دانشنامه بارسلونا "همه چیز درباره بارسلونا"

سلا م به همه ی اون کسانی که عاشق فوتبال بارسلونا هستند.
من این قسمت رو گذاشتم تا دوستداران بارسلونا بدونند چه تیمی رو بهش عشق می ورزند.:hihi: تا هر چی از این مطالب خواستند استفاده کنند.
از عزیزانی که مایل به قرار دادن مطلب در اینجا هستند خواهش میشود که لطفا مطالب را با منبع ارسال کنید.

از عزیزانی که ما را در این کار یاری کنند تشکر می کنیم.

نام کامل باشگاه: باشگاه فوتبال بارسلونا (Fútbol Club Barcelona)

لقب: آبی اناری
تاریخ تاسیس: 19 نوامبر 1899
نام ورزشگاه: نوکمپ
گنجایش: 98,772

مدیرعامل: خوان لاپورتا
سرمربی: جوزپ گواردیولا
لیگ: لالیگا
آدرس اینترنتی: http://www.fcbarcelona.com/web/english/
پر گل ترین برد: بارسلونا10-1 خیمناستیک
بدترین باخت: بارسلونا 1-12 اتلتیک بیلبائو
بهترین گلزن تاریخ: سزار رودریگز(235)
افتخارات:
داخلی:

19بار قهرمانی در لالیگا
25بار قهرمانی در جام حذفی
7قهرمانی در سوپر کاپ
2قهرمانی در لیگ کاپ
اروپایی:
3قهرمانی در لیگ قهرمانان
4قهرمانی در جام یوفا
2قهرمانی در سوپر کاپ اروپا

جهانی:
1 بار قهرمانی در جام باشکاه های جهان(2009)

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]

تاریخچه اف سی بارسلونا

در تاریخ 29 نوامبر 1899، هانس گمپر به همراه یازده نفر از مشتاقان فوتبال، ورزشی كه در این قسمت از دنیا هنوز تا حد زیادی ناشناخته بود، باشگاه فوتبال اف سی بارسلونا را تاسیس كرد.
او هرگز نمی توانست عظمتی را كه ابتكارش به آن تبدیل خواهد شد، تصور كند. اف سی بارسلونا در طی تاریخچه بیش از صدسالش، به طور ویژه ای در هر محیطی رشد كرده و به چیزی به مراتب فراتر از یك باشگاه تبدیل شده است تا شعار «فراتر از یك باشگاه» بارسا را به واقعیت تبدیل كند.

بارسا برای میلیون ها نفر در سراسر دنیا، به سمبلی برای هویتشان، نه تنها در زمینه ورزش، بلكه در محدوده جامعه، سیاست و رسوم، تبدیل شده است. در طول سخت ترین دوره های زمانی، بارسا معیاری به عنوان مظهر كاتالونیا و اشتیاق مردم كاتالان برای آزادی بود. سمبلی كه تا امروز به سمت رابطه نزدیك تر با ویژگی باشگاه و اعضای آن پیش رفته است. بارسا درون بافت اسپانیا به عنوان یك باشگاه آزاد و دموكراتیك دیده می شود و در سراسر دنیا با اهداف دوستانه به ویژه در مورد كودكان، به وسیله ی توافق برای حمایت از یونیسف، شناخته شده است.

در طی یك قرن كامل، اف سی بارسلونا از میان لحظات افتخار و رنج عبور كرده است. دوره هایی از درخشش و دوره هایی دیگر توام با موفقیت كمتر، پیروزی های حماسه آفرین و مغلوب شدن های همراه با فروتنی؛ اما تمام این لحظه های مختلف كمك كرده اند تا هویت باشگاهی را مشخص كنند كه در راستای طبیعت منحصر به فردش، در جهان بی همتا به شمار می آید.

به دلیل وجود پیشینه بیشتر از صد سال، طبیعتا دوره های زیاد و گوناگونی در هر دو زمینه ورزشی و اجتماعی، وجود داشته است. در سال های آغازین تاسیس باشگاه (1899-1922)، تا ساخت ورزشگاه لس كرتس، بارسا باشگاهی به شمار می رفت كه باید خود را از تمام تیم های دیگر در بارسلونا متمایز كند و به همراه شهر به عنوان یك واحد كلی دست یابد. بارسا به زودی باشگاه اصلی در كاتالونیا شناخته شد و با حس هویت ملی كاتالان كه در حال رشد بود، متحد شد.

از لس كرتس تا نیوكمپ (1957-1922) ، باشگاه وارد دوره ی متفاوتش شد. کانون هوادارانش برای اولین بار 10.000 عضو پذیرفت و این در حالی بود كه فوتبال به یك پدیده تبدیل شد و شكل حرفه ای به خود گرفت؛ و این در سال هایی بود كه اسطوره هایی چون آلكانتارا و سامیتیر پدید آمدند. اما به علت مشكلات اصلی و جنگ غیر نظامی و درون كشوری اسپانیا و دوران پس از جنگ، باشگاه مجبور بود تا از عهده شرایط ناخوشایند بر آید. از جمله این ناملایمتی ها، ترور رئیس باشگاه، خوزه سونیول در سال 1936 بود. كسی كه بیش از همه شعار «ورزش و شهروندی» را رواج داده بود. اما باشگاه به بقایش ادامه داد و دوره ای از بهسازی های ورزشی و اجتماعی به شكل نیوكمپ شكل گرفت كه این پیامد با آمدن لادیسلاو كوبالا كه به شدت تاثیر گذار بود، مصادف شد.

از تاسیس نیوكمپ تا جشن هفتاد و پنجمین سالگرد (1957-1974) ، بارسا از نتایج متوسطی كه به دست آورد، رنج برد اما با موجودیتی كه یكپارچه شده بود و با رشد دائم اعضا و یك بهبود آهسته اما پیوسته، علیرغم بداقبالی ها، همراه بود. یك هیجان خاص كه برای اولین بار در عبارت «بارسا، بیش تر از یك باشگاه» ظاهر شد، توسط مدیر باشگاه نارسیس دِ كارراس اعلام شد. انجمنی كه تحت مدیریت آگوستی مونتال اداره می شد، بازیكنی را به بارسا آورد كه تاریخ باشگاه را عوض كرد، یوهان كرایف.

از جشن هفتاد و پنجمین سالگرد تا جام اروپایی (1974-1992) ، باشگاه شاهد تبدیل گفتگوی باشگاه ها به دموكراسی بود. شروع مدیریت بلند مدت خوزه لوئیس نونیز، توسعه نیوكمپ در شرایط جام جهانی 1982 و پیروزی جام برندگان جام در سال 1979، یك موفقیت بزرگ نه تنها در عرصه ورزش، بلكه در در اجتماع، به همراه افزایش چشمگیر و مثال زدنی پشتیبانان بارسا، اتحاد پرچم كاتالان و بارسلونا را به اروپا نمایاند. كرایف بازگشت، این بار به عنوان مربی و چیزی را كه بعد ها با نام «تیم رویایی» (Dream Team) شناخته شد، به وجود آورد كه افتخار نهایی و شكوهمندش فتح جام اروپایی در ومبلی (1996) بود كه به لطف گل معروف كومان به دست آمد.

ار ومبلی تا پاریس (1992-2006) ، زمانی بود كه جدیدترین پیشرفت اخیر باشگاه میان دو عدد از بزرگترین دستاوردهایش رخ داد. قهرمانی در اروپا! دوره طولانی ریاست خوزه لوئیس نونیز به پایان رسیده بود و باشگاه بهترین پتانسیلش را در طی جشن یك صد سالگی خود نشان داد. در ادامه ی مدیریت خوان گاسپارت (2000-2003)، انتخابات ژوئن 2003 خوان لاپورتا را به دفتر ریاست آورد و موجب گسترش اجتماعی جدیدی شد كه با به دست آوردن 150.000 عضو و موفقیت های بیشتر در زمین بازی از جمله دو عنوان لالیگا و بردن لیگ قهرمانان در پاریس همراه بود.

ابهت باشگاه فوتبال بارسلونا، به همراه فاكتورهای بسیار زیاد دیگر، به وسیله ی لیست افتخارات تحسین برانگیزش تعریف شده است. تعداد كمی از باشگاه های سرتاسر دنیا، موفقیت هایی تا این حد گوناگون را به دست آورده اند. جام میان قاره ای، تنها جایزه پیروزی است كه تاكنون به موزه ی باشگاه راه نیافته است؛ بنابراین دو جام اروپایی كه در ومبلی (1992) و پاریس (2006) فتح شده اند، بزرگترین سربلندی و لذت باشگاه باقی مانده اند. این ها بهترین لحظات بارسا در صحنه قاره ای هستند. اما باشگاه، این افتخار را نیز به همراه خود دارد كه تنها تیمی است كه در تمام دوره های رقابت ها میان باشگاه های اروپایی، از زمانی كه برای اولین بار در سال 1955 به وجود آمده، حضور داشته است. موفقیت های زیاد بارسلونا در اروپا شامل شناخته شدن به عنوان «پادشاه جام برندگان جام»، به علت ركورد فتح این عنوان در 4 دوره، نیز می شود.

به علاوه، اف سی بارسلونا، 3 بار جام جوانمردی Fairs Cup ( تورنومنتی كه اکنون به عنوان جام یوفا شناخته می شود) را نیز در سال های 1958، 1960 و 1966 كسب كرده است. در سال 1971، بارسا جایزه ویژه برد مسابقه ای را كسب كرد كه میان خودشان، به عنوان اولین پیروز این رقابت ها و لیدز یونایتد، به عنوان آخرین پیروز این رقابت ها، برگزار شد. اما بارسا نه تنها اروپا را بلكه رقابت های اسپانیایی به ویژه جام ملی (حذفی)، Copa del Rey، را كه 24 بار و بیشتر از سایر باشگاه ها فتح كرده اند، تحت نفوذ دارد.

لیگ اسپانیا به طور مرسوم یكی از رقابت هایی است كه بردنش برای بارسا جزء سخت ترین ها به شمار می رود. اما به لطف ویژه برخی از فصل های دهه 1990، دهه ای كه در آن 6 قهرمانی به دست آمد و دو قهرمانی دیگر در طی دو سال، باشگاه فوتبال بارسلونا تا كنون 18 بار عنوان قهرمانی لالیگا را به دست آورده است.

تذکر: حتما به لینک هایی که درون متن آمده است، مراجعه کنید تا بخش های مختلف تاریخچه بارسا را مطالعه نمایید.

منبع: [برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
مترجمین: اقلیما معنوی - سام فروهش

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
یک متر و نود یک سانتی متر بلندای قامت اوست. همه او را با پاتریک ویرا ستاره تکرار نشدنی دنیای فوتبال مقایسه میکنند! در تقابل بارسلونا و منچستر یونایتد در بالاترین و با کیفیت ترین مسابقه فوتبال در سال 2009 در پستی غیر از پست تخصصی خود قرار میگرد و در مقابل مهاجمان منچستر به خوبی هر چه تمام تر در پست مدافع مرکزی می درخشد. اما بوسکتس بر او ترجیح داده میشود و توره جایگاه مشخص و قابل اطمینانی در میان اسپانیایی های خط مرکزی بارسا ندارد!

بازیکنی که رئالی ها او را نخواسته بودند پس از 5 فصل حضور در مایورکا به بارسا پیوست وبارها از کهکشانی های مادرید انتقام گرفت. بدون شک هواداران بارسا گلزنیهای اتوئو در ال کلاسیکو و بازیهای حساس را فراموش نخواهند کرد. ساموئل اتوئو تنها بازیکن تاریخبارساست که در دو فینال لیگ قهرمانان برای این تیم گل زنی کرده و تیمش رو به پیروزی رسانده است. 30 گل اتوئو در لالیگا نقشی اساسی در قهرمانی بارسا در فصل 2009-2008 داشته همچنین 6 گل او در 12 دیدار اروپایی نقشی بسزا در قهرمانی بارسا در معتبرترین رقابت های فوتبال باشگاهی دنیا یعنی لیگ قهرمانان اروپا داشته است.

گواردیولا بلافاصله پس از حضورش در رختکن تیم تصمیم به فروش شیر کامرونی میگیرد و در مقطعی اتوئو برای پیوستن به لیگ ازبکستان به این کشور سفر میکند، امااتوئو در کاتالان باقی میماند.

فصل قبل یکی از بهترین فصول تاریخ بارسا بود اتوئو بهترین گلزناین تیم رویایی بود اما در پایان فصل،خوان لاپورتا بالاخره اتوئو رو هم مثل رونالدینیو و دکو به بهانه عدم تمدید قراردادفروخت. آن هم به شکل بسیار تحقیر آمیز، اتوئو همراه با 46 میلیون یورو به اینترداده شد و در عوض زلاتان ابراهیموویچ را به نیوکمپ آوردند! انتقالی که باعث شد کسی دراینتر از ورود اتوئو خوشحال نشود و او را یک اخراجی بدانند. هر چند اتوئو برخلاف بقیه اخراجی های بارسا توانست با حمایت های مورینیو خودش را در تیم جدیدشاثبات کند. جالب اینجاست که عملکرد زلاتان در بارسا از عملکرد اتوئو در اینتیم بسیار ضعیف تر بوده است!

هیچ گاه مشخص نشد که چرا ژاوی ، اینیستا و یا پویول به عنوان ستاره شماره یک تیمشان مطرح نشدند و حاشیه ها در بارسا همیشه اطراف بازیکنان خارجی را فرا میگرد و میتوانند بازیکنان خارجی را به بالاترین درجه ممکن برسانند و یا اینکه آینده آنها رو تباه کنند!

هیچ گاه مشخص نمیشود که چه فرقی بین اشتباهات رافائل مارکز و ویکتور والدز دروازبانی که حتی به تیم ملی کشورش دعوت نمیشود وجود دارد! هانری در زمان خودش برای حضور در پست مهاجم کناری بارسا فوق العاده بود ، دنی آلوز نیز در هنگام پیوستن به بارسا یکی از بهترین مدافعان راست دنیای توپ گرد بود. اما مشخص نمیشود چرا با وجود دروازبان های فوق العاده عالی در سطح اروپا، والدز که حتی به عنوان دروازبان سوم هم به تیم ملی اسپانیا دعوت نمیشود باید سنگربان بارسلونای قدرتمند باشد! و رافائل مارکز به دلیل چند اشتباه نیمکت نشین میشود و فرصتی برای بازگشت بدو داده نمیشود.

بازیکنان آکادمی بارسا همیشه بدون حاشیه به کار خود ادامه میدهند، ستارهای بزرگ فوتبال جذب میشوند، محصولان آکادمی که معمولا اسپانیایی هستند کنار این ستاره ها بازی میکنند، رشد میکنند، قدرتمند میشوند، حال وقت خداحافظی با ستاره هایی هست که با حضور بوسکتس ها و پدرو ها سوخته به حساب می آیند ، ستاره های چون هانری و توره!!

هر چند که توره از کمترین فرصتی که برایش فراهم شده به بهترین نحو ممکن استفاده کرده اما تجربه ساموئل اتوئو بی شباهت به تجربه این آفریقایی نیست!

پیراهن شماره 10 را مرور کنیم، همیشه یک بازیکن خارجی در بارسا همه کاره میشود، تمام توجهات به اوست. محبوب ترین چهره باشگاه میشود، قیمت او دست نیافتنی میشود، باشگاه از او تمجید میکند، اما پس از چند فصل حضور در بارسا او نیز کم کم مورد انتقاد قرار میگیرد، پیراهن شماره 10 از او گرفته میشود و به فرد دیگری تعلق میگیرد، درست همانند حکایت پیراهن شماره 7 منچستر با اندکی تفاوت، پیراهنی که بر تن اریک کانتونا ، دیوید بهکام و کریستین رونالدو پوشیده شد و در فصل آخر حضور رونالدو در منچستر مشاهده کردیم که کل تیم منچستر برای درخشش رونالدو بازی میکردند و پس از خروج رونالدو، فضا برای درخشش وین رونی ایجاد شد!

اما پیراهن شماره 10 بارسا اندکی تفاوت دارد، فراموش نمیکنیم داستانهایی چون احتمال امضای قرارداد مریخی رونالدینیو با باشگاه چلسی انگلستان ، اما رونی آنقدر محبوب دل هواداران بود که با نوید روزهای درخشانتر در نیوکمپ باقی میماند، ولی به یکباره همه چیز دگرگون میشود و رونالدینیو مورد انتقاد قرار میگرد، گل زیبای او به ویارئال نیز تنها برای مدت کوتاهی میتواند شرایط را بر وقف مراد او کند، اماافت او به دلیل مصدومیت ها سر و صدا ها را بالا برده بود، کسی حاضر نیست به او فرصت بازگشت دهد و رونالدینیو زیر بار حملات همه جانبهمسئولان و طرفداران بارسا قرار گرفت.

رونالدینیوی رویایی تبدیل به بازیکنی شد کههیچکس او را نمیخواست و در نهایت با قیمتی ارزان تر از قرارداد آمائوری با یووه!!! راهی میلان شد، رونالدینیو این فصل تا حدودی توانسته به اوج بازگردد، ولیهمچنان خیلی ها او را بازیکنان تمام شده بارسا میدانند.

""وقتی اخبار مربوط به رونالدینیو و توهین هواداران به او را می خوانم،به یاد روزی می‌افتم كه در فرودگاه بارسلونا تصمیم گرفتم دیگر پایم را در كاتالونیانگذارم. رونالدینیو هم شرایطی را دارد كه در چند ماه آخر حضور خود در بارسلوناداشتم. گل‌های زیادی برای بارسلونا زده بودم؛ اما به خاطر چند بازی بدون گلزنی و یكمصدومیت ۳ ماهه، چنان منفور شدم كه یك غریبه تصور می كرد بزرگترین خیانت تاریخی رابه تیم آنها كرده ام."" اینها بخشی از سخنان شوستر در روزهای آخر حضور رونالدینهو در نیوکمپ هست، اما ریوالدو در خصوص جو سهمگین بارسا بر ضد بازیکنان خارجی میگوید:""شوستر درست می گوید. من نیز با توهین هواداران بارسلونا بدرقه شدم واز اینكه برای این تیم بازی كرده ام تا مدتها ناراحت بودم. هواداران بارسلونا خیلیبی انصافند. رونالدینیو برای بارسلونا زحمت زیادی كشیده است و این پاسخ مناسبی برایتلاش های وی نیست.

نمی دانم كه چه اتفاقی افتاده؛ اما رونالدو پس از یك سال ازبارسلونا فرار كرد. روماریو نیز خیلی سریع قراردادش را با بارسلونا باطل كرد و منهم برای رفتن به سمت میلان سر از پا نمی شناختم، با اینكه هیچ علاقه ای به میلاننداشتم. لیونل مسی جوان با دیدن چنین سرنوشت‌هایی چه فكری در مورد آینده اش میكند؟""

مهاجم هلندی بارسا را همه با گلهای بی نظیرش به یاد دارند کلایورتدر میلان ناموفق بود ولی بارسلونا از او یک سوپر استار ساخت. او نیز چون فیگو با پیشنهادات فوق العاده رئال مادرید روبرو شد اما ترجیح داد وفاداری اش را به پیراهن بارسا نشان دهد و با پیراهن آبی و آناری از دنیای فوتبال خداحافظی کند اما هیچگاه به آرزویش نرسید و بعد از 5فصل گلزنی بی نظیر برای بارسا، تنها یک فصل برای بارسا به طور کاملبازی کرد و 8 گل هم به ثمر رساند، پس از اتمام فصل بارسا خیلی محترمانه کلایورت را اخراجکرد!! کلایورت هم مثل ریوالدو چند سالی خانه به دوش بود و در نهایت مجبور شد در سن 32سالگی از بازیگری فوتبال خداحافظی کند.

ریوالدو همه کاره بارسا بود و بارسا به لطف اوجامهای زیادی بدست آورد، فصل دوم حضورش 24 گل در لیگ اسپانیا زد و در پایان سال 1999 به عنوان برترین بازیکن جهان شناخته شد. در آن مقطع ریوالدو پیشنهادات فوقالعاده ای از غول های بزرگ اروپا داشت ولی در بارسا باقی ماند و بعد از 4 سال حضوررویایی، فصل آخر به دلایل مختلف نتوانست در بیشتر بازیهای بارسا حاضر باشد و فقط 20بازی برای این تیم انجام داد. مسئولان بارسا در آن فصل با وجود درخشش ریوالدو درجام جهانی این بازیکن رو به بهانه حقوق بالا !!! به میلان هدیه دادند، با این حرکت، ریوالدو از لحاظ روحی کاملا نابود شد و پس از یک دوره ناموفق در میلانبه کروزیرو، المپیاکوس و آ آِ ک آتن به ازبکستان رفت و بازیکن بنیادکورشد!!

حالا به بازیکنانی می رسیم که به زعم طرفدارانبارسا به آنها خیانت کردن:

سالها قبل، دیگو آرماندو مارادونا درست در همان زمانیکه شوستر به پیراهن کاتالان وفادار ماند، پیراهن کاتالان را به پول های ایتالیایی فروخت و راهی ناپولی شد. مارادونا درناپل روز به روز بزرگ و بزرگ تر شد. در جام جهانی 86 و 90 درخشید و آنقدر بزرگ شدکه امروزه بسیاری او را برترین بازیکن تاریخ فوتبال بدانند. مارادونا به دلیل واردشدن به حیطه های غیر فوتبالی کم کم به حاشیه رفت، ولی هنوز پس از گذشت نزدیک به دودهه در شهر ناپل روزی با عنوان روز مارادونا وجود دارد!

رونالدوستاره پی اس وی بود. بارسا او را کشف کرد و به سطح فوتبال جهان آورد و رونالدو همانسال بهترین بازیکن جهان شد. زدن 34 گل در 37 بازی آمار عجیب رونی در همان فصل اولبود. بارسایی ها منتظر یک اسطوره جدید بودند، ولی رونالدو پس از اولین فصل حضورش دربارسا با پیشنهاد موراتی و شرکت پیرلی راهی اینتر شد. به همین سادگی! رونالدو پس ازجدا شدن از بارسا با وجود مصدومیت های پیاپی، توانست باز هم بهترین بازیکن جهان شودو توپ طلای اروپا را هم بدست آورد. به جام جهانی رفت و در دوره مختلف عنوان بهترینگلزن و بهترین بازیکن این رقابت ها را از آن خود کرد. پس از چند سال با قیمتی دوبرابر بیش از قیمتی که توسط اینتر خریداری شد، به رئال پیوست و توانست آقای گلاسپانیا شود. مصدومیت های پیاپی تا حدود زیادی اجازه درخشش رونالدو را گرفت ولی هماکنون رونالدوی افسانه ای برترین گلزن تاریخ رقابت های جام جهانی است!

و اما جنجالی ترین انتقال تاریخ فوتبال جهان! فیگو به عنوان گرانقیمت ترین بازیکنجهان از بارسا به دشمن قدیمی یعنی رئال مادرید پیوست. در اولین ال کلاسیکو بدترینتوهین ها را شنید و خیلی ها او را بزرگترین خائن تاریخ میدانستند. اما اگر منصفانهنگاه کنیم، کارفیگو کاملا به نفعش تمام شد. فیگو فصل اول در رئال توپ طلای اروپا وفصل دوم جایزه بهترین بازیکن جهان و همچنین قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را بدستآورد. پس از 5 سال درخشش در مادرید راهی اینتر شد و از همان فصل اول حضور او اینترهر سال قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورده است! فیگو سال اول بهترین پاس گل دهندهتیمش بود. سپس در جام جهانی 2006 با وجود سن و سال زیادش خوش درخشید و درپایان فصل 2007-2006 با وجود تصمیم به خداحافظی با اصرار تماشاگران و سران باشگاهاینتر به فوتبالش ادامه داد. در نهایت فصل گذشته با حمایت و تشویق تماشاگران تیمش ودر یک باشگاه سرشناس به فوتبال خود خاتمه داد. خودتان سرنوشت فیگو را با ریوالدو،کلایورت و رونالدینیو مقایسه کنید!

تنها تفاوتی که مسی با ستارهای سوخته شده بارسا چون رونالدینهو دارد این است که مسی جزیی از آکادمی و محصولات باشگاه بارسا به حساب می آید و این از معدود دفعاتی هست که عضوی از آکادامی بارسا به عنوان محبوب ترین و بهترین بازیکن باشگاه نمایان میگردد ، آیا در صورت افت لیونل، باشگاه به او فرصتی برای بازگشت میدهد! شاید با یک سوم فرصت هایی که بارسا در اختیار بویان قرار میدهد رونالدینهو میتوانست خود را همانند ققنوسی از نو احیا کند!

چه سرنوشتی در انتظار مسی خواهدبود؟

نویسندگان : ساسان و نستوه

در ۲۲ اکتبر ۱۸۹۹، خوان گمپر در روزنامه لوس دپورتس آگهی ای به چاپ رساند و در آن تمایل خود را برای تشکیل یک باشگاه فوتبال اعلام کرد. در پی این آگهی، در ۲۹ نوامبر همان سال بعد از جلسه‌ای در خیمانسیو سوله، نتایج مثبتی حاصل شد، و سپس ۱۱ بازیکن جذب شدند; واتر وایلد، لوئیس دی اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو کونزله، اوته مه یر، انریک دوکال، پره کبوت، کارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ویلیام پارسونز. و در نتیجه باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد. چندین باشگاه دیگر اسپانیا، از جمله رئال مادرید و اتلتیک بیلبائو نیز دارای موسسانی انگلیسی بوده اند، از این رو دارای نامی انگلیسی نیز می‌باشند. بر اساس افسانه ای، خوان گمپر در انتخاب رنگ پیراهن تیم، یعنی آبی و اناری، از رنگ پیراهن بازل سوئیس الهام گرفته است. اگرچه تیم سوئیسی دیگری که گمپر با پیراهن آن بازی کرده، یعنی تیم محلی اش در زوریخ، و نیز تیم مدرسه مرچنت تیلور در کزبی انگلیس، هر دو به عنوان تیم هایی مطرح هستند که ممکن است گمپر ایده پیراهن بارسلونا را از آنها گرفته باشد. بعد از حضور در لیگ کمپئوناتو دی کاتالونا وکوپا دل ری، بارسلونا به سرعت نام خود را در بین تیم های پیش رو در فوتبال اسپانیا قرار داد. در ۱۹۰۲ باشگاه اولین جام خود، کوپا ماکایا، را دریافت کرد، و نیز در همان سال در فینال اولین دوره کوپا دل ری به مصاف بیزکایا رفت که ۱ - ۲ مغلوب شد.

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]
اعضای تیم در سال ۱۹۰۳

مطلب زیبایی بود و خیلی جالب سرنوشت برخی از بهترین فوتبالیستهای تاریخ بارسلونا رو بررسی کردید
اما حتمآ دلیلی داره که برای بازیکنان بزرگ تیم بارسلونا این اتفاق مشترک پیش می آد
می تونه دلایل مختلفی داشته باشه .بعضی از دلایلی که به نظر می می رسه رو می گم.درست یا غلط بودنش رو نمی دونم.



حتمآ بارها و بارها درباره اهالی این منطقه از اسپانیا که برای خود پرچم واحد و زبان واحدی دارند و خود را یک کشور مستقل می دانند شنیده اید. آنها فوتبال را به چشم یک جنگ می بینند و کسی که از اهالی کاتالان نباشد تارمانی محبوب آنها خواهد بود که مثل یک سرباز واقعی حریف را نابود کند و به محض احساس اولین افت و اولین احساس خطر از او به راحتی چشم می پوشند.
داستان بازیکنانی که نام برده اید تقریبآ این گونه است و اکثر قریب به اتفاق همه این ستاره ها یک ویژگی مشترک داشتند و آن این بود که از اهالی کاتالان نبوده اند و متولد آن شهر نبوده اند.
نمونه های بسیار ضعیف تری را می بینیم که از لحاظ فنی در سطح پایین تری بوده اند اما هواداران آنها را سربازان همیشگی خود می دانند و به هیچ وجه آنها را از دست نخواهند داد.
آمادگی و نقش کلیدی کارلس پویول هیچ گاه به اندازه این ستاره ها نبوده است اما اهالی کاتالونیا آبی و اناری ها را بدون پویول فرض نخواهند کرد و او را یک بارسلونایی همیشگی می دانند.
شاید این تعصب وحشتناک مردم این منطقه باعث ایجاد ترس درد ل ستاره های فوتبال شده است که حتی حاظر می شوند به امپراطوری خود در بارسلونا پشت کنند و با اعتماد به نفس بالا و شناخت کامل و اشراف به توانایی های شخصی خود تصمیم خروج از بارسا را گرفته باشند.

و اما لیونل مسی !
تفاوتی که لیونل مسی را با این ستاره ها متمایز می کند سطح فوتبال تیم بارسلونا در آن زمان بوده است
این که بارسلونا همواره تیم بزرگی در اسپانیا محسوب می شده صحیح اما نگاهی به نقل و انتقالات آن زمان نکته کلیدی ای را به ما نشان می دهد
بارسلونای 99 که در آن رونالدو بازی می کرد از اینتر سال 99 که جمع کردن ستاره ها را شروع کرده بود قوی تر نبود و این انتقال برای رونالدو پیشرفتی بزرگ محسوب می شد
ریوالدو زمانی به میلان رفت که میلان در اوج بود و همواره از تیم های مراحل پایانی لیگ قهرمانان بود
لوئیز فیگو به کهکشانی ها رفت , تیمی که به بیان بسیاری از کارشناسان پتانسیل نام گرفتن بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان از نظر تعداد بازیکنها را دارد
و نمونه های دیگر که بعضآ به خاطر مشکلات شخصی با سرمربی بارسا را ترک کرده بودند
اما تیمی که لیونل مسی در آن بازی می کند یکی از بهترین تیم های حال حاظر جهان است و انگیزه رفتن به تیمی بهتر برای مسی وجود ندارد
لیونل می داند که تا چند سال آینده با حضور این ستاره ها بارسلونا تیمی در سطح اول دنیا باقی خواهد ماند و نقل مکان از این تیم برای او فعلآ تصور نمی شود. مگر اینکه او بخواهد تجربه ای متفاوت در جهان فوتبال با تیمی دیگر داشته باشد و حاظر باشد برای کسب این تجربه نیوکمپ را ترک کند !!

با تشکر از پاسخ خیلی خوب و مناسب جعفر خان!
سیاست بارسلونا بر اینه که ستاره بارسا بهترین بازیکن جهان باشه! لیونل مسی هم ربات نیست که تا 10 سال دیگه همواره به عنوان 3 بازیکن برتر دنیا انتخاب بشه! طبیعتا مسی حداقل تا 10 سال دیگه میخواد فوتبال بازی کنه! و همه هم میدونیم که بارسا تیمی نیست که قدر زحمات بازیکنانش رو بدونه و در صورت افت اونها رو به بیرون پرتاب میکنه!
حالا تکلیف مسی چی میشه ! آیا مسی تا 10 سال دیگه همینطور میدرخشه! خب اگر بدرخشه که بعید به نظر میرسه هیچ مشکلی نیست!!
در مورد فیگو موافقم ، فیگو رفت رئال به خاطر شهرت بیشتر ، به خاطر تیم بهتر! اما بازیکنانی که در تیم بارسلونا موندن تکلیفشون چی شد!؟

در ۱۹۰۸،خوان گمپر برای اولین بار به عنوان ریاست باشگاه برگزیده شد. گمپر ریاست را در شرایطی خاص بر عهده گرفت: باشگاه از سال ۱۹۰۵، بعد از فتح کمپئوناتو دی کاتالونا، به این طرف، موفق به کسب هیچ عنوانی نشده بود و در نتیجه از لحاظ مالی در وضعیت مساعدی قرار نداشت.

گمپر در ۵ دوره متفاوت، در بین سال های ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۵، ریاست باشگاه را بر عهده داشت، و حدود ۲۵ سال را در مجموع در خدمت باشگاه گذراند.
یکی از مهم ترین دستاوردهای او، کمک به بارسا برای به دست آوردن یک ورزشگاه اختصاصی بود.

در ۱۴ مارس ۱۹۰۹، بازی های خانگی تیم به ورزشگاه کرر اینداستریا، که ۸٫۰۰۰ نفر گنجایش داشت، انتقال یافت. گمپر همچنین تلاش هایی برای افزایش تعداد اعضای باشگاه انجام داد، طوری که در سال ۱۹۲۲، تعداد اعضای باشگاه به فراتر از ۱۰٫۰۰۰ نفر افزایش یافت. در این برهه، ورزشگاه باشگاه دوباره تغییر یافت، و این بار به لس کورتس، که در همان سال افتتاح شده بود. ورزشگاه جدید ۲۲٫۰۰۰ نفر گنجایش داشت که بعدها به ۶۰٫۰۰۰ نفر هم رسید. گمپر همچنین جک گرینول را به عنوان سرمربی انتخاب کرد. هدایت او سبب شد که موقعیت بارسا از نظر فنی دچار تحول شود. در دوران گمپر، تیم فوتبال بارسلونا موفق شد یازده کمپئوناتو دی کاتالونا، شش [کوپا دل ری و چهار کوپا دی پیرنز به دست آورده و نخستین «عصر طلایی» خود را تجربه کند.

در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعیت حاضر در یک مسابقه، به نشانه همراهی با اورفئو کاتالا، سرود پادشاهی را هو کردند، اقدامی خودجوش که در واقع واکنشی بود به دیکتاتوری پریمودی ریوه را . حکومت به عنوان انتقام، ورزشگاه را تعطیل کرد و گمپر را هم مجبور به کناره گیری از ریاست باشگاه کرد.

در ۱۹۲۸، مراسم قهرمانی بارسلونا در جام حذفی اسپانیا با ترانه‌ای به نام اودا اِ پلاکتو برگزار شد، ترانه‌ای که توسط یکی از اعضای اصلی گروه «نسل ۲۷»، رافائا آلبرتی، و در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه بان بارسا، نوشته شده بود.

در ۳۰ ژولای ۱۹۳۰، بنیان گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی که به خاطر مشکلات شخصی و اقتصادی ایجاد شده بود، اقدام به خودکشی کرد. اگرچه بارسلونا بازیکنان بزرگی مانند جوزپ اسکولا داشت که می‌توانستند به تیم کمک کنند، اما باشگاه بعد از این وارد دوره‌ای از افت و نزول شد، که در آن کشمکش های سیاسی جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود. در این دوران، بارسا در سه جبهه با بحران رو به رو بود، مالی، اجتماعی (شمار اعضای باشگاه روز به روز کاهش می‌یافت) و ورزشی (با اینکه تیم جام کمپیونات دی کاتالونیا را در ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸ تصاحب کرد، اما جز جام قهرمانی ۱۹۳۷ که بعدها پس گرفته شد، در سطح اسپانیا توفیق چندادنی نداشت).
یک ماه بعد از شروع جنگ داخلی ، رئیس چپ گرای بارسا، جوزپ سانیول، توسط سربازانفرانسیسکو فرانکو در نزدیکی گواداراما به قتل رسید. در تابستان ۱۹۳۷، اعضای تیم در اردوی مکزیک و آمریکا بودند که خبر وقوع جنگ داخلی دیگر به آن ها رسید.

قرار داشتن تیم درآن تور باعث شد که باشگاه از نظر اقتصادی در امان بماند، و نیز نصف بازیکنان خواستار پناهندگی به مکزیک و فرانسه شدند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، فاشیست ها بمبی را در دفتر باشگاه انداختند که خسارت قابل توجهی بر جا گذاشت.

چند ماه بعد، بارسلونا زیر سلطه فاشیست قرار گرفت، و به عنوان نمادی از یک کاتالانی مبارز، با مشکلات بسیار جدی ای مبارزه می‌کرد، و این در شرایطی بود که تعداد اعضای باشگاه به تنها ۳٫۴۸۶ نفر کاهش پیدا کرده بود.
بعد از جنگ های داخلی اسپانیا، زبان کاتالانی و پرچم کاتالونیا ممنوع شد و تیم ها از استفاده از اسامی غیر اسپانیایی منع شدند. این اقدام سبب شد که باشگاه اجباراً به نام اسپانیایی «Club de Fútbol Barcelona» تغییر نام دهد و همچنین پرچم کاتالونیا را از نماد باشگاه حذف کند. در سال ۱۹۳۴، بارسلونا در نیمه نهایی کوپا دل جنلاریزیمو به مصاف رقیب دیرینه خود، رئال مادرید رفت. بازی رفت در لس کورتس با برتری ۰ - ۳ بارسلونا تمام شد. قبل از آغاز بازی برگشت، یک مقام امنیتی از طرف ژنرال فرانکو در رختکن بارسلونا با بازیکنان دیدار کرد. او به آن ها "یادآوری" کرد که آن ها تنها به واسطه "سخاوت" حکومت است که می‌توانند بازی کنند. بعد این اظهارات، در زمین بازی رئال کاملاً بر بازی تسلط داشت، و در پایان بارسا را با نتیجه ۱ - ۱۱ در هم کوبید.

در آن سال‌ها که اسپانیا سرگرم جنگ و نزاع‌های سیاسی خودش بود، باشگاه نیز مانند بسیاری از باشگاههای دیگر از جنگ در امان نماند و آسیبهای بسیاری دید و تلخ ترین سالهای بارسا در این زمانها رقم خورد. در سال ۱۹۴۰ اهالی بارسا دوباره توانستند فعالیت خود را شروع کنند و سعی در ساختن تیم و باشگاهی در حد نام ایالت کاتالونیا نمودند و موفق شدند پس از پنج سال یک قهرمانی دیگر در لیگ بدست آورند.

این قهرمانی مدیون فداکاری‌های بازیکنانی نظیر: سزار, والاسکو و... بود که در این پیروزی‌ها نقشی انکار ناشدنی داشتند.
اسامی تیم قهرمان سال ۱۹۴۵:

والاسکو, کویکو, والرون, الیاس, کورتا, کالو, بنیتو, رایش, گونزالوو II, کالوت,سیرا, سانز, کارو,سوسپدرا, واله, اسکولا, ماریانو مارتینز, گونزالوو III, براوو, روودا, باسیلو, ریبا, سزار, سگوئر

در سال ۱۹۵۰ بارسا یک بازیکن بزرگ و نابغه را در ترکیب خود دید:jeddiiiii:.کوبالا بازیکنی که در خط حمله بازی می‌کرد و دارای نبوغ عجیبی بود. در طی سالهای حضور وی در باشگاه بزرگ بارسلونا کمتر پیش می‌آمد که بارسلونا مسابقه‌ای را با پیروزی پشت سر نگذارد. حضور وی در بارسا موجب شده بود بارسا به یکی از قدرتهای آن زمان بدل شود. کوبولا به همراه باسورا و سزار یک خط حمله رویائی را تشکیل داده بودند و کمتر تیمی بود که از گزند این سه مهاجم آماده در امان بماند. کوبالا بازیکنی با سه ملیت مجار, چک و اسپانیایی بود که برای هر سه تیم به میدان رفت.

منبع:

[برای مشاهده لینک ها شما باید عضو سایت باشید برای عضویت در سایت بر روی اینجا کلیک بکنید]