأی دیدیم که این فقط یووه بود که هم جوره مجازات شد هم کسر امتیاز هم سقوط به دسته پایین تر هم ... و در پی این رأی خیلی از ستاره ها از جمله کاپیتان ایتالیا در جام جهانی از تیم جدا شدن ؛ کاناوارو ، زامبروتا ، پاتریک ویرا ، زلاتان تازه به اوج رسیده ، و ... مهمترین شون مربی تیم کاپلو و مدیری به نام موجی ، همه رفتن و یووه موند و فقط 5 تا از بازیکنای مهمش و البته با شرف و با غیرتش : بوفون - دل پیرو - کامورانزی - ترزگه و ندود
کی میتونه به جز یه یووه ای متعصب بفهمه که ما چی کشیدیم . کی میتونه بفهمه زخم زبون خوردن از دیگران چیه ، کی میتونه درک کنه توی دل یه یووه ای چی بوده ؟ ... تیمت 29 تا قهرمانی داشته ، یه مربی و یه مدیر بی نظیر داشته ، تیمت بهترین بازیکنان رو داشته "ترکیب اون موقع" :
--------------------بوفون-----------------
زامبروتا------کانا--------تورام--------زبینا
ندود--------ویرا-------امرسون-------کامو
-----دل پیرو(موتو)----زلاتان(ترزگه)------
تیمت در اوج بوده و آقایی در ایتالیا و اروپا ... ولی حالا شده مثل یه خونه بعد از زلزله !! جز 4، 5 تا از ستون های محکم همه چی خراب و ویران شده ...
ولی به جرات میگم (لااقل در مورد خودم و بچه های اینجا و فروم یووه و دوستان خودم) که ما تیفوسی ها حتی یک بار هم به این موضوع فکر نکردیم که بریم هوادار یه تیم دیگه بشیم و یا حتی پیش خودمون نگفتیم که کاشکی از اول هوادار یه تیم دیگه بودیم و... برعکس همه مون مثل قبل بلکه با احساس مسئولیت و انگیزه بیشتر با تیم مون موندیم (البته این غیرت و عشق و وفاداری ، حتماً و حتماً و مطمئناً در همه دنیا از تورین و خود ایتالیا تا سومالی و جزایر سلیمان برای طرفدار یووه بوده) و ...
(نشونه و نمونه این وفاداری و عشق هوادار رو میتونیم در بازی مقابل لچه ببینیم ، بوفون یه اشتباهی کرد که شاید باعث از دست رفتن قهرمانی میشد اون هم در این موقعیت حساس ... ولی هیچ کدوم از طرفدارا نه تنها ذره ای از بوفون انتقادی نکردن بلکه همه یکصدا ازش حمایت کردن و همه یکپارچه می گفتن فدای سرت ... این نوع برخورد رو کمتر جایی می شه دید!)
ادامه داستان رو همه میدونیم که تیم یک سال در سری بی با مربی گری دشامپ بازی کرد و بعد هم اومد سری آ و ... تا امسال هم در میانه های بالای جدول بود ، یه مقاطعی میرفت بالا ، ولی دوباره برمیگشت همون وسط ...
ولی امسال کنته اومد و کاری کرد که عقده های فرو خورده و زخم های باز مونده به یک باره تبدیل به یک فریاد بشه ...
خیلی ها مون بعد از بازی یکشنبه ، گریه کردیم و داد زدیم و هوار کشیدیم ، این همون دردی بود که چیزی حدود 6 سال با خودمون اون گوشه دل خون مون داشتیم و حالا احسال میکردیم اون حقی که به نامردی ازمون گرفتن خودمون با شرافت و با غیرت و با وفاداری و با ایستادگی و با تلاش پس گرفتیم ...
این بار قهرمانی ما یه معنای دیگه داشت ، تیم بزرگ یووه برگشته و بازگشتش با نصب سومین ستاره روی پیراهن پر افتخارش همراه شده ...
ما برای این پایمردی ها و تحمل این بی مرامی ها پاداش بزرگی رفتیم ، ما هرگز پشت تیم مون رو خالی نکردیم و حالا می بینیم که این عشق یه طرفه نبوده و این صبر ، جواب داده ... یوونتوس هم عاشق ما بوده و با کسب سومین ستاره و قهرمانی ای با رکوردهای باور نکردنی ،با بازی های فراموش نشدنی و نتایج شگفت انگیز لیاقتی دوطرفه رو هویدا کرده ...
یوونتوس لیاقت این شکر خنده رو داشت ، و یوونتوسی هم لیاقت بالانشینی
پایان
★★★