خــدا وکـیلی بــعضـی رفــیقـا ام بــه لامـــپ کــم مــصرف گــفــتن "زرشـــک"
اون شــب ســاعـت 10 بــود بــا رفــیقم از جــایی اومــده بــودیم ...
بــه رفــیقم گـــفتم:داش دلــم گــرفــته بــشیـن مــیخــوام بــاهات حــرف بــزنم...
رفـــیقم دســتشو آورد جــلو گـفت:حــبیب بـذا واســه بــعد الان تـلوزیون فــوتبال داره...
ســرمو تــکون دادم گــفتم :حــله داداش بــرو مــن فــعلن نشــستم ایــنجا...
بــی انصـاف مــا بــه هـم مــیگیم داداش!!!
هــر وقــت حــرفــمو بــاور نــمیکردی مــیگفتم بــه رفــاقتمون قــسم...
هــمیشـه بـا خــودم مــیگفتم مــا بــچه هــای پــایین شــهر هــرچـی نـداشــته بــاشــیم...
مــرام داریــم...
رفــاقـت حــالیــمونه...
روم نــمیشه پــشـت رفــیقم بــَد بــگم ولــــی....
"بــــــر نـــا رفـــیــــقـــــــان شــــرم بــاد........"