50 بازیکن برتر تاریخ باشگاه آرسنال

[Abdollah 202]

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
50 بازیکن برتر تاریخ باشگاه آرسنال



1- تیری آنری

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Thierry Henry) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


2- دنیس برگکمپ

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Dennis Bergkamp) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


3- تونی آدامز

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Tony Adams) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


4- یان رایت

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Ian Wright) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


5- پاتریک ویرا

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Patrick Vieira) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


6- رابرت پیرس

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Robert Pires) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


7- دیوید سیمن

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(David Seaman) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


8- لیام بریدی

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Liam Brady) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


9- چارلی جورج

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Charlie George) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


10- پت جنینگز

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Pat Jennings) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


11- فردی لیونبرگ

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Freddie Ljungberg) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


12- مارک اورمارس

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Marc Overmars) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


13- کانو

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Kanu) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


14- دیوید اولری

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
( David O'Leary) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


15- سول کمپبل

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Sol Campbell) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


16- دیوید روکسل

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(David Rocastle) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


17- پت رایس

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Pat Rice) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


18- کلیف باستین

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Cliff Bastin) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


19- ری پارلر

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Ray Parlour) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


20- مارتین کیون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Martin Keown) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


21- لی دیسکون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Lee Dixon) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


22- امانوئل پتی

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Emmanuel Petit) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


23- برایان تالبوت

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Brian Talbot) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


24 - جان رادفورد

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(John Radford) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


25 - اشلی کول

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Ashley Cole) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


26 - پل مرسون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Paul Merson) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


27- آلن اسمیت

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Alan Smith) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


28 - چارلی نیکلاس

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Charlie Nicholas) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


29 - نیکلاس آنلکا

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Nicolas Anelka) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


30 - فرانک مک لینتاک

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Frank McLintock) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


31 - تد دریک

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Ted Drake) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


32 - نایجل وینتربرن

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Nigel Winterburn) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


33 - سیلوین ویلتورد

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Sylvain Wiltord) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


34 - دنی کلاپتون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Danny Clapton) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


35 - سمی نلسون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Sammy Nelson) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


36 - کنی سانسوم

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Kenny Sansom) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


37 - مایکل توماس

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Michael Thomas) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


38 - استیو ویلیامز

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Steve Williams) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


39 - باب ویلسون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Bob Wilson) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


40 - جرج آرمسترانگ

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(George Armstrong) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


41 - جرج ایستام

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(George Eastham) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


42 - جرج گراهام

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(George Graham) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


43 - اندی دوکات

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Andy Ducat) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


44 - مالکولم مک دونالد

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Malcolm Macdonald) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


45 - آلن بال

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Alan Ball) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


46 - الکس جیمز

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Alex James) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


47 - فرانک استاپلتون

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Frank Stapleton) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


48 - تونی وودکاک

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Tony Woodcock) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


49 - دیوید جک

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(David Jack) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])


50 - پیتر استوری

[Only Registered And Activated Users Can See Links] ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
(Peter Storey) ([Only Registered And Activated Users Can See Links])
[Only Registered And Activated Users Can See Links]

[Abdollah 202]

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
جان رادفورد - نفر بیست و چهارم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

24 - جان رادفورد

مترجم: عباس


هیچ کس نمی تواند مدعی شود که جان رادفورد (John Radford) یکی از درخشان ترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال بود اما بدون شک یکی از موثر ترین آنها به شمار می رفت.

او که اهل یورکشایر (Yorkshire) است برای کمک هایش در دوران طلایی باشگاه در اوایل دهه هفتاد بیاد آورده می شود اما وفاداری او به آرسنال موجب می شود فراتر از یک بازیکن فوتبال در ذهن ها باقی مانده باشد. رادفورد در سال 1962 بعنوان یک کار آموز وارد باشگاه شد و تا سال 1976 باشگاه را ترک نکرد و در این بین 481 بازی برای توپچی ها انجام داد. در واقع تنها کلایف باستین، یان رایت و تیری هانری هستند که بیش از او در لباس آرسنال گلزنی کرده اند.

149 گلی که رادفورد برای باشگاه به ثمر رساند بیانگر کیفیت و عیار اوست اما موقعیت هایی که برای دیگر بازیکنان فراهم می کرد به مراتب بیشتر از تعداد گلهای زده او بود. جو بیکر (Joe Baker)، جورج گراهام (George Graham)، ری کندی (Ray Kennedy) و برایان کید (Brian Kidd) همگی از بازی در کنار رادفورد بهره می بردند و از فضایی که به واسطه سرگرم کردن مدافعان حریف ایجاد می کرد استفاده می کردند. جای تعجب نیست که رادفورد به ندرت درون زمین خود خواهی می کرد، در واقع آنقدر مشغول بود که فرصت انجام چنین کارهایی را نداشت.

شاید بهترین مثال برای آن در فینال جام حذفی سال 1971 باشد. ادی کلی (Eddie Kelly) و چارلی جورج (Charlie George) گل هایی را به ثمر رساندن که نخستین دوگانه تاریخ باشگاه را به ارمغان آورد اما چه کسی پاس آن گلها را فراهم کرد؟؟ درست است، جان رادفورد.

البته او موقعیت هایی را نیز برای خودنمایی داشت. ضربه سر او در فینال جام فیرس مقابل اندرلخت در سال 1970، کار را برای آرسنال به تساوی کشاند و قهرمانی تفنگداران را مسجل کرد. او همچنین در ژانویه سال 1965 زمانی که تنها هفده سال و سیصد و پانزده روز سن داشت در مقابل وولورهمپتون توانست سه گل به ثمر برساند و جوانترین بازیکن آرسنال لقب گیرد که توانسته هتریک کند و تا به امروز نیز این رکورد پا برجاست.

مهارت برجسته رادفورد در گلزنی در همان سنین پایین کاملا نمایان بود و هیچ نشانه ای در کند شدن روند رشد و بلوغ او وجود نداشت. بعد از به ثمر رساندن گلهای فراوانی در تیم جوانان و رزرو، او تحت سرمربی گری برتی می (Bertie Mee) شکوفا شد. در فصل 1968/69، با وجود اینکه رادفورد به عنوان بال راست به بازی گرفته میشد 19 بار موفق به گلزنی شد. او در فصل بعد رقابت ها نیز این کار را تکرار کرد، فصلی که آرسنال اولین جام اروپایی خود را بدست آورد و بعد از 17 سال بی جامی باز هم باشگاه را صاحب افتخار کرد.

اکنون او دیگر در نوک حمله خود را تثبیت کرده بود و در سن 21 سالگی و در فصل 1970/71 که آرسنال موفق به فتح دوگانه شد، در کنار شریک خود ری کندی پیشرفت چشمگیری از خود نشان داد. این مساله موجب شد به تیم ملی انگلستان فرا خوانده شود، هرچند سر الف رمسی (Sir Alf Ramsey) به فاصله بیش از دو سال تنها دو بازی به ستاره توپچی ها داد. این نا امیدی تاثیری بر روی بازی رادفورد در باشگاهش نگذاشت. گلها یکی پس از دیگری به نام او ثبت می شدند، اگرچه آرسنال نتوانست موفقیت دوگانه خود را در سال های 1972 و 1973 ادامه دهد.

همانطور که آرسنال از اواسط دهه هفتاد فاصله می گرفت، آمار گلزنی رادفورد نیز پایین می آمده و بعد از مصدومیتی که در فصل 1975/76 گریبان گیرش شد، مرد یورکشایری توپچی ها رفته رفته جایگاه خود را از دست داد و پشت سر مهاجمان جدیدی همچون ماکوم مکدونالد (Malcolm Macdonald) و فرانک استپلتون (Frank Stapleton) قرار گرفت. او کاملا در حاشیه قرار داشت و ترجیح داد در دسامبر 1976 هایبوری را به مقصد آپتون پارک (Upton Park) ترک کند. وستهم نتوانست آنطور که باید از او بهره مند شود اما آرسنال از بهترین سالهای جان رادفورد استفاده کرد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
اشلی کول - نفر بیست و پنجم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

25 - اشلی کول

مترجم: عباس


شاید جای تعجب باشد که هواداران آرسنال اشلی کول (Ashley Cole) را بعنوان بیست و پنجمین بازیکن برتر تاریخ باشگاه انتخاب کرده اند اما این مساله اعتبار مدافع چپ سابق توپچی ها را پیش از جدایی اش از تیم در سال 2006 بیان میکند.

در هر صورت اشلی کول یک لندنی بود که در تمامی سطوح برای آرسنال بازی کرد و پیراهن شماره 3 آرسنال و تیم ملی انگلستان را به نام خود ثبت کرد. در زمانی که بازیکنان خارجی زیادی در لیگ انگلستان مشغول بازی بودند، او هنوز یکی از بازیکنانی بود که می توانست نشان دهد بازیکنان بومی هم می تواند در بزرگترین باشگاه پایتخت بازی کنند.

کول بعنوان یک بازیکن نوجوان به آرسنال پیوست و اولین بازی خود را در مقابل میدلزبرو در نوامبر سال 1999 در سن 18 سالگی انجام داد. او در سال های اولیه حرفه خود بعنوان یک مهاجم بازی می کرد اما به یک مدافع چپ نفوذی کاملا متفاوت تبدیل شده بود و یک دوره موفق قرضی در کریستال پالاس در سال 2000 شهرت او را به یکباره افزایش داد.

عملکرد عالی او در سلهارست پارک (Selhurst Park) از دید هایبوری و آرسن ونگر پنهان نماند و سرمربی توپچی ها پاداش او را با اولین بازیش در لیگ برتر مقابل نیوکاستل در ماه می سال 2000 در لیگ برتر داد. مصدمیت سیلوینیو (Silvinho) در ابتدای فصل یک فرصت دیگر برای کول به وجود آورد. او آنقدر از این شانس به خوبی استفاده کرد که سیلوینیو نتوانست هیج گاه به تیم اصلی باز گردد.

کول، تونی آدامز و سول کمپبل گروه سه نفری انگلیسی توپچی ها بودند که در ترکیب چهار نفره دفاعی آرسنال بازی می کردند و موفق شدند در سال 2002 فاتح یک دوگانه ارزشمند شوند. سال بعد از آن فاتح یک جام حذفی دیگر شدند. کول در فصل 2003/04 که آرسنال بدون شکست فاتح لیگ شد یکی از کلیدی ترین بازیکنان ترکیب آرسن ونگر بود که در رقابت های لیگ هرگز طعم شکست را نچشید.

تصاویر اشلی کول در حال جشن گرفتن به همراه جام پلاستیکی ساخته شده در بازی مقابل تاتنهام که با نتیجه 2-2 به اتمام رسید و قهرمانی آرسنال را تثبیت کرد این موضوع را نشان میداد که چقدر آرسنال به این بازیکن جوان انگلیسی ایمان دارد. اشلی کول به یک مدافع چپ همه فن حریف تبدیل شده بود، او توانایی دفاعی خود را افزایش داد، درست با همان قدرتی که همیشه در کارهای هجومی شرکت می کرد.

با نگاهی به گذشته میتوان به نقش کلیدی و تراز بالای اشلی کول در شمال لندن پی برد. در حالی که تنها 23 سال سن داشت یکی از بازیکنان کلیدی تیم آرسنال بود که به همراه دو بازیکن فرانسوی تیم، تیری آنری و رابرت پیرس، سمت چپ ویران کننده ای را برای حریفان به وجود آورده بودند. با حضور همزمان این سه بازیکن، آرسنال رکورد شکست ناپذیری تیم ناتینگهام فارست را شکست، رسیدن به رکورد 49 بازی بدون شکست پیش از شکست مقابل منچستر یونایتد در اکتبر سال 2004.

هرچند در آن فصل لیگ به آرسنال نرسید اما کول شخصیت و تعصب خود را در فینال جام حذفی که با پیروزی در ضربات پنالتی مقابل منچستر یونایتد در کاردیف همراه بود نشان داد. در آن زمان بعید به نظر می رسید اما آن اخرین مدال کول در دوران حضور او در آرسنال بود.

یک سال بعد و بعد از بازی مقابل بارسلونا که با شکست در فینال لیگ قهرمانان به اتمام رسید او تیم را به مقصد چلسی ترک کرد. برای بسیاری از هواداران آرسنال عزیمت او به چلسی بسیار تند و. زننده بود اما در بازنگری موضوع یک ستاره درخشان در آن نقطه ظهور کرد، نام آن ؟؟ گائل کلیچی.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
پل مرسون - نفر بیست و ششم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

26 - پل مرسون

مترجم: عباس


پل مرسون (Paul Merson) به سادگی عاشق فوتبال بازی کردن بود.

با لبخندی واگیر دار بر روی صورت که همیشه به همراه داشت، مرسون قهرمان هواداران باوفای هایبوری بود و هم تیمی های او همواره وی را تحسین می کردند. این بازیکن لندنی به همراه خود استعداد و ابتکار را به تیم آورد و اغلب بازی های جالب و غیر قابل پیش بینی از خود ارائه می داد.

مرسون جوان باید قابلیت های خود را نشان میداد و برای همین مدتی را به صورت قرضی در برنتفورد (Brentford) سپری کرد تا فرصت بیشتری برای بازی کردن بدست آورد. این کار جواب داد و او در سال 1987 از گریفین پارک (Griffin Park ورزشگاه برنتفورد) به آرسنال بازگشت و مستقیما به ترکیب اصلی آرسنال ملحق شد.

تا جایی که تهدیدی جدی برای هم پُـستان خود در خط حمله بود، مرسون در 5 بازی نخست خود 3 گل به ثمر رساند. با این حال، با وجود تاثیر زود هنگامش توسط مهاجمان اصلی تیم کنار زده شد و جایگاهی معمولی در تیم داشت که تا فصل 1988/89 ادامه پیدا کرد. اما در نهایت با تلاش بسیار و شور و شوق خاص خود، در فتح لیگ توسط باشگاه پس از 18 سال نقشی کلیدی را بر عهده گرفت.

پیشرفت او برای تبدیل شدن به یکی از آینده دار ترین بازیکنان کشور زمانی به اوج خود رسید که بعنوان بهترین بازیکن جوان سال لیگ انتخاب شد و خیلی زود خود را به تیم ملی رساند. او توانست برای تیم ملی کشورش 21 بازی انجام دهد.

مرسون به عنوان یک مهاجم مشغول به کار بود اما با گذشت زمان کم کم نقش او در تیم تغییر کرد و به یک مهاجم کاذب تبدیل شد تا بیشتر در اختیار تیم باشد. بعد از یک دوره کوتاه اما نگران کننده، در کنار آندرس لیمپار (Anders Limpar) پشت سر آلن اسمیت (Alan Smith) مشغول بازی شد. با توجه به نقش مهمی که برای او در نظر گرفته شده بود، مرسون می توانست سرعت حمله ی تیم را تعیین کند. پاس های قطری زیبای او در کنار تغییر موضع هوشمندانه و حرکات نفوذی خوب باعث شد در فصل 1991/92 پل مرسون غیر قابل مهار شود.

بهر حال در فصل بعد بود که همه چیز به خوبی پیش نرفت و مرسون دچار مسائل شخصی شد و همین موضوع بر روی بازی او تاثیر گذاشت. او در اواخر سال 1994 برای اعتیادش تحت درمان قرار گرفت و بعضی معتقد بودند که به انتهای راه رسیده است و هیچ شانسی برای بازگشت وجود ندارد.

اما مرسون با صد در صد آمادگی به تیم بازگشت و هواداران از او با آغوش گرم استقبال کردند. او یکی از بازیکنان محبوب دائمی هواداران بود، نه صرفا به دلیل استعداد بی پایانش بلکه به دلیل نوع مسئولیتی که در زمین بازی بر عهده می گرفت. او هرگاه پیراهن باشگاه را بر تن داشت با هر اونس از انرژی خود مبارزه کرد تا به همه ثابت کند که همیشه مرس (Merse لقب او) باقی خواهد ماند. و در سال 1996 بود که به حق بار دیگر به ترکیب تیم ملی انگلستان دعوت شد.

مرسون تابستان سال بعد تیم را ترک کرد. مرسون روزهای بازیگری خود را در آرسنال به پایان رساند اما همه خاطرات در مورد شخصیت و توانایی هایش در زمین بازی برای مدتهای طولانی در ذهن ها باقی خواهد ماند.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
آلن اسمیت - نفر بیست و هفتم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

27- آلن اسمیت

مترجم: عباس


آلن اسمیت (Alan Smith) یک مهاجم ترکیبی رویایی بود و گل های بسیار زیبایی نیز به ثمر می رساند.

جورج گراهام (George Graham) این مهاجم را در سال 1985 به هایبوری آورد که در آن زمان چنین انتقال طولانی مدتی به نظر کمی عجیب میرسید. توافق آرسنال با باشگاه لستر (Leicester) تا آخرین ساعات روز آخر نقل و انتقالات طول کشید و بدان معنی بود که اسمیت می بایست ادامه فصل را بصورت قرضی در خیابان فیبرت (Filbert Street محل باشگاه لستر) سپری کند.

وقتی که اسمیت بصورت کامل به جنوب نقل مکان کرد، مدتی زمان برد تا با محیط جدید خود را هماهنگ کند.

اسمیت اولین کریسمس خود در لندن را در حالی پشت سر گذاشت که نتوانسته بود برای تیم گلزنی کند و خیلی زود و البته اندک اندک جای خود را به بازیکن جوانتر نیال کوئین (Niall Quinn) داد. در حالی که لبه ی تیز چاقوی منتقدین بالای سر اسمیت قرار داشت، او با شخصیت مقاوم خود در برابر این انتقادها ایستادگی کرد. او در اولین فصل حضورش تنها یک گل به ثمر رساند که در فینال جام لیتل وودز (Littlewoods Cup) مقابل لوتون (Luton) بود و با شکست توپچی ها پایان یافت. اما اسمیت فصل 1988/89 را خیلی خوب شروع کرد.

او در اولین بازی فصل جدید توانست در بازی مقابل ویمبلدون (Wimbledon) هت تریک کند تا شروعی بر فصل تاثیر گذار او باشد. خصوصیات منحصر به فرد اسمیت در کنار سرعت ویران کننده و قدرت تمام کنندگی اش خیلی زود او را به شهرت رساند.

با قامتی بلندتر از 6 فوت، اسمیت با ترکیب استعداد و اخلاق کاری منحصر به فرد خود توانست به مرحله ای برسد که به یکی از بهترین بازیکنان هدف در فوتبال تبدیل شد. در حفظ توپ رغیب نداشت و با وجود اینکه به وضوح سبک یک فوروارد مرکزی انگلیسی را در بازی خود نشان می داد، میل شدیدی هم به حرکات نمایشی و چشمگیر داشت. اگر یکی از هم تیمی ها درست حرکت می کرد، مطمئن بود که اسمیت می توانست او را با یک ضربه نرم و یا یک پاس حساب شده صاحب توپ کند.

همچنان که آرسنال خود را برای فتح لیگ آماده می کرد، اسمیت نیز برای تصاحب کفش طلایی تلاش می کرد. در آخرین روز فصل هر دو اتفاق با استفاده از تمام قابلیت های رو به رشد آلن اسمیت در آنفیلد به وقوع پیوست. مرد هجومی تیم روی ارسال ضربه ایستگاهی نایجل وینتربرن (Nigel Winterburn) گل نخست بازی و بیست و سومین گل خود در لیگ را به ثمر رساند و در ثانیه های پایانی بازی یک پاس طلایی برای گل تاریخی مایکل توماس (Michael Thomas) فراهم کرد تا غوغایی در آنفیلد برپا شود.

در فصل بعد اسمیت و آرسنال هر دو نتوانستند موفقیت های فصل گذشته خود را تکرار کنند اما در فصل 1990/91 مجددا همه چیز به خوبی پیش رفت. آلن در این فصل 22 بار موفق به گلزنی شد و یک گل ساز بی نظیر برای دیگر گلزنان بود. او خیلی عالی توسط مرسون (Merson)، کمپبل (Campbell) و لیمپار (Limpar) حمایت میشد اما رفته رفته در تعداد گلهای زده خود سیر نزولی را پیش گرفت.

با این وجود او یکی از بهترین ضربات خود را در آخرین ماه های حضورش در آرسنال به ثبت رساند. در فینال جام برندگان جام اروپا در سال 1994، یان رایت (Ian Wright) با محرومیت روبرو بود. در نتیجه اسمیت مقابل پارما (Parma) در شهر گپنهاگن (Copenhagen) مسئولیت بزرگی را بر گردن گرفت. او در دقیقه 21 بازی با یک ضربه والی استادانه پای چپ به صدای حمایت هواداران باوفای هایبوری پاسخ داد تا سرنوشت بازی را رقم بزند.

این نخستین موفقیت اروپایی آرسنال پس از گذشت حدود یک ربع از قرن بود که که نام آلن اسمیت را در میان خارق العاده ترین بازیکنان تاریخ باشگاه قرار داد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]










[Only Registered And Activated Users Can See Links]
چارلی نیکلاس - نفر بیست و هشتم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

28 - چارلی نیکلاس

مترجم: عباس


هواداران آرسنال در میانه های دهه ی 1980 نیاز به اندکی دلگرمی داشتند و امضا قرار داد با چارلی نیکلاس (Charlie Nicholas) لبخند را مجددا بر لبهای آنها بازگرداند.

این بازیکن اسکاتلندی در ماه ژوئن سال 1983 در میان هیاهوی فراوان به هایبوری آمد. نیکلاس در فصول قبل برای سلتیک 50 گل را به ثمر رسانده بود و همچنین بعنوان بهترین بازیکن و بهترین بازیکن جوان سال کشور نیز انتخاب شد. حالا این بازیکن 21 ساله به آرسنال آمده بود تا تیره روزی های باشگاه را بعد از چهار سال بی جامی از بین ببرد.

رفتن لیام بردی (Liam Brady) در سال 1980 از ورزشگاه هایبوری باعث شد هواداران خیلی سخت به بازیکنی دل ببندند اما ورود نیکلاس این خلاء را برای آنها جبران کرد. او دارای شخصیت و خلاقیت منحصر به فردی بود و خیلی زود توانست خود را به بازیکن محبوب جایگاه شمالی تبدیل کند. البته رد پیشنهاد دو تیم منچستر یونایتد و لیورپول و آمدن به آرسنال نیز کمک زیادی به او کرد تا در قلب هواداران جای گیرد.

نیکلاس نتوانست قهرمانی هایی را که هواداران جدید او آرزو داشتند را به ارمغان آورد اما Champagne Charlie ( لقب او ) همیشه چیزهای ویژه ای برای هواداران داشت که آنها را سرگرم می کرد.

دو گل در دومین بازی خود برای آرسنال مقابل وولورهمپتون شروعی بسیار عالی را برایش رقم زد اما او نتوانست مجددا تا Boxing Day ( اولین روز بعد از کریسمس ) برای تیم گل به ثمر برساند. خوشبختانه او ناکامی های خود در گلزنی را در دیدار با تاتنهام به پایان رساند. اگر هواداری از آرسنال بود که در حمایت از او تردید داشت، بعد از این بازی مجددا پشتیبان او شد.

نیکلاس می توانست با مهارت بسیار زیاد خود حریفان را دچار سر در گمی کند اما به دلیل عدم ثبات در عملکردش، تاثیرگذاری خود در ترکیب را از دست می داد. آمار گلزنی او در سه فصل اول حضورش در هایبوری دو رقمی بود و حتی بازی نکردن در نقش مهاجم اصلی هم کمکی به کمتر شدن تعداد گلهای زده او نکرد.

امضای قرارداد با جورج گراهام (George Graham) در تابستان سال 1986 به عنوان سرمربی باشگاه آرسنال، بیانگر پایان کار نیکلاس در تیم بود اما قبل از جدایی او در ژانویه 1988، این بازیکن محبوب اسکاتلندی توانست در ورزشگاه ومبلی به آرسنال کمک کند تا لیورپول را از پیش رو بر دارد و بعد از هشت سال یک جام را برای باشگاه به ارمغان آورد.

در آپریل سال 1987، نیکلاس در فینال جام لیتل وودز (Littlewoods Cup جام اتحادیه) خوش درخشید. یان راش (Ian Rush) ابتدا برای لیورپول گلزنی کرد اما نیکلاس کار را به تساوی کشاند. در ادمه او با ضربه ای دیگر برای بار دوم دروازه بروس گروبلار (Bruce Grobbelaar) را باز کرد تا پس از سال ها بار دیگر شادی را به ورزشگاه هایبوری باز گرداند. به همین دلیل Champagne Charlie هرگز فراموش نخواهد شد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
نیکلاس آنلکا - نفر بیست و نهم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

29 - نیکلاس آنلکا

مترجم: عباس


ورود نیکلاس آنلکا (Nicolas Anelka) به هایبوری آغاز دسته ای از خرید های آرسن ونگر برای آینده باشگاه بود.

جوان، استعدادی خیره کننده و از همه مهمتر تنومند، آنلکای 17 ساله از پاریسن ژرمن (Paris St Germai) به آرسنال آمده بود و انتقال مهم و پر سر و صدا محسوب می شد. کسانی که از توانایی های او با خبر بودند باور داشتند گذشت زمان قابلیت های ویژه او را نمایان خواهد کرد.

در اوایل حضورش کمتر کسی تصور می کرد که مرد تیز پای فرانسوی بتواند بدرخشد اما همه آنها به اتفاق این نظر را داشتند که او برای گرفتن مسئولیتی در تیم اصلی فاقد بلوغ کافی است.

سال های انتهایی حرفه یان رایت (Ian Wright) فراز و نشیب های زیادی داشت. مرد انگلیسی پس از کریسمس 1997 دچار آسیب دیدگی شد و راهی را برای ورود مهاجم فرانسوی به ترکیب اصلی باز کرد. آنلکا آماده بود و خود را به ترکیب ابتدایی تیم رساند. در پاسخ اعتماد مربی و هواداران، او یکی از ارکان اصلی موفقیت تیم در فصل 1997/98 شد که تقریبا پس از سی سال با فتح هم زمان لیگ و جام حذفی دوگانه ای دیگر را برای باشگاه به ارمغان آورد.

او به بالاترین سطح فوتبالش دست یافته بود، اما آیا آنلکا همانند دیگر بازیکنان خارجی لیگ در دومین فصل حضورش دچار افت می شود؟ نه به هیچ عنوان.

توپچی جوان در بازی جام خیریه سال 1998 گران قیمت ترین مدافع آن زمان یاپ استم (Jaap Stam) را به سُخره گرفت و با ضربه ای فنی توپ را به طاق دروازه یونایتد چسباند. همینطور که ماه ها سپری میشد او همچنان به بازی خوب خود ادامه میداد. سرعت خیره کننده او با قدرت رو به رشدش ادقام شد و موجب شد در آن زمان، آنلکا کاملا غیر قابل مهار باشد.

توجه غول های اروپا به بازی او جلب شد و وقتی در دیدار دوستانه مقابل انگلستان دروازه حریف را باز کرد، صحبت ها برای جذب او بیشتر شد.

آرسنال فصل 1998/99 را دست خالی به پایان رساند اما نیکلاس آنلکا بعنوان بهترین بازیکن جوان لیگ برتر انتخاب شد. این تازه شروع کار او بود اما به طور شگفت انگیزی مرد فرانسوی توپچی ها از زندگی در لندن راضی نبود.

بعد از مدتی بازی در رئال مادرید او مجددا به باشگاه پاریسن ژرمن رفت و پس از آن به انگلستان بازگشت و برای لیورپول، منچسترسیتی و بولتون بازی کرد و پس از آن مدتی را هم در ترکیه و باشگاه فنرباغچه گذراند و اکنون نیز در چلسی بازی می کند. آنلکا اخیرا در مصاحبه ای تاکید کرد که ای کاش هرگز آرسنال را ترک نمی کرد، خروجی که موجب حیرت همگان شد و اینکه او می توانست به سطح دیگری از فوتبال برسد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
فرانک مک لینتاک - نفر سیم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

30 - فرانک مک لینتاک

مترجم: عباس


هر تیم بزرگ به یک رهبر بزرگ نیاز دارد. تیم بِـِرتی مــی (Bertie Mee) که توانست فاتح اولین دوگانه تاریخ باشگاه شود رهبری مانند فرانک مک لینتاک (Frank McLintock) داشت.

اما همیشه اینگونه نبود.

زمانی که مرد اسکاتلندی با مبلغی کمتر از یکصد هزار پوند به شمال لندن آمد، سرمربی وقت آرسنال بیلی رایت (Billy Wright) معتقد بود که گوش راست برای این بازیکن پُست مناسبی است. در نهایت اینگونه شد. پنج سال طول کشید تا او در همان پستی ظاهر شود که وی را به یک الگو تبدیل کرد.

در پُست اصلی مک لینتاک، تلاش خستدگی ناپذیر، اشتیاق و تعهدش را نمی توان به هیچ وجه زیر سوال برد. اما اضطراب بیش از حدش اغلب موجب افت او میشد. حرکات غیر مسئولانه او چیزی فراتر از کنترل هم تیمی هایش بود.

سپس بحران مصدومیت در فصل 1969/70 تیم را فرا گرفت و سرمربی تیم دان هـوو (Don Howe) تصمیم گرفت به اجبار و خلاف میل خود از مک لینتاک در قلب دفاع استفاده کند. این کار از هر جهت شاهکار بود زیرا مرد اسکاتلندی در این پست به سرعت پیشرفت کرد و خیلی زود بازوبند کاپیتانی را نیز بر بازو بست.

فرانک پیر (old Frank لقب او) به بازیکنی بالغ و سطح بالا تبدیل شده بود. او نماد یک بازی خوان برجسته بود و در حالی که ذوق و شوق سال های اولیه فوتبالش همچنان در او وجود داشت اکنون دیگر به بهترین نحو از آن استفاده می کرد.

رفتار داخل زمین مک لینتاک نیازمند احترام بود. همچون یک سرمشق برای هم تیمی هایش رفتار می کند و بارها و بارها تیم را از موقعیت های حساس و دشوار بیرون کشید. پیروزی در بازی مقابل اندرلخت (Anderlecht) با نتیجه 3 - 1 و بردن جام فیرس (Fairs Cup) در سال 1970 مقدمه ای برای بهترین فصل حضور او در باشگاه بود.

در سال 1971 ستاره اسکاتلندی یکی از مردان کلیدی ترکیب بِـِرتی مــی به شمار می رفت که برای تصاحب دو جام پیش رویشان تلاش می کردند. در حالی که آرسنال قهرمانی خود در لیگ را در تثبیت کرده بود، در بازی فینال جام حذفی بود که در وقت های اضافی با گل استیو های وی (Steve Heighway) از لیورپول عقب افتاد اما مک لینتاک دیگر نمی خواست شکست بخورد زیرا پیش از این 3 مدال نایب قهرمانی را در این جام بدست آورده بود. او با مشت های گره کرده و در حالی که فریاد میزد به هم تیمی های خود روحیه می داد و به آنها خاطر نشان کرد که تا پایان بازی زمان زیادی باقی مانده. بقیه ماجرا همانگونه که آنها گفتند، تاریخ سازی باشگاه بود.

مک لینتاک رقابت ها را با انتخابش به عنوان برترین فوتبالیست سال به پایان رساند و یک سال بعد نشان MBE را دریافت کرد. او سرانجام در سال 1973 باشگاه را ترک کرد اما اطمینان داشت که نامش به عنوان یک افسانه در تاریخ باشگاه به ثبت رسیده است.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




ادامه دارد....

[Abdollah 202]

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
تد دریک - نفر سی و یکم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

31 - تد دریک

مترجم: عباس


اگر در فوتبال به دنبال گل ها بودید، تــِد درِیک (Ted Drake) مرد مورد علاقه شما بود.

با نگاهی به کتاب رکوردهای آرسنال می توانید ببینید که او چه ارزش و تاثیری در حکمرانی توپچی ها در دهه 1930 میلادی داشت. دریک در فصل 1934/35 توانست 42 بار دروازه حریفان را باز کند اما می توان گفت موفق ترین فصل او در سال بعد آن رقم خورد و در یک دیدار آرسنال در ویلا پارک (Villa Park). میزبان بازی را با نتیجه 7 - 1 واگذار کرد، در حالی که تنها گلزن آرسنال دریک بود که به تنهایی 7 بار دروازه استون ویلا را باز کرد !! اگر تیرک افقی دروازه مانع وی نمی شد، او حتی می توانست تعداد گل های زده خود را به عدد هشت برساند. در واقع به نظر میرسد دریک کار بسیار سختی را انجام داد زیرا توپ در حال عبور از خط بود که او آن را به سمت دروازه شلیک کرد.

در حالی که جذابیت و زیرکی بازی کلایف باستین (Cliff Bastin) هواداران را به هیجان می آورد، دریک عامل ترس باشگاه بود. سرعت او، شلیک های پر قدرت و هولناکش در مقابل دروازه شهرتی غضبناک را برایش به همراه داشت که موجب شد در ادامه به تیم ملی انگلستان نیز راه پیدا کند. او در نبرد مشهور هایبوری (Battle of Highbury) مقابل ایتالیا در نوامبر سال 1934 حضور داشت و گل سوم را وارد دروازه قهرمان جهان کرد. آن دیدار با نتیجه 3 - 2 به نفع میزبان به پایان رسید.

دریک در هر پنج فصلی خضور خود در شمال لندن در صدر جدول برترین گلزنان قرار گرفت. او توانست رکورد خارق العاده 136 گل در 182 بازی را به نام خود ثبت کند اما اگر به دلیل جنگ جهانی دوم در سال 1939 نبود، رکورد او یقینا بیشتر از این می شد.

او کار خود را در نیروی هوایی سلطنتی (Royal Air Force) ادامه داد و اگرچه در طول جنگ در دیدارهای غیر رسمی برای آرسنال به میدان می رفت ولی در زمان صلح بازنشسته شد اما هرگز نمی توانست دوری از بازی ها را تحمل کند.

دریک به مربیگری در فوتبال روی آورد و دوران لذت بخشی را در ردینگ سپری کرد و پس از آن به چلسی پیوست و در فصل 1954/55 این تیم را برای اولین و آخرین بار در قرن بیستم فاتح لیگ دسته اول کرد. این موفقیت او را به اولین بازیکنی تبدیل کرد که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان مربی فاتح لیگ شده است.

افسانه بی مانند توپچی ها، تد دریک در 1995 در سن 82 سالگی از دنیا رفت.(:gerye:)

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
نایجل وینتربرن - نفر سی و دوم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

32 - نایجل وینتربرن

مترجم: عباس


آرسنال بسیار خوش اقبال بوده است که برای دهه های متمادی همواره مدافعین چپ قابل اطمینانی در باشگاه خود داشته است. خیلی ها موافق این موضوع هستند که بهترین آنها نایجل وینتربرن (Nigel Winterburn) بود.

او 13 سال در آرسنال حضور داشت و در اواخر دهه 80 و در طول دهه 90 جایگاه ثابتی در 4 دفاع تیم در اختیار داشت. مهارت و اشتیاق او در کنترل بازی ها، احترام هواداران را در کل دوران حرفه ای در هایبوری برایش به همراه داشت، تا زمانی که در نخستین ماه های قرن 21 از تیم جدا شد. در سن 36 سالگی، وینتربرن باشگاه را به مقصد وستهم ترک کرد، با همان اشتیاق و قدرتی که همیشه داشت. این نگرش بازیکنی بود که به دنبال باشگاهی می گشت تا بتواند در بالاترین سطح به فعالیت خود ادامه دهد.

وینتربرن در واقع به آرسنال آمد تا جانشین کنی سانسوم (Kenny Sansom) شود اما اکثر فصل اول حضور خود را در تیم رزرو سپری کرد. او به موقع مربیان خود را تحت تاثیر قرار داد و یک حق مبارزه برای شروع درخشش خود پیدا کرد. کار آسانی نبود که جوانی هم چون او جایگزین سانسوم شود که در تیم اصلی به صورت ثابت بازی میکرد.

اگرچه وظیفه یک مدافع عمدتا جلوگیری از نفوذ حریف است، با این وجود وینتربرن در کارهای هجومی به هیچ وجه دست و پا بسته نبود. او در سمت چپ زمین مدام در حال رفت و برگشت بود و همچنین می توانست ضربات آخر را نیز بزند. دو ضربه پرقدرت و مهار نشدنی او مقابل چلسی و نوریچ هرگز فراموش نخواهد شد و البته گل حساس او با پای راست در هفته ماقبل پایانی لیگ 1988/89 مقابل باشگاه سابقش ویمبلدون که آرسنال را در کورس قهرمانی باقی نگه داشت.

12 گلی که او در لباس آرسنال به ثمر رساند در مقایسه با تعداد پاس های گلی که برای دیگر بازیکنان فراهم کرد قابل مقایسه نیست. حرکات روی خط او دقیق و عالی بود و یک روش جذاب برای باز کردن دفاع حریف داشت، با پاس رو به جلوی دقیق خود. ارسال ضربات ایسگاهی او شاید بتواند بهتر این موضوع را اثبات کند، خصوصا وقتی که در شب مشهور آنفید آن پاس گل را برای ضربه سر آلن اسمیت (Alan Smith) فراهم کرد.

در پشت پا زد و درو کردن حریفان، مرد انگلسینی توپچی ها یک تکل زن خشن بود و انرژی و شعور تاکتیکی که او داشت باعث می شد مهاجمان حریف کمتر بتوانند بیشتر از یک یارد از او فاصله بگیرند.

حضور وینتربرن در تیمی که فاتح دوگانه سال 1998 شد به خوبی شایستگی های بی پایان او را نمایان کرد. او بدون توجه به سن خود فصل را به گونه ای متفاوت آغاز کرد و تمام علایم آسیب پذیری که پیش از ورود آرسن ونگر در بازیش نمایان شده بود را به کلی از بین برد.

او تیم را با کوله باری از افتخارات ترک کرد، سه قهرمانی در لیگ، دو قهرمانی در جام حذفی، یک قهرمانی در جام اتحادیه و یک قهرمانی در جام برندگان جام اروپا. او اکنون در بخش رسانه ای باشگاه مشغول به کار است.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]

[Abdollah 202]

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
تد دریک - نفر سی و یکم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

31 - تد دریک

مترجم: عباس


اگر در فوتبال به دنبال گل ها بودید، تــِد درِیک (Ted Drake) مرد مورد علاقه شما بود.

با نگاهی به کتاب رکوردهای آرسنال می توانید ببینید که او چه ارزش و تاثیری در حکمرانی توپچی ها در دهه 1930 میلادی داشت. دریک در فصل 1934/35 توانست 42 بار دروازه حریفان را باز کند اما می توان گفت موفق ترین فصل او در سال بعد آن رقم خورد و در یک دیدار آرسنال در ویلا پارک (Villa Park). میزبان بازی را با نتیجه 7 - 1 واگذار کرد، در حالی که تنها گلزن آرسنال دریک بود که به تنهایی 7 بار دروازه استون ویلا را باز کرد !! اگر تیرک افقی دروازه مانع وی نمی شد، او حتی می توانست تعداد گل های زده خود را به عدد هشت برساند. در واقع به نظر میرسد دریک کار بسیار سختی را انجام داد زیرا توپ در حال عبور از خط بود که او آن را به سمت دروازه شلیک کرد.

در حالی که جذابیت و زیرکی بازی کلایف باستین (Cliff Bastin) هواداران را به هیجان می آورد، دریک عامل ترس باشگاه بود. سرعت او، شلیک های پر قدرت و هولناکش در مقابل دروازه شهرتی غضبناک را برایش به همراه داشت که موجب شد در ادامه به تیم ملی انگلستان نیز راه پیدا کند. او در نبرد مشهور هایبوری (Battle of Highbury) مقابل ایتالیا در نوامبر سال 1934 حضور داشت و گل سوم را وارد دروازه قهرمان جهان کرد. آن دیدار با نتیجه 3 - 2 به نفع میزبان به پایان رسید.

دریک در هر پنج فصلی خضور خود در شمال لندن در صدر جدول برترین گلزنان قرار گرفت. او توانست رکورد خارق العاده 136 گل در 182 بازی را به نام خود ثبت کند اما اگر به دلیل جنگ جهانی دوم در سال 1939 نبود، رکورد او یقینا بیشتر از این می شد.

او کار خود را در نیروی هوایی سلطنتی (Royal Air Force) ادامه داد و اگرچه در طول جنگ در دیدارهای غیر رسمی برای آرسنال به میدان می رفت ولی در زمان صلح بازنشسته شد اما هرگز نمی توانست دوری از بازی ها را تحمل کند.

دریک به مربیگری در فوتبال روی آورد و دوران لذت بخشی را در ردینگ سپری کرد و پس از آن به چلسی پیوست و در فصل 1954/55 این تیم را برای اولین و آخرین بار در قرن بیستم فاتح لیگ دسته اول کرد. این موفقیت او را به اولین بازیکنی تبدیل کرد که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان مربی فاتح لیگ شده است.

افسانه بی مانند توپچی ها، تد دریک در 1995 در سن 82 سالگی از دنیا رفت.(:gerye:)

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
نایجل وینتربرن - نفر سی و دوم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

32 - نایجل وینتربرن

مترجم: عباس


آرسنال بسیار خوش اقبال بوده است که برای دهه های متمادی همواره مدافعین چپ قابل اطمینانی در باشگاه خود داشته است. خیلی ها موافق این موضوع هستند که بهترین آنها نایجل وینتربرن (Nigel Winterburn) بود.

او 13 سال در آرسنال حضور داشت و در اواخر دهه 80 و در طول دهه 90 جایگاه ثابتی در 4 دفاع تیم در اختیار داشت. مهارت و اشتیاق او در کنترل بازی ها، احترام هواداران را در کل دوران حرفه ای در هایبوری برایش به همراه داشت، تا زمانی که در نخستین ماه های قرن 21 از تیم جدا شد. در سن 36 سالگی، وینتربرن باشگاه را به مقصد وستهم ترک کرد، با همان اشتیاق و قدرتی که همیشه داشت. این نگرش بازیکنی بود که به دنبال باشگاهی می گشت تا بتواند در بالاترین سطح به فعالیت خود ادامه دهد.

وینتربرن در واقع به آرسنال آمد تا جانشین کنی سانسوم (Kenny Sansom) شود اما اکثر فصل اول حضور خود را در تیم رزرو سپری کرد. او به موقع مربیان خود را تحت تاثیر قرار داد و یک حق مبارزه برای شروع درخشش خود پیدا کرد. کار آسانی نبود که جوانی هم چون او جایگزین سانسوم شود که در تیم اصلی به صورت ثابت بازی میکرد.

اگرچه وظیفه یک مدافع عمدتا جلوگیری از نفوذ حریف است، با این وجود وینتربرن در کارهای هجومی به هیچ وجه دست و پا بسته نبود. او در سمت چپ زمین مدام در حال رفت و برگشت بود و همچنین می توانست ضربات آخر را نیز بزند. دو ضربه پرقدرت و مهار نشدنی او مقابل چلسی و نوریچ هرگز فراموش نخواهد شد و البته گل حساس او با پای راست در هفته ماقبل پایانی لیگ 1988/89 مقابل باشگاه سابقش ویمبلدون که آرسنال را در کورس قهرمانی باقی نگه داشت.

12 گلی که او در لباس آرسنال به ثمر رساند در مقایسه با تعداد پاس های گلی که برای دیگر بازیکنان فراهم کرد قابل مقایسه نیست. حرکات روی خط او دقیق و عالی بود و یک روش جذاب برای باز کردن دفاع حریف داشت، با پاس رو به جلوی دقیق خود. ارسال ضربات ایسگاهی او شاید بتواند بهتر این موضوع را اثبات کند، خصوصا وقتی که در شب مشهور آنفید آن پاس گل را برای ضربه سر آلن اسمیت (Alan Smith) فراهم کرد.

در پشت پا زد و درو کردن حریفان، مرد انگلسینی توپچی ها یک تکل زن خشن بود و انرژی و شعور تاکتیکی که او داشت باعث می شد مهاجمان حریف کمتر بتوانند بیشتر از یک یارد از او فاصله بگیرند.

حضور وینتربرن در تیمی که فاتح دوگانه سال 1998 شد به خوبی شایستگی های بی پایان او را نمایان کرد. او بدون توجه به سن خود فصل را به گونه ای متفاوت آغاز کرد و تمام علایم آسیب پذیری که پیش از ورود آرسن ونگر در بازیش نمایان شده بود را به کلی از بین برد.

او تیم را با کوله باری از افتخارات ترک کرد، سه قهرمانی در لیگ، دو قهرمانی در جام حذفی، یک قهرمانی در جام اتحادیه و یک قهرمانی در جام برندگان جام اروپا. او اکنون در بخش رسانه ای باشگاه مشغول به کار است.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]






[Only Registered And Activated Users Can See Links]
سیلوین ویلتورد - نفر سی و سوم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

33 - سیلوین ویلتورد
مترجم: عباس


شما چگونه می توانید دل هواداران آرسنال را بدست آورید؟؟ ساده است، گلی به ثمر برسانید که موجب پیروزی مقابل منچستریونایتد شود و یک دوگانه (Double) را در الترافورد تثبیت کند.

این دقیقآ کاری است که سیلوین ویلتورد (Sylvain Wiltord) در ماه می سال 2002 برای تیم آرسن ونگر انجام داد و باعث شد برای دومین بار در طول چهار سال، توپچی ها دو بار این کار را تکرار کنند. ویلتورد هرگز از دید هواداران بعنوان یک بازیکن افسانه ای در هایبوری به شمار نمی رود اما همیشه در قلب هواداران آرسنال جای دارد، به واسطه گلی که روی شوت فردی لیونگبرگ (Freddie Ljungberg) و دفع توپ فابین بارتز (Fabien Barthez) در آن شب باشکوه به ثمر رساند.

ویلتورد در آگوست سال 2000 به هایبوری آمد، بازیکنی که اندکی پیش از آن گل تساوی فرانسه در فینال یورو 2000 را به ثمر رسانده بود و موجب قهرمانی خروس ها (Les Bleus لقب تیم ملی فرانسه ) در آن جام شد. او به جمع فرانسوی های پر تعداد آرسنال پیوست که شامل پاتریک ویرا (Patrick Vieira)، رابرت پیرس (Robert Pires) و تیری هانری (Thierry Henry) بود. اما بر خلاف این بازیکنان، او بازیکن هم پستی به نام دنیس برگکمپ (Dennis Bergkamp) را پیش روی خود میدید و این بدان معنا بود که ویلتورد برای بدست آوردن فرصت حضور در پست دلواه خود به عنوان فوروارد مرکزی، باید بیشتر صبر کند.

در طول مدتی که او منتظر چنین فرصتی بود، مرد فرانسوی در نقش هافبک راست فوق العاده تاثیرگذار عمل کرد، از کنار خط حرکات هجومی زهرداری انجام میداد و همچنین در کارهای دفاعی نیز به تیم کمک می کرد. هر زمانی که او در ترکیب تیم حضور داشت، از هر فرصتی برای هنرنمایی و نفوذ از سمت راست و زند گل های بسیار مهم برای تیم استفاده می کرد.

او پانزده گل در اولین فصل حضورش به ثمر رساند که شامل شش گل در جام حذفی بود، جامی که با شکست مقابل لیورپول در فینال خاتمه یافت. برجسته ترین عملکرد او ثبت یک هتریک تنها در 33 دقیقه مقابل وستهم در ماه مارچ همان سال بود.

ویلتورد کاملا خود را با شرایط وفق داده بود و روز به روز قدرتمند تر میشد و در فصل 2001/02 به اوج رسید. توانایی او در دور زدن و زدن شوتهای بسیار خوب در شرایط سخت منجر به این شد که هفده گل در فصل دوم حضورش در آرسنال به ثمر برساند که شامل گل های مهمی در دیدار مقابل چلسی و بولتون پیش از پیروزی معروف در الدترافورد بود.

ویلتورد در فصل بعد رویایی ظاهر شد و در شش بازی اول لیگ شش گل را به ثمر رساند اما روند گلزنی های او بکباره متوقف شد و تا پایان فصل تنها 7 گل دیگر به ثمر رساند اما در بازی فینال جام حذفی مقابل ساوتمپتون (Southampton ) که با پیروزی در ماه می سال 2003 همراه بود، بعنوان بازیکن جانشین به زمین آمد.

یک آسیب دیدگی از ناحیه قوزک پا او را برای مدت 3 ماه خارج از فصلی نگه داشت که آرسنال لیگ را بدون شکست فتح کرد و در نتیجه او یکی از بازیکنانی بود که تاثیر کمی در آن ترکیب تاریخی داشت. آنری و برگکمپ مدت زمان زیادی در تیم باقی ماندند اما مرد فرانسوی بعد از اتمام قراردادش در سال 2004 به کشورش بازگشت.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
[Only Registered And Activated Users Can See Links]
دنی کلاپتون - نفر سی و چهارم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

34 - دنی کلاپتون

مترجم: عباس


صرف نظر از موفقیت های به دست آمده، دنی کلاپتون (Danny Clapton) جایگاهی در تاریخ باشگاه دارد.

او و برادرش دنیس (Denis)، سومین و آخرین برادرانی بودند که همزمان در ترکیب آرسنال به میدان رفتند. آن دیدار، تساوی 1 - 1 مقابل بلکپول (Blackpool) در نوامبر سال 1960 بود. این پایان دوران حرفه ای دنیس در آرسنال محسوب میشد اما دنی در کنار توپچی ها ماند و 225 بازی برای باشگاه انجام داد.

در زمین بازی کیفیت بازی برادر بزرگتر کاملا قابل لمس بود.

کلاپتون در اصل یک باربر در بازار بلینگزگیت (Billingsgate) بود اما زمانی که از تام ویتاکر (Tom Whittaker) خواست تا در دوره ای آزمایشی حضور پیدا کند، حرفه جدیدی برای خود دست و پا کرد. وی با عملکرد خود ویتاکر را کاملا تحت تاثیر قرار داد و به رده سنی جوانان باشگاه منتقل شد تا بازی خود را بهبود بخشد.

در عرض 18 ماه زمانی که او تنها بیست سال سن داشت، بال راست جوان نخستین بازی خود در لیگ را مقابل چلسی در روز کریسمس 1954 انجام داد. سرعت خارق العاده کلاپتون دست بسیاری از مدافعین کناری را از پشت بسته بود و انعطاف بدنی خیره کننده و تعویض ناگهانی حرکاتش خیلی زود او را به شخصیتی محبوب در میان هواداران تبددیل کرد.

روی حرکات خیره کننده اش، کلاپتون می توانست حریفان باتجربه خود را شکنجه دهد و این چیزی بود که تامی بارنز (Tommy Burns) در یک سپتامبر 1958 کاملا آن را درک کرد. پیروزی قاطعانه 6 - 1 مقابل بولتون واندررز به عنوان بهترین عملکرد کلاپتون در پیراهن آرسنال شناخته شده است. دو ماه بعد او نخستین بازی خود برای تیم ملی انگلستان را نیز در مقابل ولز در ویلا پارک برگزار کرد.

عدم گلزنی یکی از جنبه های انتقادی مرد آرسنالی بود اما برای بازیکنی که اغلب موقعیت های فراوانی را برای دیگران خلق می کرد، این موضوع به هیچ وجه در مرکز بازی او قرار نداشت.

متاسفانه کلاپتون بیش از اندازه خود را آنالیز می کرد و به نوعی به خود باوری کامل نرسیده بود و در نهایت همین مساله موجب شد تا وی نتواند پتانسیل بالقوه خود را ارائه دهد. او در سال 1962 آرسنال را ترک کرد و پس از مدتی بازی در لوتون (Luton) به استرالیا رفت تا برای تیم سیدنی کورینتیانس (Sydney Corinthians) بازی کند. دنی کلاپتون در سال 1986 از دنیا رفت، زمانی که 51 سال سن داشت.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
سمی نلسون - نفر سی و پنجم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

35 - سمی نلسون

مترجم: عباس


هر تیمی به شخصیتی مانند سمی نلسون (Sammy Nelson) نیاز دارد.

او فردی بامزه و دلنشین بود. مرد ایرلندی محبت واقعی خود در قبال هم تیمی ها و هواداران به یک اندازه ابراز می داشت. احتمالا بهترین خاطره ای که از او در ذهن ها باقی مانده به زمانی بازی می گردد که شورت ورزشی خود را در یکی از شادی های پس از گل مقابل جایگاه شمالی پایین کشید که از سوی اتحادیه فوتبال انگلستان دو هفته محرومیت برایش به همراه داشت. البته در فوتبال آنقدرها هم بد نبود!!

او بعنوان یک بال میانی به باشگاه پیوست اما در دفاع چپ به بازی گرفته شد و همچنین 50 بار برای کشورش در این پست به میدان رفت. اگرچه او نیم دهه منتظر ماند تا بتواند جانشین مناسبی برای مدافع چپ آن زمان آرسنال باب مک ناب (Bob McNab) شود، اما در اوخر دهه هفتاد بود که توانست در ترکیب آرسنال جایی برای خود دست و پا کند و در نهایت 338 بار برای توپچی ها به میدان رفت. او در هر سه سال متوالی که آرسنال به فینال جام حذفی بین سالهای 1978 تا 1980 حضور داشت، به عنوان بازیکن ثابت به میدان رفت و همیشه مشتاق بود تا نشان دهد دلیل انتخابش چیست.

یک شوت زن قهار که در دیدار جام اتحادیه سال 1979 مقابل لیدز یونایتد شاهکار گلزنی خود را به نمایش گذاشت اما نلسون همیشه دوست داشت که در زمین حریف دست به ریسک بزند و در دفاع، تکل های سرسختانه و شجاعانه او مکمل ایده آلی برای توانایی بالایش در کنترل توپ بود.

نلسون در دوران حضورش در آرسنال 12 بار موفق به گلزنی شد اما یکی از آنها گل به خودی بود که موجب وقوع همان حادثه ای شد که در بالا ذکر کردیم. در دیدار مقابل کاونتری سیتی (Coventry City) بازیکن اهل ایرلند شمالی آرسنال ناخواسته گلی را وارد دروازه خودی کرد تا آبی های آسمانی ( لقب کاونتری ) یک برتری غیر منتظره بدست آورند. جایگاه شمالی در طرف دیگر زمین بود و از این بابت خوشحال شدند. او این حرکت را به خود گرفت و به هر نحوی که شد خودش کار را به تساوی کشاند. سپس به سمت هواداران در سوی آن جایگاه که در پشت دروازه حضور داشتند رفت و با پایین کشیدن شورت ورزشی، باسن خود را به آنها نشان داد!!

نوع شادی پس از گل او که در قبال هواداران انجام داد، نمونه بارزی از کاراکتر نلسون بود، فردی بسیار دوست داشتنی و شخصیتی دلنشین. او هنوز هم در باشگاه آرسنال مشغول به فعالیت است.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
کنی سانسوم - نفر سی و ششم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

36 - کنی سانسوم

مترجم: محسن


آمار و ارقام دروغ نمی گویند. بدون شک کنی سانسوم (Kenny Sansom) یکی از بهترین مدافعان کناری است که انگلستان تا کنون در فوتبال خود دیده. و در آرسنال، او به همان شکل در بالاترین سطح حضور داشت.

سانسوم در سال 1980 از رقیب لندنی آرسنال یعنی کریستال پالاس (Crystal Palace) به هایبوری آمد و پیش از آنکه لباس آرسنال را برتن کند عضو ثابت تیم ملی محسوب می شد. با این وجود هنوز نواقصی در بازی او وجود داشت و برای آنکه وی بتواند جا پای سامی نلسون (Sammy Nelson) بگذار که پا به سن گذاشته بود، باید آن نقص ها را برطرف می کرد.

سانسوم یک پاسور دقیق و در مسافت های کوتاه سریع و ویران کننده بود اما به همان سرعت در سال های اولیه حضورش ماجراجویی های بزرگتری به سراغش امد که گهگاه با اشتباهاتی همراه بود. نفوذهای سانسوم برای یک مدافع کنار مدرن کاملا مناسب و حساب شده به شمار می رفت و فهم تاکتیکی او نیز رشد می کرد. مرد آرسنال به یک مدافع کامل تبدیل شده بود.

به رغم قد و قواره نسبتا کوچکش، سانسوم در هوا بسیار قدرتمند بود و وقتی توپ در هوا بود، هرگز نقش بر زمین نمی شد. حاضرین در هایبوری به او لقب " کنی شورت سفیده " را داده بودند. این موضوع نشان دهنده محبوبیت او به عنوان یک مرد در میان هواداران بود، کسی که با متوقف کردن بازیکنان حریف، قلب هواداران را به دست آورده بود.

همانطور که دهه 80 پیش می رفت، سانسوم تاثیرگذارتر می شد و در 1987 وقتی آرسنال با شکست لیورپول جام اتحادیه را برای نخستین بار فتح کرد، او مدافع چپ و کاپیتان آرسنال در ومبلی بود. در آن زمان او اولین جام را با آرسنال بدست آورد اما دیگر تحسین او به امری طبیعی برایش تبدیل شده بود.

سانسوم در سطح بین المللی نیز تحسین همگان را به همراه داشت. 86 بازی برای تیم ملی انگلستان رکوردی است که او به عنوان یک مدافع چپ برجا گذاشته و بعلاوه در آن زمان مورد تمجید هم دوره ای های خود قرار گرفت. او برای هشت فصل متوالی به عنوان مدافع چپ در تیم منتخب لیگ انگلستان جای گرفت، رکوردی که تاکنون هیچ کس حتی به آن نزدیک هم نشده است.

جورج گراهام و ظهور غیر منتظره 4 مدافع او موجب شد سانسوم به اجبار حرفه خود را در جای دیگری ادامه دهد. نیوکاسل یکی از 6 باشگاهی بود که او پیش از خداحافظی از فوتبال در 1995 به آن پیوست. او اکنون در رادیو و اغلب روزهایی که آرسنال بازی دارد به عنوان یکی از گزارشگران تلویزیون آنلاین آرسنال (Arsenal TV Online ) فعالیت می کند.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]

[Abdollah 202]

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
مایکل توماس - نفر سی و هفتم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

37 - مایکل توماس

مترجم: محسن


-" توماس ، از میانه میدان تغذیه میشه ... حالا توپو می گیره ... توماس ، درست در آخرین لحظه !! "

آن کلمات جاودانه توسط گزارشگر بازی بریان مور ( Brian Moore ) در شب 26 می سال 1989 گفته به زبان می اید که توصیف اوج هیجان یک فصل در فوتبال انگلستان است. آن لحظه ای بود که مایکل توماس (Michael Thomas) نام خود را در فرهنگ عامیانه آرسنال به ثبت رساند.

آرسنال نیاز داشت در آنفیلد با دو گل پیروز شود تا قهرمانی را از چنگ لیورپول برباید و به 18 سال ناکامی در فتح لیگ پایان دهد. خارج از هایبوری افراد کمی وجود داشتند که شانسی را برای تیم جورج گراهام (George Graham) قائل باشند اما ضربه سر آلن اسمیت (Alan Smith) در نیمه دوم به آرسنال امید داد، درست پیش از آنکه توماس در ثانیه های پایانی بازی کار را تمام کند.

هافبک قدرتمند آرسنال پاسی هوایی از آلن اسمیت دریافت کرد و با خوش شانسی از استیو نیکول (Steve Nicol) عبور کرد و مقابل دروازه قرار گرفت. او با ضربه ای ملایم در جهت مخالف حرکت دروازبان لیورپول بروس گلوبلار ( Bruce Grobbelaar ) جام قهرمانی را از چنگال حریف در آورد. به هیچ وجه جای تعجب نیست که توماس هنوز هم به یکباره در خیابان توقف می کند و در مورد آن گل و شادمانی که به هواداران آرسنال داد فکر می کند !!

وقتی توماس از آن لحظه در انفیلد لذت می برد تنها 21 سال داشت و جای تعجب نیست که بقیه دوران حریفه ای او در مقایسه با آن خاطره، کسل کننده به نظر می رسید. اما هافبک متولد منطقه لامبث (Lambeth) از ادامه کار با آرسنال لذت برد. بعد از پیدا کردن جایی ثابت در ترکیب اصلی، دومین لیگ خود را نیز زیر نظر گراهام بدست آورد.

توماس در 1982 به عنوان یک پسر بچه مدرسه ای به آرسنال آمد و در 31 دسامبر 1984 قراردادی حرفه ای به امضا رساند. او اولین بازی خود برای آرسنال را در نیمه نهایی جام اتحادیه مقابل همشهری شمال لندنی یعنی تاتنهام به انجام رساند.

آرسنال آن بازی را با نتیجه 1 - 0 در هایبوری واگذار کرد اما در دیدار برگشت در وایت هارت لین به مبارزه بازگشت و سپس به لطف گل دیرهنگام دیوید روکسل (David Rocastle) جایگاه خود در ومبلی را تثبیت کرد. در دیدار فینال مقابل لیورپول که با دو گل چارلی نیکلاس (Charlie Nicholas) به سود آرسنال به پایان رسید، توماس به عنوان بازیکن ذخیره به میدان رفت.

توماس در فصل 1987/88 به واسطه جدایی ویو اندرسون (Viv Anderson) بازی ها را به عنوان یک مدافع راست آغاز کرد اما هیکل تنومند او و تواناییش در ارسال پاس خیلی زود وی را به مرکز میدان منتقل کرد. توماس در مرکز زمین درخشید و گرجه به هیچ وجه پُرکار نبود اما خیلی به موقع جلو می کشید و به حد کافی موثر بود. البته هیچ کدام از آن به اندازه گلزنی اش در آنفیلد تاثیرگزار نبود.

دوران خودنمایی توماس فرا رسیده بود و تاثیر او در میانه میدان به ترکیب گراهام کمک کرد تا دو سال بعد یکبار دیگر فاتح لیگ شود. به افسانه پریان نیاز نبود تا به این دوران خاتمه دهد، آرسنال روز به رو از بهترین تیم کشور فاصله می گرفت، روزهایی که توماس در کنار پول دیویس بی نظیر بود و هر دوی انها برای کسب عنوان جانانه مبارزه می کردند.

در آن زمان به نظر می رسید توماس بخشی از آینده هایبوری در سال های پیش رو خواهد بود اما بعد از یک لغزش، او در دسامبر 1991 فرخته شد تا گرهام آینده باشگاه را شکل دهد. مقصد توماس کجا بود؟؟ لیورپول، تیمی که او در آن شب مشهور قلب آنها را شکسته بود.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
استیو ویلیامز - نفر سی و هشتم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

38 - استیو ویلیامز

مترجم: عباس


در طول چهار سال حضور در آرسنال، معمولا همه می گفتند وقتی استیو ویلیامر (Steve Williams) بازی می کند، همواره آرسنال می تواند کارهای بیشتری انجام دهد.

ویلیام پسر بچه ای محلی، یک هوادار آرسنال و کسی بود که در اواخر سال 1984 توسط دان هاو (Don Howe) از باشگاه ساوتمپتون (Southampton) به هایبوری آورده شد. او در اولین روز سال 1985 اولین بازی خود را در مقابل تاتنهام انجام داد و تلاش کرد تا در همان فصل خود را بعنوان بازیکن ثابت در تیم معرفی کند.

مصدومیت، فصل دوم حضور او در آرسنال را دچار مشکل کرد اما یک سال بعد وقتی جورج گراهام (George Graham) به باشگاه آمد، ویلیام شکوفا شد و تعدادی از بهترین بازی های خود در طول دوران بازیگری اش را به نمایش گذاشت. او دوران حضور خود در آرسنال را با کسب مدال قهرمانی در جام اتحادیه که با شکست لیورپول در وبملی بدست آمد به پایان رساند.

ار همان ابتدا، توانایی منحصر به فرد ویلیام در ارسال پاس های دقیق وی را به یکی از بازیکنان محبوب در هایبوری تبدیل کرد. او خلاقیت و هنر خاصی داشت اما به همان اندازه در قبال تکل های که میزد انتعطاف ناپذیر بود که می توانست باعث درگیری وی با داور و حریفان شود اما وقتی مهارت های ویلیان خودنمایی می کرد، آنها می خواستند با لذت آن را تماشا کنند.

ویلو (Willow لقب او) به ویژه یکی از بازیکنان تاثیرگذار تیم در سمت راست منطقه میانی بود و اغلب در کنار دیوید روکسل (David Rocastle) و ویو اندرسون (Viv Anderson) نتیجه ای ویران کننده برای حریفان به همراه داشت. او می توانست با خونسری کامل تغییر موقعیت دهد و در کسری از ثانیه فرصتی برای گلزنی به وجود اورد. در بهترین حالت خود، یکی از برترین توپ پخش کن های کشور بود.

فرصت حضور در دیدارهای ملی نیز بدست امد و ویلیام 6 بار لباس کشورش را بر تن کرد که همه آن قبل از آمدن به آرسنال بود. در جولای سال 1988 وقتی 30 سال سن داشت به دنبال محیط جدیدی برای خود بود و منطقه کلینورث رود (Kenilworth Road) و تیم لاتون تون (Luton Town) را انتخاب کرد و در نهایت در تیم اکستر سیتی (Exeter City) زیر نظر آلن بال (Alan Ball) برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]






[Only Registered And Activated Users Can See Links]
باب ویلسون - نفر سی و نهم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

39 - باب ویلسون

مترجم: عباس


باب ویلسون (Bob Wilson) بخشی از بُنیان آرسنال است.

اولین حضور دروازبان اسبق توپچی ها به سال 1963 باز می گردد. او 308 بازی برای آرسنال انجام داد و تقریبا سه دهه به عنوان مربی فعالیت کرد و در این میان در کارهای خیریه و اجتماعی نیز سهیم بود. او اخیرا در تلویزیون آرسنال نیز نقشی را بر عهده گرفته است.

ویلسون یکی از بازیکنانی بود که دیر وارد عرصه حرفه ای شد. بازی او به عنوان یک آماتور مقابل ناتینگهام فارست در 1963 آخرین حضور غیر حرفه ای او به شمار می رفت. وی با رقمی بالغ بر 6000 پوند به آرسنال پیوست که اولین بازیکن آماتوری محسوب می شد که با این رقم به شمال لندن آمده است.

وی مجبور بود تا زیر سایه دروازه بان آن زمان آرسنال، جیم فارنــِــل ( Jim Furnell) قرار گیرد، هرچند بازی های اولیه او زیاد بیانگر این موضوع نبود که می خواهد خیلی سریع جای او را بگیرد. به هر حال ترکیبی از تلاش و هوش بالایش این امکان را به وی داد تا به در مارچ 1968 جای خود را در ترکیب ثابت تیم تثبیت کند.

دروازبان اهل دربی شایر ( Derbyshire ) به پیشرفت خود ادامه داد تا اینکه در سال 1970، اولین قهرمانی را با آرسنال بدست آورد و توانست جام فیرس (Fairs Cup) را فتح کند. یک سال بعد او جزء دائم و جدایی ناپذیر تیمی بود که توانست زیر نظر برتی می (Bertie Mee) فاتح اولین دوگانه تاریخ باشگاه شود و عنوان برترین بازیکن سال کشور را نیز از آن خود کند. اگرچه تحسین بین المللی در ادامه راه او قرار داشت.

دو سال بعد او دچار آسیب دیدگی شد که به اجبار باید از ترکیب آرسنال کنار گذاشته می شد اما بهبودی خود را بدست اورد و بار دیگر به ترکیب بازگشت تا نشان دهد هنوز شماره یک آرسنال است. ویلسون تا زمانی که در سن 32 سالگی بازنشسته شد، دروازبان شماره یک آرسنال باقی ماند.

اکنون آرسنال در رگ و خون او جا دارد و آخرین بازی او برای باشگاه هرگز به منزله پایان کار با آرسنال و جدایی از این تیم نبود.

باب ویلسون 28 سال بعنوان مربی دروازبان ها فعالیت کرد و گلرهایی نظیر پت جـِـنینگز ( Pat Jennings)، جان لوکیچ (John Lukic) و دیوید سیمن (David Seaman) را پرورش داد. او پیش از آنکه تمام وقت خود را صرف سازمان خیریه ای کند که برای یابود مرگ دخترش در 1988 تاسیس کرد ، دوران موفقی را به عنوان گوینده در رادیو بی بی سی (BBC) و پس از آن آی تی وی (ITV) سپری کرد. در سال 2007، باب به واسطه قدردانی از فعالیت هایش، نشان سلطنتی اُ بی ای (OBE) را دریافت کرد که نشان سفارشی پادشاه بریتانیا است.

ویلسون هیچگاه به طور مستقیم در مورد علاقه اش به باشگاه صحبت نکرده است و اغلب از داشتن کدپستی N5 روی شماره پلاک ماشینش سخن می گوید که مشابه کدپستی باشگاه است. یک هوادار دو آتشه باشگاه و شاهدی برای ارزش هایش، یک توپچی واقعا عالی.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
جرج آرمسترانگ - نفر چهلم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

40 - جرج آرمسترانگ

مترجم: Clemenza


جرج آرمسترانگ هسته مرکزی آرسنال بود.

او در مدت زمانی که در آرسنال بازی کرد - که دو دهه را شامل شد - به گوردی (Geordie) معروف شد و در طی این مدت 621 بار پیراهن آرسنال را به تن کرد که تنها دیوید اولری و تونی آدامز بیش از او برای آرسنال بازی کرده اند. او بعدها به عنوان یکی از اعضای کادر مربیگری به آرسنال بازگشت.

ورود او به شمال لندن، مستقیماً پس از زمان مدرسه از زادگاهش در دورهام (County Durham) بود. درست زمانی که نقش بال های (وینگرها) سنتی انتظار می رفت رو به فراموشی سپرده شود. اما آرمسترانگ در هر دو جناح بسیار کوشا و ماهرانه بازی می کرد و به عنوان یک طراح برجسته در خلق موقعیت های گل شناخته شد. او تنها 68 بار برای آرسنال گلزنی کرد. اما یک سانترکننده ی دقیق بود و تخمین زده می شد او در فصلی که اولین دوگانه (دابل) باشگاه در سال 1971 به دست آمد، در بیش از نیمی از گل های تیم نقش داشته است.

در اوج زمان بازیگریش تنها یک فرضیه ساده وجود داشت. اگر آرمسترانگ را متوقف نکنید آرسنال متوقف نمی شود. انرژی خستگی ناپذیر چیزی بود و پاس ها و سانترهای دقیق و خط کشی شده ی او چیز دیگری؛ که آرمسترانگ را به بازیکنی که می شناسیم تبدیل کرده بود. رادفورد و کندی (دو مهاجم آرسنال) باید از او بسیار متشکر بوده باشند.

اما تیم ملی ستاره ی آرسنال را کنار زد. الف رمزی (Alf Ramsey) سرمربی تیم ملی انگلیس به بال ها (وینگرها) اعتقاد نداشت و آرمسترانگ یکی از بازیکنانی شد که هرگز نتوانسته است علیرغم شایستگی یک بازی کامل ملی انجام دهد.

او لاغر اندام بود و شش فوت و پنج اینچ (195.58 سانتیمتر) قد و 11 سنگ (حدوداً 70 کیلو) وزن داشت که او در شمار بازیکنان شجاع و با ثبات قرار داد و او را یکی از با ثبات ترین بازیکنان در دهه 70 معرفی کرد.

در سال 1977 آرسنال را به مقصد لسترسیتی ترک کرد و سپس به استوکپورت کانتی (Stockport) پیوست. او در دوره مربیگری خود در تیم هایی مانند استون ویلا، فولهام و تیم ملی کویت گذراند و سر انجام در سال 1990 به عنوان یکی از اعضای کادر مربیگری تیم رزرو به هایبوری بازگشت.

هم تیمی سابق او جرج گراهام اکنون مربی تیم نخست باشگاه شده بود. گراهام در مورد او گفت: "او یک بازیکن تمام حرفه ای است و کمک بسیار خوبی برای من در آرسنال است. خیلی زودتر از آنچه فکر می کردم او برای بازگشت به باشگاه اعلام آمادگی کرد"

آرمسترانگ در کنار گراهام درخشید و بازیکنانی مانند ری پارلر (Ray Parlour) و پل دیکوف (Paul Dickov) را پرورش داد که به تیم بزرگسالان و تیم ملی راه یافتند.

مرد بی ریا و بخشنده ی توپچی ها سر انجام در سال 2000 در سن 56 سالگی به طور ناگهانی دار فانی را وداع گفت. باشگاه نیز با یک دقیقه سکوت و بازوبندهایی مشکلی در بازی بعد به احترام او در بازی خود حاضر شد. اسطوره باشگاه درگذشت.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]





[Only Registered And Activated Users Can See Links]
جرج ایستام - نفر چهل و یکم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

41 - جرج ایستام

مترجم: عباس


مسلما جورج ایستام (George Eastham) به واسطه تلاش ها بی دریغ و تاثیرگزارش خارح از زمین فوتبال، به عنوان یکی از مشهورترین افراد تاریخ این ورزش شناخته می شود.

بعضی او را به عنوان یک مجاهد واقعی توصیف می کنند زیرا هنگامی که در 1959 قراردادش با باشگاه نیوکاسل به اتمام رسید، مسئولین این تیم مانع خروج او و پیوستنش به تیم دیگری شدند و وی برای گرفتن حق واقعی خود مبارزه کرد. در آن زمان باشگاه ها به واسطه قانونی با عنوان " حفظ و انتقال " ( retain and transfer ) عمل می کردند که به تیم ها اجازه می داد بازیکنانی که نامشان در آن باشگاه ها به ثبت رسیده را حفظ کنند و با خروج انها از تیم مخالفت کنند.

ایستام هشت ماه را با این شرایط سپری کرد و در نهایت در اکتبر سال 1960 با رضایت نیوکاسل به آرسنال پیوست. اما ایستام مبارزه اش را برای دفاع از حقوق بازیکنان در دادگاه عالی ورزش ادامه داد.

او پیروزی بزرگی را به دست آورد. قانون " حفظ و انتقال " توسط دادگاه نامعقول شناخته شد که باعث اصلاح بازار نقل و انتقال فوتبال انگلستان شد و قوانین منصفانه جدیدی یرای بازیکنان همه تیم ها به ثبت رسید. این موضوع سر آغاز توازن میان قدرت باشگاه ها و بازیکنان بود.

تا آنجا که به آرسنال مربوط می شود ، ایستام ارزش آن همه انتظار را داشت.

او بازیکنی چپ پا با قابلیت های بالا بود که می توان آن را با لیام بـریدی ( Liam Brady ) مقایسه کرد. او در طول شش سال حضورش در هایبوری، متخصص ارسال پاس های پشت مدافعین بود و در 223 بازی 41 بار برای آرسنال گلزنی کرد اما خلاقیت ایستام بهترین خصیصه او بود.

او در اولین بازی خود مقابل بولتون در سال 1960 دو گل را برای آرسنال به ثمر رساند که بیانگر شروع اوج گیری ایستام بود. وقتی او به خانه قدیمی خود بازگشت و مقابل نیکواسل قرار گرفت ، دو پاس گل داد و گلی را وارد دروازه حریف کرد که باعث حفظ نتیجه شد. او در طول 90 دقیقه پاسخ سختی به هوادارن قدیمیش داد که قصد سوء استفاده از او را داشتند..

مهارت های ایستام در حرکات هجومی، وی را بالاتر از مهاجمینی نظیر جو بـیکر (Joe Baker) و جف استرانگ (Geoff Strong) قرار می داد اما او ورزشگاه هایبوری را در سال 1966، بدون کسب جام ترک کرد. آرسنال هیچگاه در زمان حضور او مقامی بهتر از هفتمی کسب نکرد.

هرچند ایستام جزئی از تیم آرسنال بود که یک جشن بزرگ را در جام جهانی 1966 بر پا کردند. او پیش از مرحله نهایی بازی ها در دیدار دوستانه مقابل دانمارک موفق به گلزنی شد و توانست در لیست نهایی تیم انگلستان قرار گیرد اما حتی یک دقیقه هم در این رقابت ها به میدان نرفت.

ایستام در آن زمان نتوانست مدال را کسب کند زیرا در آن موقع فقط بازیکنانی که در زمین حضور داشتند مدال کسب می کردند اما در سال 2007 بود که فیفا اعلام کرد بازیکنانی که در جام های پیشین مدال نگرفته اند هم مدال های خود را خواهند گرفت. این افتخار دیگری بود که بعد از کسب عنوان سلطنی اُ بی ای (OBE) شامل حال او شد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
جرج گراهام - نفر چهل و دوم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

42 - جرج گراهام

مترجم: عباس


-بسیاری از هواداران آرسنال معتقد هستند که جورج گراهام (George Graham) مغز متفکر قهرمانی حماسی تیم در سال 1989 بود. اما تمام هواداران آن سال های باشگاه یک خاطره مشترک دارند و آن اینکه تفکرات مرد اسکاتلندی به آرسنال کمک کرد تا به 17 سال ناکامی در کسب جام پایان دهد.

گراهام در دوران بازیگری خود یکی از بازیکنانی بود که زیاد جلب توجه می کرد و همانند هم تیمی های خود تلاش کرد تا در سال 1971 اولین دوگانه باشگاه را برای هایبوری به ارمغان آورد. او بهترین بازیکن زمین در فینال جام حذفی شد، یک گل حیاتی به ثمر رساند و در میانه میدان به عنوان یک پاسور بازیکن کاملا موثری بود.

اما این آغاز کار او نبود. زمانی که گراهام در سال 1966 از چلسی به آرسنال آمد بازیکن تاثیر گذاری محسوب می شد که تقریبا در هر دو بازی یک گل در استمفورد بریج به ثمر می رساند.

گراهام زمانی که به آرسنال پیوست به یک گل زن تمام عیار تبدیل شده بود و در دو فصل اول حضورش در تیم، برترین گلزن باشگاه لقب گرف و جا پای جو بیکر (Joe Baker) گذاشت. توانایی او در شوت زدن، ضربات عالی و تسلط او بر روی توپ های هوایی وی را به یک مهاجم بسیار خوب تبدیل کرده اما سرعت کمش مانع می شد که او یک بازیکن بی نظیر باشد.

برتی می (Bertie Mee) مربی وقت آرسنال در سال 1969 این بازیکن را از نوک حمله به میانه میدان انتقال داد و اجازه داد تا استعدادش را در آن نقطه از زمین شکوفا کند. او همچنان قدرت گلزنی خودش را حفظ کرده بود اما به بازیکنی تبدیل شد که طراح نقشه های آرسنال بود. به دلیل اینکه در همه جای زمین حضور داشت و برای تصاحب توپ به عقب می آمد برای او لقب " پرسه زن" (Stroller) را انتخاب کردند.

با حضور او در پست جدید، گراهام به آرسنال کمک کرد تا در 1970 فاتح جام فیرس (Fairs Cup) شود و بدون شک جزء انکار ناپذیر ترکیب آرسنال در فصل 1971 بود که اولین دوگانه تیم را تصاحب کردند. عملکرد خارق العاده مرد اسکاتلندی در استادیوم ومبلی باعث پیروزی 2-1 آرسنال مقابل لیورپول در فینال جام حذفی 1971 شد.

به نظر می رسید با جدایی گراهام از آرسنال، توپچی ها در امر گلزنی با مشکل روبرو خواهد شد اما ورود آلن بال (Alan Ball) در ادامه فصل جای خالی او را پر کرد. در دسامبر سال 1972، بعد از به ثمر رساندن 77 گل در 308 بازی، جورج گراهام به منچستر یونایتد پیوست.

30 سال بعد او به ورزشگاه هایبوری بازگشت. گراهام در اولین فصل حضورش توانست جام لیتِلوود (Littlewoods Cup جام اتحادیه) را برای نخستین بار فتح کند و در سال 1989 با پیروزی 2 - 0 مقابل لیورپول به عنوان اولین فردی شناخته شد که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان مربی لیگ را فتح کرده است.

گراهام در سال 1991 بار دیگر آرسنال را قهرمان لیگ کرد، در سال 1993 جام اتحادیه و جام حذفی را در یک فصل فتح کرد که در انگلستان بی سابقه بود و در سال 1994، درست یک سال قبل از خروجش از آرسنال توانست تیم را فاتح جام برندگان جام اروپا (European Cup Winners' Cup جام یوفا) کند. گراهام مربی بزرگی بود، او همچنین یکی از بازیکنان جاودانه فوتبال بریتانیا نیز هست.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
اندی دوکات - نفر چهل و سوم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

43 - اندی دوکات

مترجم: عباس


نام اندی دوکات (Andy Ducat) شاید جرقه ای را در ذهن هواداران آرسنال نزند اما او یک ورزشکار باور نکردنی باشگاه بود.

سالها قبل از آن ، بازیکن تیم آرسنال دنیس کُمپتوم (Denis Compton ) برای تیم ملی کشورش به بازی کریکت می پرداخت و برادرش لزلی ( Leslie ) هم که یک بازیکن کریکت بود برای تیم آرسنال و تیم ملی انگلستان بازی می کرد. این موضوع کمی شاید عجیب باشد اما دوکات از هر دوی آنها پیشی گرفت. او آنقدر خوب بود که توانست برای تیم ملی انگلستان در هر دو رشته به بازی بپردازد.

دوکات در سال 1921 ، درست یک سال پس از کسب عنوان یکی از بهترین بازیکنان کریکت کشور در شهر ساررِی ( Surrey ) برای تیم ملی انگلستان در برابر استرالیا به زمین رفت. او همچنین برای تیم ملی فوتبال انگلستان در طی 10 سال شش بازی انجام داد.

شاید دلیل اینکه این بازیکن نام چندانی برای خود دست و پا نکرده است این باشد که در آن زمان تیم آرسنال تیم حرفه ای محسوب نمیشد. او در سال 1905 به آرسنال ملحق شد و در طی هفت سال 188 بازی برای تیم به انجام رساند و 21 گل نیز به ثمر رساند. اما زمانی که به تیم قدرتمند تر آن زمان یعنی استون ویلا پیوست موفقیت های بیشتری کسب کرد.

با این حال او در آرسنال به خوبی پیشرفت کرد. اولین بازی خود را در پیروزی 2-0 مقابل بلکبرن در سال 1905 به انجام رساند. وی در آن فصل به عنوان مهاجم نوک بازی میکرد اما در فصل بعد به دلیل از دست دادن جایگاهش به گوش راست منتقل شد.

او در آن قسمت از زمین شکوفا شد و برای تیم آرسنال در فصلهای 1907/8 و 1908/09 بطور ثابت بازی کرد. وی در دوران بازیگری اش سه بار به تیم ملی انگلستان دعوت شد و اولین بازی خودش را در برد 6-1 انگلستان در مقابل ایرلند در سال 1910 انجام داد. او تنها گل ملی خود را یک ماه بعد و در بازی در مقابل ولز به ثمر رساند.

اندی دوکات یکی از بازیکنان کلیدی آرسنال به شمار می آمد اما به دلیل مشکلات اقتصادی باشگاه در سال 1912 به استون ویلا فروخته شد و بعنوان یک انتقال هوشمندانه از آن یاد شد. او کاپیتان ویلا شد و جام حذفی را در سال 1920 با این تیم برد و در همان سال سه بار دیگر به تیم ملی دعوت شد.

در طول 12 ماه بعد نیز ، او برای تیم ملی کریکت کشور به زمین رفت و نمایشی قابل توجه از خود نشان داد اما دوران حرفه ای او در زمین کریکت هم به پایان رسیده بود. او در سال 1942 در حالی که مشغول بازی کریکت در دوران جنگ بود بر اثر سکته قلبی درگذشت !!

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
مالکولم مک دونالد - نفر چهل و چهارم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

44 - مالکولم مک دونالد

مترجم: محسن


تعداد بسیار کمی از بازیکنان هستند که همانند مالکولم مک دونالد با ورود خود به هایبوری چنین هیجانی را به وجود آورده باند.

سوپر مک ( SuperMac لقب او ) افسانه ای از منطقه تاینی ساید (Tyneside ) بود که پنج فصل متوالی به عنوان برترین گلزن باشگاه نیوکاسل خوش درخشید. جای تعجب نبود که وقتی مک دونالد در آگوست 1976 شمال شرقی انگلیس را به مقصد شمال لندن ترک کرد ، هواداران آرسنال از جای خود به هوا پریدند !!

برای دو فصل ، مک دونالد همان چیزی را که از او انتظار داشتند به نمایش گذاشت ، یک ماشین گلزنی. همکاری او با فرانک استپلتون یکی از قدرتمند ترین زوج های تاریخ باشگاه آرسنال را شکل داد. پس از دو فصل ناکامی در فینال جام حذفی ، باشگاه بار دیگر به سطح اول فوتال بازگشت.

سرعت و قدرت مک دونالد مکمل خوبی برای شوت های هولناک و ضربه های سر دقیق او بود. این خصیصه ها 29 گل در فصل اول در هایبوری برای او به ارمغان آورد که شامل یه ضربه سر شیرجه ای مقابل باشگاه سابقش نیوکاسل ، در دسامبر 1976 بود.

فصل دوم مک دونالد نیز به همین روند ادامه داشت اما جراحت زانوی او در سال نو بر روی عملکرد او تاثیر گذاشت. این آسیب دیدگی یقینا مسئول عدم موفقیت آرسنال در فینال جام حذفی در می 1978 و شکست مقابل ایپسویچ بود.

اوضاع در ادامه بدتر نیز شد. بعد از چند بازی که در ادامه فصل انجام داد ، آسیب دیدگی زانو مک دونالد را مجبور کرد که در سن 29 سالگی خود را بازنشسته کند. این ضربه ای بززرگ برای خود بازیکن و باشگاه بود که به لطف درخشش و همکاری مک دونالد و استپلتون ، آرزوی قهرمانی دوباره آرسنال را داشتند.

مک دونالد حرفه خود را در آرسنال با عملکرد خارق العاده 57 گل در 108 بازی به پایان رساند. اگر او در سلامت کامل به سر می برد ، یقینا امار به مراتب بهتری از خود بجا می گذاشت.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
آلن بال - نفر چهل و پنجم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

45 - آلن بال

مترجم: عباس


" داشتم تصور میکردم او باید یکی از معدود بازیکنانی باشد که آن کفش های سفید را می پوشد و الن بال ( Alan Ball ) یکی از همین بازیکنان بود." بسیار سخت است که با این سخنان از دیوید اولری (David O'Leary) مخالفت کنید.

آمدن الن بال به ورزشگاه هایبوری در دسامبر سال 1971 خبر بزرگی بود. آرسنال به تازگی توانسته بود یک دوگانه را تصاحب کند و تنها چند ماه بعد بود که توپچی ها با پول زیادی که خرج کرد توانست رکورد خرید لیگ انگلستان را بشکند و بازیکن ملی پوش انگلستان که به همراه این تیم قهرمان جهان شده بودند را به خدمت گیرند.

قابلیت های بال از بسیاری جهات چشمگیر بود. قدرت تکنیکی و پاس دهی بالای او کمک کرده بود تا بازی های آرسنال جذابیت بیشتری برای تماشاچیان داشته باشد. او موفق شد در 217 بازی که برای آرسنال به میدان رفت ، 52 بار دروازه حریفان را باز کند و مسلما توانسته بود از آن کفش های سفید با مارک تجاری به خوبی استفاده کند و به رخ دیگران بکشد.

جای تعجب دارد که بال نتوانسته با آرسنال هیچ جامی را کسب کند. او توانسته بود به کسب عنوان نزدیک شود اما نتوانست آن بدست اورد. او عضو تیمی بود که در فینال سال 1972 در جام حذفی از لیدز یونایتد 1-0 شکست خورد و در همان سال لیگ را در مقام دوم به اتمام رساند.

به عنوان یک رهبر ذاتی ، بال در ابتدای فصل 1973/74 به عنوان کایپتانی تیم منسوب شد. در میان بازیکنان باقی مانده از تیمی که در سال 1971 فاتح یک دوگانه شده بودند و همین طور نسل جدید آرسنال از جمله لیام بردی ، آلن بال یکی از با نفوذ ترین و تاثیرگذار ترین بازیکنان تیم به شمار می رفت.

در ابتدای فصل 1974/75 ، غیبت های پیاپی الن بال برای آرسنال گران تمام شد. او تنها یک فصل دیگر در آرسنال و ورزشگاه هایبوری باقی ماند و به تیم آرسنال کمک کرد تا مجداد در فصل 1975/76 ، برای دومین بار در بالاترین سطح مبارزه کند. تصور نمیشد که بدون حضور بال ، آرسنال باز هم بتواند خوب عمل کند.

بال در دسامبر سال 1976 آرسنال را ترک کرد و به ساوتهمپتون پیوست و مجددا در این تیم احیا شد و به این تیم کمک کرد تا به رده های بالا رقابت کند. او دوران بازی خودش را در آمریکا به پایان رساند و به دنبال مربی گری رفت و در طی 19 سال هفت باشگاه را هدایت کرد که از جمله آنها مربی گری تیم پورتسموث برای دو دوره مختلف بوده است.

او در سال 2000 ، عنوان سلطنتی " ام بی ای" (MBE) را برای یک عمر فعالیت حرفه ای دریافت کرد. او در آوریل سال 2007 بر اثر سکته قبلی در سن 61 سالگی از دنیا رفت و با ستایش هم تیمی های بهت زده اش به خاک سپرده شد.

لیام بردی در مورد او میگوید " از دید من او یکی از بهترین بازیکنان تمام ادوار آرسنال بوده است. او به من ، دیوید اولری ، فرانک استاپلِتون و گراهام ریکس کمک فراوانی کرد. باور دارم او با تجربه اش درون میدان ، نقش مهمی در پیشرفت حرفه ما داشت. "

[Only Registered And Activated Users Can See Links]

[Abdollah 202]

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
الکس جیمز - نفر چهل و ششم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

46 - الکس جیمز

مترجم: Clemenza


یکی از بهترین بازیکنان برای ایجاد جذابیت در زمین فوتبال که مسلماً دنیس برگ کمپ زمان خود بود. الکس جیمز (Alex James) در زمان خودش یک ستاره بود و نقشی محوری در سلطه آرسنال در دهه 1930 ایفا می کرد.

جیمز که برای شورت ورزشی بلندش مشهور بود، گل برتری آرسنال را در فینال جام حذفی 1930 به ثمر رساند که توپچی ها را به سوی فتح اولین جام مهم در تاریخ باشگاه هدایت کرد. او مدتی پس از فتح جام حذفی 1936 و پس از اینکه چهار عنوان لیگ را در زمان حضورش در هایبوری بدست آورد، برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد.

مقایسه او با برگ کمپ موضوع را قابل فهم تر می کند. جیمز به عنوان یک هافبک هجومی پشت سر مهاجمین بازی می کرد و موقعیت هایی را برای بازیکنانی نظیر کلایف باستین (Cliff Bastin)، تد دریک (Ted Drake) و دیوید جک (David Jack) فراهم می کرد. پاس های بی نقص او نقش وی را به عنوان یک بازیساز خبره در ترکیب هجومی قدرتمند تیم هربرت چاپمن (Herbert Chapman) تثبیت کرده بود.

جیمز در 1929 با جدایی از پرستون (Preston) به تیم چاپمن ملحق شد. اولین بازی خود را مقابل لیدزیونایتد در 31 آگوست همان سال انجام داد اما اولین فصل حضور او زیاد چشمگیر نبود. جیمز برای بهبودی مصدومیت خود تلاش بسیاری انجام داد اما به حد کافی آماده بود تا در فینال جام حذفی 1930 نقش مهمی را بر عهده گیرد.

جیمز به خاطر گل هایش شناخته نمی شد. او تنها 27 گل در 261 بازی که برای آرسنل انجام داد به ثمر رساند اما یکی از گلزنان در ومبلی بود. ضربه این اسکاتلندی پیروزی 2-0 مقابل هادرزفیلد را ترتیب داد که باعث فتح نخستین جام معتبر تاریخ آرسنال شد.

اما حتی اتفاقات بهتری نیز در راه بود. جیمز به عنوان یکی از مهره های کلیدی تیم برای فتح لیگ جدید در سال 1931 به شمار می رفت. تاثیر او در فصل بعد با حوادث پیش رو کمتر شد. مصدومیت جیمز برای بخش زیادی از فصل آرسنال را به نایب قهرمانی لیگ و جام حذفی رساند.

جیمز در بازگشت به آرسنال کمک کرد تا در لیگ بین سال های 1933 تا 1935 هت تریک کند. ماشین گلسازی اسکاتلندی به توچی ها کمک کرد رکورد جدید 118 گل در لیگ سال 1933 را به ثبت برسانند و دو سال بعد یکی از ارکان اصلی در 42 گل به ثمر رسیده توسط تد دریک بود.

جیمز کاپیتان آرسنال برای فتح یک جام جذفی دیگر در 1936 بود که با پیروزی 1-0 مقابل شفیلدیونایتد در ومبلی همراه بود. سپس افزایش سن او و مصدومیت ها عوارض خود را نشان دادند و او اعلام کرد که در تابستان 1937 به حرفه خود پایان می دهد.

نام جیمز در سال 2005 به خاطر کمک های فراوانش به فوتبال انگلستان در تالار مشاهیر فوتبال انگلستان به ثبت رسید. آرسنالی ها به اندازه کافی خوش شانس بودند که جادوگر اسکاتلندی دوران اصلی حرفه خود را در این تیم سپری کرد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]




[Only Registered And Activated Users Can See Links]
فرانک استاپلتون - نفر چهل و ششم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

47 - فرانک استاپلتون

مترجم: Clemenza


بازیکنان زیادی در تاریخ وجود ندارند که هم در آرسنال و هم در منچستریونایتد بازی کرده باشند اما فرانک استاپلتون (Frank Stapleton) از جمله بازیکنانی نخبه ای است که در رزومه اش بازی در هر دو تیم بزرگ انگلیس به چشم می خورد و از این نظر شبیه بازیکنانی نظیر جرج گراهام (George Graham)، دیوید هرد (David Herd)، ویو اندرسون (Viv Anderson) و برایان کید (Brian Kidd) است.

این مهاجم ایرلندی به همراه یونایتد در سال های 1983 و 1985 توانست فاتح جام حذفی (FA Cup) شود. در آن زمان آرسنال در یک دوره رکود بود. اما استاپلتون در هشت سال حضورش در هایبوری و قبل از این که در آگوست 1981 به الدترافورد برود، لحظات خوب پرشماری را خلق کرد.

این مهاجم مرکزی قدرتی، که روی هوا تسلط خوبی داشت، به همراه آرسنال سه سال پیاپی در فینال جام حذفی (سال های 1978 تا 1980) بازی کرد. از این سه فینال دو فینال با ناکمای توپچی ها همراه بود اما او گل دوم فینال مشهور 1979 مقابل منچستریونایتد را در آن 5 دقیقه رویایی به ثمر رساند.

در عصر آن روز آفتابی در ماه می سال 1979 و در فینال جام حذفی در ومبلی، استاپلتون روی سانتر لیام بریدی (Liam Brady) گل دوم آرسنال را به ثمر رساند اما منچستریونایتد در نیمه دوم هر دو گل را جبران کرد. و ضربه سر آلن ساندرلند (Alan Sunderland) در دقایق پایانی اولین افتخار این مرد ایرلندی به همراه آرسنال را رقم زد. او چهار سال برای کسب این افتخار صبر کرد. اولین بازی وی در سال 1975 در مقابل استوک سیتی بود.

استاتپلتون بارها و بارها از پاس های جادوئی بریدی در اواسط دهه 1970 استفاده کرد و در سه فصل پیاپی (از سال 1978) به عنوان بهترین بازیکن آرسنال در طی یک فصل، معرفی شد. سال پیش از آن او به همراه مالکولم مک دونالد (Malcolm Macdonald) یک زوج رویایی را سپری کرد و این دو نفر 46 گل را با هم به ثمر رساندند.

زمانی که استاپلتون، هایبوری را ترک کرد او 108 گل را دقیقاً در 300 بازی به ثمر رسانده بود والبته برای جمهوری ایرلند نیز گلزن اول بود. او 71 بازی ملی انجام داد و رکورد به ثمر رساندن 20 گل را برای تیم کشورش ثبت کرد. اما در باشگاه لحظه گلزنی او در فینال جام حذفی به عنوان یک لحظه تاریخی ثبت شده است و او اولین فردی بود که در فینال جام حذفی به همراه دو باشگاه گلزنی کرد. البته با این تفاوت که دو باشگاه بسیار معروف بودند.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
تونی وودکاک - نفر چهل و هشتم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

48 - تونی وودکاک

مترجم: Clemenza


تونی وودکاک (Tony Woodcock) یکی از بازیکنان انگلیسی بود که وقتی در تابستان 1982 به آرسنال پیوست، پیش از آن زیاد باشگاه خود را عوض کرده بود.

او در سال 1979 همراه ناتینگهام فارست (Nottingham Forest) در جام اروپا (European Cup - امروزه به نام لیگ قهرمانان اروپا شناخته می شود) قهرمان شده بود و سپس در یک نقل و انتقال عجیب به آلمان رفت و به تیم کلن (FA Koln) پیوست. او سه سال در این تیم ماند و در سال 1982 پس از جام جهانی به انگلستان برگشت و به جمع توپچی های تری نیل (Terry Neill) پیوست.

در آن سال ها آرسنال در حال تلاش برای نگه داشتن خود در سطح بالای فوتبال جزیره بود. آرسنال در طی سه سال (از سال 1978 تا 1980) در پنج فینال حاضر شده بود و همچنان می خواست این استاندارد را در عملکرد خود حفظ کند. وودکاک هم خیلی زود توانست جایگاه خود را در تیم پیدا کند و در طی 4 فصل پس از پیوستنش بهترین گلزن باشگاه شد. او آرامش، کنترل و دید خوبی در گلزنی داشت.

این مهاجم ملی پوش انگلیسی - او 42 بازی ملی انجام داد - در فصل 1983/84 رکورد تأثیرگذار 21 گل را ثبت کرد و قاعدتاً به یادماندنی ترین آن ها در بازی مقابل استون ویلا و در زمین این تیم (اکتبر 1983) بود که او یک تنه 5 گل به ثمر رساند و موجب برد 6-2 مقابل ویلانز شد.

شاهکار وودکاک موجب شد پس از جنگ جهانی یک رکورد جدید برای آرسنال ثبت شود اما رکورد او کمی با بهترین رکورد باشگاه فاصله داشت. این رکورد هنوز هم در اختیار تد دریک (Ted Drake) است که 7 گل در مقابل همین تیم استون ویلا و باز هم در زمین حریف در برد 7-1 توپچی ها در دسامبر 1935 به ثمر رساند.

دوران بازیگری وودکاک در آرسنال به علت مصدومیت شدیدی که در مارچ 1985 برای وی رخ داد به پایان رسید. با ورود جرج گراهام در تابستان 1986 به عنوان بازیکن مازاد معرفی شد و به بوندسلیگا برگشت.

وودکاک (با در نظر گرفتن تاریخچه باشگاه از ابتدا تا نیمه نخست دهه 80) یکی از بهترین گلزنان باشگاه بود و با رکورد غرورانگیز 68 گل در 169 بازی هایبوری را ترک کرد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]


[Only Registered And Activated Users Can See Links]
دیوید جک - نفر چهل و نهم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

49 - دیوید جک

مترجم: Clemenza


وقتی هربرت چاپمن (Herbert Chapman) در اکتبر 1928 با دیوید جک (David Jack) قرارداد امضا کرد؛ ابروهای عده ای بالا رفت. برخی از آن ها تصور می کردند که مبلغ قراداد £10,890 برای یک بازیکن آزاد نامعقول و ناپسند است. برخی دیگر فکر می کردند که یک بازیکن 29 ساله از دوران اوج خود فاصله گرفته است. اما چاپمن به هر دو گروه نشان داد که آن ها اشتباه می کنند.جک نقش محوری و اساسی در سلطه ی آرسنال در دهه ی 30 زیر نظر چاپمن و پس از او جرج آلیسون (George Allison) داشت. و چاپمن بعدها در مورد او گفت: "یکی از بهترین خریدهایی بود که در زندگی ام داشتم."
جک خیلی زود در هایبوری گلزنی را شروع کرد. او در نخستین فصل حضورش بهترین گلزن باشگاه شد و 25 گل در 31 بازی به ثمر رساند. جام ها برای آرسنال در فصل های بعد برای آرسنال به ارمغان آمدند اما اولین جام چاپمن در جام حذفی سال 1930 رخ داد.

جک اولین گل خود در ومبلی را در زمان حضورش در تیم بولتون در سال 1923 و در فینال جام حذفی به ثمر رسانده بود. و با برد 2-0 آرسنال مقابل هادرزفیلدتاون در فینال جام حذفی 1930 او اولین بازیکنی شد که با دو باشگاه جام حذفی را فتح می کند.

در سیستم W-M چاپمن، جک در نقش فوروارد در کنار جک لمبرت (Jack Lambert) و کلیف باستین (Cliff Bastin) بازی می کرد. و آرسنال توانست موقعیت خود در فوتبال انگلیس را با گلزنی های او بهبود بخشد. او در بهترین فصل خود توانست در اولین سالی که آرسنال موفق به فتح لیگ شد (1931) 34 بار گلزنی کند.

جک در فصل های 1932/33 و 1933/34 نیز لیگ را فتح کرد. اگر چه در این فصول کارایی او کمی رو به افول گذاشت. جک در می 1934 پس از به ثمر رساندن 124 گل در 208 بازی برای آرسنال، بازنشسته شد. او هشت بار نیز برای تیم ملی انگلیس بازی کرد وسه گل به ثمر رساند.

جک بالافاصله پس از آویختن کفش هایش رو به مربیگری آورد. او. ابتدا در تیم ساوت اند (Southend) به مدت شش سال مربیگری کرد و پس از آن نیز در میدلزبورو (Middlesbrough) و شلبورن (Shelbourne) این کار را ادامه داد. او در سال 1958 و در سن 59 سالگی درگذشت.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]
[Only Registered And Activated Users Can See Links]
پیتر استوری - نفر پنجاهم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه آرسنال

50 - پیتر استوری

مترجم: Clemenza


اگر پیتر استوری (Peter Storey) نمی توانست بر اعصاب خودش تسلط کافی داشته باشد، آرسنال نمی توانست افتخارات سال 1971 را کسب کند. به همین سادگی.

استوری یکی از اعضای اصلی (و البته کمتر ستایش شده) ی تیم برتی می (Bertie Mee) دز دابل سال 1971 بود و یکی از حیاتی ترین لحظات حضور او در ماه مارچ آن سال و دیدار نیمه نهایی جام حذفی مقابل استوک سیتی در هیلزبورو بود که آرسنال تا مرز شکست در برابر استوک پیش رفت.

استوری با شیرجه ی متهورانه ی خود در نیمه دوم مانع از دو برابر شدن اختلاف تیم استوک با آرسنال در نیمه دوم شد. اما بازی با همان نتیجه 2-1 به نفع استوک پیش می رفت. به نظر می رسید آن ها بلیط ومبلی را به دست آورده اند. اما در وقت های تلف شده آرسنال بر اثر هند بازیکنان حریف صاحب یک ضربه ی پنالتی شد.

توپچی های زردپوش همه شروع به خوشحالی کردند اما استوری مانند بقیه شادی نمی کرد. او کار سختی در مقابل دروازه بان افسانه ای تیم انگلستان، گوردون بنکس (Gordon Banks) از فاصله ی 12 یاردی داشت. استوری پشت توپ ایستاد و در حالی که بنکس به سمت راست خود شیرجه زد او توپ را به سمت چپ دروازه بان نواخت. بازی به تساوی کشیده شد و در بازی مجدد آرسنال توانست به فینال راه یابد و در آن جا نیز جام را از آن خود کند تا اولین دابل تاریخ باشگاه رقم بخورد.

استوری 501 بار با پیراهن آرسنال به میدان رفت که شاید خاطره انگیزترین آن همین بازی بود.

او سال 1961 به جمع توپچی ها ملحق شد و در ابتدا به عنوان مدافع سمت راست برای توپچی ها بازی می کرد. اولین بازی او برای تیم نخست توپچی ها در اکتبر 1965 و در مقابل لسترسیتی بود و در تمام دهه ی بعد به عنوان یک بازیکن اصلی در ترکیب 11 نفره ی آرسنال جای داشت.

شهرت او به خاطر تکل های جانانه و بی نقص او بود. جانی جیلز (Johnny Giles) بازیکن لیدز می گوید استوری سرسخت ترین بازیکنی بود که در مقابل او به میدان رفتم. در عین حال استوری به خوبی روی توپ تسلط داشت. برتی می (Bertie Mee) و (Don Howe) به این موضوع واقف بودند و به همین خاطر او را به پست هافبک مرکزی منتقل کردند. استوری در این نقش توانست در برد جام اروپایی Fairs Cup در سال 1970 و دابل معروف سال پس از آن، نقش شایانی داشته باشد.

به همین علت استوری در سال 1971 به تیم ملی انگلیس هم دعوت شد و 19 بازی ملی انجام داد که در پست دلخواه او در مرکز زمین بود. او در سال 1977 از جمع توپچی ها جدا شد و پیش از آویختن کفش هایش تا سال 1978 برای فولهام بازی کرد.

[Only Registered And Activated Users Can See Links]